November 2022

You are here:
សេចក្តីជំនឿរស់

សេចក្តី​ជំនឿ បើ​គ្មាន​ការប្រព្រឹត្ត​តាម នោះ​ឈ្មោះថា​ស្លាប់​ហើយ។ យ៉ាកុប ២:២៦ មាន​ខ្យល់កួច​យក្ស​មួយ​បាន​បក់​កាត់តាម​សហគមន៍​មួយ នៅពេល​ល្ងាច ក្នុង​ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០២១ ដោយ​បាន​បំផ្លិច​បំផ្លាញ​ជង្រុក​របស់​គ្រួសារ​មួយ។ វា​ជា​ការបាត់បង់​ដ៏​សោកសៅ ព្រោះ​ជង្រុក​នេះ​បាន​មាន​វត្ត​មាននៅ​លើ​ដី​របស់​គ្រួសារ​នេះ ចាប់តាំងពី​ចុង​ទសវត្សរ៍​ឆ្នាំ ១៨០០មកម្ល៉េះ។ ខណៈ​ពេល​ដែល​លោក​ចន(John) និង​អ្ន​កស្រី​បប(Barb) ធ្វើដំណើរ​ទៅ​ព្រះវិហារ កាត់តាម​កន្លែង​នោះ នៅពេល​ព្រឹក​ថ្ងៃបន្ទាប់ ពួក​គេ​ក៏បាន​ឃើញ​ការខូចខាត ហើយ​មានចិត្តចង់​ជួយ។ ដូចនេះ ពួក​គេ​ក៏បាន​ឈប់​ឡាន ហើយក៏​បានដឹង​ថា ក្រុម​គ្រួសារ​នោះ​កំពុងតែ​ត្រូវការ​គេ​ជួយ​សម្អាត​សំណល់​បាក់បែក។ ពួក​គេ​ក៏បាន​ប្រញាប់​បើកឡាន​ត្រឡប់ទៅ​ផ្ទះ​វិញ ដើម្បី​ផ្លាស់​ខោអាវ ហើយ​វិលត្រឡប់​មកវិញ ដើម្បី​ចំណាយពេល​ពេញមួយថ្ងៃ ក្នុង​ការ​សម្អាត​សំណល់​បាក់បែក ដែល​ខ្យល់កួច​នោះ​បាន​បង្កឡើង។ ត្រង់​ចំណុច​នេះ ពួក​គេ​បាន​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ​សេចក្តី​ជំនឿ​របស់​ខ្លួន តាមរយៈ​ការបម្រើ​ក្រុម​គ្រួសារ​នោះ។ កណ្ឌ​គម្ពីរ​យ៉ាកុប​បាន​ចែងថា “សេចក្តី​ជំនឿ​ដែល​គ្មាន​ការប្រព្រឹត្ត នោះ​ឈ្មោះថា​ស្លាប់​ហើយ”(យ៉ាកុប ២:២៦)។ ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​នេះ សាវ័ក​យ៉ាកុប​ក៏​បាន​និយាយ​អំពី​គំរូ​របស់​លោក​អ័ប្រា​ហាំ ដែល​បាន​ដើរតាម​ព្រះ ដោយ​ការ​ស្តាប់​បង្គាប់ ពេល​ដែល​គាត់​មិន​ស្គាល់​កន្លែង ដែល​ព្រះ​បង្គាប់​ឲ្យ​គាត់​ទៅ(ខ.២៣ មើល​លោ​កុប្បត្តិ ១២:១-៤ ១៥:៦ ហេព្រើរ ១១:៨)។ លោក​យ៉ាកុប​ក៏បាន​និយាយ​អំពី​នាង​រ៉ា​ហាប ដែល​បាន​បង្ហាញ​ឲ្យ​គេ​ដឹង​ថា​នាង​មាន​ជំនឿ​លើ​ព្រះ​របស់​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល ពេល​ដែល​នាង​ជួយ​លាក់បាំង​ពួក​ស៊ើបការ ដែល​បាន​ចូល​មក​សង្កេតមើល​ទីក្រុង​យេ​រី​ខូ(យ៉ាកុប ២:២៥ មើល…

