2018

You are here:
មូលហេតុដែលត្រូវច្រៀង

កាល​ខ្ញុំ​មាន​អាយុ​១៣​ឆ្នំា សាលា​រៀន​របស់​ខ្ញុំ បាន​តម្រូវ​ឲ្យ​សិស្ស​រៀន​មុខ​វិជ្ជា​បួន ដែល​មាន​ការ​រុក​រក ដូច​ជា​សេដ្ឋ​កិច្ចក្នុង​ផ្ទះ សីល្បៈ ចម្រៀង​ជា​ក្រុម និង​ជាង​ឈើ។ នៅ​ថ្ងៃ​ដំបូង ដែល​ខ្ញុំ​រៀន​មុខ​វិជ្ជា​ចម្រៀង​ជា​ក្រុម គ្រូ​បង្រៀន​បាន​ឲ្យ​សិស្ស ទៅ​ច្រៀង​ជា​មួយ​ព្យាណូ​ម្តង​ម្នាក់​ៗ ដើម្បី​ស្តាប់​សម្លេង​ច្រៀង​របស់​ពួក​គេ ហើយ​ក៏​បាន​ដាក់​ពួក​គេ​នៅ​ក្នុង​បន្ទប់ តាម​កំរិត​នៃ​សម្លេង​របស់​ពួក​គេ។ ​ដល់​វេណ​ដែល​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ច្រៀង​ជា​មួយ​ព្យាណូ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ច្រៀង​តាម​ណោត ដែល​គាត់​បាន​លេង​ជា​ច្រើន​ដង ប៉ុន្តែ ក្រោយ​មក គាត់​មិន​បាន​នាំ​ខ្ញុំ​ចូល​ក្នុង​បន្ទប់​នោះ​ជា​មួយ​គេ​ទេ។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ បន្ទាប់​ពីការ​ព្យាយាម​ជា​ច្រើន​លើក គាត់​ក៏​បាន​បញ្ជូន​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ទៅ​ការិយ៉ាល័យ​ប្រឹក្សា​យោបល​ ដើម្បី​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ទៅ​រៀន​មុខ​វិជ្ជា​ផ្សេង​វិញ។ ចាប់​តាំង​ពី​ពេល​នោះ​មក ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ថា ខ្ញុំ​មិន​គួរ​ច្រៀង​សោះ​ឡើយ ព្រោះ​សម្លេង​ខ្ញុំ​មិន​សម​នឹង​បទ​ចម្រៀង​ណា​មួយ​ទេ។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​បន្ត​មាន​គំនិត​ដូច​នេះ ជាង​១​ទសវត្សរ៍ ទាល់​តែ​ខ្ញុំ​បាន​អាន​បទ​គម្ពីរ ទំនុក​ដំកើង ជំពូក ៩៨ ក្នុង​នាម​ជា​យុវ​ជន​ដ៏​ក្មេង​វ័យ​ម្នាក់។ អ្នក​និពន្ធ​ទំនុក​ដំកើង​មួយ​នេះ បាន​ធ្វើ​ការ​អញ្ជើញ​ឲ្យ​យើង “ច្រៀង​ថ្វាយ​ព្រះ​អម្ចាស់”(ទំនុកដំកើង ៩៨:១)។ គាត់​មិន​បាន​ឲ្យ​យើង​ច្រៀង ដោយ​ផ្អែក​ទៅ​លើ​គុណ​ភាព​នៃ​សម្លេង​របស់​យើង​ឡើយ។ ព្រះ​ទ្រង់​អរ​សប្បាយ នឹង​ចម្រៀង​អរ​ព្រះ​គុណ និង​សរសើរ​ដំកើង​ទាំង​អស់ របស់​កូន​ទ្រង់​ម្នាក់​ៗ។ គាត់​បាន​អញ្ជើញ​យើង​ឲ្យ​ច្រៀង ​ដោយ​សារ​ព្រះ​ទ្រង់ “បាន​ធ្វើ​ការ​យ៉ាង​អស្ចារ្យ”(ខ.១)។ អ្នក​និពន្ធ​ទំនុក​ដំកើង បាន​លើក​ឡើង អំពី​មូល​ហេតុ​ដ៏​អស្ចារ្យ​ពីរ ដែល​ត្រូវ​សរសើរ​ដំកើង​ព្រះ​ដោយ​អរ​សប្បាយ ដោយ​បទ​ចម្រៀង និង​អាកប្ប​កិរិយ៉ា​របស់​យើង។…

