2017

You are here:
ព្រះទ្រង់តាមដានយើងជានិច្ច

សៀវ​ភៅ​មាន​ចំណង​ជើង​ថា “នៅ​លើ​ស្លាប”  ជា​ស្នា​ដៃ​និពន្ធ​របស់​លោក​លោកអាឡាន ធេននិន(Alan Tennant) ដែល​ពិពណ៌នា​អំពី​កិច្ច​ប្រឹង​ប្រែង​របស់​គាត់ នៅ​ក្នុង​ការ​តាម​ដាន​ការ​បន្លាស់​ទី របស់​សត្វ​ស្ទាំង​ពេរេគ្រីន។ ដោយ​សារ​ពួក​វា​ជា​ពូជ​សត្វ​ស្ទាំង​ដ៏​មាន​តម្លៃ ដែល​មាន​រូប​រាង្គ​ស្អាត​ល្អ មាន​ភាព​រហ័ស​រហួន និង​កម្លាំង នោះ​សត្វ​បក្សី​ប្រម៉ាញ់​ដ៏​អស្ចារ្យ​នេះ​បាន​ក្លាយ​ជា ដៃ​គូរ​ប្រម៉ាញ់​ដែល​ពួក​អធិរាជ្យ និង​ពួក​អភិជន​ចូល​ចិត្ត​យក​ទៅ​ជា​មួយ ពេល​ចេញ​ទៅ​បរ​បាញ់​សត្វ។ តែ​គួរ​ឲ្យ​ស្តាយ​ណាស់ ការ​ប្រើ​ថ្នាំ​សម្លាប់​សត្វ​ល្អិត DDT យ៉ាង​ទូលំ​ទូលាយ ក្នុង​ទសវត្សរ៍​ឆ្នាំ១៩៥០ បាន​រំខាន​ដល់​វដ្ត​នៃ​ការ​បង្ករ​កំណើត​របស់​ពួក​វា ហើយ​គេ​ក៏​បាន​ដាក់​ពួក​វា​ក្នុង​ចំណោម​សត្វ​ដែល​ជិត​ផុត​ពូជ។ ដោយ​សារ​លោក​ធេននិន​មាន​ការ​ចាប់​អារម្មណ៍ នៅ​ក្នុង​ការ​ជួយ​ស្រោច​ស្រង់​ពូជ​សត្វ​ស្ទាំង​មួយ​ប្រភេទ​នេះ គាត់​ក៏​បាន​ដាក់​ឧបករណ៍​តាម​ដាន​ជាប់​នឹង​ជើង​សត្វ​ស្ទាំង​មួយ​ចំនួន ដែល​គាត់​បាន​ជ្រើស​រើស ដើម្បី​តាម​ដាន​របៀប​នៃ​ការ​បន្លាស់​ទី​របស់​ពួក​វា។ ប៉ុន្តែ ពេល​គាត់ និង​អ្នក​បើក​បរ​យន្ត​ហោះ​របស់​គាត់ កំពុង​បើក​បរយន្ត​ហោះ​តាម​ពីក្រោយ​សត្វ​បក្សី​ទាំង​នោះ ពួក​គេ​ក៏​ស្រាប់​តែ​បាត់សញ្ញា​ទាក់​ទង​ម្តង​ហើយ​ម្តង​ទៀត ពី​ឧបករណ៍​តាម​ដាន​ដែល​បាន​ភ្ជាប់​នឹង​ជើង​សត្វ​ស្ទាំង​ទាំង​នោះ។ ទោះ​ពួក​គេ​មាន​បច្ចេក​វិទ្យា​ទំនើបក៏​ដោយ ក៏​ពួក​គេ​នៅ​តែ​មិន​អាច​តាម​ដាន​សត្វ​បក្សី​ដែល​ពួក​គេ​ចង់​ជួយ​ស្រោច​ស្រង់​នោះឡើយ។ ការ​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ​ថា ព្រះ​ដែល​ថែរក្សា​យើង​រាល់​គ្នា ទ្រង់​យាង​ទៅ​ជាមួយ​យើង​ជា​និច្ច ហើយ​ទោះ​យើង​ទៅ​ទី​ណា ក៏​មិន​ដែល​បាត់​ពី​ព្រះ​ភក្រ្ត​ទ្រង់​ឡើយ។ តាម​ពិត ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​មាន​បន្ទូល​ថា “គ្មាន​ចាប​ណា​មួយ​ធ្លាក់​ទៅ​ដី ឥត​ព្រះវរបិតា​នៃ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ជ្រាប​ឡើយ … យ៉ាង​នោះ​មិន​ត្រូវ​ឲ្យ​ខ្លាច​ឡើយ អ្នក​រាល់​គ្នា​មាន​ដំឡៃ លើស​ជាង​ចាប​ជា​ច្រើន”(ម៉ាថាយ ១០:២៩-៣១)។ ពេល​យើង​ជួប​ស្ថាន​ភាព​ដែល​ពិបាក ការ​ភ័យ​ខ្លាច​អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​សង្ស័យ​ថា តើ​ព្រះ​ទ្រង់​ជ្រាប​អំពី​ស្ថាន​ភាព​របស់​យើង​ឬ​ទេ។ តែ​ការ​បង្រៀន​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ធានា​ដល់​យើង​ថា ព្រះ​ទ្រង់​យក​ព្រះ​ទ័យ​ទុក​ដាក់​ចំពោះ​យើង​យ៉ាង​ខ្លាំង…

