Alyson Kieda

You are here:
ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ​តាម​គំរូ​សាវ័ក​ប៉ុល

ម៉ាថាយ ២៨:១៦-២០ ខាង​ឯ​សេចក្តី​ឧស្សាហ៍ នោះ​កុំ​ឲ្យ​ខ្ជិល​ឡើយ ខាង​ឯ​វិញ្ញាណ នោះ​ក៏​ចូរ​ព្យាយាម​ចុះ ដោយ​ខំ​ប្រឹង​បំរើ​ព្រះអម្ចាស់​។ រ៉ូម ១២:‌១១ ជីវិត​របស់​លោក​ចច វើវើ(George Verwer) មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្រែ ដែល​គួរ​ឲ្យ​កត់សំ​គាល់ នៅពេល​ដែល​គាត់​ទទួល​ជឿ​ព្រះយេស៊ូវ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ដែល​លោក​គ្រូ ប៊ីលី ក្រាហាំ(Billy Graham) ធ្វើ​កម្មវិធី​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ​ទ្រង់ទ្រាយ​ធំ ក្នុង​ឆ្នាំ១៩៥៧​។ បន្ទាប់ពី​គាត់​ទើបតែ​បាន​ទទួល​ជឿ​ព្រះ គាត់​ក៏បាន​ចាប់​ផ្តើម​បេសកកម្ម​ចេញ​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ ហៅ​កាត់​ថា​អូអិម(OM) ហើយ​នៅ​ឆ្នាំ១៩៦៣ អង្គការ​បេសកកម្ម​នេះ​បាន​បញ្ជូន​បេសកជន២០ពាន់​នាក់ ទៅ​ទ្វីប​អឺរ៉ុប​។ អង្គការOM ស្ថិត​ក្នុង​ចំណោម​អង្គការ​បេសកកម្ម​ធំ​បំផុត នៅ​សតវត្សរ៍ទី២០ ដោយ​បាន​បញ្ជូន​បេសកជន​រាប់​ពាន់​អ្នក ចេញទៅ​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ ជា​រៀង​រាល់​ឆ្នាំ​។ នៅពេល​ដែល​លោក​ចច បាន​ទទួល​មរណៈ​ភាព​ក្នុង​ឆ្នាំ២០២៣ អង្គការ​នេះ​មាន​បុគ្គលិក​ជាង៣ពាន់​នាក់ មកពី១៣៤ប្រទេស កំពុង​ធ្វើ​ការ​បម្រើ​ព្រះ​ក្នុង១៤៧ប្រទេស ហើយ​មាន​អង្គ​ការ​បេ​សកម្ម​ជិត៣០០ បាន​ចាប់​កំណើត​ឡើង តាមរយៈ​ការ​សហករណ៍​ជាមួយ​អង្គការOM។ លោក​ចច មាន​ចិត្ត​ឆេះឆួល ក្នុង​ការ​នាំ​គេ​ឲ្យ​ទទួល​ជឿ​ព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បី​ឲ្យ​បាន​សេចក្តី​សង្គ្រោះ​រួច​ពី​បាប មិន​ខុសពី​សាវ័ក​ប៉ុល​ទេ​។ បន្ទាប់​ពី​សាវ័ក​ប៉ុល​ប្រែ​ចិត្តជឿ​ព្រះ នៅ​តាម​ផ្លូវ​ទៅ​ទីក្រុង​ដាម៉ាស គាត់​ក៏បាន​ក្លាយ​ជា​បេសកជន​ដែល​មាន​ការ​ប្តូរ​ផ្តាច់​ក្នុង​ការ​បម្រើ​ព្រះ ដោយ​ធ្វើ​តាម​ព្រះ​រាជ​បញ្ជា​របស់​ព្រះយេស៊ូវ ឲ្យ​ចេញទៅ​បង្កើត​សិស្ស នៅ​គ្រប់​ទាំង​សាសន៍(ម៉ាថាយ ២៨:១៩)។ ក្នុង​ដំណើរ​បេសកកម្ម​របស់​គាត់ គាត់​ក៏បាន​បង្រៀន​លោក​ធីម៉ូថេ…

Read article
សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះវរបិតា(សៀវភៅនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ)

