November 2023

You are here:
ការទុកចិត្តព្រះ

ទំនុក​ដំកើង ២០ អ្នក​ខ្លះ​ពឹង​នឹង​រទេះ​ចំបាំង ខ្លះ​ទៀត​ពឹង​នឹង​សេះ តែ​យើង​ខ្ញុំ​នឹង​នឹក​ចាំ​ពី​ព្រះ​នាម​ព្រះយេហូវ៉ា ជា​ព្រះ​នៃ​យើង​ខ្ញុំ​វិញ​។ ទំនុក​ដំកើង ២០:៧ មាន​ពេល​មួយ ខ្ញុំ​ត្រូវ​ការ​ការ​ព្យាបាល​ដោយ​ថ្នាំ​ពេទ្យ​ជា​បន្ទាន់​។ ថ្នាំ​ពេទ្យ​ទីមួយ គឺ​សម្រាប់​ជំងឺ​អាឡេហ្ស៊ី​របស់​ម្តាយ​ខ្ញុំ ហើយ​ថ្នាំ​មួយ​ទៀត គឺ​សម្រាប់​ជំងឺ​សើ​ស្បែក​ធ្ងន់ធ្ងរ​របស់​ក្មួយ​ស្រី​ខ្ញុំ​។ ជំងឺ​ទាំង​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ពួកគេ​កាន់តែ​មាន​អារម្មណ៍​ពិបាក​ទ្រាំ តែ​ថ្នាំ​ទាំង​ពីរ​ប្រភេទ​នេះ មិន​មាន​លក់​នៅ​តាម​ឱសថ​ស្ថាន​ក្នុង​តំបន់​ដែល​ខ្ញុំ​រស់នៅ​ទៀត​ទេ​។ ខ្ញុំ​មិន​ដឹង​ថា ត្រូវ​ទៅ​រក​ជំនួយ​នៅ​កន្លែងណា ហើយ​មាន​អារម្មណ៍​ទាល់​ច្រក ដូច​នេះ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​អធិស្ឋាន​ម្តង​ហើយ​ម្តង​ទៀត សូម​ព្រះ​អង្គ​ជួយ​ពួក​គាត់​។ ប៉ុន្មាន​សប្តាហ៍​ក្រោយមក ជំងឺ​របស់​ពួក​គាត់​មាន​ភាព​ធូរ​ស្រាល ស្ថិត​ក្នុង​ស្ថានភាព​ដែល​អាច​គ្រប់​គ្រង​បាន​។ ព្រះ​ទ្រង់​ហាក់​ដូចជា​កំពុង​មាន​បន្ទូល​ថា មាន​ពេល​ខ្លះ ព្រះអង្គ​ប្រើ​ថ្នាំ​ពេទ្យ​ដើម្បី​ព្យាបាល​ជំងឺ​របស់​យើង តែ​ដែល​ជា​ឬ​អត់ ថ្នាំ​ពេទ្យ​មិនមែន​ជា​អ្នក​សម្រេច​នោះ​ឡើយ គឺ​ព្រះអង្គ​ទេ​ដែល​ជា​អ្នក​សម្រេច​។ ដូច​នេះ យើង​មិន​តែងតែ​អាច​ទុក​ចិត្ត​លើ​ថ្នាំ​ពេទ្យ តែ​យើង​អាច​ទុកចិត្ត​ព្រះអង្គ​ជានិច្ច​។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ជំពូក២០ ស្តេច​ដាវីឌ​បាន​រក​ឃើញ​ការ​កម្សាន្ត​ចិត្ត នៅ​ក្នុង​ភាព​ដែល​អាច​ទុកចិត្ត​បាន​របស់​ព្រះអង្គ​។ កាល​ពួក​អ៊ីស្រាអែល​មាន​កងទ័ព​ដ៏​ខ្លាំង​ពូកែ ​ពួក​គេ​ដឹង​ថា ចំណុច​ខ្លាំង​បំផុត​របស់​ពួកគេ ជា​ការ​ទុក​ចិត្ត​លើ​ព្រះ​នាម​ព្រះអង្គ(ខ.៧)។ ពួកគេ​បាន​ទុក​ចិត្ត​លើ​ព្រះ​នាម​ព្រះអង្គ គឺ​ទុក​ចិត្ត​ថា ព្រះអង្គ​ជា​នរណា មាន​ចារិក​លក្ខណៈ​ដែល​មិន​ចេះ​ប្រែ​ប្រួល និង​មិន​ដែល​ខាន​នឹង​ធ្វើ​តាម​ព្រះបន្ទូល​សន្យា​។ ពួកគេ​បាន​ប្រកាន់​ខ្ជាប់​តាម​សេចក្តី​ពិត​ដែល​ថា ព្រះ​ដែល​មាន​អំណាច​គ្រប់​គ្រង​លើ​អ្វីៗ​ទាំង​អស់ នឹង​ស្តាប់​ឮ​ពួក​គេ​អធិស្ឋាន ហើយ​រំដោះ​ពួកគេ ឲ្យ​រួច​ផុត​ពី​ខ្មាំង​សត្រូវ(ខ.៦)។ ព្រះ​ទ្រង់​អាច​ប្រើ​ធនធាន​ក្នុង​លោកិយ​នេះ ដើម្បី​ជួយ​យើង…