Read article
ការអញ្ជើញឲ្យមកសម្រាក

ពេល​ខ្ញុំ​កំពុង​អង្គុយ​នៅ​ក្បែរ​គ្រែ​របស់​មិត្ត​ភក្តិ​ម្នាក់ នៅ​បន្ទប់​សង្រ្គោះ​បន្ទាន់​ក្នុង​មន្ទីរ​ពេទ្យ ខ្ញុំ​មាន​ការ​ប៉ះ​ពាល​ចិត្ត​យ៉ាង​ខ្លាំង ពេល​បាន​ឮ​សម្លេង​នៃ​ការ​ឈឺ​ចាប់​របស់​អ្នក​ជម្ងឺ​ដទៃ​ទៀត ​នៅ​ក្បែរ​នោះ។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​មិត្ត​ភក្តិ​ខ្ញុំ និង​អ្នក​ជម្ងឺ​ទាំង​នោះ ហើយ​ពេល​នោះ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ដឹង​ជា​ថ្មី​ម្តង​ទៀត​ថា ជីវិត​របស់​មនុស្ស​នៅ​លើ​ផែន​ដី​នេះ ពិត​ជា​ខ្លី​យ៉ាង​ណា។ បន្ទាប់​មក ខ្ញុំ​ក៏​បាន​នឹកចាំ អំពី​បទ​ចម្រៀង​ជន​បទ​ដែល​ខ្ញុំ​ចូល​ចិត្ត​ស្តាប់​ តាំង​ពី​យូរ​មក​ហើយ ដែល​ច្រៀង​ដោយ​លោក​ជីម រីវ(Jim Reeves) ដែល​និយាយ​អំពី លោកិយ​នេះ​ដែល​មិន​មែន​ជា​ផ្ទះរ​បស់​យើង​ទេ ព្រោះ “យើងគ្រាន់​តែ​ជា​អ្នក​ដំណើរ”។ លោកិយ​នេះ​មាន​ពេញ​ដោយ​ភាព​នឿយ​ហត់ ការ​ឈឺ​ចាប់ ការ​ស្រេក​ឃ្លាន បំណុល ភាព​ក្រីក្រ ជម្ងឺ និង​សេចក្តី​ស្លាប់។ ដោយ​សារ​យើង​ត្រូវ​ធ្វើ​ដំណើរ​ឆ្លង​កាត់​តាម​លោកិយ​នេះ ព្រះ​យេស៊ូវ​ទ្រង់​ក៏​បាន​មាន​បន្ទូល​អញ្ជើញ​សម្រាប់​មនុស្ស​គ្រប់​សម័យ​កាល​ថា “អស់​អ្នក​ដែល​នឿយ​ព្រួយ ហើយ​ផ្ទុក​ធ្ងន់​អើយ ចូរ​មក​ឯ​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​នឹង​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ឈប់​សំរាក”(ម៉ាថាយ ១១:២៨)។ យើង​ត្រូវ​ការ​ការ​សម្រាក​នេះ។ ក្នុង​ចំណោម​ពិធី​បុណ្យ​សព​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ចូល​រួម ខ្ញុំ​ច្រើន​តែ​ឃើញ​គេ​ដក​ស្រង់​បទ​គម្ពីរ ដែល​និយាយ​អំពី​ការ​ថ្លែង​ទំនាយ​របស់​សាវ័ក​យ៉ូហាន អំពី “ផ្ទៃ​មេឃ និង​ផែន​ដី​ថ្មី”(វិវរណៈ ២១:១-៥) ព្រោះ​បទ​គម្ពីរ​នេះ សក្តិ​សម​សម្រាប់​ពីធី​បុណ្យ​សព​ណាស់។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​ជឿ​ថា បទ​គម្ពីរ​នេះ​បាន​ចែង​សម្រាប់​អ្នក​នៅ​រស់ ច្រើន​ជាង​សម្រាប់​មនុស្ស​ស្លាប់។ យើង​ត្រូវ​ស្តាប់​តាម​ការ​អញ្ជើញរបស់​ព្រះ​យេស៊ូវ ឲ្យ​ចូល​មក​សម្រាក​ក្នុង​ទ្រង់ នៅ​ពេល​ដែល​យើង​នៅ​មាន​ជីវិត​នៅ​ឡើយ។ ទាល់​តែ​យើង​បាន​ស្តាប់​បង្គាប់​តាម​ទ្រង់ ទើប​យើង​មាន​សិទ្ធិ​ទទួល​ព្រះ​ពរ​តាម​ព្រះ​បន្ទូល​សន្យា…