Read article
ការដឹងអំពីចុងបញ្ចប់ជាមុន

កាល​ទ្រង់​មាន​ព្រះជន្ម​រស់​ពី​ស្លាប់​ឡើងវិញ នោះ​ពួក​សិស្ស​នឹកឃើញ​ថា ទ្រង់​បាន​មាន​ព្រះបន្ទូល​ពាក្យ​នោះ។ យ៉ូហាន ២:២២ ការ​អាន​ជំពូក​ចុងក្រោយ​របស់​រឿងប្រលោមលោក​បែប​អាថ៌កំបាំង មុននឹង​អាន​សៀវភៅរឿង​នោះ​ទាំងមូល ស្តាប់​មើលទៅ ហាក់ដូច​មិនមែន​ជា​គំនិតល្អ សម្រាប់​អ្នក​ដែល​ចូលចិត្ត​តាមដាន​សាច់រឿង​ដ៏​ល្អ​មួយ។ តែ​អ្នកខ្លះ​មាន​ភាព​សប្បាយ​រីករាយ​ជាង នៅក្នុង​ការ​អាន​សៀវភៅរឿង បើសិនជា​ពួក​គេ​បានដឹង​មុន​ថា រឿង​នោះ​មានការ​បញ្ចប់​ដូចម្តេច​ខ្លះ។ ក្នុង​សៀវភៅ​ដែល​លោក រី​ឆាត ហេយ(Richard Hays) បាន​និពន្ធ មាន​ចំណងជើង​ថា ការ​អាន​សៀវភៅ​បញ្ច្រាស គាត់​បាន​បង្ហាញ​យើង អំពី​សារៈសំខាន់​នៃ​ការអនុវត្ត​ដូចនេះ នៅក្នុង​ការសិក្សា​ព្រះគម្ពីរ​ប៊ីប​របស់​យើង។ គាត់​បាន​បកស្រាយ អំពី​របៀប​ដែល​ពាក្យ​ដែល​មាន​ចែង និង​ព្រឹត្តិ​ការណ៍​ក្នុង​ព្រះគម្ពីរ បាន​ប្រាប់​ទុកជាមុន រំឭក និង​យោង​ឲ្យ​គ្នា​ទៅវិញទៅមក ហេតុនេះ​គាត់​ក៏បាន​ប្រាប់​យើង​អំពី​មូលហេតុ ដែល​ការ​ដឹង​ជាមុន អំពី​ចុងបញ្ចប់​នៃ​សាច់រឿង​ព្រះគម្ពីរ មាន​សារៈសំខាន់​ចំពោះ​ការសិក្សា​ព្រះគម្ពីរ។ គាត់​ក៏បាន​រំឭក​អ្នកអាន​របស់​គាត់​ថា ទាល់តែ​ព្រះយេស៊ូវ​បាន​មាន​ព្រះជន្ម​រស់​ឡើងវិញ ទើប​ពួក​សាវ័ក​ទ្រង់​យល់​អត្ថន័យ នៃ​ការ​អះអាង​របស់​ព្រះអង្គ​ថា ព្រះអង្គ​នឹង​សង់​ព្រះវិហារ​ឡើងវិញ​ក្នុងរយៈពេល៣ថ្ងៃ បន្ទាប់ពី​ព្រះវិហារ​ត្រូវ​បាន​បំផ្លាញ។ កណ្ឌ​គម្ពីរ​យ៉ូហាន​បាន​ប្រាប់​យើង​ថា “គឺ​ទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ពី​ព្រះវិហារ ដែល​ជា​រូបអង្គ​ទ្រង់​ទេ”(យ៉ូហាន ២:២១)។ ទាល់តែដល់​ពេលនោះ ទើប​ពួក​គេ​យល់​អត្ថន័យ នៃ​ការ​ប្រារព្ធ​ពិធីបុណ្យ​រំលង(មើល ម៉ាថាយ ២៦:១៧-២៩)។ ទាល់តែ​ពួក​គេ​បាន​ស្វែងយល់​អំពី​រឿង​ក្នុង​ព្រះគម្ពីរ​សញ្ញាចាស់ ទើប​ពួក​គេ​អាច​យល់​ការ​បកស្រាយ​របស់​ព្រះយេស៊ូវ​ អំពី​អារម្មណ៍​ដ៏​ជ្រាលជ្រៅ​ដែល​ស្តេច​នៅ​សម័យ​បុរាណ មាន​ចំពោះ​ដំណាក់​របស់​ព្រះ(ទំនុកដំកើង ៦៩:៩ យ៉ូហាន…

Read article
ត្រៀមខ្លួនឆ្លើយសំណួររបស់អ្នកមិនជឿ

ហើយ​ឲ្យ​ប្រុងប្រៀប​ជានិច្ច ដោយ​សុភាព ហើយ​កោតខ្លាច ដើម្បីនឹង​តបឆ្លើយ​ដល់​អ្នកណា​ដែល​សួរ​ពី​ហេតុ​នៃ​សេចក្តី​សង្ឃឹម​របស់​អ្នករាល់គ្នា។ ១ពេត្រុស ៣:១៥ កាលពី​ឆ្នាំ១៩៤១ ក្លិប​លោក​សូ​ក្រាត​ត្រូវ​បាន​គេ​បង្កើត​ឡើង នៅ​សកលវិទ្យាល័យ​អក់​ស្វឺ​ត នៅ​ប្រទេស​អង់គ្លេស ក្នុង​គោលបំណង ដើម្បី​លើកទឹកចិត្ត​ឲ្យ​មានការ​ជជែកវែក​ញែក រវាង​អ្នកជឿ​ព្រះយេស៊ូវ​ ជាមួយ​អ្នក​មិន​ជឿ​ថា ​ព្រះ​មាន​មែនឬអត់។ ការ​ជជែកវែក​ញែក​អំពី​ជំនឿ​សាសនា នៅ​សកលវិទ្យាល័យ​របស់​អ្នក​មិន​ជឿ​ព្រះ មិនមែន​ជា​រឿង​ចម្លែក​នោះ​ទេ តែ​អ្វី​ដែល​គួរឲ្យ​ភ្ញាក់ផ្អើល​នោះ​គឺ លោក​ស៊ីអេស លូ​អ៊ី​ស(C. S. Lewis) ជា​អ្នកប្រាជ្ញ​គ្រីស្ទបរិស័ទ​ដ៏​ល្បីល្បាញ បាន​ធ្វើជា​ប្រធាន​របស់​ក្លិប​នេះ អស់​រយៈពេល១៥ឆ្នាំ។ គាត់​បាន​ស្ម័គ្រចិត្ត​ឲ្យ​គេ​ចោទសួរ អំពី​ជំនឿ និង​ទស្សនៈ​របស់​គាត់ ដោយ​គាត់​ជឿ​ថា ជំនឿ​លើ​ព្រះគ្រីស្ទ​អាច​ប្រឈមមុខ​ដាក់​ការ​ចោទសួរ​ដែល​ពិបាក​ៗ​បាន។ គាត់​ដឹង​ថា យើង​មាន​ភស្តុតាង​ដែល​អាច​ទទួលយក​បាន និង​សម​ហេតុផល សម្រាប់​ឲ្យ​យើង​ជឿ​ព្រះយេស៊ូវ​។ ត្រង់​ចំណុច​នេះ លោក​លូ​អ៊ីស​កំ​ពុង​អនុវត្ត​តាម​ការ​បង្រៀន​របស់​សាវ័ក​ពេត្រុស ដល់​អ្នកជឿ​សម័យ​ដើម ដែល​កំពុង​រស់នៅ​ខ្ចាត់ខ្ចាយ ដោយ​រំឭក​ពួក​គេ​ “​ឲ្យ​ប្រុងប្រៀប​ជានិច្ច ដោយ​សុភាព ហើយ​កោតខ្លាច ដើម្បីនឹង​តបឆ្លើយ​ដល់​អ្នកណា​ដែល​សួរ​ពី​ហេតុ​នៃ​សេចក្តី​សង្ឃឹម​” របស់​ពួកគេ(១ពេត្រុស ៣:១៥)។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​នេះ សាវ័ក​ពេត្រុស​បាន​បង្ហាញ​ចំណុច​គន្លឹះ​ពីរ​យ៉ាង​គឺ : យើង​មានហេតុ​ផល​ដ៏​ល្អ ដែល​ត្រូវ​មាន​សង្ឃឹម​ក្នុង​ព្រះគ្រីស្ទ ហើយ​យើង​ត្រូវ​បង្ហាញ​ហេតុផល​របស់​យើង ដល់​អ្នកចោទ​សួរ ដោយចិត្ត​សុភាព និង​ការគោរព។…