Read article
ចូលទៅក្នុងខ្យល់ព្យុះរបស់យើង

ខ្យល់​ថ្ងួច​ថ្ងូរ ផ្លេក​បន្ទោរ​ព្រាក​ៗ ទឹក​រលក​គ្រាំ​គ្រេង។ ខ្ញុំ​គិត​ថា ខ្ញុំ​មុខ​ជា​ស្លាប់​ហើយ។ ខ្ញុំ​បាន​ទៅ​ស្ទូច​ត្រី​ជា​មួយ​យាយ​តា​ខ្ញុំ នៅ​ក្នុង​បឹង​មួយ ប៉ុន្តែ យើង​បាន​នៅ​ទីនោះ​ជ្រុល​ម៉ោង​ហើយ។ ពេល​ថ្ងៃ​លិច ខ្យល់​កន្ត្រាក់​បាន​បក់​មក​យ៉ាង​លឿន មក​លើ​ទូក​ដ៏​តូច​របស់​យើង។ ជីតា​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ប្រាប់​ខ្ញុំ ឲ្យ​ទៅ​អង្គុយ​នៅ​ក្បាល​ទូក ដើម្បី​កុំ​ឲ្យ​វា​ក្រឡាប់។ ចិត្ត​ខ្ញុំ​ពេល​នោះ មាន​ពេញ​ដោយ​ការ​ភ័យ​ខ្លាច។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​ក៏​ចាប់​ផ្តើម​អធិស្ឋាន។ កាល​នោះ ខ្ញុំ​មាន​អាយុ​១៤​ឆ្នាំ​ទេ។ ​ខ្ញុំបាន​​អធិ​ស្ឋាន សូម​ព្រះ​ទ្រង់​ប្រទាន​ការ​ធានា និង​ការ​ការ​ពារ​សម្រាប់​យើង។ ខ្យល់​ព្យុះ​មិន​ព្រម​ថម​ថយ​កម្លាំង​សោះ ប៉ុន្តែ យើង​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​ដល់​ច្រាំង​ដោយ​សុវត្ថិ​ភាព។ រហូត​មក​ដល់​ថ្ងៃ​នេះ ខ្ញុំ​មិន​ដឹង​ថា មាន​ពេល​ណា ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ពិសោធន៍​នឹង​ព្រះ​វត្ត​មាន​ព្រះ យ៉ាង​ច្បាស់​លាស់ ដូច​កាល​យប់ ដែល​យើង​ជួប​ខ្យល់​ព្យុះ​នោះ​ឡើយ។ ព្រះ​យេស៊ូវ​ក៏​ធ្លាប់​ជួប​ខ្យល់​ព្យុះ​ផង​ដែរ។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ ម៉ាកុស ៤​:៣៥-៤១ ទ្រង់​បាន​ប្រាប់​សិស្ស​ទ្រង់ ឲ្យ​ធ្វើ​ដំណើរ​ឆ្លង​ទឹក​បឹង ទៅ​ត្រើយ​ម្ខាង ដែល​មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន ខ្យល់​ក៏​ចាប់​ផ្តើម​បក់​មក​ខ្លាំង។  ខ្យល់​ព្យុះ​នៅ​យប់​នោះ បាន​ល្បងល​អ្នក​នេសាទ​ដ៏​មាំទាំ​ទាំង​នោះ។ ពួក​គេ​ក៏​បាន​គិត​ថា ពួក​គេ​​នឹង​ស្លាប់​មិន​ខាន។ ប៉ុន្តែ ព្រះ​យេស៊ូវ​ក៏​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្យល់​ព្យុះ​ស្ងប់ ហើយ​ទឹក​រលក​ក៏​លែង​បក់​បោក​ខ្លាំង​ទៀត ហើយ​បន្ទាប់​មក ទ្រង់​ក៏​បាន​នាំ​ពួក​សិស្ស​ទ្រង់ ឲ្យ​មាន​ជំនឿ​កាន់​តែ​ខ្លាំង។​ យ៉ាង​ណា​មិញ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ឲ្យ​យើង​ទុក​ចិត្ត​ទ្រង់…

Read article
ពេលមនុស្សម្នាក់ឈឺចាប់ ទាំងអស់គ្នាឈឺចាប់

ពេល​ដែល​មិត្ត​រួម​ការងារ​ម្នាក់​បាន​ទូរស័ព្ទ​មក​សុំ​ច្បាប់ ពេល​គាត់​មាន​ជម្ងឺ ដោយសារ​ការ​ឈឺ​ចាប់​ជា​ពន់​ពេក​ ម្នាក់​ៗ​នៅការិយ៉ា​ល័យ​ក៏​មាន​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​ពី​គាត់។ បន្ទាប់​ពី​គាត់​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​មន្ទីរ​ពេទ្យ ហើយ​សម្រាក​នៅ​លើ​គ្រែ​បាន​មួយ​ថ្ងៃ គាត់​ក៏​បាន​វិល​ត្រឡប់​មក​ធ្វើ​ការ​វិញ ហើយ​ក៏​បាន​បង្ហាញ​ឲ្យ​យើង​ដឹង​ថា គ្រួស​ក្នុង​តម្រង​នោម គឺ​ជា​ប្រភព​នៃការ​ឈឺ​ចាប់​របស់​គាត់។ ពេល​ខ្ញុំ​ឃើញ​រូប​ថត​គ្រួស​នោះ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ជ្រួញ​ចិញ្ចើម ដោយ​ចិត្ត​អាណឹត ទាំង​នឹក​ចាំ​អំពី​គ្រួស​ក្នុង​ប្រម៉ាត់ ដែល​ខ្ញុំ​មាន​កាល​ពី​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​មុន។ កាល​នោះ ខ្ញុំ​ក៏​មាន​ការ​ឈឺ​ចាប់​ជា​ពន់​ពេក​ផង​ដែរ។ តើ​វា​គួរ​ឲ្យ​ចាប់​អារម្មណ៍​ឬ​ទេ ដែល​របស់​ដ៏​តូច​មួយ​ អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​រូប​កាយ​ទាំង​មូល​មាន​ការ​ឈឺ​ចាប់​យ៉ាង​នេះ? ប៉ុន្តែ នេះ​ជា​ការ​អ្វី​ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​រៀប​រាប់​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​១កូរិនថូស ១២:២៦ ថា “បើ​អវយវៈ​១​ឈឺ នោះ​ទាំង​អស់​នឹង​ឈឺ​ជា​មួយ​គ្នា”។ ក្នុង​ជំពូក​១២ ទាំង​មូល សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​ប្រើ​ពាក្យ​ប្រៀប​ប្រដូច អំពី​រូប​កាយ​មួយ ដើម្បី​ពិពណ៌នា អំពី​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ នៅ​ទូទាំង​ពិភព​លោក។ ពេល​សាវ័ក​ប៉ុល​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ផ្សំ​រូបកាយ”(ខ.២៤) គឺ​គាត់​កំពុង​និយាយ​សំដៅ​រូប​កាយ​ទាំង​មូល​នៃ​ព្រះ​គ្រីស្ទ ដែល​រាប់​បញ្ចូល​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ទាំង​អស់។ យើង​រាល់​គ្នា​មាន​អំណោយ​ទាន និង​តួនាទី​ខុស​ៗ​គ្នា។ ប៉ុន្តែ ដោយសារ​យើង​រាល់​គ្នា​សុទ្ធ​តែ​ជា​ផ្នែក​មួយ​នៃ​រូប​កាយ​តែ​មួយ បើ​មនុស្ស​ម្នាក់​ឈឺ​ចាប់ គឺ​យើង​ឈឺ​ចាប់​ទាំង​អស់​គ្នា។ ពេល​ដែល​បង​ប្អូន​រួម​ជំនឿ​ម្នាក់​ទទួល​រង​ការ​បៀត​បៀន មាន​ទុក្ខ​សោក ឬ​ទុក្ខ​លំបាក យើង​ក៏​មាន​អារម្មណ៍​ឈឺ​ចាប់ គឺ​ហាក់​ដូច​ជា​កំពុង​តែ​ឆ្លង​កាត់​ទុក្ខ​លំបាក​នោះ​ដោយ​ផ្ទាល់​ដែរ។ ការ​ឈឺ​ចាប់​របស់​មិត្ត​រួម​ការងារ​របស់​ខ្ញុំ បាន​នាំ​ឲ្យ​គាត់​ទទួល​ជំនួយ ដែល​រូប​កាយ​គាត់​ត្រូវ​ការ។ ក្នុង​រូប​កាយ​នៃ​ព្រះ​គ្រីស្ទ ការ​ឈឺ​ចាប់​របស់​នរណា​ម្នាក់ បញ្ឈះ​យើង​ឲ្យ​មាន​ចិត្ត​អាណិត ហើយ​ធ្វើ​អ្វី​មួយ​សម្រាប់​គាត់។…