១យ៉ូហាន ៣:១-៣,១៦-២៤ មើល សេចក្តី​ស្រឡាញ់​យ៉ាង​ណា​ហ្ន៍ ដែល​ព្រះវរបិតា​បាន​ផ្តល់​មក​យើង​រាល់​គ្នា ឲ្យ​យើង​បាន​ហៅថា​ជា​កូន​របស់​ព្រះ​ដូច្នេះ​។ ១យ៉ូហាន ៣:១ មាន​ពេល​មួយ គីម(Kim) បាន​អង្គុយ​នៅ​ក្បែរ​មាត់​បង្អួច ដោយ​មាន​កាបូប​ស្ពាយ​ដែល​បាន​រៀបចំ​រួច​ជា​ស្រេច ដោយ​ការ​រង់​ចាំ​យ៉ាង​អន្ទះសា ចំពោះ​ការ​មកដល់​របស់​ឪពុក​នាង​។ ប៉ុន្តែ នៅពេល​ដែល​ថ្ងៃ​បាន​ប្រែ​ជា​យប់​ ភាព​រំភើប​រីករាយ​​ក៏បាន​រលាយ​បាត់​។ ពេល​នោះ នាង​ក៏​បាន​ដឹង​ថា ឪពុក​នាង​មិន​បាន​មក​ទេ គឺ​មិន​ខុសពី​ពេល​មុន​ឡើយ​។ ឪពុក​ម្តាយ​របស់​គីម​បាន​លែងលះ​គ្នា ហើយ​នាង​ចង់​ចំណាយ​ពេល​ជាមួយ​ឪពុក​របស់​នាង​ឲ្យ​បាន​ច្រើន។ វា​មិនមែន​ជា​លើក​ទីមួយ​ទេ ដែល​នាង​គិតថា នាង​មិន​សូវ​សំខាន់​ចំពោះ​ឪពុក​របស់​នាង ហើយ​គាត់​ប្រាកដ​ជា​មិន​ស្រឡាញ់​នាង​ទេ​។ ក្រោយមក គីម​ក៏​បាន​ដឹង​ថា ទោះ​ឪពុក​ម្តាយ​របស់​យើង​ដែល​នៅ​ផែនដី និង​អ្នក​ផ្សេង​ទៀត ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​​ខក​ចិត្ត​យ៉ាងណា​ក៏ដោយ ក៏​យើង​មាន​ព្រះវរបិតា​ដែល​គង់នៅ​ស្ថាន​សួគ៌ ដែល​ស្រឡាញ់​យើង ហើយ​មិន​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​ខក​ចិត្ត​ឡើយ​។ យើង​រាល់​គ្នា​ដែល​ជា​គ្រីស្ទបរិស័ទ​ក៏​អាច​ទទួល​ស្គាល់​ការ​ពិត​នេះ​ដែរ​។ សាវ័ក​យ៉ូហាន គឺជា​អ្នក​និពន្ធ​កណ្ឌ​គម្ពីរ​ដំណឹង​ល្អ​យ៉ូហាន កណ្ឌ​គម្ពីរ​សំបុត្រ​យ៉ូហាន​ទាំង៣ និង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​វិវរណៈ​។ គាត់​បាន​យល់​អំពី​ជម្រៅ​នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ​។ តាម​ពិត គាត់​បាន​ពិពណ៌នា​អំពី​ខ្លួន​ឯង​ថា គាត់​ជា “សិស្ស១នោះ ដែល​ព្រះយេស៊ូវ​ទ្រង់​ស្រឡាញ់”(យ៉ូហាន ២១:២០) ដោយ​គាត់​បាន​ទទួល​ស្គាល់​ថា គាត់​ជា​មនុស្ស​ម្នាក់​ដែល​ជីវិត​បាន​ផ្លាស់​ប្រែ ដោយសារ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដែល​ព្រះគ្រីស្ទ​មាន​ចំពោះ​គាត់​។ គឺ​ដូច​ដែល​គាត់​បាន​ពិពណ៌នា​ថា “មើល សេចក្តី​ស្រឡាញ់​យ៉ាង​ណា​ហ្ន៍ ដែល​ព្រះវរបិតា​បាន​ផ្តល់​មក​យើង​រាល់​គ្នា ឲ្យ​យើង​បាន​ហៅថា​ជា​កូន​របស់​ព្រះ​ដូច្នេះ”(១យ៉ូហាន…

Read article
ភូមិ​តូច​បេថ្លេហិម

ម៉ាថាយ ២:១-១១ «ឯ​ឯង​បេថ្លេហិម ស្រុក​យូដា​អើយ ឯង​មិនមែន​តូច​ជាងគេ ក្នុង​ពួក​ចៅហ្វាយ នៅ​ស្រុក​យូដា​ទេ ដ្បិត​នឹង​មាន​ចៅហ្វាយ១ចេញពីឯងមក ចៅហ្វាយ​នោះ​នឹង​ឃ្វាល​អ៊ីស្រាអែល ជា​រាស្ត្រ​អញ»។ ម៉ាថាយ ២:៦ លោក​ភីលីព ប្រ៊ូក(Phillips Brooks) បាន​និពន្ធ​ទំនុក​ច្រៀង របស់​បទ​ចម្រៀង​ណូអែល​ដ៏​ពេញ​និយម​មាន​ចំណង​ជើង​ថា “ឱ​ភូមិ​តូច​បេថ្លេហិម” បន្ទាប់ពី​គាត់​បាន​ទៅ​លេង​ភូមិ​បេថ្លេហិម​។ លោក​ប្រ៊ូក ជា​គ្រូ​គង្វាល​ប្រចាំ​ព្រះវិហារ​មួយ​នៅ​សហរដ្ឋអាមេរិក មាន​ការ​ប៉ះ​ពាល់​ចិត្ត​យ៉ាង​ខ្លាំង ចំពោះ​បទ​ពិសោធន៍​ដែល​គាត់​ទទួល​បាន ក្នុង​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​ទស្សន​កិច្ច​នោះ បានជា​គាត់​សរសេរ​សំបុត្រ​ផ្ញើ​ទៅ​គ្រូ​បង្រៀន​សាលា​ថ្ងៃ​អា​ទិត្យ​របស់​គាត់​ថា “ខ្ញុំ​ចាំ​ថា … នៅពេល​ល្ងាច​ថ្ងៃ​ណូអែល កាល​ខ្ញុំ​កំពុង​ឈរ​នៅ​ក្នុង​ព្រះវិហារ​មួយ នៅ​ភូមិ​បេថ្លេហិម នៅ​ក្បែរ​កន្លែង​ដែល​ព្រះយេស៊ូវ​បាន​ប្រសូត នៅពេល​ដែល​ពួក​ជំនុំ​ទាំងមូល​បាន​ច្រៀង​បទ​ទំនុក​សរសើរ​ដំកើង​ព្រះ​អស់​ជា​ច្រើន​ម៉ោង ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ថា ខ្ញុំ​ហាក់​ដូច​ជា​កំពុង​ឮ​សម្លេង​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ស្គាល់​ច្បាស់ ជា​សម្លេង​ដែល​ពួក​ជំនុំ​របស់​យើង​កំពុង​ថ្លែង​ប្រាប់​គ្នា​ទៅវិញ​ទៅមក អំពី “យប់​ដ៏​អស្ចារ្យ” ដែល​ព្រះ​អង្គ​សង្គ្រោះ​បាន​ប្រសូត​។ នៅ​ឆ្នាំ១៨៦៨ លោក​ប្រ៊ូក​ក៏​បាន​និពន្ធ​បទ​កំណាព្យ​មួយ​ផ្អែក​ទៅ​លើ​បទ​ពិសោធន៍​នេះ ហើយ​អ្នក​ភ្លេង​នៅ​ព្រះវិហារ​របស់​គាត់ បាន​និពន្ធ​ទំនុក​ភ្លេង សម្រាប់​បទ​កំណាព្យ​នេះ​។ បទចម្រៀង​នេះ​បាន​ពិពណ៌នា អំពី​ភាព​ស្ងាត់​ស្ងៀម និង​សន្តិភាព ទៅ​កាន់​ប្រជាជន​អាមេរិក នៅ​ក្រោយ​សម័យ​សង្គ្រាម​ស៊ីវិល​អាមេរិក យ៉ាង​ដូច​នេះ​ថា “ឱ​ភូមិ​តូច​បេថ្លេហិម​អើយ នៅ​យប់​ដ៏​ស្ងប់​ស្ងាត់ និង​សុខ​សាន្ត … ការ​សង្ឃឹម និង​ការ​ភ័យ​អរ…

