February

You are here:
ជៀសវាងទ្វារនោះ

ចូរ​ឯង​ញែក​ផ្លូវ​ដើរ​របស់​ឯង​ឲ្យ​ឆ្ងាយ​ពី​វា​ចេញ កុំ​ឲ្យ​ចូល​ទៅ​ជិត​ទ្វារ​ផ្ទះ​របស់​វា​ឲ្យ​សោះ។ សុភាសិត ៥:៨ សត្វ​កណ្តុរ​ឌរម៉ោស បាន​ញាក់​ច្រមុះ។ វា​បាន​ធុំ​ក្លិន​ចំណី​ដ៏​ឆ្ងុយ​ឆ្ងាញ់​នៅ​ក្បែរ​នោះ។ ក្លិន​នោះ​បាន​នាំ​ឲ្យ​វា​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ឧបករណ៍​ដាក់​ចំណី​បក្សី ដែល​មាន​ពេញ​ដោយ​គ្រាប់​ធញ្ញជាតិ​ថ្មី​ៗ​។ សត្វ​កណ្តុរ​ឌរម៉ោស​ក៏​បាន​ចុះ​ក្រោម​ តាម​ច្រវាក់ មក​រក​ឧបករណ៍​ដាក់​ចំណី​បក្សី ហើយ​ក៏​បាន​ស៊ី​​​ចំណី​នោះ​ពេញ​មួយ​យប់។ ទាល់​តែ​ដល់​ពេល​ព្រឹក​ឡើង ទើប​វា​ដឹង​ថា ខ្លួន​វា​កំពុង​មាន​បញ្ហា។ ពេល​នោះ សត្វ​ចាប​ក៏​បាន​ចឹក​ក្បាល​វា តាម​ប្រឡោះ​ទ្វារ​ឧបករណ៍​ដាក់​ចំណី​សត្វ ប៉ុន្តែ វា​បាន​ស៊ី​ចំណី​ទាល់​តែ​ក្បាល​ពោះ​ឡើង​កំប៉ោង​ដោយសារ​គ្រាប់​ធញ្ញជាតិ ដែល​វា​បាន​ស៊ី ដូច​នេះ ​ទំហំ​ខ្លួន​វា​បាន​ធំ​ជាង​មុន​ពីរ​ដង ហើយ​មិន​អាច​គេច​ខ្លួន​បាន​ឡើយ។ ទ្វារ​អាច​នាំ​យើង​ទៅ​រក​កន្លែង​ដ៏​អស្ចារ្យ ឬ​ទៅ​កន្លែង​គ្រោះ​ថ្នាក់។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​សុភាសិត ជំពូក៥ ស្តេច​សាឡូម៉ូន​បាន​និយាយ​អំពី​ទ្វារ ដើម្បី​ណែនាំ​យើង ឲ្យ​ជៀស​វាង​ការ​ល្បួង​ខាង​ផ្លូវ​ភេទ។ ទ្រង់​មាន​បន្ទូល​ថា អំពើ​បាប​ខាង​ផ្លូវ​ភេទ​មាន​ការ​ទាក់​ទាញ​ខ្លាំង តែ​គ្រោះ​ថ្នាក់​កំពុង​រង់​ចាំ​យើង បើ​យើង​ដេញ​តាម​វា​(៥:៣-៦)។ យក​ល្អ អ្នក​ត្រូវ​នៅ​ឲ្យ​ឆ្ងាយ​ពី​វា ព្រោះ​បើ​អ្នក​ដើរ​ចូល​តាម​ច្រក​ទ្វារ​នោះ អ្នក​នឹង​ជាប់​អន្ទាក់ អ្នក​បាត់​បង់​កិត្តិយស ហើយ​ខាត​បង់​ទ្រព្យសម្បត្តិ(ខ.៧-១១)។ ស្តេច​សាឡូម៉ូន​បាន​ណែនាំ​យើង ឲ្យ​អរសប្បាយ​នឹង​ការ​នែបនិត្យ​នឹង​ប្តី​ប្រពន្ធ​របស់​យើង​វិញ(ខ.១៥-២០)។ ការ​បង្រៀន​របស់​ទ្រង់​អាច​ឲ្យ​យើង​អនុវត្ត នៅ​ក្នុង​ការ​ជៀស​វាង​អំពើ​បាប​ដទៃ​ទៀត​ផង​ដែរ​(ខ.២១-២៣)។ ទោះ​នោះ​ជា​ការ​ល្បួង​ឲ្យ​យើង​មាន​ប្រតិកម្ម​ជ្រុល ចំណាយ​ច្រើន​ជ្រុល ឬ​ធ្វើ​ការ​អ្វី​ផ្សេង​ទៀត​ក្តី ព្រះ​ទ្រង់​អាច​ជួយ​យើង​ឲ្យ​ជៀស​វាង​ទ្វារ ដែល​នាំ​ទៅ​រក​ការ​ជាប់​អន្ទាក់។ សត្វ​កណ្តុរ​នោះ​ប្រាកដ​ជា​មាន​ការ​សប្បាយ​ចិត្ត​ណាស់ ពេល​ដែល​ម្ចាស់​ផ្ទះ​បាន​ឃើញ​វា នៅ​ក្នុង​ឧបករណ៍​ដាក់​ចំណី​បក្សី ក្នុង​សួន​ច្បារ​របស់​គាត់…