Read article
ការកម្សាន្តចិត្ត ក្នុងសម្លេងខ្សិបៗ

យ៉ូប ២៦:៧-១៤ យើង​ឮ​និយាយ​ពី​ទ្រង់ ជា​សំឡេង​ខ្សាវៗ​យ៉ាងណា​ទៅ​។ យ៉ូប ២៦:១៤ ជញ្ជាំង​ខ្សឹប ក្នុង​ស្ថានីយ​រថភ្លើង​គ្រេន ស៊ែន​ត្រូល ក្នុង​ទីក្រុង​ញូយ៉ក គឺ​ជាទី​កន្លែង​ស្ងប់​ស្ងាត់​មួយ ក្នុង​តំបន់​ដ៏​អ៊ូអរ​។ កន្លែង​ពិសេស​នេះ​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​មនុស្ស​ទំនាក់​ទំនង​គ្នា​ដោយ​សម្លេង​ខ្សឹប​ៗ ចម្ងាយ​ប្រហែល១០ម៉ែត្រពី​គ្នា​។ ពេល​ដែល​មនុស្ស​ម្នាក់​ឈរ​នៅ​ជើង​សរសេរ​ដែល​ទ្រ​ពិដាន​មាន​រាងកោង​មូល​ទៅ​លើ ហើយ​និយាយ​ខ្សឹប​ៗ​ដាក់​ជញ្ជាំង​នៅ​ជាប់​សរសរ​នោះ រលក​សម្លេង​របស់​គាត់​នឹង​រត់​ឡើង​ទៅលើ តាម​ពិដាន​ថ្ម​ដែល​មាន​រាងកោង​នោះ ទៅ​រក​អ្នក​ស្តាប់​ម្នាក់​ទៀត នៅ​សសរ​ម្ខាង​ទៀត​។ លោក​យ៉ូប​បានឮ​សម្លេង​ខ្សឹប ពេល​ដែល​ជីវិត​គាត់​មាន​ពេញ​ដោយ​សម្លេង​រំខាន និង​សោក​នាដកម្ម នៃ​ការ​បាត់បង់​អ្វីៗ​គ្រប់​យ៉ាង(យ៉ូប ១:១៣-១៩ ២:៧)។ មិត្ត​ភក្តិ​គាត់​បាន​បញ្ចេញ​យោបល់​ឮ​ៗ ឲ្យ​គាត់​ស្តាប់ ហើយ​សេចក្តី​អំពល់​បាន​ឈ្លានពាន​ចូល​ក្នុង​ផ្នែក​នីមួយៗ​នៃ​ជីវិត​គាត់​។ តែ​ភាព​អស្ចារ្យ​នៃ​ធម្មជាតិ បាន​និយាយ​មក​កាន់​គាត់​យ៉ាង​ស្រទន់ អំពី​ព្រះ​ចេស្ដា​របស់​ព្រះអម្ចាស់​។ សម្រស់​នៃ​ផ្ទៃ​មេឃ អាថ៌កំបាំង​នៃ​ផែនដី ដែល​មាន​ក្នុង​លំហ​អាកាស និង​ស្ថេរ​ភាព​នៃ​ជើង​មេឃ បាន​រំឭក​លោក​យ៉ូប​ថា ពិភពលោក ស្ថិត​ក្នុង​ព្រះ​ហស្ត​ព្រះអង្គ(២៦:៧-១១)។ សូម្បីតែ​ទឹកស​មុទ្រ​ដែល​កក្រើក​រំពើក និង​សម្លេង​ផ្គរ​លាន់​ក៏បាន​នាំ​ឲ្យ​គាត់​ពោល​ថា “មើល ការ​ទាំង​នេះ​គ្រាន់តែ​ជា​កិច្ច​ខាង​ក្រៅ​របស់​ទ្រង់​ទេ ហើយ​យើង​ឮ​និយាយ​ពី​ទ្រង់ ជា​សំឡេង​ខ្សាវៗ​យ៉ាងណា​ទៅ”(ខ.១៤)។ បើសិន​ជា​ភាព​អស្ចារ្យ​នៃ​ពិភពលោក គឺ​តំណាង​ឲ្យ​សមត្ថភាព​តែមួយ​ភាគ​តូច​របស់​ព្រះអង្គ នោះ​យើង​អាច​ដឹង​ច្បាស់​ថា ព្រះអង្គ​មាន​អំណាច​លើស​ពី​លទ្ធ​ភាព​ដែល​យើង​អាច​យល់​បាន​។ ក្នុង​ពេល​ដែល​ជីវិត​មាន​ភាព​ខ្ទេច​ខ្ទាំ ការ​គិត​អំពី​ភាព​អស្ចារ្យ​នៃ​ព្រះ​ចេស្ដា​ព្រះអង្គ អាច​នាំមក​នូវ​ការ​កម្សាន្ត​ចិត្ត​យើង ឲ្យ​មាន​សង្ឃឹម​ឡើង​។ ព្រះ​ទ្រង់​អាច​ធ្វើ​អ្វីៗ​គ្រប់​យ៉ាង រាប់​បញ្ចូល​ទាំង​ការ​អ្វី​ដែល​ព្រះអង្គ​បាន​ធ្វើ…