Read article
សេចក្តី​ជំនឿ​របស់​ជីដូន

២ធីម៉ូថេ ១:១-៥ ដ្បិត​ខ្ញុំ​នឹង​ចាំ​ពី​សេចក្តី​ជំនឿ​ស្មោះ​ត្រង់ ដែល​នៅ​ក្នុង​អ្នក សេចក្តី​ជំនឿ​នោះ​បាន​នៅ​ក្នុង​យាយឡូ​អ៊ីស ជា​ជីដូន​របស់​អ្នក​ជាមុន​ដំបូង រួច​ក៏​នៅ​ក្នុង​អ្នក​អ៊ើនីស ជា​ម្តាយ​អ្នក​ដែរ ហើយ​ខ្ញុំ​ជឿ​​ជាក់​ថា ក៏​នៅ​ក្នុង​អ្នកផង​។ ២ធីម៉ូថេ ១:៥ មាន​ពេល​មួយ ក្រុម​គ្រួសារ​ខ្ញុំ​បាន​ជួប​ជុំ​គ្នា​ញាំ​អាហារ​ពេល​ល្ងាច នៅ​តុបាយ​។ ពេល​យើង​កំពុង​អង្គុយ​ជុំ​គ្នា ចៅ​ប្រុស​ខ្ញុំ​អាយុ៩ឆ្នាំ​បាន​និយាយ ដោយ​ទឹក​មុខ​ញញឹម​ថា គាត់​ចូល​ចិត្ត​អាន​សៀវភៅ ដូច​លោកយាយ​របស់​គាត់​ដែរ។ ពាក្យ​សម្តី​របស់​គាត់​បាន​នាំមក​នូវ​ក្តី​អំណរ​ក្នុង​ចិត្ត​ខ្ញុំ​។ ខ្ញុំ​ក៏បាន​នឹក​ចាំ​ពេល​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​មុន គាត់​មាន​ជំងឺ ហើយ​ត្រូវ​នៅ​ផ្ទះ មិន​បាន​ទៅ​សាលា​រៀន​។ បន្ទាប់ពី​គាត់​គេង​នៅពេល​ថ្ងៃ​អស់​រយៈ​ពេល​យូរ​បន្តិច យើង​ក៏បាន​អង្គុយ​ទន្ទឹម​គ្នា​អាន​សៀវភៅ​។ ខ្ញុំ​មាន​ចិត្ត​រីករាយ​ដែល​បាន​បន្ត​កេរ​ដំណែល​នៃ​ការ​ចូល​ចិត្ត​អាន​សៀវភៅ​ទៅ​ដល់​ចៅ​ប្រុស​ខ្ញុំ ដែល​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ទទួល​កេរ​ដំណែល​នេះ​ពី​ម្តាយ​ខ្ញុំ​មក​ដែរ​។ ប៉ុន្តែ​ នេះ​មិនមែន​ជា​កេរ​ដំណែល​សំខាន់​បំផុត ដែល​ខ្ញុំ​ចង់​ផ្ទេរ​ទៅ​ឲ្យ​ចៅ​ៗ​របស់​ខ្ញុំ​ទេ​។ ខ្ញុំ​បាន​អធិស្ឋាន​សូម​ឲ្យ​កេរ​ដំណែល​នៃ​សេចក្តី​ជំនឿ​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ទទួល​ពី​ឪពុក​ម្តាយ​ខ្ញុំ បាន​បន្ត​ផ្ទេរ​ទៅ​ឲ្យ​កូនៗ​របស់​ខ្ញុំ ហើយ​នឹង​បាន​ជួយ​ចៅ​ៗ​ខ្ញុំ ក្នុង​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​ឆ្ពោះ​ទៅ​រក​សេចក្តី​ជំនឿ​។ លោក​ធីម៉ូថេ​បាន​ទទួល​កេរ​ដំណែល​ពី​ម្តាយ និង​ជី​ដូន​​ដែល​កោត​ខ្លាច​ព្រះ និង​គ្រូ​ឱវាទ​ខាង​វិញ្ញាណ គឺ​សាវ័ក​ប៉ុល​។ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​រៀប​រាប់​ថា “ដ្បិត​ខ្ញុំ​នឹង​ចាំ​ពី​សេចក្តី​ជំនឿ​ស្មោះ​ត្រង់ ដែល​នៅ​ក្នុង​អ្នក សេចក្តី​ជំនឿ​នោះ​បាន​នៅ​ក្នុង​យាយ​ឡូ​អ៊ីស ជា​ជីដូន​របស់​អ្នក​ជាមុន​ដំបូង រួច​ក៏​នៅ​ក្នុង​អ្នក​អ៊ើនីស ជា​ម្តាយ​អ្នក​ដែរ ហើយ​ខ្ញុំ​ជឿ​ជាក់​ថា ក៏​នៅ​ក្នុង​អ្នកផង”(២ធីម៉ូថេ ១:៥)។ ពេល​ខ្លះ យើង​ប្រហែល​ជា​គិតថា ជីវិត​យើង​មិន​មាន​ភាព​វិជ្ជមាន​គ្រប់​គ្រាន់ ដើម្បី​ធ្វើ​ជា​គំរូ​ដ៏​ល្អ​សម្រាប់​អ្នក​ដទៃ​ទេ​។ កេរ​ដំណែល​ដែល​យើង​បាន​ទទួល​ប្រហែល​មិនមែន​ជា​កេរ​ដំណែល​ល្អ​ទេ​។…