Read article
ការត្រាប់តាមអ្នកដឹកនាំ

ចូរ​ត្រាប់​តាម​ខ្ញុំ ដូច​ជា​ខ្ញុំ​បាន​ត្រាប់​តាម​ព្រះគ្រីស្ទ​ដែរ។ ១កូរិនថូស ១១:១ ពួកគេ​មិន​បាន​ប្រើ​ពាក្យ​សម្តី ក្នុង​ការ​ទំនាក់​ទំនង តែ​ប្រើ​តែ​តន្រ្តី និង​កាយ​វិការ​ប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​នៃ​កម្មវិធី​រាំ​ចង្វាក់​ហ្ស៊ូមបា ដែល​មាន​រយៈ​ពេល​២៤​ម៉ោង ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ដែល​ជំងឺ​កូវីត​១៩​កំពុង​រាត​ត្បាត​ពិភព​លោក មនុស្ស​រាប់​ពាន់​នាក់ នៅ​តាម​តំបន់​ផ្សេង​គ្នា នៅ​លើ​ពិភព​លោក បាន​ហាត់​ប្រាណ​ជា​មួយ​គ្នា តាម​អន​ឡាញ ដោយ​រៀន​រាំ​តាម​គ្រូ​បង្វឹក​នៅ​ប្រទេស​ឥណ្ឌា ចិន មិចស៊ីកូ អាមេរិក អាហ្វ្រិកខាងត្បូង ផ្នែក​ខ្លះ​នៃ​ប្រទេស​អឺរ៉ុប និង​ប្រទេស​ជា​ច្រើន​ទៀត។ មនុស្ស​ចម្រុះ​សាសន៍​ទាំង​នោះ​អាច​ធ្វើ​កាយ​វិការ​រាំ​ជា​មួយ​គ្នា ដោយ​គ្មាន​រនាំង​នៃ​ភាសា។ តើ​ហេតុ​អ្វី? ​ចង្វាក់​ហ្ស៊ូមបា ​ត្រូវ​បាន​គ្រូ​បង្វឹក​កូឡំប៊ី​​បង្កើត​ឡើង នៅ​ពាក់​កណ្តាល​ទសវត្សរ៍​ឆ្នាំ​១៩៩០។ ព្រោះ​គ្រូ​បង្រៀន​ហាត់​ប្រាណ តាម​ចង្វាក់​នេះ បាន​ប្រើ​កាយ​វិការ ដើម្បី​ទំនាក់​ទំនង។ គ្រូ​បង្វឹក​ធ្វើ​ចលនា សិស្ស​ក៏​បាន​ធ្វើ​តាម។ ពួក​គេ​ធ្វើ​តាម ដោយ​គ្មាន​ពាក្យ​និយាយ ឬ​សម្លេង​ស្រែក​សោះ​ឡើយ។ ជួន​កាល ពាក្យ​សម្តី​អាច​ក្លាយ​ជា​រនាំង និង​នាំ​ឲ្យ​មាន​បញ្ហា​ផ្សេង​ៗ។ ពាក្យ​សម្តី​អាច​បណ្តាល​ឲ្យ​មាន​ការ​ភ័ន្តច្រឡំ គឺ​ដូច​ដែល​ពួកជំនុំ​នៅ​ទីក្រុង​កូរិនថូស​បាន​ជួប​ប្រទះ ហើយ​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​កត់​សំគាល់​រឿង​នេះ នៅ​ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​សំបុត្រ​ទី១ ដែល​គាត់​បាន​សរសេរ​ផ្ញើ​ទៅ​ពួក​គេ។ វា​ជា​ការ​ភ័ន្តច្រឡំ ដែល​កើត​ឡើង​ពី​ការ​ប្រកែក​គ្នា អំពី​ប្រភេទ​នៃ​អាហារ​ដែល​ពួក​គេ​បរិភោគ​(១កូរិនថូស ១០:២៧-៣០)។ ប៉ុន្តែ ការ​ប្រព្រឹត្ត​របស់​យើង​អាច​ឆ្លង​កាត់​រនាំង​ទាំង​ឡាយ ហើយ​សូម្បី​តែ​ការ​ភ័ន្តច្រឡំ​ក៏​ដោយ។ គឺ​ដូច​ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​នៅ​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​សម្រាប់​ថ្ងៃនេះ ​យើង​គួរ​តែ​បង្ហាញ​អ្នក​ដទៃ…