Read article
ជំនាញខាងអាណិត

រ៉ូម ១២:៩-២១ ខាង​ឯ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ជា​បង​ជា​ប្អូន នោះ​ចូរ​មាន​ចិត្ត​ថ្នម​គ្នា​ទៅវិញ​ទៅមក​ចុះ … ចូ​រអរ​សប្បាយ ដោយ​មាន​សង្ឃឹម ចូរ​អត់​ធន់​ក្នុង​សេចក្តី​ទុក្ខ​លំបាក ចូរ​ឲ្យ​ខ្ជាប់ខ្ជួន​ក្នុង​សេចក្តី​អធិស្ឋាន​។ រ៉ូម ១២:១០-១២ ក្នុង​សៀវភៅ​ដែល​អ្នក​ស្រី​ខាត់ធ័រីន ជា​អ្នក​ក្រុង​សេ​អ៊ីណា(Catherine of Sienna) បាន​និពន្ធ កាលពី​សតវត្សរ៍ទី១៤ គាត់​បាន​សរសេរ​ថា “មូល​ហេតុ​ដែល​អ្នក​យំ​នៅ​ពេលយប់ នៅពេល​ខ្លះ គឺ​ដោយសារ​បន្លា​បាន​ចូល​ក្នុង​ជើង​អ្នក​។ ក្នុង​ពិភពលោក មាន​អ្នក​ខ្លះ​អាច​ដក​បន្លា​នោះ​ចេញ​។ ហើយ​ពួកគេ​បាន​រៀន​ជំនាញ​ដក​បន្លា​នោះ ពី​ព្រះអម្ចាស់”។ ក្នុង​មួយ​ជីវិត​អ្នក​ស្រី​ខាត់ធើរីន គាត់​បាន​ប្តូរ​ផ្តាច់ ចំពោះ​ការ​រៀន “ជំនាញ”នោះ ហើយ​គេ​នៅ​នឹក​ចាំ​អំពី​គាត់​រហូត​មកដល់​ពេល​សព្វថ្ងៃ ដោយសារ​គេ​បាន​កត់​សំគាល់​ឃើញថា គាត់​មាន​ចិត្ត​អាណិត​អាសូរ​ចំពោះ​អ្នក​ដទៃ ដែល​កំពុង​មាន​ការ​ឈឺ​ចាប់​។ ការ​ឈឺ​ចាប់​នោះ ប្រៀប​ដូចជា​បន្លា​ដែល​ចូល​ក្នុង​ជើង​យ៉ាង​ជ្រៅ ត្រូវ​ការ​ភាព​ទន់ភ្លន់ និង​ជំនាញ ដើម្បី​ដក​បន្លា​នោះ​ចេញ​។ បញ្ហា​នេះ​បាន​ក្រើន​រំឭក​យើង​យ៉ាង​ច្បាស់​ថា របួស​ក្នុង​ចិត្ត​យើង​មាន​ភាព​ស្មុគ​ស្មាញ និង​ធ្ងន់ធ្ងរ​ប៉ុណ្ណា បានជា​យើង​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​វះ​កាត់​កាន់តែ​ជ្រៅ ដើម្បី​បង្កើត​ឲ្យ​មាន​ការ​អាណិត​ពិត​ប្រាកដ ចំពោះ​អ្នក​ដទៃ និង​ខ្លួន​យើង​។ គឺ​ដូច​ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​រៀបរាប់ ការ​ប្រៀបធៀប​នេះ​បាន​រំឭក​យើង​ថា ការ​ស្រឡាញ់​អ្នក​ដទៃ មិន​គ្រាន់តែ​ទាមទារ​ឲ្យ​យើង​មាន​បំណង​ល្អ និង​ចិត្ត​ដែល​ចង់​ឲ្យ​គេ​ជា​សះ​ស្បើយ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ តែ​ក៏​តម្រូវ​ឲ្យ “ប្ដេជ្ញា​ចិត្ត ឬ​ថ្មម​ចិត្ត​ចំពោះ​គ្នា​ទៅវិញ​ទៅមក”(រ៉ូម ១២:១០) និង…

Read article
ធ្វើការបម្រើ ដើម្បីព្រះអង្គ

ជន​គណនា ៣:៥-៩ ត្រូវ​ឲ្យ​គេ​រក្សា​អស់​ទាំង​ប្រដាប់​ប្រដា នៃ​ត្រសាល​ជំនុំ ព្រម​ទាំង​បញ្ញើ​របស់​ពួក​កូនចៅ​អ៊ីស្រាអែលផង ដើម្បី​នឹង​ធ្វើ​ការងារ ដែល​ត្រូវ​ខាង​រោង​ឧបោសថ​។ ជន​គណនា ៣:៨ ពេល​ដែល​ក្សត្រី​អេលី​ហ្សាប៊ែត(Elizabeth) នៃ​ចក្រភព​អង់គ្លេស​បាន​សោយទិវង្គត នៅ​ខែ​កញ្ញា ឆ្នាំ២០២២ ទាហាន​រាប់​ពាន់​នាក់​បាន​ដើរ​ក្បួន​ជាជួរ ដើម្បី​ដង្ហែ​ព្រះ​សព​។ តួនាទី​របស់​ពួក​គេ​ម្នាក់ៗ​ស្ទើរតែ​គ្មាន​អ្វី​គួរ​ឲ្យ​កត់​សម្គាល់ ក្នុង​ចំណោម​ហ្វូង​មនុស្ស​ដ៏​ច្រើន​សន្ធឹក តែ​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​បាន​មើល​ឃើញ​ការ​ចូល​រួម​របស់​ទាហាន​ទាំង​នោះ ជា​កិត្តិយស​ដ៏​ធំ​បំផុត​សម្រាប់​ពួកគេ​។ ទាហាន​ម្នាក់​បាន​និយាយ​ថា “វា​ជា​ឱកាស សម្រាប់​ឲ្យ​ពួក​គាត់​បំពេញ​ភារៈ​កិច្ច​ចុង​ក្រោយ សម្រាប់​ក្សត្រី​អេលី​ហ្សាប៊ែត”។ សម្រាប់​គាត់ កិច្ចការ​នេះ​សំខាន់ មិនមែន​ដោយសារ​អ្វី​ដែល​គាត់​កំពុង​ធ្វើ​នោះ​ទេ តែ​ដោយសារ​មនុស្ស​ដែល​គាត់​បាន​ធ្វើ​កិច្ច​ការ​នោះ​ជូន​។ ពួក​លេវី​ដែល​បាន​ទទួល​ការ​ចាត់​តាំង ឲ្យ​ចាត់ចែង​ការ​តុប​តែង​លម្អ​រោង​ឧបោសថ ក៏​មាន​គោលដៅ​ស្រដៀង​នេះ​ផង​ដែរ​។ កូនចៅ​របស់​គ្រួសារ​គើសុន កេហាត់ និង​ម្រ៉ារី មិន​មាន​តួនាទី​ដូច​ពួក​សង្ឃ​នោះ​ទេ តែ​មាន​តួនាទី​ដែល​ហាក់​ដូច​ជា​សាមញ្ញ ដូចជា ការ​លាង​សម្អាត​គ្រឿង​សង្ហា​រឹម ជើង​ចង្កៀង វាំងនន បង្គោល ត្រសាល និង​ខ្សែពួរ​ជាដើម(ជន​គណនា ៣:២៥-២៦,២៨,៣១,៣៦-៣៧)។ តែ​ការងារ​របស់​ពួកគេ​បាន​ទទួល​ការ​ចាត់​តាំង​យ៉ាង​ជាក់​លាក់​ពី​ព្រះអម្ចាស់ “ឲ្យ​ធ្វើ​ការងារ​ផ្នែក​រោង​ឧបោសថ”(ខ.៨) ហើយ​បាន​កត់ទុក​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ ដើម្បី​ឲ្យ​មនុស្ស​ជំនាន់​ក្រោយ​បាន​ដឹង​។ រឿង​នេះ​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​យើង​ណាស់​។ សព្វថ្ងៃ​នេះ កិច្ចការ​ជា​ច្រើន​ដែល​យើង​ធ្វើ នៅ​កន្លែង​ធ្វើ​ការ នៅ​ផ្ទះ ឬ​នៅ​ព្រះ​វិហារ​ក្តី ប្រហែល​ហាក់​ដូចជា​មិន​សំខាន់ ចំពោះ​លោកិយ​ដែល​ឲ្យ​តម្លៃ​មក​លើ​មុខ​តំណែង…

Read article
តើខ្ញុំជាអ្វី?