Read article
មិនព្រងើយកន្តើយ

បន្ទប់​ទំាង​មូល​បាន​រំលេច​ទៅ​ដោយ​ពណ៌​ចម្រុះ​ដ៏​ស្រស់​ស្អាត​ជា​ច្រើន ខណៈ​ពេល​ដែល​ស្រ្តី​ស្លៀក​សំពត់​សារី​កំពុង​ញាប់​ដៃ​ញាប់​ជើង នៅ​ក្នុង​សកម្ម​ភាព​ចុង​ក្រោយ​នៃ​កម្ម​វិធី​រ៉ៃអង្គាស​ប្រាក់។ ពី​ដើម ស្រ្តី​មួយ​ក្រុម​នេះ​មាន​ដើម​កំណើត​នៅ​ប្រទេស​ឥណ្ឌា ហើយ​ក៏​បាន​មក​រស់​នៅ​ក្នុង​សហរដ្ឋ​អាមេរិក។ ប៉ុន្តែ ពួក​គេ​នៅ​តែ​មាន​ការ​ខ្វល់​ខ្វាយ​ពី​ប្រទេស​កំណើត​របស់​ខ្លួន។ ពេល​ពួក​គេ​ដឹង​អំពី​ស្ថានភាព​របស់​សាលា​រៀន​មួយ​កន្លែង ដែល​គេ​បើក​សម្រាប់​ក្មេង​កើត​ជម្ងឺ​ខ្សោយ​បញ្ញា នៅ​ប្រទេស​ឥណ្ឌា ពួក​គេ​មិន​គ្រាន់​តែ​បាន​ដឹង​អំពី​តម្រូវ​ការ​របស់​សាលា​រៀន​នោះ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ តែ​ពួក​គេ​ថែម​ទាំង​បាន​ទុក​ដាក់​ដំណឹង​នេះ​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត ហើយ​ក៏​បាន​ធ្វើ​ការ​ឆ្លើយ​តប។​ លោក​នេហេមា​មាន​មុខ​នាទី​ដ៏​ស្រណុក​ស្រួល​ជា​អ្នក​ថ្វាយ​ពែង​ដល់​ស្តេច និង​បាន​ទទួល​ការ​ទុក​ចិត្ត​ពី​បុរស​ដែល​មាន​អំណាច​បំផុត​នៅ​សម័យ​នោះ តែ​ការ​ទាំង​អស់​នេះ​មិន​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​ភ្លេច​ខ្វល់​ពី​ជន​រួម​ជាតិ​របស់​គាត់​ឡើយ។ គាត់​បាន​ទៅ​ជួប​អ្នក​ដែល​មក​ពី​ទីក្រុង​យេរូសាឡិម ដើម្បី​សាក​សួរ​អំពី​ស្ថាន​ភាព​នៃប្រជា​ជន​ដែល​កំពុង​រស់​នៅ​ទីនោះ(នេហេមា ១:២)។ គាត់​ក៏​បាន​ដឹង​ថា “ពួក​អ្នក​ដែល​ត្រូវ​ដឹកនាំ​ទៅ​ជា​ឈ្លើយ ដែល​សល់​នៅ​ក្នុង​ខេត្ត​នោះ គេ​មាន​សេចក្តី​វេទនា ហើយ​ត្រូវ​សេចក្តី​ត្មះតិះដៀល​ជា​ខ្លាំង ចំណែក​កំផែង​នៃ​ក្រុង​យេរូសាឡិម ក៏​បាក់​បែក ហើយ​ទ្វារ​បាន​ឆេះ​អស់​ផង”(ខ.៣)។ លោក​នេហេមា​មាន​ការ​ឈឺ​ចាប់​ក្នុង​ចិត្ត​យ៉ាង​ខ្លាំង។ គាត់​ក៏​បាន​ទួញ​សោក អធិស្ឋាន​តម ទូល​សូម​ឲ្យ​ព្រះ​ទ្រង់​ជួយ​ដល់​ប្រជា​ជន​គាត់ ដែល​កំពុង​រស់​នៅ​ក្នុង​ស្ថាន​ភាព​ដ៏​អាក្រក់​នេះ(ខ.៤)។ ព្រះ​ទ្រង់​ក៏បាន​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​លោក​នេហេមា​វិល​ត្រឡប់ ទៅ​ក្រុង​យេរូសាឡិម​វិញ ដើម្បី​ដឹក​នាំ​ការ​សាង​សង់​កំផែង​ក្រុង​ឡើង​វិញ​(២:១-៨)។ លោក​នេហេមា​ក៏​បាន​សម្រេច​នូវ​កិច្ចការ​ដ៏​ធំ​នេះ ​សម្រាប់​ប្រជា​ជន​គាត់ ព្រោះ​គាត់​បាន​ទូល​សូម​ដល់​ព្រះ​ដ៏​ធំ​ប្រសើរ ឲ្យ​ធ្វើ​ការ​ដ៏​ធំ ហើយ​ក៏​បាន​ពឹង​ផ្អែក​លើ​ទ្រង់​ផង។ សូម​ព្រះ​ទ្រង់​បើក​ភ្នែក​យើង ឲ្យ​មើល​ឃើញ​សេចក្តី​ត្រូវ​ការ​របស់​អ្នក​ដែល​នៅ​ជុំ​វិញ​យើង ហើយ​សូម​ទ្រង់​ជួយ​យើង ឲ្យ​ក្លាយ​ជា​អ្នក​ដោះ​ស្រាយ​បញ្ហា​ដោយ​ចិត្ត​អាណិត និង​មាន​ភាព​ប៉ិន​ប្រសប់ ដើម្បី​ធ្វើ​ជា​ព្រះ​ពរ​ដល់​អ្នក​ដទៃ។-Poh Fang Chia

Read article
កន្លែងសម្រាប់ស្នាក់អាស្រ័យ

ជន​អនា​ថា នៅ​ទីក្រុង​វែន​គូវើ រដ្ឋ​ព្រីត​ធីស ខូឡំប៊ី ប្រទេស​កាណាដា​ មាន​វិធី​សាស្រ្ត​ថ្មី​មួយ ដើម្បី​ស្វែង​រក​កន្លែង​ស្នាក់​នៅ​ពេល​យប់។ មាន​អង្គការ​ប្រចាំ​តំបន់​មួយ ឈ្មោះ រេនស៊ីធី ហោសស៊ីង បាន​បង្កើត​កៅ​អីវែង​ពិសេស​ជា​ច្រើន ដែល​គេ​អាច​ត្រឡប់​វា បង្កើត​ជា​ជំរក​ស្នាក់​នៅ​បណ្តោះ​អាសន្ន។ គេ​អាច​ទាញ​បង្អែក​របស់​កៅ​អីវែង​នោះ​ឡើង​ទៅ​លើ ហើយ​បត់​ធ្វើ​ជា​ដំបូល ដែល​អាច​ការពារ​ខ្យល់ និង​ទឹក​ភ្លៀង​បាន។ នៅ​ពេល​យប់ គេ​ងាយ​នឹង​ស្វែង​រក​កន្លែង​សម្រាក​បែប​នោះ នៅ​ទីក្រុង​វែនគូវើ ព្រោះ​នៅ​លើ​កៅ​អីវែង​នោះ មាន​ដាក់​អក្សរ​ដែល​បញ្ចេញ​ពន្លឺ​ពេល​យប់​ថា “នេះ​ជា​កន្លែង​គេង”។ យើង​ត្រូវ​ការ​ជម្រក​ខាង​សាច់​ឈាម តែ​ទន្ទឹម​នឹង​នោះ យើង​ក៏​ត្រូវ​ការ​ជម្រក​ខាង​វិញ្ញាណ​ផង​ដែរ។ ព្រះ​ទ្រង់​ជា​ទីជ្រ​កកោន​សម្រាប់​វិញ្ញាណ​យើង ពេល​មាន​បញ្ហា។ គឺ​ដូច​ដែល​ស្តេច​ដាវីឌ​បានសរសេរ​ក្នុង​ទំនុក​ដំកើង​ថា “កាល​ណា​ចិត្ត​ទូលបង្គំ​ត្រូវ​បង្គ្រប នោះ​ទូលបង្គំ​នឹង​អំពាវនាវ​ដល់​ទ្រង់​ពី​ចុង​ផែនដី​ផង សូម​នាំ​ទូលបង្គំ​ទៅ​ឯ​ថ្មដា​ដែល​ខ្ពស់​ជាង​ទូលបង្គំ”(ទំនុកដំកើង ៦១:២)។ ពេល​ដែល​អារម្មណ៍​យើង​មាន​ការ​ពិបាក​ហួស​បន្ទុក យើង​ងាយ​នឹង​រង​គ្រោះ ដោយ​សារ​ល្បិច​របស់​ខ្មាំង​សត្រូវ​យើង ដោយ​វា​ប្រើ​ការ​ភ័យ​ខ្លាច ការ​ប្រកាន់​ទោស​ខ្លួន​ឯង និង​ការ​ត្រេក​ត្រអាល​ជា​ដើម។​ បាន​ជា​យើង​ត្រូវការ​ប្រភព​នៃ​ស្ថេរ​ភាព និង​សុវត្ថិ​ភាព​ដ៏​ពិត។ បើ​យើង​ជ្រក​កោន​នៅ​ក្នុង​ព្រះ យើង​អាច​មាន​ជ័យ​ជម្នះ​មក​លើ​ខ្មាំង​សត្រូវ ពេល​ដែល​វាព្យា​យាម​ល្បួង​នាំ​ចិត្ត និង​គំនិត​របស់​យើង។​ គឺ​ដូច​ដែល​ស្តេច​ដាវីឌ​បាន​ទូល​ព្រះ​អម្ចាស់​ថា “​ទ្រង់​បាន​ធ្វើ​ជា​ទី​ជ្រក​ឲ្យ​ទូលបង្គំ គឺ​ជា​ប៉ម​យ៉ាង​មាំ ឲ្យ​រួច​ពី​ខ្មាំងសត្រូវ ទូលបង្គំ​នឹង​អាស្រ័យ​នៅ​ក្នុង… ​ទី​កំបាំង ក្រោម​ស្លាប​ទ្រង់”(ខ.៣-៤)។ ពេល​យើង​មាន​ទុក្ខ​ព្រួយ យើង​អាច​រក​សន្តិ​ភាព…

