អ្នកមិនអាចនៅស្ងៀមបានទេ

ពេលលោកចន លូអ៊ីស(John Lewis) ដែលជាសមាជិកសភាអាមេរិក ក្នុងវ័យ២៣ឆ្នាំ បានចូលរួម ក្នុង“ការដើរដង្ហែរ ទៅកាន់រដ្ឋវ៉ាស៊ីនតុន” ដើម្បីទាមទារសិទ្ធិពលរដ្ឋ ជាប្រវត្តិសាស្រ្ត ក្នុងឆ្នាំ១៩៦៣ ដែលដឹកនាំដោយ លោកបណ្ឌិត ម៉ាទីន លូស័រ ឃីង យេអរ(Dr. Martin Luther King Jr.)។ ប្រហែលកន្លះសតវត្សរ៍ក្រោយមក លោកប៊ីល ម៉ូយ័រ(Bill Moyers) ដែលជាអ្នកកាសែត បានសួរលោកលូអ៊ីសថា គាត់បានប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងណា ពេលដែលបានឮលោកបណ្ឌិតម៉ាទីន ថ្លែងសន្ទរកថា អំពីក្តីស្រមៃរបស់ខ្លួន។ លោកលូអ៊ីស ក៏បានឆ្លើយតបថា បន្ទាប់ពីគាត់បានឮលោកបណ្ឌិត ម៉ាទីនថ្លែងសន្ទរកថាហើយ    គាត់មិនអាចវិលត្រឡប់ទៅបន្តមានជីវភាពរស់នៅ ជាធម្មតាទៀតឡើយ។ គាត់ត្រូវតែធ្វើអ្វីម្យ៉ាង គាត់ត្រូវតែធ្វើសកម្មភាព ត្រូវតែមានចលនា ត្រូវតែចេញទៅប្រកាសដំណឹងល្អ”។

មានមនុស្សជាច្រើន ដែលបានជួបព្រះយេស៊ូវ ហើយមិនអាចវិលត្រឡប់ទៅមានរស់នៅ ដូចមុនទៀត។ បទគម្ពីរយ៉ូហាន ៧:២៥-៤៦ បានកត់ត្រា អំពីការឆ្លើយតបពីរប្រភេទ ដែលបណ្តាជនមានចំពោះព្រះយេស៊ូវ។  នៅក្នុងបណ្តាមនុស្សនោះ “មានគ្នាច្រើនបានជឿដល់ទ្រង់”(ខ.៣១) ឯពួកផារិស៊ី ក៏ឮគេខ្សឹបខ្សៀវរឿងទាំងនេះពីទ្រង់ រួចពួកសង្គ្រាជ និងពួកផារិស៊ី គេចាត់ពួកអាជ្ញាឲ្យទៅចាប់ទ្រង់ (ខ.៣២)។ ពួកអាជ្ញាទាំងនោះទំនងជាបានទទួលការប៉ះពាល់ចិត្ត ពេលឮទ្រង់មានបន្ទូលថា “បើអ្នកណាស្រេក ចូរឲ្យអ្នកនោះមកឯខ្ញុំ ហើយផឹកចុះ។ អ្នកណាដែលជឿដល់ខ្ញុំ នោះនឹងមានទន្លេទឹករស់ហូរចេញពីពោះខ្លួនមក ដូចជាគម្ពីរសំដែងហើយ”(ខ.៣៧-៣៨)។ ពួកអាជ្ញាក៏ត្រឡប់ទៅឯពួកសង្គ្រាជ និងពួកផារិស៊ីវិញ លោកទាំងនោះសួរគេថា “ហេតុអ្វីបានជាមិនចាប់អ្នកនោះមក?”(ខ.៤៥) ពួកគេក៏បានឆ្លើយថា “មិនដែលមានអ្នកណានិយាយដូចអ្នកនោះទេ”(ខ.៤៦)។

ដូចនេះ ព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវបានបណ្តាលចិត្តយើង ឲ្យមានសកម្មភាព មានចលនា ហើយរស់នៅខុសកាលពីមុខ។-David McCasland

Share this post:
Facebook
Twitter
LinkedIn
WhatsApp

From the same category:

More articles