១របាក្សត្រ ២៩:១៤-២០ តែ​តើ​ទូល​បង្គំ​ជា​អ្វី ហើយ​រាស្ត្រ​របស់​ទូល​បង្គំ​នេះ​ជា​អ្វី ដែល​យើង​ខ្ញុំ​រាល់​គ្នា​អាច​នឹង​ថ្វាយ​ដង្វាយ​យ៉ាង​នេះ ដោយ​ស្ម័គ្រ​ពី​ចិត្ត​បាន? ១របាក្សត្រ ២៩:១៤ ក្នុង​នាម​ខ្ញុំ​ជា​សមាជិក​របស់​ក្រុម​អ្នក​ដឹកនាំ ក្នុង​ការងារ​ព្រះវិហារ​ក្នុង​តំបន់ ខ្ញុំ​ក៏​មាន​តួនាទី​អញ្ជើញ​អ្នក​ដទៃ ឲ្យ​ចូល​រួម​ជាមួយ​យើង ក្នុង​ការ​ពិភាក្សា​របស់​អ្នក​ដឹកនាំ​ផង​ដែរ​។ ការ​អញ្ជើញ​របស់​ខ្ញុំ មាន​ការ​រៀបរាប់​អំពី​ពេល​វេលា​ដែល​ត្រូវ​លះបង់ និង​មាន​ការ​បង្រៀន​ជា​ចំណុចៗ អំពី​វិធី​សាស្ត្រ​ដែល​អ្នក​ដឹកនាំ​ត្រូវ​ការ ដើម្បី​ទំនាក់​ទំនងជា​មួយ​ក្រុម​តូច​របស់​ពួកគេ ទាំង​ក្នុង​ការ​ជួប​ប្រជុំ​ដោយ​ផ្ទាល់ ក៏​ដូចជា​តាម​ទូរស័ព្ទ​។ ជា​ញឹក​ញាប់ ខ្ញុំ​មាន​ការ​ស្ទាក់ស្ទើរ​មិន​ហ៊ាន​ណែនាំ​អ្នក​ដទៃ​ឲ្យ​អនុវត្ត​តាម ព្រោះ​ខ្ញុំ​បាន​ដឹង​អំពី​ការ​លះបង់ ដែល​ពួកគេ​ត្រូវ​មាន ដើម្បី​ក្លាយ​ជា​អ្នក​ដឹកនាំ​។ ហើយ​ជួនកាល ពួក​គេ​បាន​ឆ្លើយ​តប​ថា ពួកគេ​មាន​ព្រះពរ​ណាស់ ដែល​បាន​ចូល​រួម​ការ​ជួប​ជុំ​នោះ​។ ការ​ឆ្លើយតប​ដូច​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​។ ពួកគេ​មិន​បាន​បដិសេធ​ការ​អញ្ជើញ​នេះ​ទេ តែ​ផ្ទុយ​ទៅវិញ ពួកគេ​បាន​ពិពណ៌នា អំពី​ការ​ដឹង​គុណ​ចំពោះ​ព្រះអម្ចាស់ សម្រាប់​ការ​គ្រប់​យ៉ាង​ដែល​ព្រះអង្គ​បាន​ធ្វើ​ក្នុង​ជីវិត​ពួកគេ ជា​ហេតុផល​ដែល​ពួកគេ​មាន​ចិត្ត​ឆេះ​ឆួល​ចង់​ធ្វើ​ការ​ថ្វាយ​ព្រះអង្គ​។ នៅពេល​ដែលគេ​ដល់​ពេល​ត្រូវ​ថ្វាយ​ធនធាន​ផ្ទាល់​ខ្លួន ដើម្បី​ធ្វើ​ការសាងសង់​ព្រះវិហារ​ថ្វាយ​ព្រះអម្ចាស់ ស្តេច​ដាវីឌ​ក៏​មាន​ការ​ឆ្លើយ​តប​ស្រដៀង​នេះ​ផង​ដែរ​។ ទ្រង់​ពោល​ថា “តើ​ទូល​បង្គំ​ជា​អ្វី ហើយ​រាស្ត្រ​របស់​ទូល​បង្គំ​នេះ​ជា​អ្វី ដែល​យើង​ខ្ញុំ​រាល់​គ្នា​អាច​នឹង​ថ្វាយ​ដង្វាយ​យ៉ាង​នេះ ដោយ​ស្ម័គ្រ​ពី​ចិត្ត​បាន?” (១របាក្សត្រ ២៩:១៤)។ ការ​ដែល​ស្តេច​ដាវីឌ​បាន​ថ្វាយ​ដោយ​ស្ម័គ្រ​ពី​ចិត្ត ក៏បាន​ទទួល​ការ​បណ្តាល ពី​ចិត្ត​ដែល​ដឹង​គុណ​ព្រះអម្ចាស់ ដែល​បាន​ធ្វើ​ការ​ក្នុង​ជីវិត​ទ្រង់ និង​ប្រជាជន​អ៊ីស្រាអែល​។ ការ​ឆ្លើយតប​របស់​ទ្រង់​បាន​បង្ហាញ​ការ​បន្ទាប​ខ្លួន និង​ការ​ទទួល​ស្គាល់​សេចក្តី​ល្អ​របស់​ព្រះអម្ចាស់ ចំពោះ​អ្នក​ដទៃ និង​ជន​បរទេស…