Read article
សេចក្តីជំនឿ ក្តីស្រឡាញ់ និងក្តីសង្ឃឹម

អ៊ំស្រី ខាធី(Kathy) បាន​មើល​ថែរ​ឪពុក​របស់​គាត់(ដែល​ជា​ជីតា​របស់​ខ្ញុំ) នៅ​ផ្ទះ​របស់​គាត់ អស់​រយៈ​ពេល​១០​ឆ្នាំ។ គាត់​បាន​ធ្វើ​ម្ហូប និង​បោស​សម្អាត ឲ្យ​ជីតា​ខ្ញុំ​ជា​ប្រចាំ ពេល​ដែល​ជីតា​ខ្ញុំ​នៅ​មាន​កម្លាំង ហើយ​ពេល​សុខភាព​ជីតា​របស់​ខ្ញុំ មាន​ភាព​អន់​ខ្សោយ គាត់​ក៏​បាន​ជួយ​ថែរ​ទាំ​សុខ​ភាព​គាត់។ ការ​បម្រើ​ដែល​គាត់​មាន​ចំពោះ​ឪពុក​គាត់ គឺ​ជា​គំរូ ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​រៀប​រាប់ ក្នុង​សំបុត្រ​ដែល​គាត់​សរសេរ​ផ្ញើ​ទៅ​កាន់​ពួក​ជំនុំ​នៅ​ក្រុង​ថែស្សាឡូនិច​ថា គាត់​បាន​អរ​ព្រះគុណ​ព្រះ សម្រាប់​ការ​ដែល​ពួក​គេ​ធ្វើ ដោយ​សេចក្តី​ជំនឿ និង​ពី​ការ​នឿយ​ហត់ ដែល​ធ្វើ​ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ ហើយ​ដែល​ពួកគេ​មាន​សេចក្តី​សង្ឃឹម​យ៉ាង​មាំមួន ដល់​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជា​ព្រះអម្ចាស់​នៃ​យើង​រាល់​គ្នា (១ថែស្សាឡូនិច ១:៣)។ អ៊ំស្រី​របស់​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ការ​បម្រើ ដោយ​ជំនឿ និង​សេចក្តី​ស្រឡាញ់។ ការ​ថែរ​ទាំ​ដែល​គាត់​បាន​ធ្វើ​ជា​ប្រចាំ​ថ្ងៃ ជាប់​ជា​និច្ច គឺ​ដោយ​សារ​គាត់​បាន​ជឿ​ថា ព្រះ​បាន​ត្រាស​ហៅ​គាត់ ឲ្យ​ធ្វើ​កិច្ចការ​ដ៏​សំខាន់​នេះ។ កិច្ច​ការ​ដែល​គាត់​បាន​ធ្វើ គឺ​បាន​កើត​ចេញ​ពី​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ចំពោះ​ព្រះ និង​ចំពោះ​ឪពុក​របស់​គាត់។ គាត់​ក៏​បាន​អត់​ទ្រាំ ដោយ​ក្តី​សង្ឃឹម។ ​ជី​តា​របស់​ខ្ញុំ​ជា​មនុស្ស​ដែល​មាន​ចិត្ត​សប្បុរស​ណាស់ ប៉ុន្តែ អ៊ំស្រី​ខ្ញុំ​មិន​ចង់​ឃើញ​គាត់​មាន​ការ​អន់​ថយ​សុខ​ភាព​ឡើយ។ គាត់​បាន​លះ​បង់​ពេល​វេលា ដែល​គាត់​ធ្លាប់​មាន​ជា​មួយ​ក្រុម​គ្រួសារ និង​មិត្ត​ភក្តិ ហើយ​ក៏​បាន​កាត់​បន្ថយ​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ ដើម្បី​ថែរ​ទាំ​សុខ​ភាព​គាត់។ គាត់​អាច​អត់​ទ្រាំ​បាន ដោយ​សារ​គាត់​មាន​សេចក្តី​សង្ឃឹម​ថា ព្រះ​ទ្រង់​នឹង​ចម្រើន​កម្លាំង​គាត់ ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ ហើយ​គាត់​ក៏​មាន​សង្ឃឹម​ផង​ដែរ​ថា នគរ​ស្ថាន​សួគ៌​កំពុង​រង់​ចំ​ជីតា​របស់​គាត់។ ទោះ​យើង​កំពុង​ថែ​ទាំ​សាច់​ញាតិ កំពុង​តែ​ជួយ​អ្នក​ជិត​ខាង…

