ស្ថិតក្រោមការថែរក្សារបស់ព្រះអង្គជានិច្ច
តើទូលបង្គំនឹងទៅឯណា ឲ្យរួចពីព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ តើនឹងរត់ទៅឯណា ឲ្យរួចពីព្រះភក្ត្រទ្រង់? ទំនុកដំកើង ១៣៩:៧ បន្ទាប់ពីមន្រ្តីពន្ធនាគារបានឆែកឆេរខ្លួនខ្ញុំហើយ ខ្ញុំក៏បានបោះជំហានចូលទៅក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំង ហើយចុះហត្ថលេខានៅលើបញ្ជីឈ្មោះអ្នកចូលសួរសុខទុក្ខអ្នកទោស រួចអង្គុយនៅកន្លែងរង់ចាំដែលមានមនុស្សកកកុញ។ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម ដោយមើលទៅមនុស្សធំនៅមិនសុខ ហើយដកដង្ហើមវែង ខណៈពេលដែលក្មេងៗរអ៊ូរទាំអំពីការរង់ចាំវេនចូលជួបអ្នកទោស។ ប្រហែល១ម៉ោងក្រោយមក អ្នកយាមប្រដាប់ដោយអាវុធក៏បានហៅឈ្មោះក្នុងបញ្ជីរ ដែលមានឈ្មោះខ្ញុំផងដែរ។ គាត់ក៏បាននាំក្រុមរបស់យើង ចូលទៅក្នុងបន្ទប់មួយ ហើយក៏បានប្រាប់យើងឲ្យទៅអង្គុយនៅលើកៅអី ដែលគេបានកំណត់។ ពេលដែលកូនចុងរបស់ខ្ញុំបានអង្គុយចុះ នៅលើកៅអី នៅផ្នែកម្ខាងទៀតនៃបន្ទប់ ដែលខណ្ឌជាពីរ ដោយកញ្ចក់បង្អួចក្រាស់ៗ ហើយក៏បានលើកទូរស័ព្ទ ដើម្បីនិយាយជាមួយខ្ញុំ ជម្រៅនៃភាពអស់សង្ឃឹមក៏បានគ្របសង្កត់ចិត្តខ្ញុំ។ តែក្នុងពេលខ្ញុំកំពុងយំនោះ ព្រោះទ្រង់បានធានាដល់ខ្ញុំថា កូនចុងរបស់ខ្ញុំនៅតែស្ថិតក្រោមការថែរក្សារបស់ព្រះអង្គទេ។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១៣៩ ស្តេចដាវីឌបានទូលព្រះអម្ចាស់ថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ទ្រង់បានពិនិត្យមើល ហើយបានស្គាល់ទូលបង្គំផង …ក៏ស្គាល់អស់ទាំងផ្លូវប្រព្រឹត្តរបស់ទូលបង្គំដែរ”(ខ.១-៣)។ ការប្រកាសរបស់ទ្រង់ អំពីព្រះដែលជ្រាបអំពីអ្វីៗទាំងអស់ បាននាំឲ្យទ្រង់ពោលសរសើរព្រះអម្ចាស់អំពីការថែរក្សា និងការពារដ៏ស្និទ្ធស្នាលរបស់ព្រះអង្គ(ខ.៥)។ ស្តេចដាវីឌមានការស្ញប់ស្ញែងចំពោះភាពអស្ចារ្យនៃប្រាជ្ញារបស់ព្រះអម្ចាស់ និងចំពោះជម្រៅនៃការប៉ះពាល់ចិត្តទ្រង់ បានជាទ្រង់សួរសំណួរពីរ ក្នុងន័យសរសើរដំកើងថា “តើទូលបង្គំនឹងទៅឯណា ឲ្យរួចពីព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ តើនឹងរត់ទៅឯណា ឲ្យរួចពីព្រះភក្ត្រទ្រង់?”(ខ.៧)។ ពេលណាយើង ឬមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់យើង ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពទាល់ច្រក ដែលបណ្តាលឲ្យយើងអស់សង្ឃឹម…
Read article