Read article
មើល ដោយជំនឿ

ហេព្រើរ ១១:១-៨ រីឯ​សេចក្តី​ជំនឿ នោះ​គឺជា​ចិត្ត​ដែល​ដឹង​ជាក់​ថា​នឹង​បាន​ដូច​សង្ឃឹម ជា​សំ​គាល់​ពី​ការ​ដែល​មើល​មិន​ឃើញ​។ ហេព្រើរ ១១:១ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ខ្ញុំ​ដើរ​ហាត់​ប្រាណ​នៅពេល​ព្រឹក ពន្លឺ​ថ្ងៃរះ​បាន​ចាំង​ត្រូវ​ទឹក​បឹង​មីឈឺហ្គិន ចំ​ប្លង់​ដ៏​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ បង្កើត​បានជា​ផ្ទាំង​ទេសភាព​ដ៏​គួរ​ឲ្យ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​។ ខ្ញុំ​ក៏បាន​ប្រាប់​មិត្ត​ភក្តិ​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ឈប់​សិន ហើយ​រង់​ចាំ​ខ្ញុំ​មួយ​ភ្លែត ខណៈ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ដក​ទូរស័ព្ទ​ចេញ​មក​ថតរូប​។ ដោយសារ​ទីតាំង​របស់​ព្រះ​អាទិត្យ​ចំ​ពីមុខ​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​មិន​បាន​មើល​ឃើញ​រូប​ភាព​នៅ​លើ​ទូរស័ព្ទ​ខ្ញុំ​ច្បាស់ មុន​ពេល​ខ្ញុំ​ចុច​ប៊ូតុង​ថត​យក​រូប​ភាព​នោះ​ទេ​។ តែ​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ដូច​នេះ​ពី​មុន​មក ដូច​នេះ ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ថា រូបថត​នោះ​នឹង​មាន​ភាព​ស្រស់​ស្អាត​។ ខ្ញុំ​ក៏បាន​ប្រាប់​មិត្ត​ភក្តិ​ខ្ញុំ​ថា “យើង​មិន​អាច​មើល​រូបថត​នោះ​ឃើញ​ច្បាស់ ដោយសារ​ចាំង​ពន្លឺ​ថ្ងៃ តែ​រូបថត​ដូច​នេះ តែងតែ​មាន​ភាព​ស្រស់​ស្អាត”។ ការ​ដើរ​ដោយ​ជំនឿ ឆ្លង​កាត់​ជីវិត​នេះ ច្រើនតែ​មាន​លក្ខណៈ​មិន​ខុសពី​ការ​ថតរូប​យ៉ាង​ដូច​នេះ​។ យើង​មិន​តែងតែ​អាច​មើល​ឃើញ​រូប​ភាព​ជា​លម្អិត​នៅ​លើ​អេក្រង់​ទូរស័ព្ទ តែ​មិន​មាន​ន័យ​ថា យើង​មិន​អាច​ថត​បាន​រូប​ភាព​ស្រស់​ស្អាត​នោះ​ទេ​។ អ្នក​មិន​តែងតែ​អាច​មើល​ឃើញ​ព្រះ​ធ្វើ​ការ តែ​អ្នក​អាច​ទុក​ចិត្ត​ថា ព្រះ​អង្គ​កំពុងតែ​ធ្វើ​ការ​។ គឺ​ដូច​ដែល​កណ្ឌ​គម្ពីរ​ហេព្រើរ​បាន​ចែងថា “សេចក្តី​ជំនឿ នោះ​គឺជា​ចិត្ត​ដែល​ដឹង​ជាក់​ថា​នឹង​បាន​ដូច​សង្ឃឹម ជា​សំ​គាល់​ពី​ការ​ដែល​មើល​មិន​ឃើញ”(១១:១)។ ដោយ​ជំនឿ យើង​ទុកចិត្ត​ព្រះអម្ចាស់ ជា​ពិសេស​នៅពេល​ដែល​យើង​មិន​អាច​មើល​ឃើញ ឬ​យល់​អំពី​ការ​អ្វី​ដែល​ព្រះអង្គ​កំពុង​ធ្វើ​។ ដោយ​ជំនឿ ការ​មិន​អាច​មើល​ឃើញ​រូប​ច្បាស់ មិន​បាន​រា​រាំង​យើង​មិន​ឲ្យ​ថតរូប​បាន​ឡើយ​។ វា​អាច​នាំ​ឲ្យ​យើង​អធិស្ឋាន​កាន់តែ​ច្រើន និង​ស្វែងរក​ទិសដៅ​ពី​ព្រះអង្គ​។ យើង​ក៏​អាច​ពឹង​ផ្អែក​ទៅលើ​ទី​បន្ទាល់​របស់​អ្នក​ដែល​បាន​ដើរ​ដោយ​ជំនឿ​(ខ.៤-១២) ក៏​ដូច​ជា​តាម​រយៈ​ទី​បន្ទាល់​ផ្ទាល់​ខ្លួន គឺ​ទី​បន្ទាល់​អំពី​ការ​អ្វី​ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ធ្វើ​កាលពី​មុន និង​អាច​ធ្វើ​បន្ត​ទៀត​។—Katara Patton តើ​អ្នក​កំពុងតែ​ទុក​ចិត្ត​ថា ព្រះ​ទ្រង់​នឹង​ធ្វើ​អ្វី…