Read article
ព្រះទ្រង់ស្គាល់អ្នកច្បាស់

ឱ​ព្រះយេហូវ៉ា​អើយ ទ្រង់​បាន​ពិនិត្យមើល ហើយ​បាន​ស្គាល់​ទូលបង្គំ​ផង។ ទំនុកដំកើង ១៣៩:១ ម្តាយ​ខ្ញុំ​ហាក់ដូចជា​អាច​មើល​ដឹង​ថា ខ្ញុំ​មាន​បញ្ហា ទោះ​ខ្ញុំ​មិនបាន​ប្រាប់​គាត់​ក៏ដោយ។ ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំ​បាន​ជួប​ការ​លំបាក​ជាច្រើន​នៅ​សាលា ហើយក៏​ព្យាយាម​លាក់បាំង​អារម្មណ៍​នឿយណាយ ដោយ​សង្ឃឹមថា គ្មាន​នរណា​ចាប់អារម្មណ៍​ឡើយ។ គាត់​សួរ​ខ្ញុំ​ថា “កូន​មានរឿង​អី?” គាត់​ក៏​បន្ថែម​ទៀត​ថា “មុន​ពេល​កូន​និយាយ​ថា មិន​មានរឿង​អី​ កូន​ត្រូវ​ចាំ​ថា ម៉ាក់​ជា​ម៉ាក់​របស់​កូន។ ម៉ាក់​ផ្តល់​កំណើត​ឲ្យ​កូន ហើយ​ស្គាល់​កូន​ច្បាស់​ជាង​កូន​ស្គាល់​ខ្លួនឯង​ទៅទៀត”។ ម្តាយ​ខ្ញុំ​បាន​រំឭក​ខ្ញុំ​ជា​ទៀងទាត់​ថា ដោយសារ​គាត់​ស្គាល់​ខ្ញុំ​ច្បាស់ នោះ​គាត់​អាច​ត្រៀមខ្លួន​ជាស្រេច ដើម្បី​ជួយ​ខ្ញុំ ពេលណា​ខ្ញុំ​ត្រូវការ​គាត់​ខ្លាំង​បំផុត។ ក្នុងនាម​យើង​ជា​អ្នកជឿ​ព្រះយេស៊ូវ​ យើង​បាន​ទទួលការ​ថែរក្សា​ពី​ព្រះ ដែល​ស្គាល់​យើង​ច្បាស់។ ស្តេច​ដាវីឌ ដែល​ជា​អ្នកនិពន្ធ​បទ​គម្ពីរ​ទំនុកដំកើង បាន​សរសើរ​ព្រះអង្គ ដែល​បាន​យក​ព្រះទ័យ​ទុកដាក់ ចំពោះ​ជីវិត​របស់​កូន​ព្រះអង្គ គឺ​ដូច​មាន​សេចក្តី​ចែងថា “ឱព្រះយេហូវ៉ា​អើយ ទ្រង់​បាន​ពិនិត្យមើល ហើយ​បាន​ស្គាល់​ទូលបង្គំ​ផង ទ្រង់​ជ្រាប​ការដែល​ទូលបង្គំ​អង្គុយ​ចុះ និង​ការដែល​ទូលបង្គំ​ក្រោក​ឡើង​ផង ទ្រង់​ក៏​យល់​គំនិត​របស់​ទូលបង្គំ​ពី​ចំងាយ​ដែរ”(ទំនុកដំកើង ១៣៩:១-២)។ ដោយសារ​ព្រះ​ទ្រង់​ជ្រាប​ច្បាស់​ថា យើង​ជា​នរណា គឺ​ជ្រាប​ទាំង​ចិត្ត គំនិត និង​ទង្វើ​របស់​យើង នោះ​យើង​មិន​អាច​ចេញពី​រង្វង់​នៅ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ និង​ការ​ថែរក្សា​ជា​បរិបូរ​របស់​ព្រះអង្គ​ឡើយ(ខ.៧-១២)។ គឺ​ដូចដែល​ស្តេច​ដាវីឌ​បាន​ពោល​ថា “ទោះ​បើ​ទូលបង្គំ​នឹង​យក​ស្លាប​នៃ​បច្ចូសកាល ហោះ​ទៅ​នៅ​ឯ​ទី​បំផុត​នៃ​សមុទ្រ គង់តែ​ព្រះហស្ត​ទ្រង់​នឹង​នាំ​ទូលបង្គំ​នៅ​ទីនោះ ហើយ​ព្រះហស្ត​ស្តាំ​ទ្រង់​នឹង​ក្តាប់​ទូលបង្គំ​ដែរ”(ខ.៩-១០)។…