Read article
លូកដៃ​ចូល​ក្នុង​រឿង​អ្នក​ដទៃ

ភីលីពីន ៤:១-៩ ខ្ញុំ​សូម​ទូន្មាន​ដល់​នាង​អ៊ើរ៉ូឌា និង​នាង​ស៊ុនទីច​ដែរ ឲ្យ​មូល​គំនិតតែ១ក្នុង​ព្រះអម្ចាស់​។ ភីលីពីន ៤:២ មាន​ពេល​មួយ ចៅ​របស់​ខ្ញុំ៤​នាក់​នាំ​គ្នា​លេង​រថភ្លើង​ផលិត​ពី​ប្លាស្ទិក សម្រាប់​ក្មេង​លេង ហើយ​ចៅ​ពីរ​នាក់​ដែល​ក្មេង​ជាងគេ កំពុង​ប្រកែក​គ្នា អំពី​រឿង​ក្បាល​រថភ្លើង​។ នៅ​ពេល​ដែល​ចៅ​ប្រុស​របស់​យើង មាន​អាយុ៨ឆ្នាំ ចាប់​ផ្តើម​ជួយ​ដោះ​ស្រាយ​បញ្ហា​ជម្លោះ​របស់​ពួកគេ ប្អូន​ស្រី​របស់​គាត់​អាយុ៥ឆ្នាំ​ក៏បាន​ប្រាប់ កុំ​ឲ្យ​ខ្វល់​អំពី​រឿង​របស់​ពួកគេ​។ តាម​ធម្មតា នេះ​ជា​ពាក្យ​សម្តី​ប្រកប​ដោយ​ប្រាជ្ញា សម្រាប់​យើង​រាល់​គ្នា​។ ប៉ុន្តែ ពេលណា​ការ​ប្រកែក​គ្នា​ប្រែ​ក្លាយ​ជា​ការ​ទួញ​យំ ជីដូន​របស់​ពួកគេ​ត្រូវ​ចូល​ទៅ​ឃាត់ ហើយ​លួង​ក្មេង​ដែល​កំពុង​ឈ្លោះ​គ្នា​នោះ​។ ការ​មិន​លូកដៃ​ចូល​ក្នុង​រឿង​អ្នក​ដទៃ ជា​ទង្វើ​ដ៏​ចាំបាច់ នៅ​ពេលណា​ការ​លូកដៃ​នោះ អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​រឿង​របស់​គេ​កាន់តែ​ធ្ងន់ធ្ងរ​។ ប៉ុន្តែ ជួនកាល យើង​ចាំបាច់​ត្រូវ​ចូល​ទៅ​ជួយ​គេ ដោយ​អធិស្ឋាន​សូម​ការ​ដឹកនាំ​ពី​ព្រះអង្គ​។ ក្នុង​សំបុត្រ​ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​សរសេរ​ផ្ញើ​ទៅ​ពួក​ជំនុំ​នៅ​ទីក្រុង​ភីលីព គាត់​បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​យើង​នូវ​ឧទាហរណ៍​មួយ ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​ដឹង​ថា ពេលណា​យើង​ត្រូវ​ចូល​ជួយ​គេ​។ ត្រង់​ចំណុច​នេះ គាត់​បាន​ជំរុញ​ស្រ្តី​ពីរ​នាក់ គឺ​នាង​អ៊ើរ៉ូឌា និង​នាង​ស៊ុនទីច “ឲ្យ​មូល​គំនិតតែ១ក្នុង​ព្រះអម្ចាស់”(៤:២)។ ជម្លោះ​របស់​អ្នក​ទាំង​ពីរ​ប្រហែល​ជា​មាន​ភាព​តានតឹង​យ៉ាង​ខ្លាំង បានជា​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​ទទួល​ការ​ជំរុញ​ចិត្ត​ឲ្យ​ជួយ​ផ្សះផ្សា​ពួកគេ(ខ.៣) ទោះ​គាត់​កំពុង​ស្ថិត​ក្នុង​មន្ទីរ​ឃុំ​ឃាំង​ក៏ដោយ(១:៧)។ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​ដឹង​ថា ជម្លោះ​របស់​ស្រ្តី​ទាំង​ពីរ​កំពុង​បណ្តាល​ឲ្យ​មាន​ការ​បែក​បាក់​ក្នុង​ពួក​ជំនុំ ហើយ​នាំ​ឲ្យ​គេ​បង្វែរ​អារម្មណ៍​ចេញពី​ដំណឹង​ល្អ​។ ហេតុ​នេះ​ហើយ​គាត់​ក៏​បាន​ចែកចាយ​សេចក្តី​ពិត ដោយ​ចិត្ត​សុភាព ដោយ​រំឭក​ពួក​គេ​ថា ឈ្មោះ​របស់​ពួកគេ មាន​កត់ទុក “ក្នុង​បញ្ជី​ជីវិត”(៤:៣)។ សាវ័ក​ប៉ុល​ចង់​ឲ្យ​ស្រ្តី​ទាំង​នេះ…

