នៅពេលដែលគេមើលមិនឃើញ
១សាំយ៉ូអែល ៨:១-៩ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលនឹងលោកថា … ដ្បិតគេមិនបានបោះបង់ចោលឯងទេ គឺបោះបង់ចោលអញវិញ។ ១សាំយ៉ូអែល ៨:៧ ក្នុងរឿងនិទាន ដែលលោកអេច ជី វែល(H. G. Wells) បាននិពន្ធ មានចំណងជើងថា “ប្រទេសរបស់មនុស្សខ្វាក់” តួអង្គឈ្មោះ នូនេហ្ស(Nuñez) បានរអិលជើងធ្លាក់តាមជំរាលភ្នំ ចូលទៅក្នុងជ្រលងភ្នំមួយ ដែលប្រជាជនរស់នៅទីនោះ សុទ្ធតែជាមនុស្សខ្វាក់។ មានជំងឺឆ្លងម្យ៉ាងបានធ្វើឲ្យអ្នករស់នៅទីនោះខ្វាក់ភ្នែក ហើយក៏បានឆ្លងទៅដល់មនុស្សជំនាន់ក្រោយផងដែរ ធ្វើឲ្យពួកគេខ្វាក់ពីកំណើត ហើយក៏បានសម្របខ្លួននឹងការរស់នៅ ដោយមិនអាចមើលឃើញអ្វីទាំងអស់។ នូនេហ្សក៏បានពន្យល់ពួកគេ អំពីសារៈសំខាន់នៃការមានភ្នែកមើលឃើញ តែពួកគេមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងអ្វីដែលគាត់និយាយទេ។ ទីបំផុត គាត់ក៏បានរកឃើញច្រកផ្លូវនៅលើកំពូលភ្នំ ដែលគាត់អាចប្រើ ដើម្បីចាកចេញពីជ្រលងនោះបាន។ គាត់មានសេរីភាពហើយ ប៉ុន្តែ គាត់បានមើលពីលើកំពូលភ្នំនោះ ឃើញថ្មមួយផ្ទាំងធំមួយ ដែលហៀបនឹងរមៀលមកធ្លាក់ចំប្រជាជនដែលកំពុងរស់នៅក្នុងជ្រលងនោះ។ គាត់បានព្យាយាមដាស់តឿនពួកគេ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនបានអើពើសោះ។ រឿងនិទាននេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំរឿងដែលបានកើតឡើង ចំពោះហោរាសាំយូអែល។ នៅពេលដែលគាត់ជិតដល់ចុងបញ្ចប់នៃជីវិតគាត់ ពួកកូនប្រុសរបស់គាត់មិនបានដើរតាមគន្លងរបស់គាត់ ក្នុងការស្រឡាញ់ និងបម្រើព្រះទេ(១សាំយ៉ូអែល ៨:៣)។ ដោយសារពួកគេខ្វាក់ខាងវិញ្ញាណ “ពួកចាស់ទុំនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល” (ខ.៤) ក៏បានទាមទារហោរាសាំយូអែលឲ្យតែងតាំងមនុស្សម្នាក់ធ្វើជាស្តេច…
Read article
