2024

You are here:
កន្លែង​ថ្មី​ដែល​មាន​ការ​ពិបាក

និក្ខមនំ ១២-១៣ និង ម៉ាថាយ ១៦ នាងអេសធើរ ២:៣-៤,១២-១៧ ប្រហែល​ជា​ព្រះ​នាង បាន​តាំង​ឡើង​ក្នុង​រាជ្យ សំរាប់​ពេល​នេះឯង​ទេ​ដឹង? នាងអេសធើរ ៤:១៤ បន្ទាប់ពី​ខ្ញុំ​បាន​ពិនិត្យ​សុខ​ភាព​រក​ឃើញថា ខ្ញុំ​មាន​ជំងឺ​មហារីក​ធ្ងន់ធ្ងរ ក្នុង​នាម​ខ្ញុំ​ជា​ប្តី និង​ឪពុក​ដែល​មាន​កូន​តូច មាន​សំណួរ​ជា​ច្រើន​វិលវល់​ក្នុង​គំនិត​ខ្ញុំ​។ ឱ​ព្រះ​អង្គ​អើយ ហេតុ​អ្វី​រឿង​នេះ​កើត​ឡើង​ចំពោះ​ទូល​បង្គំ? តើ​នេះ​ជា​ផែនការ​ដែល​ព្រះអង្គ​មាន​សម្រាប់​ទូល​បង្គំ​មែនឬ? អ្វី​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​នោះ​គឺ ក្រុម​គ្រួសារ​ខ្ញុំ​ទើបតែ​បាន​បម្រើ​ព្រះអង្គ ក្នុង​ក្រុម​បេសកកម្ម​មួយ ដែល​បាន​នាំ​ក្មេងៗ​ជា​ច្រើន​ឲ្យ​ទទួល​ព្រះយេស៊ូវ​ជា​ព្រះ​អង្គ​សង្គ្រោះ​។ ព្រះអង្គ​បាន​ប្រទាន​ពរ​ឲ្យ​ការងារ​យើង​មានផល​ផ្លែ​ជា​ច្រើន​។ យើង​មាន​អំណរ​ណាស់​។ តែ​ហេតុ​អ្វី​យើង​ជួប​រឿង​ដ៏​សោកសៅ​នេះ? នាងអេសធើរ​ទំនងជា​មាន​សំណួរ​ជា​ច្រើន ក្នុង​ការ​អធិស្ឋាន​ទៅ​រក​ព្រះអម្ចាស់ បន្ទាប់ពី​នាង​ត្រូវ​គេ​បង្ខំ​ឲ្យ​ចាក​ចេញទៅ​ស្រុក​កំណើត​ជាទី​ស្រឡាញ់ ចូល​ទៅ​រស់នៅ​ក្នុង​ទឹកដី​ថ្មី(នាងអេសធើរ ២:៨)។ លោក​ម៉ា​ដេកាយ ជា​បង​ប្អូន​ជីដូនមួយ​របស់​នាង​បាន​ចិញ្ចឹម​នាង ដូចជា​កូន​បង្កើត បន្ទាប់ពី​នាង​ក្លាយ​ជា​ក្មេង​កំព្រា(ខ.៧)។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក គេ​ក៏​បាន​យក​នាង​ទៅ​ធ្វើ​ជា​ស្រី​ស្នំ​របស់​ស្តេច ហើយក៏​នាង​ក៏បាន​ក្លាយ​ជា​មហេសី​(ខ.១៧)។ លោក​ម៉ា​ដេកាយ​មាន​ការ​ខ្វល់ខ្វាយ​អំពី​រឿង ដែល​កំពុង​កើត​ឡើង ចំពោះ​នាងអេសធើរ(ខ.១១)។ ប៉ុន្តែ មួយ​រយៈ​ក្រោយមក អ្នក​ទាំង​ពីរ​ក៏​បាន​ដឹង​ថា ព្រះអម្ចាស់​បាន​ត្រាស់ហៅ​នាង ឲ្យ​មាន​តួនាទី​ដ៏​មាន​ឥទ្ធិពល សម្រាប់​ពេល​ដែល​ពិបាក​យ៉ាង​នោះ(៤:១៤) គឺ​តួនាទី​ដែល​នាង​អាច​ប្រើ ដើម្បី​ជួយ​សង្រ្គោះ​ប្រជាជន​របស់​នាង ឲ្យ​រួច​ផុត​ពី​សេចក្តី​ហិន​វិនាស(ជំពូក ៧-៨)។ នេះ​ជា​ភស្តុតាង​បញ្ជាក់​ថា ព្រះអម្ចាស់​បាន​ដាក់​នាងអេសធើរ…