Read article
អំពើ​សប្បុរស​ធម៌​ដ៏​សាមញ្ញ

នាងរស់ ២:១-២,៥-១១ ដូច្នេះ ចូរ​ប្រដាប់​កាយ ដោយ​ចិត្ត​ក្ដួល​អាណិត សប្បុរស សុភាព សំឡូត និង​ចិត្ត​អត់​ធ្មត់​។ កូល៉ុស ៣:១២ កាល​ម្តាយ​របស់​ខ្ញុំ​ចូល​សម្រាក​ព្យាបាល​ជំងឺ ក្នុង​មន្ទីរ​ពេទ្យ ហើយ​ជិត​ដល់​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ​នៃ​ជីវិត​របស់​គាត់ នៅ​លើ​ផែនដី ខ្ញុំ​មាន​ការ​ប៉ះ​ពាល់​ចិត្ត​យ៉ាង​ខ្លាំង ចំពោះ​សេចក្តី​សប្បុរស​ពិត​ប្រាកដ ដែល​អ្នក​ថែទាំ​គាត់​បាន​បង្ហាញ​ចេញ​មក​។ គាត់​បាន​លើក​ម្តាយ​ខ្ញុំ​ចេញ​ពី​កៅអី​យឺត​ៗ ហើយ​ដាក់​ម្តាយ​ខ្ញុំ​នៅ​លើ​គ្រែ​គេង​ថ្នមៗ ហើយក៏​បាន​និយាយ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ម្តាយ​ខ្ញុំ ដោយ​ពាក្យ​សម្តី​ដ៏​ស្រទន់​។ បន្ទាប់មក គាត់​ក៏បាន​សួរ​សុខ​ទុក្ខ​ខ្ញុំ​។ សេចក្តី​សប្បុរស​របស់​គាត់​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ប៉ះ​ពាល់​ចិត្ត ​រហូត​ដល់​ស្រក់​ទឹក​ភ្នែក ហើយ​សព្វថ្ងៃ​នេះ ខ្ញុំ​នៅតែ​ស្រក់​ទឹក​ភ្នែក ពេល​ដែល​បាន​នឹក​ចាំ​អំពី​រឿង​នេះ​។ ការ​ថែទាំ​ដែល​គាត់​បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​ម្តាយ​ខ្ញុំ គឺជា​អំពើ​សប្បុរស​ធម៌​ដ៏​សាមញ្ញ តែ​ក៏​ជា​អ្វី​ដែល​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ការ​ នៅពេល​នោះ​ផង​ដែរ​។ ការ​នេះ​ក៏បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ខ្ញុំ ក្នុង​ពេល​ដ៏​ពិបាក​ ដោយ​ដឹង​ថា ក្នុង​កែវ​ភ្នែក​របស់​ស្ត្រី​ម្នាក់​នេះ ម្តាយ​ខ្ញុំ​មិន​គ្រាន់តែ​ជា​អ្នក​ជំងឺ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ​។ គាត់​បាន​ថែទាំ​ម្តាយ​ខ្ញុំ ហើយ​បាន​ចាត់​ទុក​ម្តាយ​ខ្ញុំ​ជា​មនុស្ស​ដែល​មាន​តម្លៃ​។ កាល​នាង​ន៉ាអូមី និង​នាងរស់​បាន​ជួប​ភាព​ទាល់ក្រ បន្ទាប់ពី​ពួក​គាត់​សុទ្ធតែ​បាន​បាត់បង់​ស្វាមី​រៀង​ខ្លួន លោក​បូអូស​ក៏បាន​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ​ចិត្ត​សប្បុរស ដោយ​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​នាងរស់ ទៅ​ដើរ​រើស​កួរ​ស្រូវ ដែល​អ្នក​ច្រូត​កាត់​បាន​ជ្រុះ​ ក្នុង​ស្រែ​គាត់។ គាត់​ថែម​ទាំង​បាន​ប្រាប់​ពួក​ប្រុសៗ ជា​អ្នក​ច្រូត​កាត់​មិន​ឲ្យ​ប៉ះ​ពាល់​នាង​ឡើយ(នាងរស់ ២:៨-៩)។ សេចក្តី​សប្បុរស​របស់​គាត់ បាន​ទទួល​ការ​បណ្តាល​ចិត្ត ពី​របៀប​ដែល​នាងរស់​បាន​ថែទាំ​នាង​ន៉ាអូមី ព្រោះ​គាត់​បាន​និយាយ​ថា…