Read article
តើយូរប៉ុណ្ណា?

ក្នុង​រឿង​និទាន​របស់​លោក​លូវីស ខារ៉ូល(Lewis Carroll) ដែល​មាន​ចំណង​ជើង​ថា អាលីស នៅ​ក្នុង​ទឹក​ដី​អស្ចារ្យ តួរ​អង្គ​អាលីស​បាន​សួរ​ថា “តើ​ជា​រៀង​រហូត ជា​រយៈ​ពេល​ដែល​យូរ​ប៉ុណ្ណា?” សត្វ​ទន្សាយ​ពណ៌ស​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​ថា “ជួន​កាល វា​មាន​រយៈ​ពេល​តែ​១​វិនាទី​ប៉ុណ្ណោះ”។ ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ថា ពេល​វេលា​មាន​រយៈ​ពេល​យូរ​យ៉ាង​ដូច​នេះឯ​ង ពេល​ដែល​ដាវីឌ ប្អូន​ប្រុស​ខ្ញុំ​បាន​បាត់​បង់​ជីវិត​ក្នុង​រយៈ​ពេល​ដ៏​ខ្លី។ ពីធី​បុណ្យ​រំឭក​នៃ​មរណៈ​ភាព​របស់​គាត់​កំពុង​តែ​ខិត​ចូល​មក យើង​មាន​អារម្មណ៍​សោក​សៅ​កាន់​តែ​ខ្លាំង​ឡើង ដោយ​សារ​ការ​បាត់​បង់​គាត់។ រយៈ​ពេល​មួយ​វិនាទី ហាក់​ដូច​ជា​វែង​ណាស់។ យ៉ាង​ណា​មិញ ស្តេច​ដាវីឌ​បាន​រៀប​រាប់​អំពី​អារម្មណ៍​ដ៏​ពិបាក​ដូច​នេះ​ដែរ ដោយ​បន្លឺ​សម្លេង​ច្រៀង​ថា “ឱ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​អើយ តើ​ទ្រង់​នឹង​ភ្លេច​ទូល​បង្គំ​ដល់​កាល​ណា​ទៀត តើ​ដល់​អស់​កល្ប​ឬ​អី តើ​នឹង​លាក់​ព្រះ​ភក្ត្រ​ទ្រង់ ពី​ទូល​បង្គំ​ដល់​កាល​ណា? តើ​ត្រូវ​ឲ្យ​ទូលបង្គំ​ពិគ្រោះ​នៅ​តែ​ក្នុង​ខ្លួន​ដល់​កាល​ណា ដោយ​មាន​ចិត្ត​ព្រួយ​វាល់​ព្រឹក​វាល់​ល្ងាច​ដូច្នេះ ខ្មាំងសត្រូវ​នឹង​លើក​ខ្លួន​ឡើង ទាស់​នឹង​ទូលបង្គំ​ដល់​កាល​ណា​ទៅ? (ទំនុកដំកើង ១៣:១-២)។ ទ្រង់​បាន​សួរ​នូវ​ពាក្យ​ដដែល​បួន​ដង​ថា “ដល់​កាល​ណា​ទៀត? ក្នុង​ខគម្ពីរ​ទាំង​ពីរ​នេះ។ ជួន​កាល ការ​ឈឺ​ចាប់​ក្នុង​ជីវិត ហាក់​ដូច​ជា​មិន​ចេះ​ចប់​មិន​ចេះ​ហើយ។ ពេល​យើង​មាន​ការ​ឈឺ​ចាប់​ក្នុង​ចិត្ត ចូល​យើង​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ព្រះ​វត្ត​មាន និង​ការ​ថែ​រក្សា​របស់​ព្រះ​វរបិតា ដែល​គង់​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌ ដូច​ស្តេច​ដាវីឌ​ដែរ ដោយ​ដឹង​ថា ទ្រង់​នឹង​មិន​ដែល​ចាក​ចេញ​ពី​យើង ឬ​បោះ​បង់​យើង​ចោល​ឡើយ(ហេព្រើ ១៣:៥)។ ស្តេច​ដាវីឌ​ដែល​ជា​អ្នក​និពន្ធ​បទ​ទំនុក​ដំកើង​នេះ ក៏​បាន​ដឹង​ផង​ដែរ​ថា ព្រះ​នឹង​មិន​បោះ​បង់​ទ្រង់​ចោល បាន​ជា​ទ្រង់​ពោល​ទំនួញ​របស់​ទ្រង់​នៅ​ដើម​ឃ្លា​ដំបូង ហើយ​បន្ទាប់​មក…