Read article
ឆាប់​នឹង​ស្តាប់ ក្រ​នឹង​និយាយ

និក្ខមនំ ៩-១១ និង ម៉ាថាយ ១៥:២១-៣៩ យ៉ាកុប ១:១៨-២០ ចូរ​ឲ្យ​គ្រប់​គ្នា​បាន​ឆាប់​នឹង​ស្តាប់ ក្រ​នឹង​និយាយ ហើយ​យឺត​នឹង​ខឹង​ដែរ​។ យ៉ាកុប ១:១៩ មាន​ពេល​មួយ ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ថា បេះដូង​ខ្ញុំ​លោត​កាន់តែ​ញាប់ ខណៈ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​បើក​មាត់ ដើម្បី​បដិសេធន៍​ការ​ចោទ​ប្រកាន់ ដែល​មិត្ត​ជិត​ស្និទ្ធ​ម្នាក់​មាន​មក​លើ​ខ្ញុំ​។ សារ​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​បង្ហោះ​សារ​តាម​អនឡាញ មិន​មាន​អ្វី​ជាប់​ទាក់ទង​នឹង​គាត់​ទេ។ ប៉ុន្តែ មុន​ពេល​ខ្ញុំ​ឆ្លើយតប ខ្ញុំ​ក៏​បាន​អធិស្ឋាន​ខ្សឹប​ៗ​។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំ​ក៏​បាន​សម្រួល​អារម្មណ៍ ហើយក៏​បានឮ​គាត់​និយាយ​ពាក្យ​ពេចន៍​ដែល​បង្កប់​ដោយ​ការ​ឈឺ​ចាប់​។ ខ្ញុំ​ក៏បាន​ដឹង​ច្បាស់​ថា ការ​ឈឺ​ចាប់​នោះ​មាន​ភាព​ស៊ី​ជម្រៅ​។ មិត្ត​ភក្តិ​ខ្ញុំ​កំពុង​ឈឺ​ចាប់ ហើយ​ខ្ញុំ​ក៏​លែង​ចង់​ការពារ​ខ្លួនឯង​ទៀត ខណៈ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​លើកយក​រឿង​នោះ​មក​និយាយ​ជាមួយ​គាត់​។ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​សន្ទនា​គ្នា​នោះ ខ្ញុំ​ក៏​យល់​អំពី​អត្ថន័យ​នៃ​បទ​គម្ពីរ​យ៉ាកុប ដែល​បាន​ជំរុញ​យើង​ឲ្យ “ឆាប់​នឹង​ស្តាប់ ក្រ​នឹង​និយាយ ហើយ​យឺត​នឹង​ខឹង”(១:១៩)។ ការ​ស្តាប់​អាច​ជួយ​ឲ្យ​យើង​ឮ​អ្វី​ដែល​បង្កប់ នៅ​ពី​ក្រោយ​ពាក្យ​សម្តី ហើយ​ជៀសវាង​កំហឹង “ដែល​មិន​បាន​សំរេច​តាម​សេចក្តី​សុចរិត​របស់​ព្រះ”(ខ.២០)។ វា​ជួយ​ឲ្យ​យើង​យល់​ចិត្ត​អ្នក​និយាយ​។ ខ្ញុំ​យល់​ឃើញថា ការ​ឈប់​បង្អង់ និង​អធិស្ឋាន​មាន​ប្រយោជន៍​យ៉ាង​ខ្លាំង ចំពោះ​ខ្ញុំ ក្នុង​ការ​សន្ទនា​ជាមួយ​មិត្ត​ភក្តិ​ខ្ញុំ​។ ខ្ញុំ​កាន់តែ​ឆាប់​ឆ្លើយតប ចំពោះ​ពាក្យ​សម្តី​របស់​គាត់ ជា​ជាង​អាក់អន់​ចិត្ត​នឹង​គាត់​។ បើសិន​ជា​ខ្ញុំ​មិន​បាន​ឈប់​បង្អង់​សិន ដើម្បី​អធិស្ឋាន ខ្ញុំ​ប្រហែល​ជា​វាយ​បក​ទៅ​គាត់​វិញ ដោយ​បង្ហាញ​គំនិត​ខ្ញុំ ហើយ​ចែក​ចាយ​ថា…

Read article
កែប្រែ​វត្ថុ​គ្មាន​តម្លៃ ឲ្យ​មាន​ភាព​ស្រស់​ស្អាត

និក្ខមនំ ៧-៨ និង ម៉ាថាយ ១៥:១-២០ មីកា ៤:១-៥ នោះ​គេ​នឹង​ដំដាវ​របស់​គេ​ធ្វើ​ជា​ផាល ហើយ​លំពែង​គេ​ធ្វើ​ជា​ដង្កាវ​វិញ​។ មីកា ៤:៣ ភរិយា​ខ្ញុំ ឈ្មោះ​មីសកា(Miska) បាន​ទិញ​ខ្សែ​ករ និង​ក្រវិល​កង ពី​ប្រទេស​អេត្យូពី​។ ភាព​ប្រណិត​ដ៏​សាមញ្ញ​របស់​គ្រឿង​អលង្ការ​ទាំង​នេះ បាន​ឆ្លុះ​បញ្ចាំង​អំពី​ស្នាដៃ​សិល្បៈ​ពិតៗ​។ ទោះជា​យ៉ាងណា​ក៏ដោយ ប្រវត្តិ​របស់​គ្រឿង​អលង្ការ​នេះ គឺជា​ចំណុច​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​បំផុត​។ ដោយសារ​មាន​ការ​ប៉ះ​ទង្គិច​ដ៏​សាហាវ និង​សង្គ្រាម​ស៊ីវិល ដែល​បាន​កើត​ឡើង​អស់​ជា​ច្រើន​ទសវត្សរ៍ ទឹកដី​របស់​ប្រទេស​អេត្យូពី មាន​សម្បក​កន្ទុះ​របស់​គ្រាប់​កាំភ្លើង និង​គ្រាប់​ផ្លោង នៅ​រាត់រាយ​ស្ទើរ​គ្រប់​ទី​កន្លែង​។ ជនជាតិ​អេត្យូពី​ក៏​បាន​ស្តារ​ទឹកដី​របស់​ខ្លួន​ឡើង​វិញ ដោយ​សម្អាត​កម្ទេច​អំបែង ដោយ​មាន​សង្ឃឹម​ក្នុង​ចិត្ត​។ ហើយ​សិល្បៈ​ករ​ក៏​បាន​កែ​ច្នៃ​សម្បក​កន្ទុះ​គ្រាប់​កាំភ្លើង ធ្វើ​ជា​គ្រឿង​អលង្ការ​លក់​។ ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​បានឮ​អំពី​រឿង​នេះ ខ្ញុំ​ក៏បាន​នឹក​ចាំ​ព្រះបន្ទូល​សន្យា ដែល​ហោរា​មីកា​បាន​ប្រកាស ដោយ​ចិត្ត​ក្លាហាន ទៅ​កាន់​រាស្រ្ត​របស់​ព្រះ យ៉ាង​ដូចនេះ​ថា គេ“នឹង​ដំ​ដាវ​របស់​គេ​ធ្វើ​ជា​ផាល ហើយ​លំពែង​គេ​ធ្វើ​ជា​ដង្កាវ​វិញ”(៤:៣)។ ដាវ​និង​លំពែង ត្រូវ​បាន​គេ​ផលិត​មក សម្រាប់​សម្លាប់​ជីវិត​មនុស្ស តែ​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​នូវ​ដំណោះ​ស្រាយ​ប្រកប​ដោយ​ព្រះ​ចេ​ស្តា ដោយ​កែ​ប្រែ​ពួកវា​ឲ្យ​ក្លាយ​ជា​ឧបករណ៍​ដែល​ជួយ​ទ្រទ្រង់​ជីវិត​វិញ​។ លោក​ហោរា​ក៏បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ទៀត​ថា នៅ​ថ្ងៃ​ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​យាង​មកវិញ “អស់​ទាំង​នគរ​នឹង​លែង​លើក​ដាវ​ច្បាំង​គ្នា​ទៀត ក៏​មិន​រៀន​វិជ្ជា​ចំបាំង​ទៀត​ត​ទៅ”(ខ.៣)។ ការ​ប្រកាស​របស់​លោក​មីកា នៅ​សម័យ​មុន មិន​ពិបាក​ឲ្យ​មនុស្ស​សម័យ​បច្ចុប្បន្ន​យល់​ឡើយ​។ ពិភពលោក​នៅតែ​មាន​សង្រ្គាម និង​អំពើ​ហិង្សា…