Read article
ការនឹកចាំ និងអធិស្ឋានឲ្យ

គេ​ក៏​ឃុំ​ពេត្រុស​ទុក​នៅក្នុង​គុក តែ​ចំណែកខាង​ពួក​ជំនុំ គេ​ខំប្រឹង​អធិស្ឋាន​ដល់​ព្រះ​ឲ្យ​គាត់​អស់ពី​ចិត្ត។ កិច្ចការ ១២:៥ ពេល​ដែល​អ្នក​ឮ​គេ​ប្រាប់​អ្នក​ថា “ខ្ញុំ​នឹង​នឹក​ចាំ ហើយ​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​អ្នក” អ្នក​ប្រហែលជា​ឆ្ងល់​ថា តើ​គេ​ពិតជា​និយាយ​មែន​ឬ​អត់។ តែ​អ្នក​ប្រហែល​មិន​ចាំបាច់​ឆ្ងល់​ដូចនេះ​ទេ បើ​អ្នក​បានឮ​ពាក្យ​នោះ ពី​អ្នកស្រី​អេ​ណា ដេ​វីស។ គ្រប់គ្នា ក្នុង​ក្រុង​តូច​មួយ បានដឹង​ថា​អ្នកស្រី អេដណា(Edna) មាន​រហ័ស​នាម​ថា សៀវភៅ​ពណ៌លឿង ដោយសារ​គាត់​បាន​កត់ឈ្មោះ និង​សំណូមពរ​អធិស្ឋាន​របស់​មនុស្ស​ជា​ច្រើន ក្នុង​សៀវភៅ​របស់​គាត់ ពី​មួយ​បន្ទាត់​ទៅ​មួយ​បន្ទាត់ និង​ពី​មួយ​ទំព័រ​ទៅ​មួយ​ទំព័រ​ទៀត។ រៀងរាល់​ពេលព្រឹក​ព្រលឹម ដូន​ចាស់​រូប​នេះ​បាន​អធិស្ឋាន​ឮៗ ទៅកាន់​ព្រះអម្ចាស់។ អ្នក​ដែល​មានឈ្មោះ ក្នុង​បញ្ជី​របស់​គាត់​មិនមែន​សុទ្ធតែ​បាន​ទទួលការ​ឆ្លើយតប​ពី​ព្រះ សម្រាប់​សំណូមពរ​អធិស្ឋាន​របស់​ពួក​គេ​នោះ​ទេ តែ​មនុស្សជា​ច្រើន​បាន​ឡើង​ធ្វើ​ទីបន្ទាល់ អំពី​រឿង​ដ៏​អស្ចារ្យ​ដែល​បាន​កើតឡើង ក្នុង​ជីវិត​របស់​ពួក​គេ ហើយ​ពួក​គេ​ក៏បាន​អរព្រះគុណ​ព្រះ ដែល​បាន​ឆ្លើយតប​ការអធិស្ឋាន​របស់​ពួក​គេ ហើយក៏​បាន​អរគុណ​អ្នក​ស្រី​អេដណា ដែល​បាន​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​គាត់។ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​បង្ហាញ​អំណាច​នៃ​ការអធិស្ឋាន នៅពេល​ដែល​សាវ័ក​ពេត្រុស​កំពុង​ជាប់​ឃុំខ្លួន។ ពេល​ដែល​សាវ័ក​ពេត្រុស​ត្រូវ​បក្ស​ពួក​របស់​ស្តេច​ហេរ៉ូឌ​ចាប់​ខ្លួន​ដាក់គុក ដោយ​មាន​ទាហាន​បួន​ក្រុម​យាម​គាត់(កិច្ចការ ១២:៤) ពួក​ជំនុំ​ក៏បាន​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​គាត់​អស់ពី​ចិត្ត​(ខ.៥)។ ពួក​គេ​បាន​នឹក​ចាំ និង​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​លោក​ពេត្រុស។ ព្រះ​ទ្រង់​ក៏បាន​ធ្វើការ​អស្ចារ្យ! មាន​ទេវតា​មួយ​អង្គបាន​យាង​មក​ជួប​លោក​ពេត្រុស​ក្នុង​គុក ដោយ​ដោះលែង​គាត់ ហើយ​នាំ​គាត់​ទៅ​កន្លែង​សុវត្ថិភាព នៅ​ក្រៅ​គុក(ខ.៧-១០)។ អ្នកខ្លះ​ប្រហែល​ប្រាប់​យើង​ថា ពួក​គេ​នឹង​នឹក​ចាំ ហើយ​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​យើង តែ​ពួកគេ​ក៏​ខក​ខាន​មិន​បាន​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​យើង។…