Read article
សក្តិសមនឹងទទួលការសរសើរគ្រប់យ៉ាង

ទំនុក​ដំកើង ១៨:១-៦ ឱ​ព្រះយេហូវ៉ា​ដ៏​ជា​កំឡាំង​នៃ​ទូល​បង្គំ​អើយ ទូល​បង្គំ​ស្រឡាញ់​ទ្រង់​។ ទំនុក​ដំកើង ១៨:១ មនុស្ស​ជា​ច្រើន​បាន​ចាត់​ទុក​លោក ហ្វឺរេនតេ(Ferrante) និង លោក ថេឈើរ(Teicher) ជា​ដៃគូ​លេង​ព្យាណូ​ដែល​អស្ចារ្យ​បំផុត ក្នុង​ប្រវត្តិ​សាស្រ្ត​។ អ្នក​ទាំង​ពីរ​បាន​រួបរួម​គ្នា​លេង​ភ្លេង​យ៉ាង​រលូន បង្កើត​បានជា​តន្ត្រី​ពីរោះ​ក្រៃ​លែង បានជា​គេ​ពិពណ៌នា​ថា អ្នក​ទាំង​ពីរ​លេង​ភ្លេង ដោយ​ប្រើ​ដៃ​បួន តែ​គំនិត​តែមួយ​។ ពេល​គេ​ឮ​ភ្លេង​ដែល​អ្នក​ទាំង​ពីរ​បាន​ប្រគំ គេ​អាច​ចាប់​ផ្តើម​យល់​អំពី​ទំហំ​នៃ​ការ​ប្រឹង​ប្រែង​របស់​ពួកគេ ដែល​បាន​បង្កើត​ស្នាដៃ​សិល្បៈ​ដ៏​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ​យ៉ាង​នេះ​។ ប៉ុន្តែ ជាង​នេះ​ទៅទៀត ពួកគេ​ស្រឡាញ់​អ្វី​ដែល​ពួកគេ​កំពុង​ធ្វើ​។ តាម​ពិត សូម្បីតែ​បន្ទាប់ពី​ពួកគេ​បាន​ចូល​និវត្តន៍​នៅ​ឆ្នាំ ១៩៨៩ ពួកគេ​បាន​ចូល​ហាង​លក់​ព្យាណូ​ក្នុង​តំបន់ ហើយ​ក៏​បាន​ប្រគំ​តន្ត្រី ដោយ​មិន​បាន​ព្រៀង​ទុក​។ សរុប​មក ពួកគេ​គ្រាន់តែ​ចូល​ចិត្ត​និពន្ធ​បទ​ភ្លេង​ប៉ុណ្ណោះ​។ ស្តេច​ដាវីឌ​ក៏​ចូល​ចិត្ត​និពន្ធ​បទ​ភ្លេង​ផង​ដែរ តែ​ទ្រង់​បាន​ធ្វើ​ការ​ជា​ដៃ​គូរ​ជាមួយ​ព្រះអម្ចាស់ ដើម្បី​ឲ្យ​បទ​ចម្រៀង​ទ្រង់​មាន​គោលបំណង​កាន់តែ​ខ្ពស់​ឡើង​។ បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង​ដែល​ទ្រង់​បាន​និពន្ធ បាន​ឆ្លុះ​បញ្ចាំង​អំពី​ជីវិត​របស់​ទ្រង់ ដែល​ពេញ​ដោយ​ទុក្ខ​លំបាក និង​បំណង​ព្រះទ័យ​របស់​ទ្រង់​ដែល​ចង់​រស់នៅ​ដោយ​ការ​ពឹង​ផ្អែកលើ​ព្រះអង្គ កាន់តែ​ជ្រាល​ជ្រៅ ។ តែ​ក្នុង​ពេល​ដែល​ទ្រង់​បាន​ប្រព្រឹត្ត​ខុស និង​មាន​ចំណុច​ខ្វះខាត ការ​សរសើរ​ដំកើង​របស់​ទ្រង់​បាន​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ “សំនៀង​ខាង​វិញ្ញាណ​ដ៏​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ” ដោយ​ទ្រង់​បាន​ទទួល​ស្គាល់​ភាព​ធំ​ប្រសើរ និង​សេចក្តី​ល្អ​របស់​ព្រះអម្ចាស់ សូម្បីតែ​ក្នុង​ពេល​ដែល​ងងឹត​បំផុត​។ នៅ​ពី​ក្រោយ​ការ​សរសើរ​ដំកើង​របស់​ស្តេច​ដាវីឌ គឺ​មាន​ពេញ​ដោយ​ក្តី​ស្រឡាញ់ គឺ​ដូច​ដែល​ទ្រង់​បាន​ពោល ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ១៨:១ ថា…