Read article
និមិត្តរូបនៃព្រឹលទឹកកក

ក្នុង​អំឡុង​ពេល​រដូវ​រងា ដែល​មាន​ភាព​ត្រជាក់​មុត​សាច់ ក្នុង​តំបន់​ដែល​យើង​រស់​នៅ ក្នុង​រដ្ឋ​មីឈីហ្គិន យើង​មាន​អារម្មណ៍​លាយ​ឡំ​គ្នា​ជា​ច្រើន ចំពោះ​អាកាស​ធាតុ។ ពេល​ដែល​ព្រឹល​បាន​បន្ត​ធ្លាក់​ក្នុង​រដូវ​រងា រហូត​ដល់​ខែ​មិនា មនុស្ស​ភាគ​ច្រើន​នៅ​តំបន់​នោះ​មាន​ការ​ណាយ​ចិត្ត​នឹង​ព្រឹល​ដែល​ចេះ​តែ​ធ្លាក់​មិន​ព្រម​ឈប់ ហើយ​ក៏​មាន​ការ​រអ៊ូរទាំ​ ពេល​គេ​ព្យាករណ៍​ឧតុ​និយម​ថា អាកាស​ធាតុ​ត្រជាក់​នៅ​មាន​រយៈ​ពេល​យូរ​ទៀត។ ប៉ុន្តែ សម្រស់​ដ៏​អស្ចារ្យ​នៃ​ព្រឹល នៅ​តែ​បន្ត​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មាន​ចិត្ត​រីក​រាយ។ ទោះ​ខ្ញុំ​ត្រូវ​លំបាក​យកប៉ែល​ចូក​ព្រឹល​ចេញ​ពី​ផ្លូវ នៅ​មុខ​ផ្ទះ​ខ្ញុំ ដាក់​នៅ​លើ​គំនរ​ព្រឹល​អម​សង្ខាង​ផ្លូវ​ក៏​ដោយ ក៏​ខ្ញុំ​នៅ​តែ​មាន​ចិត្ត​ស្ងើច​ចំពោះ​វត្ថុ​ពណ៌​ស​ក្បុស​នេះ។ នៅ​ថ្ងៃ​មួយ មាន​ដុំ​ទឹក​កក​តូច​ៗ ថ្លា​ដូច​គ្រីស្ទាល់​បាន​ធ្លាក់​ពី​លើ​មេឃ ចុះ​មក​ទើ​នៅ​លើ​គំនរ​ព្រឹល​ចាស់​ៗ។ ពេល​ខ្ញុំ និង​ភរិយា​របស់​ខ្ញុំ​បាន​ដើរ​កាត់​តាម​ទេស​ភាព​ព្រឹល​ទឹកកក​ដែល​ចាំង​ពន្លឺ​ផ្លេក​ៗ មើល​ទៅ​ហាក់​ដូច​ជា​មាន​កំទេច​គ្រាប់​ពេជ្យ​ចាំង​ពន្លឺ​ផ្លេក​ៗ ពាស​ពេញ​ទី​វាល។ ​ព្រះ​គម្ពីរ ហាក់​ដូច​ជា​បាន​និយាយ​អំពី​ព្រឹល​ក្នុង​ន័យ​ខុស​ៗ​គ្នា។ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​បង្គាប់​ឲ្យ​ព្រឹល​ធ្លាក់​ចុះ​មក ជា​សញ្ញា​បង្ហាញ​អំពីភាព​ធំ​ប្រសើរ​របស់​ទ្រង់​(យ៉ូប ៣៧:៦ ៣៨:២២-២៣)។ កំពូល​ភ្នំ​ខ្ពស់​ៗ​ដែល​គ្រប​ដណ្តប់​ទៅ​ដោយ​ព្រឹល បាន​ធ្វើ​ជា​ប្រភព​ទឹក​ដែល​ហូរ​ចុះ​មក ស្រោច​ស្រព​តាម​ជ្រលង​ដង​អូរ ដែល​នៅ​តំបន់​វាល​ទំនាប។ តែ​ដែល​កាន់​តែ​អស្ចារ្យ​ជាង​នេះ​ទៀត​នោះ គឺ​ព្រះ​បាន​ប្រទាន​ព្រឹល​មក ជា​និមិត្ត​រូប​ដំណាង​អំពី​ការ​អត់​ទោស​បាប​ឲ្យ​យើង​រាល់​គ្នា។ ដំណឹង​ល្អ​នៃ​ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​បើក​ផ្លូវ​ ឲ្យ​យើង​បាន​ទទួល​ការ​សម្អាត​អំពើ​បាប​យើង និង​ដើម្បី​ឲ្យ​ចិត្ត​យើង​បាន​ប្រែ​ជា “ស​ជាង​ព្រឹល”ផង​(ទំនុកដំកើង ៥១:៧ អេសាយ ១:១៨)។ លើក​ក្រោយ ពេល​អ្នក​បាន​ឃើញ​ព្រឹល​ដោយ​ផ្ទាល់​ភ្នែក ឬ​នៅ​ក្នុង​រូប​ថត សូម​អរ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ សម្រាប់​ការ​អត់​ទោស​បាប និង​ប្រទាន​សេរី​ភាព ឲ្យ​យើង​រួច​ពី​ទោស​នៃ​អំពើ​បាប ដែល​ជា​អំណោយ​សម្រាប់​អស់​អ្នក​ដែល​ទុក​ចិត្ត​លើ​ព្រះ​សង្រ្គោះ​នៃ​យើង។-Dave…