Read article
មានតែការអធិស្ឋានប៉ុណ្ណោះ

មិត្ត​ភក្តិ​របស់​ខ្ញុំ​ម្នាក់​បាន​ទូរស័ព្ទ​មក​ខ្ញុំ នៅ​ពេល​យប់​ជ្រៅ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ដែល​នាង​ទទួល​ការ​ព្យា​បាល​ជម្ងឺ​មហារីក។ នាង​បាន​និយាយ​ទាំង​ខ្សឹប​ខ្សួល ដោយ​មិន​អាច​គ្រប់​គ្រង​ខ្លួន​ឯង​បាន ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មាន​ចិត្ត​សង្រេង ហើយ​មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ស្រក់​ទឹក​ភ្នែក ដោយ​ការ​អធិ​ស្ឋាន  យ៉ាង​ស្ងៀម​ស្ងាត់។ ឱ​ព្រះ​អម្ចាស់ តើ​ទូល​បង្គំ​គួរ​តែ​ធ្វើ​ដូចម្តេច? ការ​ទួញ​យំ​របស់​នាង បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ឈឺ​ចិត្ត​ណាស់។ ខ្ញុំ​មិន​អាច​បញ្ឈប់​ការ​ឈឺ​ចាប់​របស់​នាង ឬ​ដោះ​ស្រាយ​បញ្ហា​របស់​នាង ឬ​ក៏​រក​ឃើញ​ពាក្យ​ដ៏​ឆ្លាត​វ័យ ដើម្បី​លើក​ទឹក​ចិត្ត​នាង​ទេ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​ដឹង​ថា នរណា​អាច​ជួយ​នាង​បាន។ ខណៈ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​កំពុង​តែ​យំ​ជា​មួយ​មិត្ត​សំឡាញ់​ម្នាក់​នេះ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ឈ្លៀត​អធិស្ឋាន ខ្សិប​ៗ​ថា “ព្រះ​យេស៊ូវ ព្រះ​យេស៊ូវ ព្រះយេស៊ូវ”។ សម្លេង​យំ​របស់​នាង​ក៏​បាន​អន់​ថយ ទៅ​ជា​សម្លេង​ខ្សឹប​ខ្សួល ទាល់​តែ​ដង្ហើម​របស់​នាង​បាន​ប្រែ​ជា​យឺត។ ខ្ញុំ​ក៏​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល ពេល​ដែល​សម្លេង​ស្វាមី​របស់​នាង​ក៏​បាន​បន្លឺ​ឡើង​ថា “គាត់​គេង​លក់​ហើយ។ ចាំ​ថ្ងៃ​ស្អែក ពួក​ខ្ញុំ​នឹង​ទូរស័ព្ទ​ទៀត”។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ដាក់​ទូរស័ព្ទ​ចុះ ហើយ​ក្រាប​ពី​លើ​ខ្នើយ​កើយ ដោយ​ការ​អធិ​ស្ឋាន​ទាំង​ខ្សឹប​ខ្សួល។ កណ្ឌ​គម្ពីរ​ម៉ាកុស​បាន​និយាយ​អំពី​រឿង​របស់​មនុស្ស​ម្នាក់ ដែល​ចង់​ជួយ​មនុស្ស​ជា​ទីស្រឡាញ់​របស់​ខ្លួន។ បុរស​ជា​ឪពុក​ដែល​កំពុង​មាន​ទុក្ខ​ធំ បាន​នាំ​កូន​ប្រុស​ដែល​កំពុង​ឈឺ​ចាប់ មក​រក​ព្រះ​យេស៊ូវ(ម៉ាកុស ៩:១៧)។ ការ​ទូល​អង្វរ​របស់​គាត់ ដិត​ដាម​ទៅ​ដោយ​ការ​សង្ស័យ ខណៈ​ពេល​ដែល​គាត់​រៀប​រាប់​អំពី​ស្ថាន​ភាព​ដ៏​អស់​សង្ឃឹម​របស់​ខ្លួន(ខ.២០-២២) ហើយ​គាត់​ក៏​បាន​ទទួល​ស្គាល់​ថា ខ្លួន​ត្រូវ​ការ​ព្រះ​យេស៊ូវ ដើម្បី​ជួយ​ពង្រឹង​ជំនឿ​របស់​គាត់(ខ.២៤)។ ឪពុក​និង​កូន​ទាំង​ពីរ​នាក់ ក៏​បាន​ពិសោធន៍​នឹង​សេរីភាព ក្តី​សង្ឃឹម និង​សន្តិ​ភាព ពេល​ដែល​ព្រះ​យេស៊ូវ​បោះ​ជំហាន​ចូល…