Read article
ការប្រកាសសង្រ្គាមនឹងភពផ្កាយ

នោះ​តើ​មនុស្ស​ជា​អ្វី ដែល​ទ្រង់​នឹក​រឭក​ដល់​គេ? ទំនុកដំកើង ៨:៤ នៅ​ដើម​សតវត្សរ៍​ទី​២០ កវី​កំណាព្យ​អ៊ីតាលី ឈ្មោះ អេហ្វ ធី ម៉ារីនេតទី(F. T. Marinetti) ចាប់​ផ្តើម​ដឹក​នាំ​ចលនា​នៃ​ការ​និយម​ពេល​អនាគត ជា​ចលនា​ផ្នែក​សិល្បៈ ដែល​បដិសេធ​ពេល​អតីតកាល ចម្អក​ឲ្យ​ប្រពៃណី​នៃ​ការ​សរសើរ​សម្រស់ ហើយ​បាន​លើក​ដំកើង​ម៉ាស៊ីន​វិញ។ នៅ​ឆ្នាំ​១៩០៩ លោក​ម៉ារីនេតទី​ក៏​បាន​សរសេរ​សៀវភៅ​មាន​ចំណង​ជើង​ថា ការ​ប្រកាស​អំពី​ការ​និយម​ពេល​អនាគត  ដែល​ក្នុង​នោះ គាត់​បាន​ប្រកាស​អំពី “សេចក្តី​សម្អប់​ចំពោះ​ស្រ្តី” និង​សរសើរ “ការ​វាយ​នឹង​កណ្តាប់​ដៃ” ហើយ​ជំរុញ​ឲ្យ​គេ “លើក​តម្កើង​សង្រ្គាម”។ សេចក្តី​ប្រកាស​នោះ​ក៏​បាន​បញ្ចប់​ដោយ​ពាក្យ​ថា : “យើង​ឈរ​នៅ​លើ​កំពូល​នៃ​ពិភព​លោក ដោយ​ប្រកាស​សង្រ្គាម​ដ៏​ព្រហឺន នឹង​ហ្វូង​ផ្កាយ​ទាំង​ឡាយ!”។ បន្ទាប់​ពី​លោក​ម៉ារីនេទី​បាន​សរសេរ​សេចក្តី​ប្រកាស​នេះ​បាន​៥​ឆ្នាំ សង្រ្គាម​លោក​លើក​ទី​១​ក៏​បាន​ចាប់​ផ្តើម។ សង្រ្គាម​នេះ​មិន​បាន​នាំ​មក​នូវ​ភាព​រុង​រឿង​អ្វី​ទេ។ លោក​ម៉ារីនេទី​ក៏​បាន​ស្លាប់​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៤៤ តែ​ផ្កាយ​នៅ​លើ​មេឃ​ដដែល ដោយ​មិន​ខ្វល់​ពី​គាត់។ ស្តេច​ដាវីឌ​បាន​ច្រៀង​​​បទ​កំណាព្យ រៀបរាប់​អំពី​ផ្កាយ​ផង​ដែរ តែ​ក្នុង​ន័យ​ខុស​ពី​នេះ។ ទ្រង់​បាន​សរសេរ​ថា “កាល​ណា​ទូលបង្គំ​ពិចារណា​មើល​ផ្ទៃ​មេឃ ជា​ការ​ដែល​ព្រះហស្ត​ទ្រង់​បាន​ធ្វើ គឺ​ទាំង​ខែ និង​ផ្កាយ ដែល​ទ្រង់​បាន​ប្រតិស្ឋាន​ទុក នោះ​តើ​មនុស្ស​ជា​អ្វី ដែល​ទ្រង់​នឹក​រឭក​ដល់​គេ ហើយ​កូន​មនុស្ស​ផង ដែល​ទ្រង់​ប្រោស​ដូច្នេះ?”(ទំនុកដំកើង ៨:៣-៤)។ សំណួរ​របស់​ស្តេច​ដាវីឌ មិន​មែន​ការ​ខ្វះ​ជំនឿ​នោះ​ទេ តែ​ជា​ការ​បន្ទាប​ខ្លួន​ដោយ​ភាព​ស្ញប់​ស្ញែង។…

Read article
ការផ្សះផ្សា និងការបង្ហាញក្តីស្រឡាញ់

បើ​គាត់​មក​ឯ​អ្នក​រាល់​គ្នា នោះ​ត្រូវ​ទទួល​គាត់​ចុះ។ កូល៉ុស ៤:១០ លោក​អេម៉ុស(Amos) ជា​មនុស្ស​ដែល​ចូល​ចិត្ត​ការ​ទំនាក់​ទំនង​ជា​មួយ​អ្នក​ដទៃ​យ៉ាង​ខ្លាំង។ ចំណែក​ឯ​លោក​ដេននី​វិញ​(Danny) ជា​ជន​ឯកោ ដែល​មិន​ទុក​ចិត្ត​សមត្ថភាព​ខ្លួន​ឯង។ ប៉ុន្តែ អ្នក​ប្រាជ្ញ​ទាំង​ពីរ​នាក់​នេះ ក៏​បាន​ក្លាយ​ជា​មិត្ត​ល្អ​បំផុត​ ចំពោះ​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក។ ពួក​គេ​ក៏​បាន​សើច​សប្បាយ និង​រៀន​សូត្រ​ជា​មួយ​គ្នា អស់​ជា​ច្រើន​ទសវត្សរ៍។ ថ្ងៃ​មួយ ការងារ​របស់​ពួក​គេ​នឹង​ត្រូវ​ទទួល​បាន​នូវ​ពាន​រង្វាន់​ណូបែល​សន្តិភាព។ ប៉ុន្តែ លោក​ដេននី​មាន​ការ​នឿយ​ណាយ ចំពោះ​ភាព​អាត្មា​និយម​របស់​លោក​អេម៉ុស ហើយ​ក៏​បាន​ប្រាប់​គាត់​ថា ពួក​គេ​មិន​មែន​ជា​មិត្ត​ភក្តិ​ទៀត​ឡើយ។ ៣​ថ្ងៃ​ក្រោយ​មក លោក​អេម៉ុស​ក៏​បាន​ទូរស័ព្ទ​មក​លោក​ដេននី ដើម្បី​ប្រាប់​ដំណឹង​អាក្រក់​មួយ។ វេជ្ជបណ្ឌិត​បាន​ពិនិត្យ​សុខភាព​គាត់ រក​ឃើញ​ជំងឺ​មហារីក ហើយ​ប្រាប់​គាត់​ថា គាត់​អាច​រស់​នៅ​បាន​តែ​៦​ខែ​ទៀត​ប៉ុណ្ណោះ។ លោក​ដេននី​មាន​ការ​ពិបាក​ចិត្ត​យ៉ាង​ខ្លាំង។ គាត់​ក៏​បាន​និយាយ​ថា “យើង​នៅ​តែ​ជា​មិត្ត​ភក្តិ ទោះ​អ្នក​គិត​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ”។ សាវ័ក​ប៉ុល​ជា​អ្នក​មាន​ចក្ខុវិស័យ​ដ៏​ម៉ឺង​ម៉ាត់ ហើយ​លោក​បាណាបាស​ជា​អ្នក​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ដែល​មាន​ចិត្ត​ទន់។ ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​បាន​នាំ​ពួក​គេ​ឲ្យ​ធ្វើ​ការ​ជា​មួយ​គ្នា ហើយ​ក៏​បាន​ចាត់​ពួក​គេ​ឲ្យ​ទៅ​ធ្វើ​ដំណើរ​បេសកកម្ម​ជា​មួយ​គ្នា​(កិច្ចការ ១៣:២-៣)។ ពួកគេ​ក៏​បាន​ចែក​ចាយ​ព្រះ​បន្ទូល ហើយ​បង្កើត​ពួក​ជំនុំ ទាល់​តែ​ពួក​គេ​មាន​ការ​ខ្វែង​គំនិត​គ្នា នៅ​ក្នុង​រឿង​ដែល​លោក​ម៉ាកុស​បាន​រត់​ចោល​ពួក​គេ។ លោក​បាណាបាស​ចង់​ផ្តល់​ឱកាស​ជា​លើក​ទីពីរ​ដល់​លោក​ម៉ាកុស។ តែ​លោក​ប៉ុល​និយាយ​ថា គាត់​មិន​អាច​ទុក​ចិត្ត​លោក​ម៉ាកុស​ទៀត​ឡើយ។ ដូចនេះ ពួក​គេ​ក៏​បាន​ចែក​ផ្លូវ​គ្នា​(១៥:៣៦-៤១)។ ទីបំផុត សាវ័ក​ប៉ុល​ក៏​បាន​អត់​ទោស​ឲ្យ​លោក​ម៉ាកុស។ នៅ​ចុង​បញ្ចប់​នៃ​កណ្ឌ​គម្ពីរ​សំបុត្រ​បី​ច្បាប់ ដែល​គាត់​បាន​និពន្ធ គាត់​ក៏​បាន​និយាយ​សរសើរ​លោក​ម៉ាកុស ឬ​នាំ​ពាក្យ​សួរ​សុខ​ទុក្ខ​ពី​លោក​ម៉ាកុស (កូល៉ុស…

