លូកដៃចូលក្នុងរឿងអ្នកដទៃ
ភីលីពីន ៤:១-៩ ខ្ញុំសូមទូន្មានដល់នាងអ៊ើរ៉ូឌា និងនាងស៊ុនទីចដែរ ឲ្យមូលគំនិតតែ១ក្នុងព្រះអម្ចាស់។ ភីលីពីន ៤:២ មានពេលមួយ ចៅរបស់ខ្ញុំ៤នាក់នាំគ្នាលេងរថភ្លើងផលិតពីប្លាស្ទិក សម្រាប់ក្មេងលេង ហើយចៅពីរនាក់ដែលក្មេងជាងគេ កំពុងប្រកែកគ្នា អំពីរឿងក្បាលរថភ្លើង។ នៅពេលដែលចៅប្រុសរបស់យើង មានអាយុ៨ឆ្នាំ ចាប់ផ្តើមជួយដោះស្រាយបញ្ហាជម្លោះរបស់ពួកគេ ប្អូនស្រីរបស់គាត់អាយុ៥ឆ្នាំក៏បានប្រាប់ កុំឲ្យខ្វល់អំពីរឿងរបស់ពួកគេ។ តាមធម្មតា នេះជាពាក្យសម្តីប្រកបដោយប្រាជ្ញា សម្រាប់យើងរាល់គ្នា។ ប៉ុន្តែ ពេលណាការប្រកែកគ្នាប្រែក្លាយជាការទួញយំ ជីដូនរបស់ពួកគេត្រូវចូលទៅឃាត់ ហើយលួងក្មេងដែលកំពុងឈ្លោះគ្នានោះ។ ការមិនលូកដៃចូលក្នុងរឿងអ្នកដទៃ ជាទង្វើដ៏ចាំបាច់ នៅពេលណាការលូកដៃនោះ អាចធ្វើឲ្យរឿងរបស់គេកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរ។ ប៉ុន្តែ ជួនកាល យើងចាំបាច់ត្រូវចូលទៅជួយគេ ដោយអធិស្ឋានសូមការដឹកនាំពីព្រះអង្គ។ ក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងភីលីព គាត់បានផ្តល់ឲ្យយើងនូវឧទាហរណ៍មួយ ដើម្បីឲ្យយើងដឹងថា ពេលណាយើងត្រូវចូលជួយគេ។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់បានជំរុញស្រ្តីពីរនាក់ គឺនាងអ៊ើរ៉ូឌា និងនាងស៊ុនទីច “ឲ្យមូលគំនិតតែ១ក្នុងព្រះអម្ចាស់”(៤:២)។ ជម្លោះរបស់អ្នកទាំងពីរប្រហែលជាមានភាពតានតឹងយ៉ាងខ្លាំង បានជាសាវ័កប៉ុលបានទទួលការជំរុញចិត្តឲ្យជួយផ្សះផ្សាពួកគេ(ខ.៣) ទោះគាត់កំពុងស្ថិតក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំងក៏ដោយ(១:៧)។ សាវ័កប៉ុលបានដឹងថា ជម្លោះរបស់ស្រ្តីទាំងពីរកំពុងបណ្តាលឲ្យមានការបែកបាក់ក្នុងពួកជំនុំ ហើយនាំឲ្យគេបង្វែរអារម្មណ៍ចេញពីដំណឹងល្អ។ ហេតុនេះហើយគាត់ក៏បានចែកចាយសេចក្តីពិត ដោយចិត្តសុភាព ដោយរំឭកពួកគេថា ឈ្មោះរបស់ពួកគេ មានកត់ទុក “ក្នុងបញ្ជីជីវិត”(៤:៣)។ សាវ័កប៉ុលចង់ឲ្យស្រ្តីទាំងនេះ…
Read article