Read article
ការសម្រាកពិតប្រាកដ

…ទាំង​ធ្វើ​បន្ទាល់​ឲ្យ​អ្នករាល់គ្នា​បាន​ដើរ​យ៉ាង​គួរ​នឹង​ព្រះ ដែល​ទ្រង់​ហៅ​អ្នករាល់គ្នា​មក​ក្នុង​នគរ ហើយ​ក្នុង​សិរីល្អ​របស់​ទ្រង់។ ១ថែ​ស្សា​ឡូ​និច ២:១២ ក្នុង​បទ​កំណាព្យ​មាន​ចំណងជើង​ថា “ការសម្រាក” អ្នកនិពន្ធ​បាន​ជំរុញចិត្ត​យើង ឲ្យ​មានទម្លាប់​ញែក ពេល “សម្រាក” ឲ្យ​ដាច់​ពី​ពេល “ធ្វើការ” ដោយ​សួរ​ថា “តើ​វា​ជា​ការសម្រាក​ពិតប្រាកដ ឬ​ជា​ការងារ?” បើ​អ្នក​ចង់​ពិសោធន៍​នឹង​ការសម្រាក​ដ៏​ពិត ជាជាង​ព្យាយាម​ជៀសវាង​តួនាទី​ដែល​ត្រូវ​ធ្វើ​ក្នុង​ជីវិត អ្នកនិពន្ធ​បាន​ជំរុញ​យើង​ថា “ចូរ​ធ្វើការ​ឲ្យអស់​ពីចិត្ត។ ចូរ​ប្រើ​ពេលសម្រាក ឲ្យបាន​ល្អ ពុំ​នោះ​ទេ វា​មិនមែន​ជា​ការសម្រាក​ទេ តែ​នៅ​ក្បែរ​អ្នកមាន​តែ​ការ​បំពេញ​តួនាទី”។ អ្នកនិពន្ធ​រូប​នេះ​បាន​ធ្វើការ​សន្និដ្ឋាន​ថា ការ​សម្រាក និង​ក្តី​អំណរ​ពិតប្រាកដ​អាច​រកបាន តាមរយៈ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ និង​ការបម្រើ។ ទស្សនៈ​របស់​គាត់​បាន​ធ្វើឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ អំពី​ការ​លើកទឹកចិត្ត ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​ពួក​ជំនុំ​នៅ​ទី​ក្រុង​ថែស្សាឡូនិច។ គាត់​បាន​ពិពណ៌នា​ថា ព្រះ​បាន​ត្រាស់​ហៅ​គាត់​ឲ្យ​លើកទឹកចិត្ត​អ្នកជឿ “ឲ្យ​រស់នៅ ឲ្យ​សមគួរ​នឹង​ព្រះ”(១ថែ​ស្សា​ឡូ​និច ២:១២) ហើយ​បន្ទាប់មក គាត់​ក៏បាន​បកស្រាយ​ឲ្យ​កាន់តែ​ជាក់លាក់​ថា ជីវិត​ប្រភេទ​នោះ គឺ​មាន​ភាព​ពិត​ត្រង់ សេចក្តី​ស្រឡាញ់ និង​ការបម្រើ ដោយ​ស្រគត់ស្រគំ។ គាត់​ក៏បាន​អធិស្ឋាន​សូម​ព្រះ​ទ្រង់​ចម្រើន​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ពួក​គេ ឲ្យ​បាន​ពេញ​ពោរ​ហូរហៀរ​ដល់គ្នា​ទៅវិញទៅមក ព្រមទាំង​ដល់​មនុស្ស​ទាំងអស់​ផង(៣:១២)។ ហើយ​គាត់​ក៏បាន​ជំរុញ​អ្នកជឿ​ព្រះយេស៊ូវ​ ឲ្យ “ខំប្រឹង​ឲ្យអស់​ពីចិត្ត និង​នៅ​ដោយ​ស្រគត់ស្រគំ ទាំង​ប្រព្រឹត្ត​តែ​រឿង​ជា​របស់​ផង​ខ្លួន ហើយ​ធ្វើការដោយដៃ​ខ្លួនឯង​ផង”(៤:១១)។ វា​ជា​ប្រភេទ​ជីវិត…