Read article
មិនដែលនិយាយថា “មិនអាច”

ដូច្នេះ​ចូរ​ឯង​ទៅ​ឥឡូវ​ចុះ អញ​នឹង​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​មាត់​ឯង ព្រម​ទាំង​បង្រៀន​សេចក្តី​ដែល​ឯង​ត្រូវ​និយាយ​ផង។ និក្ខមនំ ៤:១២ ជែន(Jen) បាន​កើត​មក​ដោយ​គ្មាន​ជើង ហើយ​ត្រូវ​ឪពុក​ម្តាយ​បោះ​បង់​ចោល​នៅ​មន្ទីរ​ពេទ្យ។ តែ​នាង​បាន​និយាយ​ថា នាង​មាន​ពរ​ណាស់ ដែល​មាន​គេ​​​យក​នាង​ទៅ​ចិញ្ចឹម។ នាង​ថា “ខ្ញុំ​បាន​មក​ដល់​ចំណុច​នេះ គឺ​ដោយសារ​មនុស្ស​ដែល​បាន​ធ្វើ​ការ​លះ​បង់ សម្រាប់​ខ្ញុំ”។ ឪពុក​ម្តាយ​ចិញ្ចឹម​របស់​នាង​បាន​ជួយ​នាង ឲ្យ​មើល​ឃើញ​ថា “ព្រះ​ទ្រង់​មាន​ផែនការ​ដ៏​ល្អ​សម្រាប់​នាង”។ ពួក​គេ​ក៏​បាន​ចិញ្ចឹម និង​បង្រៀន​នាង មិន​ឲ្យ​និយាយ​ថា “មិន​អាច” ហើយ​ក៏​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​នាង នៅ​ក្នុង​ការ​ដេញ​តាម​គោលដៅ​របស់​នាង ដែល​រួម​មាន ការ​ក្លាយ​ជា​កីឡាករ​កាយ​សម្ព័ន្ធ​ដ៏​ជោគជ័យ​ម្នាក់! នាង​បាន​ជម្នះ​បញ្ហា​ប្រឈម​របស់​នាង ដោយ​ផ្នត់​គំនិត​ដែល​សួរ​ខ្លួន​ឯង​ថា “តើ​ខ្ញុំ​អាច​ដោះ​ស្រាយ​វា​ដោយ​របៀប​ណា?” ហើយ​ក៏​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​អ្នក​ដទៃ​ឲ្យ​ធ្វើ​ដូច​នេះ​ផង​ដែរ។ ព្រះគម្ពីរ​បាន​ចែង​អំពី​រឿង​ដែល​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ហាក់​ដូច​ជា​អសមត្ថ​ភាព ឬ​មិន​សក្ដិសម​នឹង​ការ​ត្រាស់​ហៅ​របស់​ព្រះ តែ​ព្រះ​ទ្រង់​នៅ​តែ​ប្រើ​ពួក​គេ។ ឧទាហរណ៍ ពេល​ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ត្រាស់​ហៅ​លោក​ម៉ូសេ ឲ្យ​ដឹក​នាំ​ពួក​អ៊ីស្រាអែល ចេញ​ពី​ស្រុក​អេស៊ីព្ទ គាត់​មិន​ចង់​ធ្វើ​តាម​បង្គាប់​ព្រះ​អង្គ(និក្ខមនំ ៣:១១ ៤:១) ហើយ​បដិសេធ​ថា “ឱ​ព្រះអម្ចាស់​អើយ ទូលបង្គំ​ជា​អ្នក​មិនសូវ​មាន​វោហារ​ទេ”។ ព្រះ​ទ្រង់​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​តប​ថា “តើ​អ្នក​ណា​បាន​បង្កើត​មាត់​មនុស្ស តើ​អ្នក​ណា​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​គ ឬ​ឲ្យ​ថ្លង់ ឲ្យ​ភ្លឺ ឬ​ឲ្យ​ខ្វាក់​នោះ បើ​មិន​មែន​អញ​ជា​ព្រះយេហូវ៉ា​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ ដូច្នេះ​ចូរ​ឯង​ទៅ​ឥឡូវ​ចុះ អញ​នឹង​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​មាត់​ឯង ព្រម​ទាំង​បង្រៀន​សេចក្តី​ដែល​ឯង​ត្រូវ​និយាយ​ផង”(៤:១០-១២)។ ពេល​ដែល​លោក​ម៉ូសេ​នៅ​តែ​បដិសេធ ព្រះ​អង្គ​ក៏​បាន​ឲ្យ​លោក​អើរ៉ុន​ធ្វើ​ជា​អ្នក​និយាយ​ជំនួស​គាត់…

