ការបញ្ចប់ដ៏ល្អ
ខ្ញុំបានតយុទ្ធយ៉ាងល្អ ខ្ញុំបានរត់ប្រណាំងជាស្រេច ខ្ញុំបានរក្សាសេចក្តីជំនឿទៅហើយ។ ២ធីម៉ូថេ ៤:៧ ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិ ក្នុងការដឹកនាំកម្មវិធីជួបជុំអធិស្ឋាន។ យើងម្នាក់ៗដែលចូលរួមក្នុងកម្មវិធីនេះ សុទ្ធតែបានចាកចេញពីផ្ទះពីរបីថ្ងៃ ដើម្បីអធិស្ឋាន និងធ្វើការជញ្ជឹងគិត ដែលពិតជាអាចមានប្រយោជន៍ខាងវិញ្ញាណណាស់ បានជាក្នុងអំឡុងពេលនោះ ជួនកាល ខ្ញុំឲ្យអ្នកចូលរួមធ្វើលំហាត់ ដោយប្រាប់ពួកគេថា “សូមស្រមៃថា ជីវិតរបស់អ្នកបានបញ្ចប់ ហើយកាសែតបានចុះផ្សាយដំណឹងមរណៈភាពរបស់អ្នក។ តើអ្នកចង់ឲ្យកាសែតចុះផ្សាយដូចម្តេចខ្លះ អំពីខ្លួនអ្នក?” សំណួរនេះ បាននាំឲ្យអ្នកចូលរួមខ្លះ បានផ្លាស់ប្តូរអាទិភាពក្នុងការរស់នៅ ដោយដាក់គោលដៅឲ្យជីវិតរបស់ខ្លួនមានការបញ្ចប់ដ៏ល្អ។ កណ្ឌគម្ពីរធីម៉ូថេទី២ គឺជាសំណេរចុងក្រោយរបស់សាវ័កប៉ុល។ កាលនោះ គាត់មានអាយុជាង៦០ឆ្នាំ ហើយទោះគាត់បានប្រឈមមុខដាក់សេចក្តីស្លាប់ក៏ដោយ ក៏នៅពេលនោះ គាត់បានដឹងថា ជីវិតគាត់កាន់តែជិតដល់ទីបញ្ចប់ហើយ(២ធីម៉ូថេ ៤:៦)។ គាត់នឹងមិនធ្វើដំណើរបេសកកម្ម ហើយក៏មិនសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំរបស់គាត់ទៀតឡើយ។ គាត់បានក្រឡេកមកមើលជីវិតខ្លួនឯង ហើយនិយាយថា “ខ្ញុំបានតយុទ្ធយ៉ាងល្អ ខ្ញុំបានរត់ប្រណាំងជាស្រេច ខ្ញុំបានរក្សាសេចក្តីជំនឿទៅហើយ”(ខ.៧)។ គាត់មិនមានភាពល្អឥតខ្ចោះនោះទេ(១ធីម៉ូថេ ១:១៥-១៦) តែគាត់បានពិនិត្យមើលជីវិតខ្លួនឯង ឃើញថា ខ្លួនគាត់បាននៅជាប់ក្នុងព្រះ និងដំណឹងល្អយ៉ាងត្រឹមត្រូវ។ គេបាននិយាយតពីមាត់មួយទៅមាត់មួយ តាំងពីសម័យដើមថា បន្ទាប់ពីគាត់បានផ្ញើសំបុត្រនេះរួចហើយ មិនយូរប៉ុន្មាន គាត់ក៏បានបាត់បង់ជីវិត ដោយសារជំនឿ។ ការជញ្ជឹងគិតអំពីចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់យើង…
Read article