Read article
ការបន្សល់ទុកនូវកេរដំណែល

កាល​ពី​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​មុន ខ្ញុំ និង​កូន​ប្រុស​របស់​ខ្ញុំ បាន​ចំណាយ​ពេល​មួយ​សប្តាហ៍ នៅ​ក្នុង​កសិដ្ឋាន​ដែល​គេ​បោះ​បង់​ចោល នៅ​ក្នុង​តំបន់​ដែល​មិន​សូវ​មាន​គេ​រស់​នៅ នៅ​តាម​បណ្តោយ​ដង​ទន្លេ​សែមិន ដែល​ជា “ទន្លេ​ដែល​ហូរ​មិន​ត្រឡប់​ថយក្រោយ” នៅ​រដ្ឋ​អីដាហូ។ ថ្ងៃ​មួយ ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ការ​រុក​រក​ក្នុង​កសិដ្ឋាន​នោះ យើង​ក៏​បាន​ឃើញ​ផ្នូរ​បុរាណ​មួយ ដែល​មាន​ផ្លាក​សញ្ញា​ធ្វើ​ពី​ឈើ។ ខ្ញុំ​មិនដឹង​ថា គេ​បាន​ឆ្លាក់​អក្សរ​អ្វី​ខ្លះ នៅ​លើ​ផ្លាក​នោះ​ទេ ព្រោះ​វា​រលប់​អស់​ហើយ។ មាន​មនុស្ស​ម្នាក់​បាន​រស់​នៅ ហើយ​ក៏​បាន​ស្លាប់។ គេ​បាន​យក​សព​គាត់​មក​បញ្ចុះ​នោះ​ទីនោះ ហើយ​ឥឡូវ​នេះ គ្មាន​នរណា​នឹក​ចាំ​ពី​គាត់​ទៀត​ទេ។ កន្លែង​កប់​សព​នោះ ហាក់​ដូច​ជា​គួរ​ឲ្យ​សង្វែក​ណាស់។ ពេល​យើង​ត្រឡប់​មក​ផ្ទះ​វិញ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ចំណាយ​ពេល​បី​បួន​ម៉ោង ដើម្បី​អាន​អំពី​ប្រវត្តិ​របស់​កសិ​ដ្ឋាន​ដ៏​ចំណាស់ និង​អំពី​តំបន់​នោះ ប៉ុន្តែ មិន​អាច​រក​ឃើញ​ពត៌​មាន ដែល​ទាក់​ទង​នឹង​អ្នក​ដែល​គេ​បាន​កប់​នៅ​ក្នុង​ផ្នូរ​នោះ​ទេ។ គេ​ថា ក្នុង​ចំណោម​យើង​រាល់​គ្នា អ្នក​ដែល​ល្អ​ជាង​គេ ត្រូវ​បាន​គេ​នឹក​ចាំ បាន​ប្រហែល​១០០​ឆ្នាំ តែ​បុណ្នឹង​ឯង។ ក្រៅ​ពី​នោះ អ្នក​ផ្សេង​ទៀត នឹង​ត្រូវ​គេ​លែង​នឹក​ចាំ ក្នុង​ពេល​ដ៏​ខ្លី​ខាង​មុខ។ ការ​ចង​ចាំ​អំពី​មនុស្ស​ជំនាន់​មុន នឹង​ត្រូវ​សាប​រលាប ក្នុង​ពេល​ដ៏​ខ្លី គឺ​មិន​ខុស​ពី​ផ្លាក ដែល​គេ​បាន​ដាក់​នៅ​ពី​មុខ​ផ្នូ​រនោះ​ឡើយ។ ប៉ុន្តែ កេរ​ដំណែល​របស់​យើង នឹង​បាន​បន្ត​ទៅ​អ្នក​ជំនាន់​ក្រោយ នៅ​ក្នុង​មហារ​គ្រួសារ​នៃ​ព្រះ។ កេរ​ដំណែល​នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ ដែល​យើង​មាន​ចំពោះ​ព្រះ និង​ចំពោះ​អ្នក​ដទៃ ក្នុង​កាល​ដែល​យើង​នៅ​រស់…

Read article
កម្លាំង នៅក្នុងការឈឺចាប់

ពេល​ដែល​យុវ​ជន សេមមី(Sammy) អាយុ​១៨​ឆ្នាំ បាន​ទទួល​ជឿ​ព្រះ​យេស៊ូវ ជា​ព្រះ​សង្រ្គោះ ក្រុម​គ្រួសារ​គាត់​ក៏​បាន​កាត់​កាល់​គាត់​ចោល ដោយ​ប្រពៃណីយ​របស់​ពួក​គេ​បាន​ប្រកាន់​ខ្ជាប់​សាសនា​ផ្សេង។ ប៉ុន្តែ មាន​សហគមន៍​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​មួយ បាន​ទទួល​ស្វាគមន៍​គាត់ ដោយ​ផ្តល់​ឲ្យ​គាត់ នូវ​ការ​លើក​ទឹក​ចិត្ត និង​ធន​ធាន​ផ្នែក​ហរិញ្ញ​វត្ថុ សម្រាប់​ការ​អប់រំ​របស់​គាត់។ ក្រោយ​មក ពេល​ដែល​ទីបន្ទាល់​នៃ​សេចក្តី​ជំនឿ​របស់​គាត់ ត្រូវ​បាន​គេ​យក​មក​បោះពុម្ភ​ផ្សាយ នៅ​ក្នុង​ទស្សនា​វដ្តី​មួយ គាត់​ក៏​បាន​ជួប​ការ​បៀត​បៀន​កាន់​តែ​ខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ សេមមី​មិន​បាន​ឈប់​ទៅ​សួរ​សុខ​ទុក្ខ​ក្រុម​គ្រួសារ​គាត់​ឡើយ។ គាត់​បាន​ទៅ​លេង​ពួក​គេ ពេល​ណា​គាត់​មានឱកាស ហើយ​ក៏​បាន​និយាយ​ជា​មួយ​ឪពុក​របស់​គាត់ ទោះ​បង​ប្អួន​បង្កើត​របស់​គាត់ បាន​ព្យាយាម​រារាំង​គាត់ មិន​ឲ្យ​ចូល​រួម​នៅ​ក្នុង​កិច្ចការ​ផ្ទៃ​ក្នុង​របស់​គ្រួសារ​ក៏​ដោយ។ ពេល​ដែល​ឪពុក​របស់​គាត់​ធ្លាក់​ខ្លួន​ឈឺ សេមមី​ក៏​បាន​ទៅ​ជួយ​ថែរ​ជម្ងឺ​គាត់ ដោយ​មិន​ខ្វល់​ពី​ការ​ប្រមាថ​មើល​ងាយ​របស់​ក្រុម​គ្រួសារ​របស់​គាត់។ ក្រោយ​មក ទី​បន្ទាល់​នៃ​ការ​រស់​នៅ​ដោយ​ក្តីស្រឡាញ់​របស់​គាត់ ក៏​បាន​បន្ទន់​ឥរិយ៉ាបថ ដែល​ពួក​គេ​មាន​ចំពោះ​គាត់ ហើយ​អ្នក​ខ្លះ នៅ​ក្នុង​ក្រុម​គ្រួសារ​គាត់ ក៏​មាន​ចិត្ត​ចង់​ស្តាប់​គាត់​និយាយ​អំពី​ព្រះ​យេស៊ូវ។ ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ដើរ​តាម​ព្រះ​គ្រីស្ទ អាច​នាំ​ឲ្យ​យើង​ជួប​ការ​លំបាក​ច្រើន។ សាវ័ក​ពេត្រុស​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “ដ្បិត​បើ​អ្នក​ណា​ត្រូវ​ព្រួយ​លំបាក ទាំង​រង​ទុក្ខ​ឥត​ហេតុ ដើម្បី​ឲ្យ​បាន​បញ្ញា​ចិត្ត​ជ្រះថ្លា​នៅ​ចំពោះ​ព្រះ នោះ​គួរ​សរសើរ​ហើយ”(១ពេត្រុស ២:១៩)។ ពេល​យើង​ឆ្លង​កាត់​ការ​លំបាក ឬ​ទុក្ខ​វេទនា ដោយ​សារ​សេចក្តី​ជំនឿ​របស់​យើង គឺ​យើង​បាន​រងទុក្ខ​ ដោយ​សារ​ “ព្រះ​គ្រីស្ទ​ក៏​បាន​រង​ទុក្ខ​ជំនួស​យើង​ដែរ ទាំង​ទុក​ដំរាប់ ឲ្យ​យើង​រាល់​គ្នា​ដើរ​តាម​លំអាន​ដាន​នៃ​ទ្រង់”(ខ.២១)។ សូម្បី​តែ​នៅ​ពេល​ដែល​អ្នក​ដទៃ​បាន​ជេរ​ប្រមាថ​ព្រះយេស៊ូវ “នោះ​ទ្រង់​មិន​បាន​ជេរ​តប​វិញ​ទេ…