Read article
ការផ្តោត​ចិត្ត​ឲ្យ​បាន​ត្រឹម​ត្រូវ

និក្ខមនំ ៤-៦ និង ម៉ាថាយ ១៤:២២-៣៦ លូកា ១០:១៧-២០ ត្រូវ​ឲ្យ​រីករាយ ដោយ​ព្រោះ​ឈ្មោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​កត់ទុក​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌​វិញ​។ លូកា ១០:២០ យើង​បាន​ស្គាល់​លោក​ខា(Kha) ជាង​មួយ​ឆ្នាំ​ហើយ​។ គាត់​ជា​ផ្នែក​មួយ​នៃ​ក្រុម​តូច​របស់​ព្រះវិហារ ដែល​មាន​ការ​ជួបជុំ​រៀង​រាល់​សប្តាហ៍ ដើម្បី​ពិភាក្សា​អំពី​ការ​អ្វី​ដែល​យើង​បាន​រៀន​អំពី​ព្រះ​។ នៅពេល​ល្ងាច​មួយ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​យើង​ជួប​ប្រជុំ​គ្នា​ដូច​សព្វ​មួយដង គាត់​បាន​ចែក​ចាយ​អំពី​ពេល​ដែល​គាត់​បាន​ទទួល​រង្វាន់ នៅ​ក្នុង​ការ​ប្រកួត​កីឡា​អូឡាំពិក​។ គាត់​កម្រ​និយាយ​អំពី​រឿង​ដូច​នេះ​ណាស់ បានជា​ខ្ញុំ​ស្ទើរតែ​មិន​បាន​កត់​សំ​គាល់​។ ខ្ញុំ​មិន​នឹក​ស្មាន​សោះ​ថា ខ្ញុំ​បាន​ស្គាល់​កីឡាករ​អូឡាំពិក​ម្នាក់ ដែល​បាន​បញ្ចប់​ការ​ប្រកួត​យក​មេដាយ​សំរឹទ្ធ​។ ខ្ញុំ​មិន​យល់ថា ហេតុ​អ្វី​គាត់​មិន​បាន​និយាយ​អំពី​រឿង​នេះ​ពី​មុន​មក​ទេ តែ​គាត់​ដឹង​ថា ជោគជ័យ​ក្នុង​កីឡា ជា​ផ្នែក​ពិសេស​មួយ​នៃ​រឿង​ជីវិត​របស់​គាត់ តែ​គ្រួសារ សហគមន៍ និង​សេចក្តី​ជំនឿ​របស់​គាត់ ជា​ផ្នែក​ដែល​សំខាន់​ជាង និង​ជា​ចំណុច​ស្នូល​នៃ​អត្ត​សញ្ញាណ​របស់​គាត់​។ រឿង​ដែល​បាន​ចែង​ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​លូកា ១០:១-២៣ បាន​ពិពណ៌នា អំពី​សេចក្តី​អ្វី​ដែល​គួរតែ​បាន​ធ្វើ​ជា​ចំណុច​ស្នូល​នៃ​អត្ត​សញ្ញាណ​របស់​យើង​។ ព្រះយេស៊ូវ​បាន​ចាត់​សិស្ស៧២នាក់ ឲ្យ​ចេញ​ទៅ​ប្រកា​ស​ប្រាប់​អ្នក​ដទៃ​អំពី​នគរ​ព្រះ​។ ពេល​ដែល​ពួក​គេ​វិល​ត្រឡប់​មកវិញ ពួកគេ​ក៏បាន​រាយ​ការណ៍​ដល់​ព្រះ​អង្គ​ថា ទោះ​ទាំង​ពួក​អារក្ស​ក៏​ចុះ​ចូល​ចំពោះ​ពួកគេ ដោយ​ព្រះ​នាម​ទ្រង់​ដែរ(ខ.១៧)។ ព្រះយេស៊ូវ​បាន​ទទួល​ស្គាល់​ថា ព្រះអង្គ​បាន​ប្រទាន​ពួកគេ​នូវ​ព្រះ​ចេស្តា និង​ការ​ការពារ​ជា​បរិបូរ តែ​ព្រះអង្គ​មាន​បន្ទូល​ថា ពួក​គេ​បាន​ផ្តោត​ចិត្ត​ទៅលើ​រឿង​ដែល​មិន​គួរ​ផ្តោត​។ ព្រះអង្គ​ក៏​បាន​បញ្ជាក់​ថា ពួកគេ​គួរតែ​មាន​ចិត្ត​អរ​សប្បាយ ដោយសារ​ឈ្មោះ​ពួកគេ​បាន​កត់ទុក​ក្នុង​នគរ​ស្ថាន​សួគ៌​វិញ(ខ.២០)។ ទោះ​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​ជោគជ័យ ឬ​សមត្ថ​ភាព​ច្រើន​ប៉ុណ្ណា​ក៏ដោយ…

