ជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះអង្គ
អេសាយ ៤៣:១-៧ កុំឲ្យខ្លាចឡើយ ដ្បិតអញបានលោះឯងហើយ អញបានហៅចំឈ្មោះឯង ឯងជារបស់ផងអញ។ អេសាយ ៤៣:១ ថ្ងៃមួយ កាលខ្ញុំកំពុងមានតួនាទីជាអ្នកថែទាំម្តាយខ្ញុំដែលមានជំងឺចាស់ជរា យើងក៏បានទៅទស្សនាការតាំងពិព័រណ៍សិល្បៈមួយ។ យើងមានអារម្មណ៍នឿយហត់ទាំងផ្លូវអារម្មណ៍ និងផ្លូវកាយ។ ខ្ញុំបានឈរមើលទូកពីរគ្រឿង ធ្វើពីឈើដែលមានការតុបតែងពីលើដោយកញ្ចក់ពណ៌ចម្រុះយ៉ាងស្រស់ស្អាត តាមលំនាំនៃការតម្រៀបផ្កា និងការតុបតែងរបស់ជនជាតិជប៉ុនដើម្បីទាក់ទាញសត្វត្រី។ គេបានដាក់តាំងទូកទាំងនោះនៅពីមុខជញ្ជាំងពណ៌ខ្មៅ នៅលើកម្រាលឥដ្ឋដែលចាំងឆ្លុះ។ ខ្ញុំក៏បានឃើញកែវមូលៗដូចគ្រាប់ឃ្លី មានស្នាមអុចៗ និងឆ្នូតៗ ដូចគ្រាប់ស្ករកៅស៊ូដែលមានទំហំធំខុសពីធម្មតា កំពុងគរលើគ្នាជាគំនរនៅលើទូកដែលតូចជាងគេ។ ហើយនៅលើទូកទីពីរ ខ្ញុំក៏បានឃើញរូបចម្លាក់ធ្វើពីកែវដែលមានរាងកោង វែង និងកាច់រាងចុះឡើង ដែលបានលេចឡើងពីទូកនោះ ដូចអណ្តាតភ្លើងដែលមានពណ៌ដ៏ស្រស់ស្អាត។ សិល្បករបានសូនរូបចម្លាក់កែវនីមួយៗពីកញ្ចក់ដែលគេបានរំលាយ និងដុតឲ្យទន់ ដោយប្រើភ្លើងហ្កាសបាញ់ចេញអណ្តាតភ្លើងដែលមានកម្តៅក្តៅខ្លាំង។ ទឹកភ្នែកខ្ញុំបានហូរចុះពីលើថ្ពាល់មក ខណៈពេលខ្ញុំស្រមៃអំពីព្រះហស្តនៃការថែរក្សារបស់ព្រះ ដែលបានឱបខ្ញុំ និងម្តាយរបស់ខ្ញុំ ជាកូនស្ងួនភ្ងារបស់ព្រះអង្គ ឆ្លងកាត់រយៈពេលដ៏ពិបាកបំផុត។ ខណៈពេលដែលព្រះអង្គកែប្រែចារិកលក្ខណៈរបស់រាស្រ្តព្រះអង្គ តាមរយៈភ្លើងឆេះបន្សុទ្ធក្នុងជីវិត ព្រះអង្គបានបញ្ជាក់ថា ក្តីសង្ឃឹមរបស់យើង គឺបានមកពីការដឹងថា ព្រះអង្គស្គាល់យើង ហើយយើងជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះអង្គ(អេសាយ ៤៣:១)។ ទោះយើងមិនអាចគេចចេញពីទុក្ខលំបាកក៏ដោយ ព្រះអង្គបានសន្យាថា នឹងការពារយើង និងមានវត្តមានគង់នៅជាមួយយើងជានិច្ច(ខ.២)។ ដោយសារអត្តសញ្ញាណ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះអង្គមានចំពោះយើង នោះយើងអាចទុកចិត្តលើព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គបាន(ខ.៣-៤)។ ពេលណាកាលៈទេសៈនៃជីវិតរបស់យើង…
Read article