Read article
ព្រះពរនៅទិវាអរព្រះគុណព្រះ

លូកា ១៤:១២-១៤ បើ​កាលណា​អ្នក​រៀប​លៀង​ភ្ញៀវ​នោះ ចូរ​អញ្ជើញ​ពួក​អ្នកក្រ អ្នក​ពិការ អ្នក​ខ្ញើច និង​អ្នក​ខ្វាក់​វិញ យ៉ាង​នោះ អ្នក​នឹង​បាន​ពរ​ពិត​។ លូកា ១៤:១៣-១៤ កាលពី​ឆ្នាំ២០១៦ អ្នក​ស្រីវេនដា ដេញ(Wanda Dench) បាន​ផ្ញើ​សារ​អញ្ជើញ​ចៅ​ប្រុស​គាត់ មក​ចូល​រួម​ការ​ញាំ​អាហារ​ពេល​ល្ងាច​ជុំ​គ្នា នៅ​ក្នុង​ទិវា​អរ​ព្រះគុណ​ព្រះ ដោយ​មិន​បាន​ដឹង​ថា គាត់​បាន​ផ្លាស់​ប្តូរ​លេខ​ទូរស័ព្ទ​របស់​គាត់ កាលពី​ពេល​ថ្មីៗ​នេះ​ទេ​។ សារ​នោះ​ក៏បាន​ផ្ញើ​ទៅដល់​មនុស្ស​ម្នាក់​ដែល​គាត់​មិន​ស្គាល់ ឈ្មោះ​ចាម៉ល(Jamal)។ ចាម៉ល​មិន​មាន​គម្រោង​ទៅណា​ទេ នៅ​ថ្ងៃ​នោះ។ ដូច​នេះ បន្ទាប់ពី​គាត់​បាន​បញ្ជាក់​ឲ្យ​បាន​ច្បាស់​ថា គាត់​ជា​នរណា គាត់​ក៏បាន​សួរ​អ្នក​ស្រី​វេដា​ថា តើ​គាត់​អាច​ទៅ​ចូល​រួម​អាហារ​ពេល​ល្ងាច​បានទេ​។ អ្នក​ស្រី​វេនដា​ក៏បាន​ឲ្យ​គាត់​ចូល​រួម​។ លោក​ចាម៉ល​ក៏បាន​ទៅ​ចូល​រួម​អាហារ​ពេល​ល្ងាច​នៅ​ថ្ងៃ​នោះ ហើយក៏​បាន​បន្ត​ចូល​រួម​នៅ​ឆ្នាំ​ក្រោយៗ​ទៀត​។ ដូច​នេះ ការ​ផ្ញើ​សារ​ច្រឡំ​មនុស្ស បាន​ក្លាយ​ជា​ព្រះពរ​ប្រចាំ​ឆ្នាំ​សម្រាប់​លោក​ចាម៉ល​។ ចិត្ត​សប្បុរស​របស់​អ្នក​ស្រី​វេនដា ក្នុង​ការ​អញ្ជើញ​មនុស្ស​ដែល​គាត់​មិន​ស្គាល់ ឲ្យ​ចូល​រួម​អាហារ​ពេល​ល្ងាច បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ អំពី​ការ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​របស់​ព្រះយេស៊ូវ ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​ដំណឹង​ល្អ​លូកា​។ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ពិធីជប់លៀង នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​របស់​ពួក​ផារិ​ស៊ី​ម្នាក់ ដែល​មាន​ឥទ្ធិពល(លូកា ១៤:១) ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​កត់​សំគាល់​ឃើញ​គាត់​អញ្ជើញ​នរណា​ខ្លះ ឲ្យ​ចូល​រួម ហើយក៏​ឃើញ​ភ្ញៀវ​ទៅ​រក​កន្លែង​អង្គុយ​ដែល​ល្អ​ជាងគេ​ផង​ដែរ(ខ.៧)។ ព្រះយេស៊ូវ​ក៏បាន​ប្រាប់​ពួក​ផារិ​ស៊ី​ជា​ម្ចាស់​ផ្ទះ​ថា ការ​អញ្ជើញ​មនុស្ស ផ្អែក​ទៅលើ​លទ្ធ​ភាព​ដែល​គេ​អាច​តប​ស្នង(ខ.១២) នឹង​នាំ​ឲ្យ​គាត់​បាន​ទទួល​ព្រះពរ​តិច​ទេ​។ ផ្ទុយ​ទៅវិញ គាត់​ត្រូវ​អញ្ជើញ​មនុស្ស​ដែល​គ្មាន​លទ្ធ​ភាព​តប​ស្នង​គាត់​វិញ…

Read article
ធ្វើជាពន្លឺនៅក្នុងលោកិយដ៏ងងឹត

ភីលីព ២:១២-១៦ អ្នក​រាល់​គ្នា​ភ្លឺ​នៅ​កណ្តាល​គេ ដូច​ជា​តួ​ពន្លឺ​នៅ​ក្នុង​លោក ទាំង​ហុច​ព្រះបន្ទូល​នៃ​ជីវិត​ដល់​គេ​។ ភីលីព ២:១៥-១៦ បញ្ហា​ទីមួយ ដែល​ខ្ញុំ​បាន​កត់​សំ​គាល់​ឃើញ​ក្នុង​ទីក្រុង​មួយ​នោះ គឺ​តំបន់​បន​ល្បែង​ស៊ីសង​។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ឃើញ​ហាង​លក់​កញ្ឆា ហាង​លក់​សម្ភារៈ​អាស​អាភាស និង​ផ្ទាំង​ផ្សាយ​ពាណិជ្ជកម្ម​ធំៗ អំពី​មេធាវី​ឱកាស​និយម ដែល​រក​ផល​ចំណេញ​ពី​ទុក្ខ​លំបាក​របស់​អ្នក​ដទៃ​។ ខ្ញុំ​បាន​ទៅដល់​ទីក្រុង​ជា​ច្រើន​ដែល​មាន​អំពើបាប តែ​ទីក្រុង​មួយ​នេះ​ហាក់​ដូចជា​អាក្រក់​ខ្លាំង​ជាងគេ​។ ទោះជា​យ៉ាងណា​ក៏ដោយ អារម្មណ៍​របស់​ខ្ញុំ​ក៏បាន​ភ្លឺ​ស្វាង ពេល​ខ្ញុំ​ជជែក​គ្នា​ជាមួយ​អ្នក​បើក​បរ​តាក់​ស៊ី​  ​នៅ​ពេល​ព្រឹក​ថ្ងៃ​បន្ទាប់​។ គាត់​ថា គាត់​បាន​អធិស្ឋាន​ដល់​ព្រះ​អម្ចាស់​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ សូម​ព្រះអង្គ​ចាត់​មនុស្ស​ដែល​ព្រះអង្គ​ចង់​ឲ្យ​គាត់​ជួយ​។ គាត់​ថា គាត់​ឃើញ​ល្បែង​ស៊ីសង ការ​ញៀន​ថ្នាំ អំពើ​ពេស្យាចារ និង​មនុស្ស​ដែល​បែក​បាក់​គ្រួសារ​បាន​មក​ចែក​ចាយ​បញ្ហា​របស់​ពួកគេ ទាំង​ទឹក​ភ្នែក ឲ្យ​គាត់​ស្តាប់​។ គាត់​បាន​ឈប់​ឡាន ដើម្បី​ស្តាប់​ពួកគេ​និយាយ ហើយ​ក៏​បាន​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​ពួកគេ​។ នេះ​ជា​ការងារ​ដែល​គាត់​បាន​ធ្វើ​ថ្វាយ​ព្រះអង្គ​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ​។ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​ពិពណ៌នា អំពី​ការ​ដែល​ព្រះ​យេស៊ូវ​យាង​ចុះ​មក​ចាប់​កំណើត​ក្នុង​លោកិយ​ដែល​ពេញ​ដោយ​បាប(ភីលីព ២:៥-៨) ហើយ​ព្រះអង្គ​មាន​ការ​ត្រាស់ហៅ សម្រាប់​អ្នកជឿ​ម្នាក់ៗ​។ ពេលណា​យើង​ខិតខំ​ធ្វើ​តាម​បំណង​ព្រះទ័យ​ព្រះអង្គ(ខ.‌១៣) ហើយ​ប្រកាន់​ខ្ជាប់​តាម “ព្រះបន្ទូល​នៃ​ជីវិត” ដែល​ជា​ដំណឹង​ល្អ(ខ.‌១៦) យើង​នឹង​ក្លាយ​ជា​កូន​ព្រះ​ដែល “រក​បន្ទោស​មិន​បាន​នៅ​ក្នុង​ដំណ​មនុស្ស​វៀច ហើយ​ខិល​ខូច ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​ភ្លឺ​នៅ​កណ្តាល​គេ ដូច​ជា​តួ​ពន្លឺ​នៅ​ក្នុង​លោក”(ខ.‌១៥)។ យើង​ត្រូវ​នាំ​ពន្លឺ​របស់​ព្រះយេស៊ូវ ចូល​ក្នុង​ភាព​ងងឹត​ក្នុង​លោកិយ ដូច​អ្នក​បើកបរ​តាក់​ស៊ី​នោះ​ផង​ដែរ​។ អ្នកជឿ​ព្រះគ្រីស្ទ​ត្រូវ​រស់នៅ ដោយ​ចិត្ត​ស្មោះ​ត្រង់…