Read article
អធិស្ឋានគ្រប់ពេលវេលា

ចូរ​អធិស្ឋាន​ឥត​ឈប់​ឈរ។ ១ថែស្សាឡូនិច ៥:១៧ ហារៀត ថាប់មែន(Harriet Tubman) មិន​ចេះ​អាន ឬ​សរសេរ​អក្សរ​ឡើយ។ កាល​នៅ​វ័យ​ជំទង់ នាង​មាន​របួស​ក្បាល ដោយសារ​ម្ចាស់​ទាសករ​ដ៏​សាហាវ​ព្រៃ​ផ្សៃ​បាន​ធ្វើ​អំពើ​ហិង្សា​មក​លើ​នាង។ របួស​នោះ​បាន​បណ្តាល​ឲ្យ​នាង​ប្រកាច់ និង​សន្លប់​មិន​ដឹង​ខ្លួន​ជា​ញឹកញាប់ ពេញ​មួយ​ជីវិត​របស់​នាង។ តែ​ពេល​ដែល​នាង​បាន​គេច​ផុត​ពី​ភាព​ជា​ទាសករ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ប្រើ​នាង​ ឲ្យ​ជួយ​រំដោះ​ទាសករ​ដទៃ​ទៀត ដែល​មាន​ចំនួន​ប្រហែល​៣០០​នាក់។ អ្នក​ដែល​នាង​បាន​ជួយ​រំដោះ​ឲ្យ​មាន​សេរីភាព ​បាន​ដាក់​ឈ្មោះ​ក្រៅ​ឲ្យ​នាង​ថា “ម៉ូសេ” ។ នាង​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​១៩​ដង ទៅ​ភាគ​ខាង​ត្បូង​នៃ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក ដើម្បី​ជួយ​សង្រ្គោះ​ទាសករ​ដទៃ​ទៀត មុន​សម័យ​សង្រ្គាម​ស៊ីវិល​អាមេរិក។ នាង​នៅ​តែ​បន្ត​កិច្ចការ​នេះ​ទៀត ទោះ​គេ​បាន​ប្រកាស​ឲ្យ​រង្វាន់​ដល់​អ្នក​ដែល​​ចាប់​ខ្លួន​នាង​បាន ហើយ​ជីវិត​នាង​ប្រឈមនឹង​គ្រោះ​ថ្នាក់​គ្រប់​ពេល​វេលា។ ក្នុង​នាម​នាង​ជា​អ្នក​មាន​ជំនឿ​ដ៏​រឹង​មាំ លើ​ព្រះយេស៊ូវ នាង​តែង​តែ​ដាក់​សៀវភៅ​ចម្រៀង​ទំនុក​សកល និង​ព្រះ​គម្ពីរ​ប៊ីប​១​ក្បាល​ជាប់​ខ្លួន ក្នុង​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​នីមួយ​ៗ ហើយ​ឲ្យ​អ្នក​ដទៃ​អាន​ខគម្ពីរ​ឲ្យ​នាង​ស្តាប់ ដោយ​នាង​ប្តេជ្ញា​ចិត្ត​ទន្ទេញ ហើយ​ដក​ស្រង់​មក​ប្រើ​ជា​ញឹក​ញាប់។ នាង​និយាយ​ថា “ខ្ញុំ​បាន​អធិស្ឋាន​គ្រប់​ពេល​វេលា អំពី​ការងារ​របស់​ខ្ញុំ នៅ​គ្រប់​ទី​កន្លែង។ ខ្ញុំ​តែង​តែ​និយាយ​ទៅ​កាន់​ព្រះ​អង្គ​ជា​និច្ច”។ នាង​ក៏​បាន​សរសើរ​ដំកើង​ព្រះ​អង្គ សម្រាប់​ជោគជ័យ​ដ៏​តូច​បំផុត​ផង​ដែរ។ ជីវិត​របស់​នាង​គឺ​បាន​ឆ្លុះ​បញ្ចាំ​អំពី​ការ​បង្រៀន​របស់​សាវ័ក​ប៉ុល​ទៅ​កាន់​ពួក​ជំនុំ​ដំបូង​ថា “ចូរ​អរ​សប្បាយ​ជានិច្ច ចូរ​អធិស្ឋាន​ឥត​ឈប់​ឈរ ចូរ​អរ​ព្រះគុណ​ក្នុង​គ្រប់​ការ​ទាំង​អស់ ពី​ព្រោះ​ព្រះ​ទ្រង់​សព្វ​ព្រះហឫទ័យ​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ធ្វើ​យ៉ាង​ដូច្នោះ ដោយ​នូវ​ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”(១ថែស្សាឡូនិច ៥:១៦-១៨)។ ពេល​ណា​យើង​ផ្តោត​ចិត្ត​ទៅ​លើ​ព្រះ​អង្គ ហើយ​រស់​នៅ​ដោយ​ពឹង​ផ្អែក​លើ​ព្រះ​អង្គ ដោយ​ការ​អធិស្ឋាន និង​សរសើរ​ដំកើង​ព្រះ​អង្គ…