Read article
ព្រះ​ទ្រង់​សព្វព្រះទ័យ​ឲ្យ​អ្នក​ចូល​មក​ជិត​ព្រះអង្គ

នោះ​ត្រូវឲ្យ​យើង​ចូល​ទៅ​ជិត​ទាំង​មានចិត្ត​ស្មោះត្រង់។ ហេព្រើរ ១០:២២ បទ​គម្ពីរ​នេះ​បាន​បង្គាប់​យើង ឲ្យ​ចូល​ទៅ​ជិត​ព្រះ។ គោលបំណង​នៃ​អ្នកនិពន្ធ​កណ្ឌ​គម្ពីរ​ហេព្រើរ គឺ​ដើម្បីឲ្យ​យើង​ចូល​ទៅ​ជិត​ព្រះ ដើម្បីឲ្យ​យើង​មាន​ការ​ប្រកប​ជាមួយ​ព្រះអង្គ និង​ដើម្បីកុំឲ្យ​យើង​រស់នៅ​ជា​គ្រីស្ទបរិស័ទ ដោយ​ដាច់​ឆ្ងាយ​ពី​ព្រះ​នោះ​ឡើយ។ ការ​ចូល​មក​ជិត​នេះ មិនមែន​ជា​សកម្ម​ភាព​ផ្លូវកាយ​នោះ​ទេ។ មិនមែន​ជា​ការ​សង់​ប៉ម​បាបិល ដោយ​ប្រើ​ស្នាដៃ​របស់​អ្នក ដើម្បីឲ្យ​ឈោង​ទៅដល់​ស្ថានសួគ៌​នោះ​ឡើយ។ វា​ក៏​មិនមែន​ជា​ការ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​សំណង់​អគារ​ព្រះវិហារ ឬ​ដើរ​ទៅ​រក​អាសនា ដែល​នៅ​ខាងមុខ​នោះ​ដែរ។ តែ​ការ​ចូល​មក​ជិត​នោះ ជាសកម្ម​ភាព​នៃ​ចិត្ត​ដែល​យើង​មើល​មិនឃើញ។ អ្នក​អាច​ចូល​ទៅ​ជិត​ព្រះ​បាន ពេល​អ្នក​កំពុង​នៅ​នឹង​មួយ​កន្លែង ឬ​ពេល​ដែល​អ្នក​កំពុង​គេង​នៅ​លើ​គ្រែ ក្នុង​មន្ទីរពេទ្យ ឬមួយ​នៅ​លើ​យាន​ជំនិះ​ដែល​អ្នក​កំពុង​ជិះ​ទៅ​ធ្វើការ។ នេះ​ជា​ចំណុច​កណ្តាល​នៃ​ដំណឹងល្អ នេះ​ជា​អត្ថន័យ​នៃ​ព្រឹត្តិ​ការណ៍​នៅ​សួន​ច្បា​គែតសេម៉ានី និង​ថ្ងៃសុក្រ​ដ៏​ល្អ​មុន​ពេល​ព្រះអង្គ​សុគត ដែល​ក្នុង​នោះ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ធ្វើ​នូវ​ការដែល​គួរឲ្យ​ភ្ញាក់ផ្អើល និង​ដោយ​ការ​លះបង់​ខ្ពស់​បំផុត ដើម្បី​នាំ​យើង​ចូល​មក​ជិត​ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គ​បាន​ចាត់​ព្រះរាជបុត្រា​ព្រះអង្គ ឲ្យ​មក​រងទុក្ខ និង​សុគត ដើម្បីឲ្យ​យើង​ចូល​មក​ជិត​ព្រះអង្គ តាមរយៈ​ព្រះរាជបុត្រា​។ អ្វីៗ​ដែល​ព្រះអង្គ​បាន​ធ្វើ នៅក្នុង​ផែនការ​ដ៏​អស្ចារ្យ​នៃ​ការ​ប្រោស​លោះ គឺ​ដើម្បីឲ្យ​យើង​ចូល​មក​ជិត​ព្រះអង្គ។ ហើយ​ការ​ចូល​មក​ជិត​នោះ គឺ​ដើម្បីឲ្យ​យើង​មាន​អំណរ និង​ដើម្បី​ថ្វាយ​សិរីល្អ​ដល់​ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គ​មិន​ត្រូវការ​យើង​ឡើយ។ បើ​យើង​នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​ព្រះអង្គ ព្រះអង្គ​នៅតែ​មិន​ធ្លាក់ខ្លួន​ក្រ។ ព្រះអង្គ​មិន​ត្រូវការ​យើង ដើម្បី​សប្បាយ​ព្រះទ័យ ក្នុង​ការ​ប្រកប​នៃ​ព្រះ​ត្រៃ​ឯក​នោះ​ទេ។ តែ​ព្រះអង្គ​ពង្រីក​សេចក្តី​មេត្តា​របស់​ព្រះអង្គ ដោយ​ប្រទាន​យើង​នូវ​ផ្លូវចូល​ទៅ​រក​សេចក្តី​ពិត តាមរយៈ​ព្រះរាជបុត្រា​ព្រះអង្គ ទោះ​យើង​ជា​មនុស្ស​មាន​បាប គឺ​សេចក្តី​ពិត​ដែល​ថា មានតែ​ព្រះអង្គ​ប៉ុណ្ណោះ​ដែល​អាច​ចម្អែត​វិញ្ញាណ​យើង​ទាំងស្រុង…