Read article
ការលះបង់ក្នុងថ្ងៃណូអែល

រឿង​និទាន​របស់​លោក​អូ ហេនរី(O Henry) ដែល​មាន​ចំណង​ជើង​ថា “អំណោយ​របស់​អ្នកប្រាជ្ញ” និយាយ​អំពី​លោក​ជីម(Jim) និង​អ្នក​ស្រីដេឡា(Della) ដែល​ជា​ប្តី​ប្រពន្ធ​វ័យ​ក្មេងមួយ​គូរ ដែល​កំពុង​ជួប​បញ្ហា​ហិរញ្ញ​វត្ថុ។ នៅ​ពេល​បុណ្យ​ណូអែល​ជិត​មក​ដល់ ពួក​គេ​ចង់​ទិញ​អំណោយ​ឲ្យ​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក ប៉ុន្តែ ដោយ​សារ​ការ​ខ្វះ​ខាត ពួក​គេ​ក៏​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​ប្រើ​មធ្យោ​បាយ​ដ៏​ពិបាក​មួយ។ លោក​ជីម​មាន​នាឡិការ​ដៃ​ពណ៌​មាស ដ៏​មាន​តម្លៃ​មួយ​គ្រឿង ចំណែក​ឯ​អ្នក​ស្រី​ដេឡា​វិញ មាន​សក់​វែង​អន្លាយ​ដ៏​ស្រស់​ស្អាត។​ ដូច​នេះ លោក​ជីម​ក៏​បាន​លក់​នា​ឡិកា​គាត់ ដើម្បី​ទិញ​ក្រាស់​សិត​សក់​ឲ្យ​អ្នក​ស្រី​ដេឡា ខណៈ​ពេល​ដែល​អ្នក​ស្រីដេឡា​បាន​ទៅ​កាត់​សក់​លក់​ឲ្យ​គេ ដើម្បី​ទិញ​ខ្សែ​នាឡិការ​ឲ្យ​លោកជីម។ រឿង​នៃ​ក្តី​ស្រឡាញ់​នេះ បាន​រំឭក​យើង​ថា ការ​លះ​បង់​គឺ​ជាចំណុច​ស្នូល នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដ៏​ពិត ហើយ​ការ​លះ​បង់​ជា​ខ្នាត​រង្វាស់​ដ៏​ពិត នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់។ នេះ​ជា​ការ​​ពិត​មែន ជា​ពិសេស ​នៅ​ក្នុង​រដូវ​កាល​នៃ​បុណ្យ​ណូអែល ពីព្រោះ​ការ​លះ​បង់ ជា​អត្ថ​ន័យ​ដ៏​សំខាន់​បំផុត នៃ​កំណើត​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ។ ព្រះ​យេស៊ូវ​គ្រីស្ទ បាន​ប្រសូត្រ ដើម្បី​សុគត គឺ​សុគត​ដើម្បី​យើង​រាល់​គ្នា។ ហេតុ​នេះ​ហើយបាន​ជា​ទេវតា​បាន​ប្រាប់​យ៉ូសែប​ថា “នាង​នឹង​ប្រសូត​បុត្រា​១ ហើយ​អ្នក​ត្រូវ​ថ្វាយ​ព្រះនាម​ថា «យេស៊ូវ» ព្រោះ​បុត្រ​នោះ​នឹង​ជួយ​សង្គ្រោះ​រាស្ត្រ​ទ្រង់ ឲ្យ​រួច​ពី​បាប”(ម៉ាថាយ ១:២១)។ រយៈ​ពេល​ជា​ច្រើន​សតវត្សរ៍ មុន​ពេល​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ប្រសូត្រ ព្រះ​គម្ពីរ​បាន​ថ្លែង​ទំនាយ​ថា ទ្រង់​នឹង​យាង​មក​ជួយ​សង្រ្គោះ​យើង ឲ្យ​រួច​ពី​បាប​របស់​យើង បាន​សេចក្តី​ថា យើង​មិន​អាច​យល់​ច្បាស់​អំពីតម្លៃ​នៃ​ស្នូក​សត្វ​ដែល​ព្រះ​ឱរស​យេស៊ូវ​បាន​ផ្ទុំ​នោះ​ឡើយ ដរាប​ណា យើង​មិន​បាន​ស្វែង​យល់​អំពីអត្ថ​ន័យ​នៃ​ឈើ​ឆ្កាង​ទេ​នោះ។…