Read article
ភ្នែកដែលផ្តោតទៅលើព្រះ

ឯ​អ្នក​ណា​ដែល​មាន​គំនិត​ជាប់​តាម​ទ្រង់ នោះ​ទ្រង់​នឹង​ថែ​រក្សា​អ្នក​នោះ ឲ្យ​មាន​សេចក្តី​សុខ​ពេញ​ខ្នាត ដោយ​ព្រោះ​គេ​ទុក​ចិត្ត​នឹង​ទ្រង់។ អេសាយ ២៦:៣ ការ​រាំ​បង្វិល​ខ្លួន​គឺ​ជា​សិល្បៈ​នៃ​ការ​រាំ​ដ៏​ស្រស់​ស្អាត ដែល​អ្នក​រាំ​របាំ​បាល់ឡេ និង​អ្នក​រាំ​តាម​ចង្វាក់​ភ្លេង​សម័យ​ថ្មី​ខ្លះ​បាន​ធ្វើ​ឡើង យ៉ាង​ប៉ិន​ប្រសប់។ កាល​ពី​ក្មេង ខ្ញុំ​ចូល​ចិត្ត​រាំ​បង្វិល​ខ្លួន ក្នុង​ថ្នាក់​របាំ​សម័យ​ថ្មី នៅ​សាលា​រៀន ដោយ​បង្វិល​ខ្លួន​ជា​ច្រើន​ជុំ ទាល់​តែ​ខ្ញុំ​វិល​មុខ​ដួល។ ក្រោយ​មក ខ្ញុំ​ក៏​បាន​រៀន​អំពី​គន្លឹះ​នៃ​ការ​គ្រប់​គ្រង​ការ​បង្វិល​ខ្លួន​ឲ្យ​នឹង មិន​ឲ្យ​វិល​មុខ គឺ​ត្រូវ​ឲ្យ​ភ្នែក​របស់​ខ្ញុំ​មើល​ទៅ​វត្ថុ ឬ​ចំណុច​អ្វី​មួយ ហើយ​ត្រឡប់​មក​មើល​វា ម្តង​ហើយ​ម្តង​ទៀត នៅ​ក្នុង​ជុំ​នីមួយ​ៗ។ ការ​មាន​ចំណុច​តែ​មួយ សម្រាប់​ផ្តោត​ទៅ​លើ គឺ​ជា​អ្វី​ដែល​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ការ ដើម្បី​ឲ្យ​ខ្ញុំ​អាច​សម្រេច​បាន​នូវ​ការ​រាំ​បង្វិល​ខ្លួន​យ៉ាង​រលូន។ ក្នុង​ការ​រស់​នៅ យើង​ម្នាក់​ៗ​សុទ្ធ​តែ​ជួប​ការ​បត់​ចុះ​បត់​ឡើង​ជា​ច្រើន​ដង។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ពេល​ណា​យើង​ផ្តោត​ទៅ​លើ​បញ្ហា​របស់​យើង រឿង​ដែល​យើង​ជួប​ប្រទះ​ហាក់​ដូច​ជា​មិន​អាច​គ្រប់​គ្រង​បាន ដោយ​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​វិល​មុខ​ដួល។ ព្រះ​គម្ពីរ​បាន​រំឭក​យើង​ថា បើ​យើង​មាន​គំនិត​ផ្តោត​ទៅ​លើ​ព្រះ ដោយ​មិន​ងាករេ ព្រះ​អង្គ​នឹង​ថែរក្សា​យើង​ឲ្យ​មាន “សេចក្តី​សុខ​ពេញ​ខ្នាត”(អេសាយ ២៦:៣)។ សេចក្តី​សុខ​ពេញ​ខ្នាត ឬ​សន្តិភាព​ដ៏​ឥត​ខ្ចោះ គឺ​មាន​ន័យ​ថា ទោះ​យើង​ជួប​ការ​បត់​ចុះ​បត់​ឡើង​ច្រើន​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ យើង​នៅ​តែ​អាច​មាន​ចិត្ត​ស្ងប់​រម្ងាប់ ដោយ​ការ​ជឿ​ជាក់​ថា ព្រះ​ទ្រង់​នឹង​គង់​នៅ​ជា​មួយ​យើង ក្នុង​ពេល​ដែល​យើង​មាន​បញ្ហា និង​ទុក្ខ​លំបាក​នោះ។ ព្រះ​អង្គ​ជា “ថ្មដា​ដ៏​នៅ​អស់​កល្ប​ជានិច្ច”(ខ.៤) ដែល​ភ្នែក​យើង​ត្រូវ​ផ្តោត​ទៅ​លើ ព្រោះ​ព្រះ​បន្ទូល​សន្យា​ព្រះ​អង្គ​មិន​ដែល​ប្រែប្រួល​ឡើយ។ ចូរ​ឲ្យ​ភ្នែក​យើង​ផ្តោត​ទៅ​លើ​ព្រះ​អង្គ ក្នុង​ការ​រស់​នៅ​ប្រចាំ​ថ្ងៃ…