Read article
បង្កើនការប្រុងប្រយ័ត្ន

ត្រូវឲ្យ​ឯង​រាល់គ្នា​ប្រយ័ត្នខ្លួន ហើយ​រក្សា​ចិត្ត​ឲ្យ​មែនទែន ក្រែង​ភ្លេច​អស់ទាំង​ការ ដែល​ភ្នែក​ឯង​បានឃើញ។ ចោទិយកថា ៤:៩ មាន​បុរស​ម្នាក់​បាន​ទៅ​ជិះ​ស្គី​កម្សាន្ត​ជាមួយ​មិត្ត​ភក្តិ។ នៅ​ច្រក​ចូល​កន្លែង​ជិះ​ស្គី ពួក​គេ​ឃើញ​ផ្លាក​សញ្ញា​ដាស់តឿន​អំពី​គ្រោះថ្នាក់ ដែល​អាច​បណ្តាល​មក​ពី​ការ​បាក់​ស្រុត​ព្រឹល​ទឹកកក ហើយ​ពួក​គេ​ក៏បាន​ចាប់ផ្តើម​ជិះ​ក្តារ​រអិល​លើ​ព្រឹល​ទឹកកក​ចុះ​ពី​លើ​ជម្រាលភ្នំ​មក។ នៅ​ក្នុង​ដំណើរ​ចុះ​មក​ចង្កេះភ្នំ​ជា​លើក​ទី២ មាន​គេ​ស្រែក​ប្រាប់​ពួក​គេ​ថា មានការ​បាក់​ស្រុត​ព្រឹល​ទឹកកក។ អ្នកខ្លះ​បាន​រិះគន់​គាត់ ហើយ​ថា​គាត់​ទើប​តែ​ចេះ​ជិះ​ស្គី​លើ​ព្រឹល​ទឹកកក។ តែ​តាមពិត គាត់​ជា​អ្នកនាំ​គេ​ជិះ​ស្គី​ដែល​មាន​លិខិត​បញ្ជាក់​ការ​បណ្តុះបណ្តាល អំពី​ការ​បាក់​ស្រុត​ព្រឹល​ទឹកកក នៅ​តំបន់​ភ្នំ។ អ្នកស្រាវជ្រាវ​ម្នាក់​បាន​មានប្រសាសន៍​ថា អ្នក​ជិះ​ស្គី និង​ជិះ​ក្តារ​រអិល ដែល​បាន​ទទួល​បណ្តុះបណ្តាល​ច្រើន​បំផុត គឺ​ទំនងជា​ងាយ​នឹង​បោកប្រាស់​ខ្លួនឯង ញឹកញាប់​ជាងគេ។ អ្នក​ជិះ​ក្តារ​រអិល​នោះ​បាន​បាត់បង់ជីវិត ដោយសារ​គាត់​គិតថា ការ​បាក់​ស្រុត​ព្រឹល​ទឹកកក​នោះ​មិនទំនង​ជា​នឹង​កើតមាន។ កាល​ពួក​អ៊ីស្រាអែល​ត្រៀមខ្លួន​ចូល​ទឹកដី​សន្យា ព្រះ​ទ្រង់​សព្វព្រះទ័យ​ឲ្យ​រាស្រ្ត​ព្រះអង្គ មានការ​ប្រុងប្រយ័ត្ន​ជានិច្ច។ ដូចនេះ ព្រះអង្គ​បាន​បង្គាប់​ពួក​គេ​ឲ្យ​ស្តាប់​បង្គាប់​តាម​ក្រឹត្យវិន័យ​របស់​ព្រះអង្គ(ចោទិយកថា ៤:១-២) ហើយ​នឹក​ចាំ អំពី​ការ​ដាក់ទោស​របស់​ព្រះអង្គ មក​លើ​អ្នក​ដែល​មិន​ស្តាប់​បង្គាប់(ខ.៣-៤)។ ពួក​គេ​ចាំបាច់​ត្រូវ​មានការ​ប្រុងប្រយ័ត្ន ក្នុង​ការពិនិត្យ​មើល​ការប្រព្រឹត្ត និង​ចិត្ត​របស់​ខ្លួន(ខ.៩)។ ការ​នេះ​ជួយ​ពួក​គេ ឲ្យ​មានការ​ប្រុងប្រយ័ត្ន ចំពោះ​គ្រោះថ្នាក់​ខាងវិញ្ញាណ ដោយសារ​ការ​ធ្វេស​ប្រហែស។ យើង​ងាយ​នឹង​ខ្វះ​ការ​ការពារ និង​ធ្វេស​ប្រហែស ហើយ​បោកប្រាស់​ខ្លួនឯង។ តែ​ព្រះ​ទ្រង់​អាច​ប្រទាន​កម្លាំង ឲ្យ​យើង​ជៀសវាង​ការ​រអិលដួល​ក្នុង​ជីវិត និង​ប្រទាន​ការ​អត់ទោស​បាប ដោយ​ព្រះគុណ​របស់​ព្រះអង្គ ពេលណា​យើង​លន់តួ​បាប។ ពេលណា​យើង​ដើរតាម​ព្រះអង្គ និង​សម្រាក​ក្នុង​ប្រាជ្ញា…

Read article
តើ​អ្នក​ជឿ​ព្រះ​បន្ទូល​ព្រះ​ទេ?