Read article
យើងមានតម្លៃចំពោះព្រះអង្គ

អេសាយ ៤៣:១-៧ ឯង​មាន​ដំឡៃ​វិសេស​នៅ​ភ្នែក​អញ ក៏​គួរ​លើក​ដំកើង ហើយ​ជាទី​ស្រឡាញ់​ដល់​អញ​ផង​។ អេសាយ ៤៣:៤ កាលពី​ក្មេង ឪពុក​របស់​លោក​មិង(Ming) មាន​អត្ត​ចរិក​កោង​កាច ហើយ​ខ្វះ​ភាព​ស្និទ្ធ​ស្នាល​។ សូម្បីតែ​នៅពេល​ដែល​លោក​មិង​មាន​ជំងឺ ហើយ​ត្រូវ​ទៅ​ជួប​ពេទ្យ​កុមារ ឪពុក​គាត់​បាន​រអ៊ូ​រទាំ​ថា គាត់​ជា​មនុស្ស​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ធុញ​ទ្រាន់​។ មាន​ពេល​មួយ គាត់​បានឮ​ឪពុក​ម្តាយ​គាត់​ឈ្លោះ​ប្រកែក​គ្នា ហើយក៏​បាន​ដឹង​ថា ឪពុក​គាត់​ថែម​ទាំង​ឲ្យ​ម្តាយ​គាត់​រំលូត​គាត់​ចោល​ទៀត​ផង​។ គាត់​ក៏បាន​ចាប់​ផ្តើម​មាន​អារម្មណ៍​ថា គាត់​ជា​កូន​ដែលគេ​មិន​ចង់​មាន ហើយ​បន្ត​មាន​អារម្មណ៍​ដូច​នេះ​ទៀត រហូត​ដល់​ពេល​គាត់​ពេញវ័យ​។ ពេល​គាត់​ក្លាយ​ជា​អ្នកជឿ​ព្រះយេស៊ូវ គាត់​មាន​ការ​ពិបាក​នៅ​ក្នុង​ការ​ទំនាក់​ទំនងជា​មួយ​ព្រះអម្ចាស់ ជា​ព្រះវរបិតា​របស់​គាត់ ទោះ​គាត់​បាន​ទទួល​ព្រះអង្គ​ជា​ព្រះអម្ចាស់ និង​ព្រះ​អង្គ​សង្គ្រោះ​នៃ​ជីវិត​គាត់​ហើយ​ក្តី​។ បើ​យើង​មាន​អារម្មណ៍​ដូច​លោក​មិង​ដែរ ដោយសារ​យើង​មិន​ដែល​មាន​អារម្មណ៍​ថា ឪពុក​ខាង​សាច់​ឈាម​ស្រ​ឡាញ់​យើង យើង​នឹង​មាន​ការ​សង្ស័យ​ស្រដៀង​គាត់​ផង​ដែរ ក្នុង​ទំនាក់​ទំនង​របស់​យើង​ជាមួយ​ព្រះអង្គ​។ យើង​ប្រហែល​ឆ្ងល់​ថា តើ​ខ្ញុំ​ជា​បន្ទុក​របស់​ព្រះ​អង្គ​ឬ? តើ​ព្រះអង្គ​ខ្វល់​អំពី​ខ្ញុំ​ទេ? ឪពុក​នៅ​ផែនដី​របស់​យើង​ប្រហែល​មិន​យក​ចិត្ត​ទុកដាក់​ចំពោះ​យើង ហើយ​នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​យើង តែ​ព្រះវរបិតា​នៃ​យើង​ដែល​គង់នៅ​ស្ថាន​សួគ៌ បាន​យាង​មក​ក្បែរ​យើង ហើយ​មាន​បន្ទូល​ថា ព្រះអង្គ​ស្រឡាញ់​យើង(អេសាយ ៤៣:៤)។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​អេសាយ ជំពូក៤៣ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​មាន​បន្ទូល​មក​កាន់​យើង ក្នុង​នាម​ជា​ព្រះអាទិករ និង​ព្រះវរបិតា​។ បើ​អ្នក​ឆ្ងល់​ថា ហេតុ​អ្វី​ព្រះអង្គ​សព្វ​ព្រះទ័យ​ឲ្យ​អ្នក​រស់នៅ ក្រោម​ការ​ថែរក្សា ជា​ផ្នែក​មួយ​នៃ​គ្រួសារ​ព្រះអង្គ សូម​ស្តាប់​ព្រះបន្ទូល​ដែល​ព្រះ​អង្គ​មាន​មក​កាន់​រាស្រ្ត​ព្រះ​អង្គ​ថា “ចូរ​នាំ​អស់​ទាំង​កូន​ប្រុស​របស់​អញ​មក​ពី​ទី​ឆ្ងាយ ហើយ​ពួក​កូន​ស្រី​អញ​មកពី​ចុង​ផែនដី​ចុះ”(ខ.៦)។…

Read article