Read article
ព្រះអង្គនឹងលើកយើងខ្ពស់ឡើង

ឲ្យ​ឯង​គ្រាន់​តែ​មាន​កំឡាំង និង​ចិត្ត​ក្លាហាន​ប៉ុណ្ណោះ ដើម្បី​នឹង​កាន់ ហើយ​ប្រព្រឹត្ត​តាម​ក្រឹត្យវិន័យ​គ្រប់​ជំពូក ដែល​ម៉ូសេ​ជា​អ្នក​បំរើ​អញ បាន​បង្គាប់​មក។ យ៉ូស្វេ ១:៧ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​នៃ​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​ទស្សនា​នាវា​ផ្ទុក​យន្ត​ហោះ ពីឡុត​បើក​យន្ត​ហោះ​ចម្បាំង​ម្នាក់​បាន​ពន្យល់​ថា យន្តហោះ​ចម្បាំង​ត្រូវ​ការ​កម្លាំង​ខ្យល់​បក់​ក្នុង​ល្បឿន​៥៦​គីឡូ​ម៉ែត្រ​ក្នុង​១​ម៉ោង ដើម្បី​ឲ្យ​វា​អាច​ហោះ​ឡើង នៅ​លើ​កំណាត់​ផ្លូវ​ដែល​មាន​ប្រវែង​ខ្លី​ នៅ​លើ​នាវា​ផ្ទុក​យន្ត​ហោះ។ ខ្ញុំ​សួរ​គាត់​ថា “តើ​ខ្យល់​ត្រូវ​រុញ​យន្ត​ហោះ​ពី​ខាង​ក្រោយ ដើម្បី​ឲ្យ​វា​ហោះ​ទៅ​លើ​ឬ?” គាត់​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​ថា “ទេ យន្ត​ហោះ​ត្រូវ​រត់​បញ្ច្រាស​ខ្យល់ ទើប​ខ្យល់​អាច​លើក​វា ឲ្យ​ហោះ​ឡើង​ទៅ​លើ​បាន”។​ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ត្រាស់​ហៅ​លោក​យ៉ូស្វេ ឲ្យ​ដឹក​នាំ​រាស្រ្ត​ទ្រង់ ធ្វើ​ដំណើរ​បញ្ច្រាស​ “ខ្យល់” ចូល​ទៅ​ក្នុង​ទឹក​ដី​សន្យា។ លោក​យ៉ូស្វេ​ត្រូវ​មាន​ការ​ពីរ​យ៉ាង។ នៅ​ផ្នែក​ខាង​ក្នុង គាត់​ត្រូវ “មាន​កម្លាំង និង​ចិត្ត​ក្លាហាន”(យ៉ូស្វេ ១:៧) ហើយ​នៅ​ផ្នែក​ខាង​ក្រៅ គាត់​ត្រូវ​ការ​បញ្ហា​ប្រឈម។ ការ​នេះ​រាប់​បញ្ចូល​កិច្ចការ​ប្រចាំ​ថ្ងៃ ដែល​មាន​ការ​ដឹក​នាំ​ពួក​អ៊ីស្រាអែល​រាប់​ពាន់​នាក់ ប្រឈម​មុខ​ដាក់​ទីក្រុង​ដែល​មាន​កំផែង​(៦:១-៥) ការ​បរាជ័យ​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​បាក់​ទឹក​ចិត្ត​(៧:៣-៥) អំពើ​ចោរកម្ម​របស់​លោក​អេកាន​(ខ.១៦-២៦) និង​សង្រ្គាម​ជា​បន្ត​បន្ទាប់​ទៀត​(ជំពូក ១០-១១)។ ដំណើរ​បញ្ច្រាស​ខ្យល់​នេះ​ក៏​បាន​លើក​ជីវិត​របស់​លោក​យ៉ូស្វេ​ឡើង ដរាប​ណា​គាត់​ធ្វើ​តាម​បង្គាប់​របស់​ព្រះ។ គឺ​ដូច​ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​មាន​បន្ទូល​ថា គាត់​ត្រូវ កាន់ ហើយ​ប្រព្រឹត្ត​តាម​ក្រឹត្យវិន័យ​គ្រប់​ជំពូក … កុំ​ឲ្យ​ងាក​បែរ​ចេញ​ទៅ​ខាង​ស្តាំ ឬ​ខាង​ឆ្វេង​ឡើយ … គឺ​ត្រូវ​ឲ្យ​នឹកជញ្ជឹង​ទាំង​យប់​ទាំង​ថ្ងៃ​វិញ ដើម្បី​ឲ្យ​បាន​កាន់ ហើយ​ប្រព្រឹត្ត​តាម​អស់​ទាំង​សេចក្តី…

Read article
ការមើលឃើញសក្ដានុពលរបស់អ្នកដទៃ

កាល​សុល​បាន​មក​ដល់​ក្រុង​យេរូសាឡិម នោះ​គាត់​ខំ​ចូល​ទៅ​ឯ​ពួក​សិស្ស តែ​គេ​ខ្លាច​គាត់​ទាំង​អស់​គ្នា គេ​មិន​ជឿ​ថា គាត់​ជា​សិស្ស​ទេ។ កិច្ចការ ៩:២៦ ក្នុង​អត្ថ​បទ ដែល​អ្នក​ស្រី​ហាណា ស្កែល(Hannah Schell) បាន​សរសេរ​អំពី​ការ​បង្រៀន​ជា​លក្ខណៈ​បុគ្គល គាត់​បាន​ពន្យល់​ថា គ្រូ​បង្រៀន​ជា​លក្ខណៈ​បុគ្គល ចាំ​បាច់​ត្រូវ​គាំទ្រ ជំរុញ​ចិត្ត និង​លើក​ទឹក​ចិត្ត​សិស្ស​របស់​ខ្លួន តែ “ជា​ដំបូង គ្រូ​បង្រៀន​ដែល​ល្អ មើល​ឃើញ​អ្នក…បាន​សេចក្តី​ថា គាត់​ទទួល​ស្គាល់​សិស្ស មិនមែន​ដោយសារ​សិស្ស​បាន​ទទួល​រង្វាន់ ឬ​មាន​ឈ្មោះ​ល្បី ដោយសារ​គេ​ស្គាល់​ច្រើន​នោះ​ទេ តែ​គាត់​មើល​ឃើញ​តម្រូវ​ការ​ជា​មូល​ដ្ឋាន​របស់​សិស្ស ក្នុង​លក្ខណៈ​ជា​មនុស្ស”។ មនុស្ស​ត្រូវ​ការ​ការ​ទទួល​ស្គាល់ ត្រូវ​ការ​ឲ្យ​គេ​ស្គាល់ និង​ត្រូវ​ការ​ឲ្យ​អ្នក​ដទៃ​ទុក​ចិត្ត។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​សញ្ញា​ថ្មី លោក​បាណាបាស ដែល​ឈ្មោះ​គាត់​មាន​ន័យ​ថា “កូន​នៃ​ការ​លើក​ទឹក​ចិត្ត” មាន​ជំនាញ “មើល​ឃើញ” មនុស្ស​នៅ​ជុំវិញ​គាត់។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​កិច្ចការ ជំពូក៩ គាត់​បាន​ផ្តល់​ឱកាស​ឲ្យ​លោក​សូល​ចូល​រួម ខណៈ​ពេល​ដែល​ពួក​សិស្ស​សុទ្ធ​តែ​ខ្លាច​គាត់​(ខ.២៦)។ លោក​សូល(ក្រោយ​មក ហៅថា ប៉ុល​វិញ ក្នុង​កិច្ចការ ១៣:៩) មាន​ប្រវត្តិ​បៀតបៀន​អ្នក​ជឿ​ព្រះ​យេស៊ូវ(៨:៣) ដូច​នេះ ពួក​គេ​មិន​គិត​ថា គាត់​ជា​សិស្ស​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ទេ(៩:២៦)។ ក្រោយ​មក លោក​ប៉ុល និង​លោក​បាណាបាស មាន​ការ​មិន​ចុះ​សម្រុង​គ្នា នៅ​ក្នុង​ការ​នាំ​លោក​ម៉ាកុស…