Read article
អំណោយដ៏ផុយស្រួយ

ពេល​ខ្ញុំ​វេច​ខ្ចប់​អំណោយ​ដែល​មាន​ភាព​ផុយ​ស្រួយ ខ្ញុំ​ត្រូវ​ប្រាកដ​ថា នៅ​សម្បក​កញ្ចប់​នោះ មាន​សញ្ញា​សំគាល់​ដើម្បី​ឲ្យ​គេ​ដឹង​ថា ខាង​ក្នុង​កញ្ចប់​មាន​របស់​ផុយ​ស្រួយ។​ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​សរសេរ​អក្សរ​ធំ​ៗ​ពី​លើ​ថា “របស់​ផុយ​ស្រួយ” ព្រោះ​ខ្ញុំ​មិន​ចង់​ឲ្យ​នរណា​ម្នាក់​ធ្វើ​ឲ្យ​ខូច​អំណោយ​ដ៏​មាន​តម្លៃ នៅ​ខាង​ក្នុង​កញ្ចប់​ឡើយ។ យ៉ាង​ណា​មិញ អំណោយ​ដ៏​ល្អ​ផុត​ដែល​ព្រះ​បាន​ប្រទាន​ដល់​យើង គឺ​ជា​ទារក​តូច ដែល​ទ្រង់​ក៏ជា​អំណោយ​ដ៏​ផុយ​ស្រួយ​ផង​ដែរ។​ ជួន​កាល​យើង​ស្រមៃ​ឃើញ​ថា ថ្ងៃ​បុណ្យ​ណូអែល ជា​ថ្ងៃ​ដែល​មាន​ទិដ្ឋ​ភាព​ដ៏​ស្រស់​ស្អាត ដូច​នៅ​លើ​រូប​គំនូរ ប៉ុន្តែ ស្រ្តី​ដែល​ធ្លាប់​ឆ្លង​ទន្លេ ប្រាកដ​ជា​អាច​ប្រាប់​យើង​ថា អ្វី​ៗ​មិន​សុទ្ធ​តែ​ស្រស់​ស្អាត ដូច​ការ​គិត​របស់​យើង​ឡើយ។​ នាង​ម៉ារា​ប្រាកដ​ជា​អស់​កម្លាំង។ កាល​នោះ នាង​ទើប​តែ​បាន​ឆ្លង​ទន្លេ​កូន​ដំបូង នៅ​កន្លែង​ដែល​ខ្វះ​អនាម័យ​បំផុត​ផង។ នាង “​រុំ​ទ្រង់នឹង​សំពត់​ផ្តេក​ក្នុង​ស្នូក ពី​ព្រោះ​ក្នុង​ផ្ទះ​សំណាក់​គ្មាន​កន្លែង​ណា​នៅ​ទេ”(លូកា ២:៧)។ ទារក​ដែល​ទើប​តែ​កើត​ត្រូវ​ការ​ការ​មើល​ថែរ​ជាប់​ជា​និច្ច។ គេ​យំ​ច្រើន ត្រូវ​បៅដោះ គេង ហើយ​ពឹង​ផ្អែក​ទៅ​លើ​អ្នក​មើល​ថែរ​ជា​និច្ច។ គេ​មិន​អាចធ្វើ​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​អ្វី​មួយ​ឡើយ។ នៅ​សម័យ​នាង​ម៉ារា អត្រា​នៃ​ការស្លាប់​របស់​ទារក​មាន​កំរិត​ខ្ពស់ ហើយ​ម្តាយ​ជា​ច្រើន​បាន​ស្លាប់ ពេល​ឆ្លងទន្លេ។ ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ព្រះ​ទ្រង់​សម្រេច​ព្រះ​ទ័យ ចាត់​ព្រះ​រាជ​បុត្រា​ទ្រង់ មក​ក្នុង​លោកិយ ដោយ​ឲ្យ​ទ្រង់​ប្រសូត្រ​តាម​របៀប​ដ៏​ផុយ​ស្រួយ​ដូច​នេះ? ពី​ព្រោះ​ទ្រង់​ត្រូវ​តែ​មាន​លក្ខណៈ​ដូច​ជា​យើង​រាល់​គ្នា ដើម្បី​ជួយ​សង្រ្គោះ​យើង។ អំណោយ​ដ៏​អស្ចារ្យ​បំផុត​របស់​ព្រះ គឺ​បាន​ប្រទាន​មក​ក្នុង​រូប​កាយ​ទារក​តូច ដ៏​ផុយ​ស្រួយ តែ​ព្រះ​ទ្រង់​ហ៊ាន​ប្រឈម​នឹង​គ្រោះ​ថ្នាក់​នេះ ដោយ​សារ​ទ្រង់​ស្រឡាញ់​យើង។​ ចូរ​យើង​មាន​ការ​ដឹង​គុណ​ទ្រង់ សម្រាប់​អំណោយ​ដ៏​អស្ចារ្យ​នេះ!-Keila Ochoa