Read article
ការប្រកួតដោយយុត្តិធម៌

ពេល​ដែល​លោក​អាសលី លូ(Ashley Liew) ដែល​ជា​កីឡាករ​រត់​ប្រណាំង ជម្រើស​ជាតិ​ប្រទេស​សឹង្ហ​បូរី ឃើញ​ខ្លួន​គាត់​កំពុង​តែ​រត់​ប្រណាំង​នាំ​មុខ​គេ ដាច់​ឆ្ងាយ​ពីក្រុម​កីឡាករ​ទាំង​ឡាយ ក្នុង​ការ​រត់​ប្រណាំង​ម៉ារ៉ាតុន ក្នុងការ​ប្រកួត​ស៊ី​ហ្គេម គាត់​ក៏​បានដឹង​ថា ការ​ប្រកួត​នេះ កំពុង​តែ​មាន​រឿង​មិន​ស្រួល​ហើយ។ គាត់​ក៏​បាន​ដឹង​ភ្លាម​ថា កីឡាករ​រត់​ប្រណាំង​ដែល​នាំ​មុខ បាន​បត់​តាម​ផ្លូវ​ខុស ហើយ​ឥឡូវ​នេះកំពុង​តែ​រត់​នៅ​ក្រោយ​គាត់។ លោក​អាសលី​អាច​កេង​ចំណេញ ពី​កំហុស​របស់​ពួកគេ ប៉ុន្តែ ចិត្ត​ជា​កីឡា​ករ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​ចង់​ទទួល​ជ័យ​ជម្នះ​ដោយ​យុត្តិ​ធម៌។ គាត់​ចង់​ឈ្នះ ដោយ​សារ​គាត់​រត់​បានលឿន​ជាង​គេ គឺ​មិន​មែន​ដោយ​សារ​កីឡាករ​ដទៃ​ទៀត​មាន​កំហុស នៅ​ក្នុង​ការ​ប្រកួត​នោះ​ឡើយ។ គាត់​ក៏​បាន​អនុវត្តតាម​បញ្ញា​ចិត្ត​របស់​គាត់ ដោយ​បន្ថយ​ល្បឿន ដើម្បី​ឲ្យ​ពួក​គេ​រត់​ទាន់​គាត់។ នៅ​ទី​បញ្ចប់ លោក​អាសលី​ក៏​បាន​ចាញ់​ការ​ប្រកួត ហើយ​ក៏​ខក​ខាន​មិន​បាន​ឈ្នះ​មេដាយ។ ប៉ុន្តែ គាត់​បាន​ឈ្នះ​ចិត្ត​ជន​រួម​ជាតិ​របស់​គាត់ និង​បាន​ទទួល​រង្វាន់​ជា​អន្តរ​ជាតិ សម្រាប់​ការ​ប្រកួត​ដោយ​យុត្តិ​ធម៌​របស់​គាត់។ ការ​នេះ​ក៏​បាន​បង្ហាញ​យ៉ាង​ច្បាស់ អំពី​ជំនឿ​របស់​គាត់ ក្នុង​នាម​ជា​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ ហើយ​ក៏​ប្រហែល​ជា​បាន​ជំរុញ​ឲ្យ​អ្នក​ខ្លះ​សួរ​ថា “តើ​មាន​អ្វីជំរុញ​ចិត្ត​គាត់ ឲ្យ​ធ្វើ​ដូច​នេះ?” រឿង​របស់​លោក​អាសលី​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ខ្ញុំ ឲ្យ​ចែក​ផ្សាយ​ជំនឿ​របស់​ខ្ញុំ តាម​រយៈ​សកម្មភាព​របស់​ខ្ញុំ។ ការ​ប្រព្រឹត្ត​ដ៏តូច ដោយ​ការ​ចេះ​គិត​ពី​អ្នក​ដទៃ ឬ​សេចក្តី​សប្បុរស ឬ​ក៏​ការ​អត់​ឱន​ទោស អាច​ថ្វាយ​សិរីល្អ​ដល់​ព្រះ។ គឺ​ដូច​ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “ត្រូវ​ឲ្យ​អ្នក​សំដែង​ខ្លួន ទុក​ជា​គំរូ​ពី​ការ​ល្អ​គ្រប់​ជំពូក ទាំង​បង្រៀន​គេ កុំ​ឲ្យ​គេ​ប្រព្រឹត្ត​ខូច​អាក្រក់​ឡើយ តែ​ឲ្យ​មាន​ចិត្ត​នឹងធឹង​វិញ…