តើ​អ្នក​ជឿ​ព្រះ​បន្ទូល​ព្រះ​ទេ?1 អស់​ជា​ច្រើន​សតវត្សរ៍​មក​ហើយ ដែល​ពួក​ជំនុំ​បាន​ទប់​ទល់​ការ​រិះគន់​ដ៏​ធ្ងន់ធ្ងរ និង​ការ​សង្ស័យ មក​លើ​ភាព​អាច​ទុក​ចិត្ត​បាន​នៃ​ព្រះ​គម្ពីរ។ នៅ​ថ្ងៃ​នេះ លោក​គ្រូ អ. ស៊ី. ស្ព្រោល (R.C. Sproul ) ដាស់​តឿន​យើង មិន​ឲ្យ​មាន​ការ​សង្ស័យ​មក​លើ​ព្រះ​បន្ទូល​ដែល​មិន​ចេះ​ខុស​របស់​ព្រះ។ អត្ថបទ ភាព​អាច​ទុក​ចិត្ត​បាន​នៃ​ព្រះ​គម្ពីរ ប្រហែល​ជា​ត្រូវ​បាន​គេ​ចាត់​ទុក​ជា​បញ្ហា​ដែល​ចម្រូង​ចម្រាស់​បំផុត ក្នុង​ជំនឿ​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ។ ជាង​២០០​ឆ្នាំ​មក​ហើយ ពួក​ជំនុំ​បាន​ទទួល​រង​ការ​រិះ​គន់​ធ្ងន់ធ្ងរ និង​ការ​សង្ស័យ​មក​លើ​ភាព​អាច​ទុក​ចិត្ត​បាន​នៃ​ព្រះ​បន្ទូល​ព្រះ ហេតុ​នេះ​ហើយ សូម្បី​តែ​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ក្នុង​ពេល​បច្ចុប្បន្ន ក៏​មាន​ការ​បែក​បាក់​គ្នា ដោយសារ​បញ្ហា​នៃ​ការ​ទុក​ចិត្ត​ដែល​ពួក​គេ​មាន មក​លើ​ព្រះ​គម្ពីរ ដែល​ជា​ព្រះ​បន្ទូល​ព្រះ។ ហើយ​ខ្ញុំ​សូម​រំឭក​អ្នក​ថា នេះ​ជា​ចំណុច​ដែល​ងាយ​រង​គ្រោះ​បំផុត​របស់​យើង។ កាល​ព្រះគ្រីស្ទ​កំពុង​ទទួល​រង​ទុក្ខ​វេទនា និង​ភាព​ឯកោ ព្រះ​អង្គ​បាន​មាន​បន្ទូល​ថា «មនុស្ស​មិន​មែន​រស់ ដោយសារ​តែ​នំបុ័ង​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ គឺ​រស់​ដោយសារ​គ្រប់​ទាំង​ព្រះបន្ទូល ដែល​ចេញ​ពី​ព្រះឱស្ឋ​ព្រះ​មក​ដែរ» (ម៉ាថាយ ៤:៤)។ ខ្ញុំ​នឹង​ជឿ​ព្រះ​អង្គ។ ព្រះ​អង្គ​បាន​មាន​បន្ទូល​ហើយ។ បើ​យើង​គ្រាន់​តែ​ជឿ​ថា ព្រះ​ពិត​ជា​មាន​មែន ទោះ​ជីវិត​យើង​ជា​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ ឬ​ក៏​អត់ ក៏​មិន​មាន​អ្វី​ខុស​ប្លែក​គ្នា​ឡើយ។ ទាល់​តែ​យើង​ជឿ​ព្រះ​អង្គ ហើយ​មាន​ទំនាក់​ទំនង​ផ្ទាល់​ខ្លួន​ជា​មួយ​ព្រះ​អង្គ ទើប​ជីវិត​យើង​មាន​ការ​ខុស​ប្លែក។ តើ​អ្នក​ជឿ​ព្រះ​អង្គ​ទេ ពេល​ដែល​ព្រះ​អង្គ​មាន​បន្ទូល? ខ្ញុំ​យល់​ឃើញ​ថា នេះ​ជា​ការ​ល្បងល​ដែល​យើង​កំពុង​ឆ្លង​កាត់​នៅ​ថ្ងៃ​នេះ គឺ​ការ​ល្បងល​ឲ្យ​ដឹង​ថា យើង​កំពុង​រស់​នៅ​ដោយ​ជឿ​ព្រះបន្ទូល​ព្រះ…

Read article
ប្រើពាក្យសម្តីរបស់អ្នក ដើម្បីបម្រើព្រះ

អញ​នឹង​នៅជា​មួយ​នឹង​មាត់​ឯង ព្រមទាំង​បង្រៀន​សេចក្តី​ដែល​ឯង​ត្រូវ​និយាយ​ផង។ និក្ខមនំ ៤:១២ ចាប់តាំងពី​ពេល​ដែល​លី​សា(Lisa)មាន​អាយុ៨ឆ្នាំ គាត់​បាន​បញ្ហា​និយាយ​ត្រដិត ហើយ​ខ្លាច​ការ​ជួបជុំ​ក្នុង​សង្គម ដែល​តម្រូវឲ្យ​គាត់​និយាយ​ជាមួយ​អ្នកដទៃ។ តែ​ក្រោយមក គ្រូពេទ្យ​ព្យាបាល​ក៏បាន​ជួយ​នាង​ឲ្យ​ជម្នះ​បញ្ហា​ប្រឈម​នេះ ហើយ​នាង​ក៏បាន​សម្រេចចិត្ត​ប្រើ​សម្លេង​របស់​នាង ដើម្បី​ជួយ​អ្នកដទៃ។ នាង​ក៏បាន​ចាប់ផ្តើម​ស្ម័គ្រចិត្ត​ធ្វើការ​ជា​អ្នក​ប្រឹក្សា​ផ្លូវចិត្ត​តាម​ទូរស័ព្ទ។ លោក​ម៉ូសេ​ក៏​ត្រូវ​ប្រឈមមុខ​ដាក់​ការ​ព្រួយបារម្ភ​របស់​គាត់ អំពី​បញ្ហា​នៃ​ការ​និយាយ​ស្តី​របស់​គាត់ ដើម្បីឲ្យ​គាត់​ដឹក​នាំ​ប្រជាជន​អ៊ីស្រាអែល​ចេញពី​ភាពជា​ទាសករ។ ព្រះ​ទ្រង់​ក៏បាន​បង្គាប់​គាត់ ឲ្យ​ទៅ​ជួប​ស្តេច​ផា​រ៉ា​ន តែ​លោក​ម៉ូសេ​បាន​បដិសេធន៍ ព្រោះ​គាត់​មិន​មានទំនុក​ចិត្ត​លើ​សមត្ថភាព​របស់​គាត់​ក្នុង​ការ​និយាយ(និក្ខមនំ ៤:១០)។ ព្រះ​ទ្រង់​ក៏បាន​ជំរុញចិត្ត​គាត់ ដោយ​សួរ​គាត់​ថា តើន​រណា​បង្កើត​មាត់​មនុស្ស? បន្ទាប់មក ព្រះអង្គ​ក៏​ធានា​ដល់​គាត់ ដោយ​បន្ទូល​ថា “ចូរ​ឯង​ទៅ​ឥឡូវ​ចុះ អញ​នឹង​នៅជា​មួយ​នឹង​មាត់​ឯង ព្រមទាំង​បង្រៀន​សេចក្តី​ដែល​ឯង​ត្រូវ​និយាយ​ផង”(ខ.១១-១២)។ ការ​ឆ្លើយតប​របស់​ព្រះ​បាន​រំឭក​យើង​ថា ព្រះអង្គ​អាច​ធ្វើការ តាមរយៈ​យើង ដោយអំណាច​ចេស្តា ទោះ​យើង​មាន​សមត្ថភាព​កំរិត​ណាក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែ ទោះ​យើង​បានដឹង​ដូចនេះ ហើយក៏​ចាំ​នៅក្នុង​ចិត្ត ក៏​នៅតែ​ពិបាកអនុវត្ត​តាម។ លោក​ម៉ូសេ​បាន​បន្ត​ជួប​ការ​លំបាក និង​ទូល​អង្វរ​ព្រះ ឲ្យ​ចាត់​នរណា​ម្នាក់​ឲ្យ​ទៅ​ជំនួស​គាត់(ខ.១៣)។ ដូចនេះ ព្រះ​ទ្រង់​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​លោក​អើរ៉ុន ដែល​ជា​បងប្អូន​គាត់ ទៅជាមួយ​គាត់(ខ.១៤)។ យើង​ម្នាក់​ៗ​អាច​ប្រើ​ពាក្យ​សម្តី ក្នុង​ការ​និយាយ ឬ​សរសេរ ដើម្បី​ជួយ​អ្នកដទៃ។ យើង​ប្រហែល​មានការ​ភ័យខ្លាច។ យើង​ប្រហែល​មាន​អារម្មណ៍​ថា មិន​មាន​សមត្ថភាព ឬ​មិន​ដឹង​ថា ត្រូវ​ប្រើ​ពាក្យ​អ្វី​ក្នុង​ការ​និយាយ។…