Read article
អាថ៌កំបាំងនៃពិធីបុណ្យណូអែល

លោក​ឆាលស៍ ឌីកឃិន(Charles Dickens) បាន​និពន្ធ​រឿង ដែល​មាន​ចំណង​ជើង​ថា​ បទចម្រៀង​ណូអែល ដែល​និយាយ អំពី​អាថ៌​កំបាំង​របស់​លោក​អេបេនេហ្សឺ ស្រ្គូជ(Ebenezer Scrooge)។ ហេតុ​អ្វី​តួ​អង្គ​ម្នាក់​នេះ ជា​មនុស្ស​ចិត្តអាក្រក់​ម្ល៉េះ? តើ​ហេតុ​អ្វី​បាន​ជាគាត់​ក្លាយ​ជា​មនុស្ស​អាត្មា​និយម? បន្ទាប់​មក បន្តិច​ម្តង​ៗ ពេល​ដែល​អត្ថ​ន័យ​នៃ​បុណ្យ​ណូអែល បាន​ជ្រួត​ជ្រាប​ក្នុង​ចិត្ត​គាត់។​ មាន​ឥទ្ធិ​ពល​ម្យ៉ាង ដែល​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​ប្រែ​ក្លាយ​ពី​យុវ​ជន​ដែល​មាន​សុភ​មង្គល ទៅ​ជា​មនុស្ស​អាត្មា​និយម ដែល​គ្មាន​អំណរ ក្នុង​ជីវិត។ គាត់​មាន​ភាព​ឯក​កោ និង​ខូច​ចិត្ត។​ តែ​បន្ទាប់​ពី អាថ៌​កំបាំង​របស់​គាត់ ត្រូវ​បាន​ទំលាយ​ហើយ គាត់​ក៏​បាន​រក​ឃើញ​ផ្លូវ​ទៅ​រក​ការ​ស្អាង​ឡើង​វិញ។​ គាត់​ប្រែ​ជា​ចេះខ្វល់​ពី​អ្នក​ដទៃ ហើយ​ការ​នេះ​ក៏​បាន​នាំ​គាត់​ចេញ​ពី​ភាព​ងងឹត ចូល​ទៅ​ក្នុង​ជីវិត​ដែល​មាន​ក្តី​អំណរ​ជា​ថ្មី។ មាន​រឿង​អាថ៌​កំបាំង​មួយ ដែល​សំខាន់​ជាង​នេះ​ទៀត ហើយ​ក៏ពិបាក​ពន្យល់​ជាង​រឿង​ខាង​លើ​ផង។ គឺ​ដូច​ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ ១ធីម៉ូថេ ៣:១៦ ថា “ពិត​ប្រាកដ​ជា​សេចក្តី​អាថ៌កំបាំង​របស់​សាសនា​នៃ​យើង នោះ​ជ្រាល​ជ្រៅ​ណាស់ គឺ​ដែល​ព្រះ​បាន​លេច​មក​ក្នុង​សាច់​ឈាម បាន​រាប់​ជា​សុចរិត​ដោយ​ព្រះវិញ្ញាណ ពួក​ទេវតា​បាន​ឃើញ​ទ្រង់ មនុស្ស​បាន​ប្រកាស​ប្រាប់​ពី​ទ្រង់​ដល់​ពួក​សាសន៍​ដ៏ទៃ មាន​គេ​ជឿ​ដល់​ទ្រង់​ក្នុង​លោកិយ​នេះ រួច​ព្រះ​បាន​លើក​ទ្រង់​ឡើង​ទៅ​ក្នុង​សិរីល្អ​វិញ”។ រឿង​នេះ​ពិត​ជា​អស្ចារ្យ​ណាស់! ព្រះ​ទ្រង់ “បាន​លេច​មក​ក្នុង​សាច់​ឈាម”។ យ៉ាង​ណា​មិញ អាថ៌​កំបាំង​នៃ​បុណ្យ​ណូអែល គឺ​ជា​ការ​ដែល​ព្រះ​អាច​យក​កំណើត​ជា​មនុស្ស ​តែ​នៅ​តែ​រក្សា​ភាព​ជា​ព្រះ​ទាំង​ស្រុង​ដដែល។ មនុស្ស​មិន​អាច​បក​ស្រាយ​អំពី​អាថ៌​កំបាំង​នេះ​បាន​ទេ តែ​ក្នុង​ប្រាជ្ញា​ដ៏​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ​របស់​ព្រះ…

Read article
អំណោយតែមួយ សម្រាប់មនុស្សទាំងអស់

កាល​នៅ​ក្មេង ខ្ញុំ​មាន​ចិត្ត​រីក​រាយ​យ៉ាង​ខ្លាំង ក្នុង​ពិធី​បុណ្យ​ណូអែល គឺ​មិន​ខុស​ពី​ក្មេង​ភាគ​ច្រើន​ឡើយ។ ខ្ញុំ​មាន​ចិត្ត​អន្ទះ​សារ​ចង់​ឲ្យ​ថ្ងៃ​ណូអែល​ឆាប់​មក​ដល់ បាន​ជា​ខ្ញុំ​លួច​បើក​មើល​អំណោយ ដែល​ឪពុក​ម្តាយ​ខ្ញុំ​បាន​ខ្ចប់​ទុក​នៅ​ក្រោម​ដើម​ណូអែល ក្រែង​លោ​មាន​គ្រឿង​លេង និង​ល្បែង​កំសាន្ត​នៅ​ក្នុង​កញ្ចប់​អំណោយ។​ ពេល​ខ្ញុំ​ឃើញ​អាវ​យឺត និង​ខោ​នៅ​ក្នុង​កញ្ចប់​អំណោយ ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​អន់​ចិត្ត​យ៉ាង​ខ្លំាង។ ទោះ​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ អំណោយ​សម្រាប់​មនុស្ស​ពេញ​វ័យ​ មិនសូវ​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​សប្បាយ​ដូច​កាល​ពី​ក្មេង​ទេ។ ក្នុង​ថ្ងៃ​ណូអែល កាល​ពី​ឆ្នាំ​មុន កូន​ៗ​របស់​ខ្ញុំ​បាន​ឲ្យ​ស្រោម​ជើង​ដ៏​ស្រស់​ស្អាត ដែល​មាន​ពណ៌​ឆើត និង​ការ​រចនា​យ៉ាងល្អ​។ ពេល​នោះ ខ្ញុំ​ស្ទើរ​តែ​មាន​អារម្មណ៍​ថា ខ្លួន​ឯ​ងនៅ​ក្មេង​ម្តងទៀត! សូម្បី​តែ​មនុស្ស​ចាស់ ក៏​អាច​ពាក់​ស្រោម​ជើង​ទាំង​នោះ​ដែរ គឺ​ដូច​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ផ្លាក​សញ្ញា​មាន​អក្សរ​សរសេរ​ថា “ទំហំ​តែ​មួយត្រូវ​ជើង​មនុស្ស​ទាំង​អស់”។ ពាក្យ​ស្វាគមន៍ ដែល​គេ​សរសេរ​ថា “ទំហំ​តែ​មួយ​ត្រូវ​ជើង​មនុស្ស​ទាំង​អស់” បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ​អំពី​អំណោយ​ដ៏​ល្អ​បំផុត​នៅ​ថ្ងៃ​ណូអែល គឺ​ដំណឹង​ល្អ ដែល​បាន​ប្រកាស​ថា ព្រះ​យេស៊ូវ​ជាអំណោយ​សម្រាប់​មនុស្ស​គ្រប់​គ្នា។ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​បង្ហាញ​ឲ្យ​យើង​ដឹង​ច្បាស់​ថា ទ្រង់​ជា​អំណោយ​សម្រាប់​មនុស្ស​គ្រប់​គ្នា​មែន គឺ​នៅ​ពេល​ដែល​ពួក​ទេវ​តា​បាន​ស្រែក​ច្រៀង​សរសើរ​ដំកើង​ព្រះ ដើម្បី​អញ្ជើញ​ពួក​អ្នក​គង្វាល​ចៀម ដែល​មាន​ឋានៈ​តូច​ទៀប​ក្នុង​សង្គម។ ទ្រង់​ក៏​បាន​បញ្ជាក់​បន្ថែម​ទៀត នៅ​ពេល​ដែល​ពួក​អ្នក​ប្រាជ្ញ ដែល​ជា​ឥស្សរៈ​ជន ដែល​មាន​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ និង​អំណាច បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​តាម​ពន្លឺ​ផ្កាយ​លើ​មេឃ ទៅ​រក និង​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ​ឱរស​យេស៊ូវ ដែល​បាន​ប្រសូត្រ។ បន្ទាប់​ពី​ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ចាប់​ផ្តើម​ព្រះ​រាជ​កិច្ច​ទ្រង់ សមាជិក​ដ៏​មាន​ឥទ្ធិ​ពល​ម្នាក់ របស់​ពួក​ក្រុម​ប្រឹក្សា​ជន​ជាតិ​យូដា បាន​មក​ជួប​ព្រះយេស៊ូវ​ទាំង​យប់។ ក្នុង​ការ​សន្ទនា​នោះ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​អញ្ជើញ “អស់​អ្នក​ណា​ដែល​ជឿ”…

