ទីពឹងជ្រករបស់យើងរាល់គ្នា
ព្រះទ្រង់ជាទីពឹងជ្រកសំរាប់យើងខ្ញុំ។ ទំនុកដំកើង ៦២:៨ កាលពីមុន ក្នុងតំបន់អាមេរិកខាងជើង សត្វក្របីព្រៃធ្លាប់តែរស់នៅ និងផ្លាស់ទីទៅមក ក្នុងតំបន់វាលទំនាបមួយ ដោយជនជាតិដើមអាមេរិកបានមកប្រម៉ាញ់សត្វក្របីព្រៃទាំងនោះ រហូតដល់ពេលដែលជនជាតិស្បែកសបានមកតាំងទីលំនៅ ដោយនាំហ្វូងសត្វស្រុកចូលមកចិញ្ចឹម ហើយបានធ្វើការដាំដុះ។ ក្រោយមក គេក៏បានប្រើដីនៅទីនោះ ជាកន្លែងផលិតសារធាតុគីមី បន្ទាប់ពីកំពង់ផែភើល ហាប័រ បានទទួលរងការវាយប្រហារ ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២ ហើយក្រោយមកទៀត គេថែមទាំងប្រើវាជាកន្លែងបង្កើតអាវុធ ក្នុងសម័យសង្រ្គាមត្រជាក់។ តែថ្ងៃមួយ គេក៏បានរកឃើញសំបុករបស់សត្វឥន្រ្ទីពូជក្បាលទំពែក នៅទីនោះ ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន គេក៏បានបង្កើតឧទ្យានជាតិជម្រកសត្វព្រៃ នៅតំបន់នោះ មានក្រឡផ្ទៃ៦ពាន់ហិចតា ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងវាលទំនាប តំបន់លិចទឹក និងតំបន់ព្រៃ នៅជាយក្រុង នៃទីក្រុងដេនវើ រដ្ឋខូឡូរ៉ាដូ។ ឧទ្យានជាតិនេះស្ថិតក្នុងចំណោម តំបន់ការពារសត្វព្រៃនៅជាប់ទីប្រជុំជន ដែលធំជាងគេ នៅអាមេរិក ជាកន្លែងការពារដ៏សុខសាន្តសម្រាប់សត្វព្រៃ ជាង៣ពាន់ពូជសត្វ ដែលរាប់ចាប់តាំងពីសត្វសំពោចជើងខ្មៅ ដល់សត្វទីទុយ ដែលមានរូងក្នុងដី សត្វឥន្រ្ទីក្បាលទំពែក និងសត្វក្របីព្រៃដែលត្រាច់ចរទៅមក។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង បានប្រាប់យើងថា “ព្រះទ្រង់ជាទីពឹងជ្រកសម្រាប់យើងខ្ញុំ”(៦២:៨)។ ព្រះអង្គជាទីពឹងជ្រក ដែលធំជាងកន្លែងជ្រកកោនណាទាំងអស់នៅលើផែនដី។ ព្រះអង្គជាទីពឹងជ្រកពិតប្រាកដ មានសុវត្ថិភាព និងការការពារ ដែលក្នុងព្រះអង្គ…
Read article