Read article
សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះខ្ពស់ដល់ស្ថានសួគ៌

ដ្បិត​សេចក្តី​សប្បុរស​នៃ​ទ្រង់​ខ្ពស់​ដល់​ស្ថានសួគ៌ ហើយ​សេចក្តី​ពិត​របស់​ទ្រង់​ក៏​ខ្ពស់​ដល់​ផ្ទៃមេឃ។ ទំនុកដំកើង ៥៧:១០ កាលពី​ឆ្នាំ១៩១៧ លោ​កហ្វ្រេ​ដរី​ក លេហ​មែន(Frederick Lehman) ដែល​ជា​អ្នកជំនួញ​ម្នាក់​នៅ​រដ្ឋ​កា​លី​ហ្វូ​ញ៉ា បាន​ជួប​បញ្ហា​ហិរញ្ញវត្ថុ។ គាត់​ក៏បាន​និពន្ធ​បទ​ទំនុក​សកល​មាន​ចំណងជើង​ថា “សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ”។ គាត់​បាន​ទទួលការ​បណ្តាល​ចិត្ត ឲ្យ​និពន្ធ​បាន​ពីរ​ល្បះ​ដំបូង តែ​គាត់​ក៏បាន​ជាប់​គាំង​នៅ​ល្បះ​ទី៣។ គាត់​ក៏បាន​នឹក​ចាំ អំពី​កំណាព្យ​មួយ​បទ ដែលគេ​បាន​រក​ឃើញ​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំមុន នៅ​លើ​ជញ្ជាំង​ក្នុង​ពន្ធ​ធនាគារ​មួយ។ អ្នកទោស​ម្នាក់​បាន​ឆ្លាក់​បទ​កំណាព្យ​នោះ នៅ​លើ​ថ្ម ដោយ​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ​ការយល់​ដឹង​ដ៏​ជ្រាលជ្រៅ អំពី​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ។ បទ​កំណាព្យ​នោះ​មាន​អត្ថន័យ ដូច​បទចម្រៀង​ដែល​លោក​លេហ​មែន​កំពុង​និពន្ធ។ ដូចនេះ គាត់​ក៏បាន​ដាក់បញ្ចូល​បទ​កំណាព្យ​នោះ នៅក្នុង​ល្បះ​ទី៣​នៃ​បទចម្រៀង​គាត់​តែម្តង។ នៅពេល​ខ្លះ យើង​ជួបប្រទះ​ភាព​អន់ថយ​ដ៏​ពិបាក ដូច​លោក​លេហ​មែន និង​កវី​កំណាព្យ​ក្នុង​មន្ទីរ​ឃុំឃាំង​នោះ​ផង​ដែរ។ ក្នុង​ពេល​ដែល​យើង​អស់សង្ឃឹម យើង​ចាំបាច់​ត្រូវ​នឹក​ចាំ អំពី​ព្រះបន្ទូល​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ទំនុកដំកើង​របស់​ស្តេច​ដាវីឌ ដោយ “ជ្រកនៅ​ក្រោមម្លប់​នៃ​ស្លាប​ទ្រង់”(ទំនុកដំកើង ៥៧:១)។ យើង​ចាំបាច់​ត្រូវ​ស្រែក​រក​ព្រះ ពេល​យើង​មាន​បញ្ហា(ខ.២) ដោយ​ទូល​ថ្វាយព្រះ​អង្គ អំពី​ទុក្ខ​លំបាក និង​ការភ័យខ្លាច ដែល​យើង​មាន “នៅ​កណ្តាល​ហ្វូង​សឹង្ហ”(ខ.៤)។ មិនយូរ​ប៉ុន្មាន យើង​នឹង​នឹក​ចាំ​អំពី​ការ​ផ្គត់ផ្គង់​របស់​ព្រះ កាលពីមុន ហើយ​ចូលរួម​ជាមួយ​ស្តេច​ដាវីឌ ដែល​មាន​បន្ទូល​ថា “ទូលបង្គំ​នឹង​ច្រៀង​សរសើរ ឱ​កិត្តិយស​អញ​អើយ ចូរ​ភ្ញាក់​ឡើង ឱ​ពិណ ហើយនឹង​ស៊ុង​អញ​អើយ…

Read article