Read article
បោះ​ជំហាន​ទៅមុខ​ដោយ​ជំនឿ

យ៉ូស្វេ ៣:៧-១៧ កាលណា​ទៅដល់​មាត់​ទឹក​ទន្លេ​យ័រដាន់​ហើយ នោះ​ត្រូវ​ចុះ​ទៅ​ឈរ​នៅ​ក្នុង​ទឹក​នោះ​ទៅ​។ យ៉ូស្វេ ៣:៨ គ្រូ​គង្វាល​ម្នាក់​បាន​មក​អធិប្បាយ​ព្រះបន្ទូល ក្នុង​លក្ខណៈ​ជា​ភ្ញៀវ​របស់​ព្រះវិហារ​មួយ​កន្លែង។ គាត់​បាន​ចែក​ចាយ​អំពី​ប្រាជ្ញា នៅ​ក្នុង​ការ​ទុកចិត្ត​ព្រះ ហើយ​បោះ​ជំហាន​ទៅមុខ ដោយ​ចិត្ត​ក្លាហាន​។ គាត់​បាន​ចែក​ចាយ​ទី​បន្ទាល់​របស់​គ្រូ​គង្វាល​ម្នាក់ ដែល​បាន​ទុកចិត្ត​ព្រះ ហើយ​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​ចែក​ចាយ​​តែ​សេចក្តី​ពិត​ដែល​មាន​ចែង​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរប៊ីប ក្នុង​ការ​អធិប្បាយ​ព្រះបន្ទូល​ ទោះ​ច្បាប់​ក្នុង​ប្រទេស​គាត់​បាន​ហាម​យ៉ាងណា​ក៏ដោយ​។ គេ​ក៏បាន​កាត់​ទោស​គាត់ ពី​បទ​ញុះញង់​ឲ្យ​មាន​ការ​រើសអើង ហើយក៏​បាន​ជាប់គុក​អស់​រយៈ​ពេល៣០ថ្ងៃ​។ ប៉ុន្តែ គាត់​ក៏​បាន​ប្តឹង​ឧទរ ហើយ​តុលាការ​ក៏បាន​សម្រេច​ឲ្យ​គាត់​មាន​សិទ្ធិ​ក្នុង​ការ​ចែក​ចាយ​ព្រះបន្ទូល តាម​ការ​កាត់​ស្រាយ​ផ្ទាល់​ខ្លួន និង​មាន​សិទ្ធិ​ជំរុញ​អ្នក​ដទៃ​ឲ្យ​ដើរ​តាម​ព្រះបន្ទូល​ព្រះ​។ នៅ​គ្រា​សញ្ញា​ចាស់ ពួក​សង្ឃ​ដែល​មាន​តួនាទី​សែង​ហិប​សញ្ញា ក៏​ត្រូវ​ធ្វើ​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ផ្ទាល់​ខ្លួន​ផង​ដែរ​ថា ពួក​គេ​ត្រូវ​បោះ​ជំហាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ទឹក​ទន្លេ ឬ​បន្ត​ឈរ​នៅ​លើ​ច្រាំង​ទន្លេ​។ បន្ទាប់ពី​ប្រជាជន​អ៊ីស្រាអែល​បាន​ភៀស​ខ្លួន​ចេញពី​ទឹកដី​អេស៊ីព្ទ​មក ពួកគេ​បាន​រស់នៅ​វិលវល់​ក្នុង​វាល​រហោស្ថាន​អស់​រយៈ​ពេល៤០ឆ្នាំ​។ ទី​បំផុត​ពួកគេ​ក៏​បាន​ឈរ​នៅ​មាត់​ច្រាំង​ទន្លេ​យ័រដាន់ ដែល​កំពុង​មាន​ទឹក​ជន់ជោរ​។ ប៉ុន្តែ ពួក​គេ​បាន​បោះ​ជំហាន​ទៅមុខ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ទឹក​ទន្លេ ហើយ​ព្រះអម្ចាស់​ក៏បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ទឹក​ស្រក​។ គឺ​ដូច​មាន​សេចក្តី​ចែងថា “ពួក​សង្ឃ​ដែល​សែង​ហិប បាន​មកដល់​ទន្លេ​យ័រ​ដាន់ ក៏​ដាក់​ជើង​ចុះទៅ​ក្នុង​ទឹក​នៅ​មាត់​ទន្លេ … នោះ​ទឹក​ដែល​ហូរ​ចុះ​ពី​លើ​មក ក៏​ឈប់​នៅនឹង”(យ៉ូស្វេ ៣:១៥-១៦)។ ពេលណា​យើង​ថ្វាយ​ជីវិត​យើង​ដាច់​ដល់​ព្រះអង្គ ព្រះអង្គ​នឹង​ប្រទាន​យើង​នូវ​សេចក្តី​ក្លាហាន ដើម្បី​បោះ​ជំហាន​ទៅមុខ ទោះ​នោះ​ជា​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ចែក​ចាយ​សេចក្តី​ពិត​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរប៊ីប ឬ​បោះ​ជំហាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ទឹកដី​ដែល​អ្នក​មិន​ស្គាល់​ក៏ដោយ​។ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​នៃ​ការ​កាត់​ទោស​គ្រូ​គង្វាល​រូប​នោះ គាត់​ក៏​បាន​ឆ្លៀត​ឱកាស​ចែក​ចាយ​អត្ថន័យ​នៃ​ដំណឹង​ល្អ ក្នុង​មនុស្ស​ទាំង​អស់​នៅ​ក្នុង​បន្ទប់​កាត់ក្តី​។ ហើយ​ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​យ៉ូស្វេ ពួក​អ៊ីស្រាអែល​បាន​ឆ្លង​ទន្លេ​យ័រដាន់​ចូល​ទឹកដី​សន្យា​ដោយ​ជោគជ័យ…

Read article
ឆ្លង​កាត់​វាល​រហោស្ថាន​ខាង​វិញ្ញាណ

ចោទិយកថា ២:១-៧ ដ្បិត​ព្រះយេហូវ៉ា​ជា​ព្រះ​នៃ​ឯង … ទ្រង់​ក៏​ស្គាល់​ផ្លូវ​ដែល​ឯង​បាន​ដើរ​ក្នុង​ទី​រហោស្ថាន​សំបើម​នេះ​ផង​។ ចោទិយកថា ២:៧ កាល​ខ្ញុំ​នៅ​មាន​ភាព​ក្មេង​ខ្ចី​ក្នុង​ជំនឿ ខ្ញុំ​យល់​ឃើញថា ពេលណា​ខ្ញុំ​បាន​ដក​ពិសោធន៍​ភាព​រំភើប​រីករាយ​បំផុត ក្នុង​ព្រះ​វត្ត​មាន​ព្រះអង្គ ក្នុង​កំរិត​ខ្ពស់​ដូច​កំពូល​ភ្នំ​ នោះ​មាន​ន័យថា ខ្ញុំ​បាន​ជួប​ជាមួយ​ព្រះយេស៊ូវ។ ប៉ុន្តែ​ការ​មាន​អារម្មណ៍​រំភើប​ក្នុង​កំរិត​ខ្ពស់​ដូច​នេះ កម្រ​កើត​មាន ហើយក៏​កម្រ​នាំ​ឲ្យ​មាន​ការ​លូត​លាស់​ខាង​វិញ្ញាណ​។ អ្នក​និពន្ធ​ឈ្មោះ លីណា អាប៊ូ​ចាំរ៉ា(Lina AbuJamra) បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា កន្លែង​ដែល​យើង​ជួប​ព្រះ ហើយ​មាន​ការ​រីក​លូត​លាស់ គឺ​មាន​លក្ខណៈ​ដូច​វាល​រហោស្ថាន មិនមែន​មាន​កំរិត​ខ្ពស់​ដូច​កំពូល​ភ្នំ​នោះ​ទេ​។ ក្នុង​សៀវភៅ​ដែល​គាត់​បាន​និពន្ធ​មាន​ចំណង​ជើង​ថា ការ​សិក្សា​ព្រះ​បន្ទូល​ក្នុង​វាល​រហោស្ថាន គាត់​បាន​ពិពណ៌នា​ថា “គោលបំណង​របស់​ព្រះ គឺ​ដើម្បី​ប្រើ​វាល​រហោស្ថាន ក្នុង​ជីវិត​យើង ដើម្បី​ជួយ​ឲ្យ​យើង​កាន់តែ​រឹងមាំ​ឡើង​។ ព្រះ​អង្គ​ប្រទាន​សេចក្តី​ល្អ​របស់​ព្រះ​អង្គ​មក​ដល់​យើង ​នៅ​ពេល​ដែល​យើង​មាន​ការ​ឈឺ​ចាប់ ហើយ​មិនមែន​ទាល់តែ​យើង​គ្មាន​ការ​ឈឺ​ចាប់​នោះ​ទេ”។ កន្លែង​ដែល​ពិបាក​បំផុត ដែល​មាន​ទុក្ខ​ព្រួយ ការ​បាត់បង់ និង​ការ​ឈឺ​ចាប់ គឺជា​កន្លែង​ដែល​ព្រះ​អង្គ​ជួយ​យើង​ឲ្យ​លូត​លាស់ ក្នុង​ជំនឿ ហើយ​កាន់តែ​មាន​ភាព​ជិត​ស្និទ្ធ​ជាមួយ​ព្រះអង្គ​។ ការ​លំបាក និង​បញ្ហា​ប្រឈម ប្រៀប​ដូច​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​ក្នុង​វាល​រហោស្ថាន មិន​បាន​កើត​ឡើង​ដោយ​ចៃដន្យ ឬ​គ្មានន័យ​អ្វី ក្នុង​ផែនការ​របស់​ព្រះ​នោះ​ទេ តែ​ជា​ផ្នែក​មួយ​ដ៏​សំខាន់ ក្នុង​ដំណើរ​ការ​នៃ​ការ​លូត​លាស់​របស់​យើង​។ នៅ​គ្រា​សញ្ញា​ចាស់ ព្រះអម្ចាស់​បាន​ដឹកនាំ​ពួក​ព្ធយុកោ​នៃ​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល​ជា​ច្រើន​នាក់​ចូល​វាល​រហោស្ថាន​។ លោក​អ័ប្រាហាំ លោក​អ៊ីសាក…