Read article
ក្មេងប្រុសវាយស្គរ

បទ​ចម្រៀង​មាន​ចំណង​ជើង​ថា “ក្មេង​តូច​វាយ​ស្គរ” ជា​បទ​ចម្រៀង​ណូអែល​ដ៏​ពេញ​និយម ​ដែល​ត្រូវ​បាន​និពន្ធ​ក្នុង​ឆ្នាំ ១៩៤១។ ពី​ដើម​ឡើយ បទ​នេះ​មាន​ចំណង​ជើង​ថា​ “ចទ​ចម្រៀងណូអែល​សរសើរ​ដំកើង ដោយ​វាយ​ស្គរ” ហើយ​ផ្អែក​ទៅ​លើ​បទ​ចម្រៀង​ណូអែល តាម​ប្រពៃណី​ជន​ជាតិ​ឆេកូ។ ទោះ​បី​ជា​រឿង​ដើម​កំណើត​ណូអែល ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ម៉ាថាយ ១-២ និង​លូកា ២ មិន​បាន​និយាយ អំពី​ក្មេង​វាយ​ស្គរ​ក៏​ដោយ ក៏​បទ​ចម្រៀង​ណូអែល​មួយ​នេះ បាន​បង្ហាញ​ពី​អត្ថ​ន័យ​នៃ​ពិធី​បុណ្យ​ណូអែល។ បទ​ចម្រៀង​ណូអែល​នេះ បាន​ពិពណ៌​នា អំពី​ក្មេង​ប្រុស​វាយ​ស្គរ​ម្នាក់ ដែល​ពួក​អ្នក​ប្រាជ្ញ​បាន​ឲ្យ មក​កន្លែង​ព្រះគ្រីស្ទ​ប្រសូត្រ។ ខុស​ពី​ពួក​អ្នក​ប្រាជ្ញ ក្មេង​តូច​ម្នាក់​នេះ គ្មាន​ដង្វាយ​អ្វី​ថ្វាយ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ឡើយ បាន​ជា​វា​ថ្វាយ​ទ្រង់​នូវ​អ្វី​ដែល​វា​មាន។ គឺ​វា​បាន​វាយ​ស្គរ​​ថ្វាយ​ទ្រង់ ដោយ​និយាយ​ថា “ខ្ញុំ​នឹង​វាយ​ស្គរ​ឲ្យ​ពិរោះ​អស់​ពី​លទ្ធ​ភាព​ថ្វាយ​ទ្រង់”។ រឿង​នេះ​ជា​រឿង​ប្រឌិត តែ​ខ្លឹម​សារ​របស់​វា​បាន​និយាយ អំពី​ការ​ថ្វាយ​បង្គំ ដូច​ដែល​ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​មាន​បន្ទូល​អំពី​ស្រ្តី​មេម៉ាយ និង​ប្រាក់​ពីរ​ស្លឹង​យ៉ាង​ដូច​នេះ​ថា “ខ្ញុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ជា​ប្រាកដ​ថា ស្រី​មេម៉ាយ​ទ័លក្រ​នេះ​បាន​ដាក់​ដង្វាយ​លើស​ជាង​គេ​ទាំង​អស់ ដ្បិត​អ្នក​ទាំង​នោះ សុទ្ធ​តែ​យក​ពី​របស់​សំណល់​ខ្លួន​មក​ថ្វាយ តែ​ឯ​ស្ត្រី​នេះ នាង​បាន​យក​ពី​សេចក្តី​កំសត់​របស់​ខ្លួន​មក​ថ្វាយ​វិញ គឺ​នាង​បាន​ថ្វាយ​របស់​ទាំង​ប៉ុន្មាន ដែល​មាន​សំរាប់​នឹង​ចិញ្ចឹម​ជីវិត​ខ្លួន​ផង”(លូកា ២១:៣-៤)។ ក្មេង​ប្រុស​វាយ​ស្គរ​គ្មាន​អ្វី​ក្រៅ​ពី​ស្គរ ហើយ​ស្រ្តី​មេម៉ាយ​ក្រី​ក្រ​ក៏​មាន​តែ​ប្រាក់​ពី​រស្លឹង តែ​ព្រះ​ដែល​ពួក​គេ​បាន​ថ្វាយ​បង្គំ ទ្រង់​សក្តិ​សម​នឹង​ទទួល​របស់​ទាំង​ប៉ុន្មាន​នោះ ដែល​ពួក​គេ​មាន ជា​ជាង​របស់​សំណល់​ដែល​គេ​យក​មក​ថ្វាយ​ទ្រង់។ ទ្រង់​ក៏​សក្តិ​សម​នឹង​ទទួល​របស់​ទំាង​ប៉ុន្មាន​ដែល​យើង​មាន​ផង​ដែរ ដ្បិត​ទ្រង់​បាន​លះ​បង់​គ្រប់​យ៉ាង ដើម្បី​យើង​រាល់​គ្នា។-Bill…

Read article