Read article
មួយ​ជំហាន​ម្តង មួយ​ជំហាន​ម្តង

និក្ខមនំ ១-៣ និង ម៉ាថាយ ១៤:១-២១ ១យ៉ូហាន ៤:៩-១៩ ឯ​យើង​រាល់​គ្នា យើង​ស្រឡាញ់​ទ្រង់ ពីព្រោះ​ទ្រង់​បាន​ស្រឡាញ់​យើង​ជាមុន​។ ១យ៉ូហាន ៤:១៩ អ្នក​គ្រូ​ថេរីសា(Teresa) ជា​អ្នក​ក្រុង​អា​វីឡា ជា​អ្នក​និពន្ធ​ដ៏​ល្បី​ល្បាញ​ក្នុង​ពួក​ជំនុំ នៅ​សតវត្សរ៍ទី១៦​។ ក្នុង​សំណេរ​របស់​គាត់ គាត់​បាន​លើក​ឡើង​ថា គ្រីស្ទបរិស័ទ​ជាច្រើន​បាន​ស្វែងរក​វិធី​ផ្គាប់​ចិត្ត​ខ្លួនឯង ក្នុង​ការ​បម្រើ​ព្រះ ក្នុង​គ្រប់​ការ​ទាំង​អស់​។ គាត់​បាន​បង្ហាញ​ការ​សោក​ស្តាយ ចំពោះ​គ្រីស្ទបរិស័ទ​ដែល​បាន​ព្យាយាម​ធ្វើ​កិច្ចការ​ថ្វាយ​ព្រះ តាម​របៀប​ងាយ​ស្រួល​គ្រប់​គ្រង​ជាង និង​គួរ​ឲ្យ​គាប់​ចិត្ត​ខ្លួនឯង​ជាង ជាជាង​ចុះ​ចូល​នឹង​ការ​ដឹកនាំ​របស់​ព្រះ​ទាំងស្រុង​។ យើង​ច្រើនតែ​មាន​ទំនោរ​ទៅ​រក​ការ​លូត​លាស់ យឺតៗ មិន​ប្រាកដ​ប្រជា និង​ថែម​ទាំង​ស្ទាក់ស្ទើរ ក្នុង​ការ​ទុកចិត្ត​ព្រះអង្គ​អស់ពី​ចិត្ត​។ ហេតុ​នេះ​ហើយ អ្នក​គ្រូ​ថេរី​សាបាន​សារ​ភាព​ថា សូម្បីតែ​ពេលណា​យើង​វាស់​ស្ទង់​ជីវិត​យើង តាម​ខ្នាត​គំរូ​ព្រះអង្គ បន្តិច​ម្តងៗ យើង​ត្រូវតែ​ស្កប់​ចិត្ត ក្នុង​ការ​ទទួល​អំណោយ​ព្រះអង្គ​ម្តង​មួយ​ដំណក់​ម្តង​មួយ​ដំណក់ ទាល់តែ​យើង​ខ្ញុំ​បាន​ថ្វាយ​ជីវិត​យើង​ខ្ញុំ​ទាំងស្រុង​ដល់​ព្រះអង្គ​។ ក្នុង​នាម​យើង​ជា​មនុស្ស ទំនុក​ចិត្ត​មិន​កើត​មាន​ដោយ​ឯកឯង​ឡើយ​។ ហេតុ​នេះ​ហើយ ការ​ដក​ពិសោធន៍​ជាមួយ​ព្រះគុណ និង​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ ត្រូវ​ការ​ពេល​វេលា​។ ប៉ុន្តែ ពេល​យើង​អាន​បទ​គម្ពីរ ១យ៉ូហាន ជំពូក៤ យើង​ឃើញថា ព្រះ​ទ្រង់​ស្រឡាញ់​យើង មុន​យើង​ស្រឡាញ់​ព្រះអង្គ(ខ.១៩) គឺ​ស្រឡាញ់​យើង​យ៉ាង​ខ្លាំង បានជា​ព្រះអង្គ​ស្ម័គ្រ​ព្រះទ័យ​លះបង់​ព្រះ​ជន្ម​ព្រះរាជបុត្រា​ព្រះអង្គ​។ គឺ​ដូច​ដែល​សាវ័ក​យ៉ូហាន​បាន​សរសេរ…