Read article
បោក​ចំបាប់​ជាមួយ​ព្រះអម្ចាស់

លោកុប្បត្តិ ៣២:២២-៣២ ដូច្នេះ យ៉ាកុប​នៅតែ​ម្នាក់ឯង ហើយ​មាន​ម្នាក់​មក​ចំបាប់​នឹង​គាត់​រហូត​ដល់​ភ្លឺ​។ លោកុប្បត្តិ ៣២:២៤ មិត្ត​ភក្តិ​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​រាប់អាន​ជា​យូរ​មក​ហើយ បាន​ផ្ញើ​សំបុត្រ​មួយ​ច្បាប់​មក​ខ្ញុំ បន្ទាប់ពី​ស្វាមី​ខ្ញុំ​បាន​ទទួល​មរណៈ​ភាព​។ ក្នុង​សំបុត្រ​នោះ​គាត់​បាន​សរសេរ​ថា “លោក​អ័ឡិន(Alan) គឺជា​អ្នក​បោក​ចំបាប់​ជាមួយ​ព្រះ​។ គាត់​ប្រៀប​ដូចជា​លោក​យ៉ាកុប ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​សញ្ញា​ចាស់ និង​ជា​មូល​ហេតុ​ដែល​ខ្ញុំ​ទទួល​ជឿ​ព្រះ រហូត​ដល់​ពេល​សព្វថ្ងៃ”។ ខ្ញុំ​មិន​ដែល​បាន​គិត​ចង់​ប្រៀបធៀប​ការ​ត​យុទ្ធ​របស់​ស្វាមី​ខ្ញុំ ជាមួយ​នឹង​ការ​ត​យុទ្ធ​របស់​លោក​យ៉ាកុប​ជា​ព្ធយុកោ​របស់​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល​នោះ​ទេ ប៉ុន្តែ គាត់​មាន​ចំណុច​ដែល​ដូច​លោក​យ៉ាកុប​។ ពេញ​មួយ​ជីវិត​គាត់ គាត់​មាន​សំណួរ​ជា​ច្រើន សម្រាប់​ព្រះអម្ចាស់ ជា​ការ​ត​យុទ្ធ​នឹង​ព្រះអង្គ ដែល​ប្រៀប​ដូចជា​លោក​យ៉ាកុប​បោក​ចំបាប់​ជាមួយ​ព្រះអង្គ​ផង​ដែរ​។ គាត់​ស្រឡាញ់​ព្រះ តែ​មិន​តែងតែ​អាច​ទទួល​ស្គាល់​ការ​ពិត​ដែល​ថា ព្រះអង្គ​ស្រឡាញ់​គាត់ បាន​អត់​ទោស​ឲ្យ​គាត់ ហើយ​ស្តាប់​ឮ​គាត់​អធិស្ឋាន​ទេ​។ តែ​ជីវិត​គាត់​បាន​ទទួល​ព្រះពរ​ជា​ច្រើន ហើយ​គាត់​ក៏មាន​ឥទ្ធិពល​ជា​វិជ្ជមាន ទៅ​លើ​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​។ ជីវិត​របស់​លោក​យ៉ាកុប​មាន​ចារិក​លក្ខណៈ​ជា​ការ​ត​យុទ្ធ​។ គាត់​បាន​ធ្វើ​ការ​បោក​បញ្ឆោត​លោក​អេសាវ ជា​បង​ប្រុស​គាត់ ដើម្បី​ឲ្យ​បាន​សិទ្ធិ​ធ្វើ​ជា​បង​ច្បង​។ គាត់​បាន​រត់ចោល​ផ្ទះ ហើយ​បាន​តយុទ្ធ​ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ​ជាមួយ​លោក​ឡាបាន់​ ជា​សាច់​ញាតិ និង​ជា​ឪពុក​ក្មេក​របស់​គាត់​។ បន្ទាប់មក គាត់​ក៏បាន​រត់​គេច​ពី​លោក​ឡាបាន់​ទៀត​។ គាត់​ស្ថិត​ក្នុង​ភាព​ឯកោ ហើយ​ខ្លាច​មិន​ហ៊ាន​ជួប​​លោក​អេសាវ​។ ប៉ុន្តែ គាត់​ក៏​បាន​ជួប​ទេវតា​របស់​ព្រះអម្ចាស់(លោកុប្បត្តិ ៣២:១) ដែល​ប្រហែល​ជា​ការ​រំឭក អំពី​ការ​យល់សប្តិ​ដែល​ព្រះអម្ចាស់​បាន​បណ្តាល​ឲ្យ​គាត់​មាន កាលពី​មុន(២៨:១០-២២)។ បន្ទាប់​មក លោក​យ៉ាកុប​ក៏​បាន​បោក​ចំបាប់​ជាមួយ “បុរស​ម្នាក់”…