Read article
យោបល់ល្អ សម្រាប់មនុស្សបន្ទាបខ្លួន

មនុស្ស​ល្ងីល្ងើ រមែង​ឃើញ​ផ្លូវ​របស់​ខ្លួន​ជា​ត្រឹមត្រូវ​ហើយ តែ​អ្នក​ដែល​មាន​ប្រាជ្ញា នោះ​តែង​ស្តាប់​សេចក្តី​ដំបូន្មាន​វិញ។ សុភាសិត ១២:១៥ ពេល​ដែល​ដំបូល​ព្រះវិហារ​ធំ​ណូត្រឺ ដាម ត្រូវ​ភ្លើង​ឆេះ នៅ​ខែ​មេសា ឆ្នាំ២០១៩ នៅ​ទីក្រុង​បារីស ធ្នឹម​របស់​វា​ដែល​ធ្វើ​ពី​ឈើ​បុរាណ និង​បន្ទះ​សំណរ​នៅ​លើ​ដំបូល បាន​បង្កើត​ជា​គុក​ភ្លើង​ដែល​មាន​កម្តៅ​ក្តៅ​ក្រៃ​លែង ដែល​គេ​មិន​អាច​ពន្លត់​បាន។ បន្ទាប់​ពី​កំពូល​ស្រួច​របស់​ព្រះវិហារ​នេះ​បាន​ដួល​រលំ គេ​ក៏​បាន​ងាក​មក​ផ្តោត​ចាប់​អារម្មណ៍​ទៅ​លើ​ប៉ម​ជួង​របស់​វា។ បើ​ស៊ុម​ឈើ​របស់​ជួង​ដែក​យក្ស​នេះ ត្រូវ​ភ្លើង​ឆេះ​ដែរ នោះ​ការ​រំលំ​របស់​វា នឹង​បណ្តាល​ឲ្យ​ប៉ម​ទាំង​ពីរ​រំលំ ដែល​នឹង​បណ្តាល​ឲ្យ​ព្រះវិហារ​ធំ​ក្លាយ​ជា​សំណង់​បាក់​បែក។ លោក​ឧត្តម​សេនីយ ហ្គាលែត(Gallet) ដែល​ជា​មេ​បញ្ជាការ​នៃ​មន្ទីរ​ពន្លត់​អគ្គីភ័យ​នៅ​ទីក្រុង​ប៉ារីស បាន​បញ្ជា​ក្រុម​ពន្លត់​អគ្គីភ័យ​ឲ្យ​ដក​ថយ មក​រក​កន្លែង​សុវត្ថិភាព​វិញ ដោយ​គិត​អំពី​ការ​អ្វី ដែល​ត្រូវ​ធ្វើ​បន្ទាប់​ទៀត។ អ្នក​ពន្លត់​អគ្គីភ័យ​ម្នាក់​ឈ្មោះ រេមី(Remi) បាន​ចូល​មក​ជិត​គាត់​ដោយ​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ។ គាត់​និយាយ​ថា “សូម​គោរព លោក​ឧត្តមសេនីយ៍។ ខ្ញុំ​សូម​ស្នើ​ឲ្យ​គ្នា​យើង​ទាញ​ទុយោ​បាញ់​ទឹក ឡើង​ទៅ​ប៉ម​ខាង​លើ ដើម្បី​បាញ់​ទឹក​ចូល​ពី​ខាង​ក្រៅ”។ ដោយ​យល់​ឃើញ​ថា អគារ​នោះ​មាន​ភាព​ផុយ​ស្រួយ លោក​មេ​បញ្ជាការ​ក៏​បាន​បដិសេធន៍​យោបល់​នេះ ប៉ុន្តែ លោក​រេមី​នៅ​តែ​បន្ត​ស្នើ​សុំ​ទៀត។ មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន លោក​ឧត្តមសេនីយ៍​ហ្កាលែត​ត្រូវ​ធ្វើ​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ថា តើ​គាត់​ត្រូវ​ធ្វើ​តាម​យោបល់​របស់​អ្នក​ពន្លត់​អគ្គីភ័យ​វ័យ​ក្មេង​នោះ ឬ​ទុក​ឲ្យ​ព្រះវិហារ​ធំ​ដួល​រលំ។ ព្រះ​គម្ពីរ​បាន​និយាយ​ជា​ញឹកញាប់ អំពី​អត្ថ​ប្រយោជន៍​នៃ​ការ​ទទួល​យោបល់​អ្នក​ដទៃ ដែល​មាន​ដូច​ជា​ការ​ដែល​យុវជន​ទទួល​យោបល់​ពី​ចាស់ទុំ(សុភាសិត ៦:២០-២៣) ជា​ដើម។ បទ​គម្ពីរ​សុភាសិត​បាន​ចែង​ថា “អ្នក​ដែល​មាន​ប្រាជ្ញា…

Read article