Read article
ខ្មាំងសត្រូវ​ដែល​បាន​បាក់​ចង្កូម

ឯ​អ្នករាល់គ្នា​ដែល​បាន​ស្លាប់​ក្នុង​ការ​រំលង ហើយ​ក្នុង​សណ្ឋាន​មិន​កាត់​ស្បែក​ខាង​សាច់ឈាម នោះ​ទ្រង់​បាន​ប្រោស​ឲ្យ​រស់​ជាមួយនឹង​ទ្រង់ ដោយ​បាន​អត់ទោស​ចំពោះ​អស់ទាំង​ការ​រំលង​របស់​អ្នករាល់គ្នា ទាំង​លុបចោល​សេចក្តី​ដែល​កត់ទុក​ទាស់​នឹង​យើង​ក្នុង​សេចក្តី​បញ្ញត្ត ដែល​ប្រទាំង​នឹង​យើង ហើយ​ទ្រង់​ក៏​លើកចោល ដោយ​បោះភ្ជាប់​នៅ​ឈើឆ្កាង ទ្រង់​បាន​ទាំង​ទំលាក់​ងារ​ពី​ពួក​គ្រប់គ្រង និង​ពួក​មានអំណាច ទាំង​ដាក់​ពួក​ទាំងនោះ​នៅ​កណ្តាល​ជំនុំ​ឲ្យ​គេ​មើល ហើយ​ដឹកនាំ​គេ​ទៅ ដោយមាន​ជ័យជំនះ ដោយសារ​ឈើឆ្កាង​នោះ​ឯង។ កូល៉ុស ២:១៣-១៥ មូលហេតុ​ដែល​ការ​រួបរួម​ជាមួយ​ព្រះគ្រីស្ទ នាំឲ្យមាន​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​យ៉ាង​ខ្លាំង សម្រាប់​អ្នកជឿ គឺ​ដោយសារ​ព្រះគ្រីស្ទ​ទទួល​បាន​ជ័យជម្នះ​ដ៏​ត្រចះ​ត្រចង់ មក​លើ​អារក្ស​នៅ​កាល់​វ៉ា​រី។ ព្រះអង្គ​មិន​បាន​ដក​សាតាំង​ចេញពី​ពិភពលោក​ឡើយ តែ​ព្រះអង្គ​បាន​ដក​អាវុធ​ចេញពី​វា គឺ​ដក​អាវុធ​នៃ​ការ​ថ្កោលទោស​ចេញពី​ដៃ​របស់​វា។ វា​មិន​អាច​ចោទប្រកាន់​អ្នកជឿ​ថា មាន​អំពើ​បាប​ដែល​ព្រះ​មិនបាន​អត់ទោស​ឲ្យ​នោះ​ឡើយ។ មានតែ​ការចោទប្រកាន់​មួយ​នេះ​ប៉ុណ្ណោះ ដែល​អាច​បំផ្លាញ​យើង។ ដូចនេះ វា​មិន​អាច​ធ្វើឲ្យ​យើង​មាន​ភាព​ហិន​វិនាស​ទាំងស្រុង​ឡើយ។ វា​អាច​ធ្វើឲ្យ​យើង​មានការ​ឈឺចាប់​ផ្លូវកាយ និង​ផ្លូវ​អារម្មណ៍ ហើយ​ថែមទាំង​អាច​សម្លាប់​រូបកាយ​យើង​ទៀត។ វា​អាច​ល្បួង​យើង ហើយ​ញុះញង់​អ្នកដទៃ​ឲ្យ​មក​ទាស់​នឹង​យើង។ តែ​វា​មិន​អាច​បំផ្លាញ​យើង​បាន​ឡើយ។ ជ័យជម្នះ​ដ៏​ត្រ​ចេះ​ត្រចង់ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​កូល៉ុស ២:១៣-១៥ គឺ​ស្របតាម​ការពិត​ដែល​ថា “សេចក្តី​ដែល​កត់ទុក​ទាស់​នឹង​យើង​ក្នុង​សេចក្តី​បញ្ញត្ត” ត្រូវ​បាន​ទ្រង់​យក​ទៅ​បោះភ្ជាប់​នៅ​ឈើឆ្កាង​ហើយ។ អារក្ស​បាន​ប្រើ​សេចក្តី​ដែល​បាន​កត់ទុក​នោះ ដើម្បី​ធ្វើការ​ចោទ​ប្រកាន់​មក​លើ​យើង។ ឥឡូវនេះ វា​គ្មាន​ការ​ចោទ​ប្រកាន់​ណាមួយ ដែល​អាច​យក​មក​ប្រើ ក្នុង​តុលាការ​នៃ​ស្ថានសួគ៌​នោះ​ឡើយ។ វា​មិន​អាច​ធ្វើ​នូវ​ការ​មួយ​ដែល​វា​ចង់​ធ្វើ​បំផុត​គឺ៖ ការ​ថ្កោលទោស​យើង។ ព្រះគ្រីស្ទ​បាន​ទទួលទោស​ជំនួស​យើង​ហើយ។ អារក្ស​បាន​បាត់បង់​អាវុធ​របស់​វា។ យើង​អាច​រក​ឃើញ​ការ​បកស្រាយ​ម្យ៉ាងទៀត អំពី​រឿង​នេះ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ហេព្រើរ…