Read article
មាន​អំណរ​នៅ​ក្នុង​ការ​ឲ្យ

កិច្ចការ ២០:១៧-២៤,៣៤-៣៥ ដែល​ឲ្យ នោះ​បាន​ពរ​ជាជាង​ទទួល​។ កិច្ចការ ២០:៣៥ កាល​កូន​ប្រុស​របស់​អ្នក​ស្រី​ឃ័ររី(Keri) ដល់​ពេល​ដែល​ត្រូវ​ទទួល​ការ​វះ​កាត់​មួយ​លើក​ទៀត ទាក់ទង​នឹង​ជំងឺ​ចុះ​ខ្សោយ​សាច់ដុំ គាត់​ចង់​បង្វែរ​អារម្មណ៍​របស់​គាត់ ចេញពី​ស្ថានភាព​របស់​គ្រួសារ​គាត់ ដោយ​ធ្វើ​អ្វី​ម្យ៉ាង​សម្រាប់​អ្នក​ដទៃ​។ ដូច​នេះ គាត់​ក៏បាន​ប្រមូល​ស្បែកជើង ដែល​កូន​ប្រុស​គាត់​ឈប់​ពាក់ តែ​នៅ​ល្អ ហើយ​គាត់​ក៏​បាន​យក​ស្បែកជើង​ទាំង​នោះ ទៅ​បរិច្ចាគ​ឲ្យ​អង្គការ​គ្រីស្ទបរិស័ទ​មួយ​។ ការ​បរិច្ចាគ​របស់​គាត់​ក៏​បាន​បណ្តាល​ចិត្ត​មិត្ត​ភក្តិ និង​សមាជិក​គ្រួសារ ក៏​ដូចជា​អ្នក​ជិត​ខាង​ឲ្យ​ចូល​រួម​ជាមួយ​គាត់ ហើយ​មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន ពួកគេ​ប្រមូល​បាន​ស្បែក​ជើង​២រយ​គូ សម្រាប់​បរិច្ចាគ​។ ទោះ​ការ​បរិច្ចាគ​ស្បែកជើង​នោះ ត្រូវ​បាន​ធ្វើ​ឡើង ដើម្បី​ជា​ប្រយោជន៍​ដល់​អ្នក​ដទៃ​ក៏ដោយ ក៏​អ្នក​ស្រី​ឃ័ររី​មាន​អារម្មណ៍​ថា ក្រុម​គ្រួសារ​គាត់​បាន​ទទួល​ព្រះពរ​លើស​អ្នក​ដែល​បាន​ទទួល​ស្បែកជើង​ទាំង​នោះ​ទៅទៀត​។ គាត់​ថា ទង្វើ​សប្បុរស​ធម៌​នោះ បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ក្រុម​គ្រួសារ​គាត់​ណាស់ ហើយ​បាន​ជួយ​ឲ្យ​ពួក​គាត់​ផ្តោត​ចិត្ត​ទៅលើ​រឿង​ក្រៅ​ខ្លួន​។ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​ដឹង​អំពី​សារៈសំខាន់​នៃ​ការ​ឲ្យ​អំណោយ ដោយ​ចិត្ត​សប្បុរស​។ ក្នុង​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​ទីក្រុង​យេរូសាឡិម គាត់​ក៏​បាន​ឈប់​នៅ​ទីក្រុង​អេភេសូរ​។ គាត់​ដឹង​ថា គាត់​មិន​ទំនងជា​មាន​ឱកាស​មក​សួរ​សុខ​ទុក្ខ​ពួក​ជំនុំ ដែល​គាត់​បាន​បង្កើត​នៅ​ទីនោះ​ទៀត​ទេ​។ ក្នុង​​ពាក្យ​ចុង​ក្រោយ ទៅ​កាន់​ពួក​ចាស់ទុំ គាត់​ក៏បាន​រំឭក​ពួកគេ អំពី​កិច្ចការ​ដែល​គាត់​ខិតខំ​ធ្វើ​ថ្វាយ​ព្រះ(កិច្ចការ ២០:១៧-២០) ហើយក៏​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ពួកគេ​ឲ្យ​ខិតខំ​ធ្វើ​ការ​បម្រើ​ព្រះអង្គ​ផង​ដែរ(ខ.៣៥)។ បន្ទាប់មក គាត់​ក៏បាន​និយាយ​បញ្ចប់​ដោយ​ដក​ស្រង់​ព្រះបន្ទូល​ព្រះ​យេស៊ូវ​ថា “ដែល​ឲ្យ​នោះ​មាន​ពរ ជាជាង​ទទួល”(ខ.៣៥)។ ព្រះយេស៊ូវ​សព្វ​ព្រះទ័យ​ឲ្យ​យើង​ធ្វើ​ការ​លះបង់ អស់ពី​ចិត្ត និង​ដោយ​បន្ទាប​ខ្លួន(លូកា ៦:៣៨)។ ពេលណា​យើង​ចុះ​ចូល​នឹង​ការ​ដឹកនាំ​របស់​ព្រះអង្គ…

Read article