Read article
ការចែករំលែកនូវការកម្សាន្តចិត្ត

“ព្រះ​ទ្រង់​បាន​រៀប​ចំ ឲ្យ​អ្នក​មក​ជួប​ខ្ញុំ នៅ​យប់​នេះ!” នេះ​ជា​ពាក្យ​សម្តី​លា​គ្នា ដែល​ស្រ្តី​ម្នាក់​បាន​និយាយ​មក​កាន់​ខ្ញុំ ខណៈ​ពេល​ដែល​គាត់​កំពុង​ឈរ​នៅ​ពី​មុខ​ខ្ញុំ មុន​ពេល​យើង​ចេញ​ពី​យន្ត​ហោះ ដែល​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​មក​ដល់​ទីក្រុង​ឈីកាហ្គោ។ គាត់​អង្គុយ​នៅ​ជួរ​កៅ​អី នៅ​ម្ខាង​ខ្ញុំ ក្នុង​យន្ត​ហោះ ហើយ​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ដឹង​ថា គាត់​កំពុង​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​ផ្ទះ បន្ទាប់​ពី​ គាត់​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​ពីរ​បី​ត្រឡប់ នៅ​ថ្ងៃ​នោះ។  ខ្ញុំ​ក៏​បាន​សួរ​គាត់ ពី​មូល​ហេតុ​ដែល​គាត់​ធ្វើ​ដំណើរ​ត្រឡប់​ចុះ​ឡើង លឿន​យ៉ាង​នេះ។ គាត់​ក៏​បាន​ឈ្ងោក​មុខ ហើយ​និយាយ​ថា គាត់​ទើប​តែ​បាន​នាំ​កូន​ស្រី​គាត់ ទៅ​មជ្ឈ​មណ្ឌល​កែ​ប្រែ​អ្នកញៀន​ថ្មាំ នៅ​ថ្ងៃ​នេះ។ នៅ​ពេល​បន្ទាប់​មក​ទៀត ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ចែក​ចាយ​ដល់​គាត់ នូវ​ទី​បន្ទាល់​នៃ​ការ​ដែល​កូន​ប្រុស​ខ្ញុំ តយុទ្ធ​នឹង​ការ​ញៀន​ថ្មាំ​ហេរ៉ូអ៊ីន និង​អំពី​របៀប​ដែល​ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ប្រោស​គាត់​ឲ្យ​រួច​ពីការ​ញៀន​ថ្នាំ។ ពេល​ដែល​គាត់​កំពុង​ស្តាប់​ខ្ញុំ​និយាយ គាត់​ក៏​បាន​ញញឹម​ទំាង​ទឹក​ភ្នែក។ បន្ទាប់​ពី​យន្ត​ហោះ​បាន​ចុះ​ដល់​ដី​ហើយ មុន​ពេល​យើង​បែក​ផ្លូវ​គ្នា យើង​ក៏​បាន​អធិស្ឋាន​ជា​មួយ​គ្នា សូម​ឲ្យ​ព្រះ​ទ្រង់​រំដោះ​កូន​ស្រី​គាត់ ឲ្យ​រួច​ពី​ចំណង​នៃ​ការ​ញៀន​ថ្នាំ។ នៅ​ពេល​ល្ងាច​ថ្ងៃ​នោះ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ជញ្ជឹង​គិត អំពី​បទ​គម្ពីរ ២កូរិនថូស ១:៣-៤ ដែល​ក្នុង​នោះ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​មានប្រសាសន៍​ថា “សូម​សរសើរ​ដល់​ព្រះ​ដ៏​ជា​ព្រះវរបិតា​នៃ​ព្រះ​យេស៊ូវ​គ្រីស្ទ ជា​អម្ចាស់​នៃ​យើង​រាល់​គ្នា គឺ​ជា​ព្រះវរបិតា​ដ៏​មាន​សេចក្តី​មេត្តាករុណា ជា​ព្រះ​ដ៏​កំសាន្ត​ចិត្ត​គ្រប់​ជំពូក។ ដែល​ទ្រង់​កំសាន្ត​ចិត្ត​យើង​រាល់​គ្នា ក្នុង​គ្រប់​ទាំង​សេចក្តី​វេទនា ប្រយោជន៍​ឲ្យ​យើង​អាច​នឹង​កំសាន្ត​ចិត្ត​អ្នក​ឯ​ទៀត ក្នុង​អស់​ទាំង​សេចក្តី​វេទនា​របស់​គេ​បាន​ដែរ គឺ​ដោយសារ​សេចក្តី​ក្សាន្ត​នោះ​ឯង ដែល​ព្រះ​បាន​កំសាន្ត​ចិត្ត​យើង​ស្រេច​ហើយ”។ មនុស្ស​នៅ​ជុំវិញ​ខ្លួន​យើង សុទ្ធ​តែ​ជា​អ្នក​ដែល​ត្រូវ​ការ​ការ​លើក​ទឹក​ចិត្ត…

Read article