Read article
ស្រែក​រក​ព្រះ ដោយ​ទំនុក​ចិត្ត

លោកុប្បត្ដិ ៤៩-៥០ និងម៉ាថាយ ១៣:៣១-៥៨ ទំនុក​ដំកើង ២៥:១៦-២២ សូម​ទ្រង់​បែរមក​មាន​សេចក្តី​មេត្តា​ដល់​ទូល​បង្គំ​ផង ដ្បិត​ទូល​បង្គំ​នៅ​តែឯង ហើយ​មាន​សេចក្តី​វេទនា​។ ទំនុក​ដំកើង ២៥:១៦ ក្នុង​សៀវភៅ​ដែល​លោក​បណ្ឌិត រ៉ាស់ស៊ែល មួរ(Russell Moore) បាន​និពន្ធ ​មាន​ចំណង​ជើង​ថា ទទួល​ចិញ្ចឹម​អស់​មួយ​ជីវិត គាត់​បាន​ពិពណ៌នា អំពី​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​របស់​គ្រួសារ​គាត់ ទៅ​កាន់​មណ្ឌល​កុមារ​កំព្រា​មួយ​កន្លែង ដើម្បី​ទទួល​ចិញ្ចឹម​ក្មេង​ម្នាក់​។ ពេល​ពួកគេ​ដើរ​ចូល​ខាង​ក្នុង ពួកគេ​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​យ៉ាង​ខ្លាំង ពេល​ដែល​បាន​ជួប​ភាព​ស្ងប់​ស្ងាត់​ដ៏​ចម្លែក​នៅ​ក្នុង​អាគារ​។ ទារក​ទាំង​អស់​នៅ​លើ​គ្រែ មិន​ដែល​បញ្ចេញ​សម្លេង​យំ​ទាល់តែសោះ ហើយ​ពួកគេ​ក៏​បាន​ដឹង​ថា តាម​ពិត ទារក​ទាំង​នោះ​មិន​យំ មិនមែន​ដោយសារ​ពួកគេ​មាន​ភាព​ស្កប់​ស្កល់​នោះ​ទេ តែ​ដោយសារ​ពួក​គេ​ដឹង​ថា គ្មាន​នរណា​ម្នាក់​យក​ចិត្ត​ទុក រៀង​រាល់​ពេល​ដែល​ពួក​គេ​ស្រែក​យំ​។ ខ្ញុំ​មាន​ការ​ឈឺ​ជាប់​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត​យ៉ាង​ខ្លាំង ពេល​ដែល​បាន​អាន​រឿង​នេះ​។ ខ្ញុំ​នៅចាំ​ពេល​ដែល​កូន​ខ្ញុំ​នៅ​តូច​។ មាន​ពេល​ជា​ច្រើន​រាប់​មិន​អស់ ដែល​ខ្ញុំ និង​ភរិយា​ខ្ញុំ​មិន​បាន​គេង​ពេញ​ភ្នែក ដោយសារ​សម្លេង​យំ​របស់​កូន​យើង ដោយសារ​ពួកគេ​មិន​ស្រួល​ខ្លួន ឬ​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​។ យើង​ប្រញាប់​ក្រោក​ទៅ​មើល​ពួកគេ ដើម្បី​កម្សាន្ត​ចិត្ត និង​មើលថែ​ពួកគេ​ឲ្យ​អស់ពី​ចិត្ត​។ សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដែល​យើង​មាន​ចំពោះ​កូន​យើង គឺជា​មូល​ហេតុ​ដែល​ពួក​គេ​ស្រែកយំ​ឲ្យ​យើង​ជួយ​។ ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង មាន​ទំនុក​ជា​ច្រើន​លើស​លប់ ដែល​ជា​ទំនុក​នៃ​ការ​ទួញ​យំ និង​បទ​ទំនួញ ទៅ​កាន់​ព្រះអម្ចាស់​។ ពួក​អ៊ីស្រាអែល​បាន​ថ្វាយ​ពាក្យ​ទំនួញ​ដល់​ព្រះអង្គ ផ្អែក​ទៅលើ​ទំនាក់​ទំនង​ផ្ទាល់​ខ្លួន​ជាមួយ​ព្រះអង្គ​។…

Read article
សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ​ដែល​ការពារ​យើង

លោកុប្បត្តិ ៤៦-៤៨ និង ម៉ាថាយ ១៣:១-៣០ ម៉ាថាយ ៧:១៣-២៣ ចូរ​ប្រយ័ត្ន​នឹង​ពួក​គ្រូ​ក្លែងក្លាយ ដែល​គេ​មក​ឯ​អ្នក​រាល់​គ្នា ដោយ​ពាក់​រោម​ចៀម​បំប្លែង​ខ្លួន តែ​ខាង​ក្នុង​របស់​គេ ជា​ឆ្កែចចក​ដែល​ឆ្មក់​ស៊ី​វិញ​។ ម៉ាថាយ ៧:១៥ នៅ​ពេលយប់​មួយ ក្នុង​រដូវ​ក្តៅ សត្វ​បក្សី​ជា​ច្រើន​នៅ​ក្បែរ​ផ្ទះ​របស់​ខ្ញុំ ស្រាប់តែ​នាំ​គ្នា​បញ្ចេញ​សម្លេង​ស្រែកយំ​ទ្រហឹង​អឺងកង​។ ស​ម្រែក​របស់​ពួកវា​បាន​លាន់ឮ​កាន់តែ​ខ្លាំង​ឡើង ខណៈ​ពេល​ដែល​សត្វ​ចាប​ដែល​យំ​ពីរោះ​បាន​បញ្ចេញ​សម្លេង​ស្រែក​ហៅ​ចេញ​ពី​ដើម​ឈើ​មក​។ ទី​បំផុត​យើង​ក៏បាន​ដឹង​អំពី​មូល​ហេតុ​។ នៅពេល​ថ្ងៃ មាន​សត្វ​ស្ទាំង​ធំ​មួយ​ក្បាល​បាន​ហើរ​ឆាប​ពី​ចុង​ឈើ​មក ធ្វើ​ឲ្យ​សត្វ​បក្សី​សម្រុក​ហើរ​ចេញ​ពីដើម​ឈើ​ប្រសេចប្រសាច ដោយ​បញ្ចេញ​សម្លេង​ស្រែក យ៉ាង​ជ្រួល​ច្របល់ ដើម្បី​ប្រកាស​អាសន្ន​ដល់​បក្សី​ដទៃ​ទៀត ខណៈ​ពេល​ដែល​ពួកគេ​​គេច​ពី​គ្រោះ​ថ្នាក់​។ ក្នុង​ការ​រស់នៅ​របស់​យើង យើង​អាច​ឮ​ការ​ដាស់តឿន​ខាង​វិញ្ញាណ ដែល​មាន​ចែង​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ ដូចជា​ការ​ដាស់តឿន ឲ្យ​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន​ចំពោះ​ពួក​គ្រូ​ខុស​ឆ្គង​ជាង​ដើម​។ យើង​ប្រហែល​សង្ស័យ ចំពោះ​ការ​ដាស់តឿន​ទាំង​នោះ​។ ទោះជា​យ៉ាងណា​ក៏ដោយ ដោយសារ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដែល​ព្រះអង្គ​មាន​ចំពោះ​យើង ព្រះអង្គ​បាន​ប្រទាន​ព្រះបន្ទូល​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​ដឹង​ច្បាស់ អំពី​គ្រោះ​ថ្នាក់​ខាង​វិញ្ញាណ​។ ព្រះ​យេស៊ូវ​បង្រៀន​ថា “ចូរ​ប្រយ័ត្ន​នឹង​ពួក​គ្រូ​ក្លែងក្លាយ ដែល​គេ​មក​ឯ​អ្នក​រាល់​គ្នា ដោយ​ពាក់​រោមចៀម​បំប្លែង​ខ្លួន តែ​ខាង​ក្នុង​របស់​គេ ជា​ឆ្កែចចក​ដែល​ឆ្មក់​ស៊ី​វិញ”(ម៉ាថាយ ៧:១៥)។ ព្រះ​អង្គ​បាន​បង្រៀន​ទៀត​ថា “អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​ស្គាល់​គេ​បាន ដោយសារ​ផល​គេ​បង្កើត … អស់​ទាំង​ដើមឈើ​ល្អ តែង​មាន​ផ្លែ​ល្អ ឯ​ដើមឈើ​អាក្រក់ ក៏​តែង​មាន​ផ្លែ​អាក្រក់​ដែរ”…

Read article
បន្ទាប​ខ្លួន​បម្រើ តាម​គំរូ​ព្រះយេស៊ូវ

លោកុប្បត្តិ ៤៣-៤៥ និង ម៉ាថាយ ១២:២៤-៥០ យ៉ូហាន ១៣:៦-១៧ ដ្បិត​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ដំរាប់​ទុក​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ហើយ ដើម្បី​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រាប់​តាម​ការ​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​នោះ​។ យ៉ូហាន ១៣:១៥ នៅ​ថ្ងៃខួប​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ទី៥០ របស់​លោក​ឆាលី(Charley) និង​អ្នក​ស្រី​ជែន(Jan) ពួកគេ​ក៏​បាន​ទៅ​ញាំ​អាហារ​ពេល​ព្រឹក នៅ​ក្នុង​ហាង​កា​ហ្វេ​មួយ ជាមួយ​កូន​ប្រុស​របស់​ពួកគេ​ឈ្មោះ ចន(Jon)។ ថ្ងៃ​នោះ ហាង​កា​ហ្វេ​មិន​មាន​អ្នក​រត់​តុ​គ្រប់​គ្រាន់ ដោយ​មានតែ​អ្នក​គ្រប់​គ្រង​ម្នាក់ ចុងភៅ​ម្នាក់ ក្មេង​ស្រី​ជំទង់​ពីរ​នាក់ ដែល​កំពុង​ធ្វើ​ការ​ជា​អ្នក​ទទួល​ភ្ញៀវ​ផង អ្នក​រត់​តុ​ផង និង​អ្នក​សម្អាត​ផង​។ នៅពេល​ដែល​ពួកគេ​បរិភោគ​អាហារ​ពេល​ព្រឹក​ហើយ លោក​ឆាលី​ក៏បាន​សួរ​ភរិយា និង​កូន​ប្រុស​របស់​ខ្លួន​ថា តើ​ពួកគេ​មាន​កិច្ចការ​សំខាន់ ដែល​ត្រូវ​ធ្វើ ក្នុងរយៈ​ពេល​ពីរបី​ម៉ោង​ទៀត​ទេ? ពួក​គេ​ឆ្លើយ​ថា មិន​មាន​ទេ​។ ដូច​នេះ ដោយ​ការ​អនុញ្ញាត​ពី​អ្នក​គ្រប់​គ្រង លោក​ឆាលី និង​អ្នក​ស្រី​ជែន​ក៏បាន​ចាប់​ផ្តើម​ជួយ​លាង​ចាន ឲ្យ​ភោជនីយដ្ឋាន​នោះ ខណៈ​ពេល​ដែល​លោក​ចន ជា​កូន​ប្រុស ចាប់​ផ្តើម​សម្អាត​តុ​អាហារ​។ លោក​ចន​បាន​បក​ស្រាយ​ថា ការ​អ្វី​ដែល​បាន​កើត​ឡើង​នៅ​ថ្ងៃ​នោះ មិនមែន​ជា​រឿង​ចម្លែក​ទេ​។ ឪពុក​ម្តាយ​របស់​គាត់​តែងតែ​យក​តម្រាប់​តាម​ព្រះយេស៊ូវ ដែល “បាន​មក មិនមែន​ឲ្យ​គេ​បំរើ​ដែរ គឺ​ដើម្បី​នឹង​បំរើ​គេ​វិញ”(ម៉ាកុស ១០:៤៥)។ ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​យ៉ូហាន ១៣ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​សោយ​អាហារ​ជា​លើក​ចុង​ក្រោយ​ជាមួយ​ពួក​សាវ័ក​។ នៅ​យប់​នោះ…

Read article