នំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ

You are here:
សេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលបានរំដោះឲ្យរួចពីអតីតកាល

កុំ​តែ​មាន​សេចក្តី​សប្បុរស​របស់​ព្រះយេហូវ៉ា នោះ​យើង​បាន​សូន្យ​បាត់​អស់​រលីង​ទៅ​ហើយ ឯ​សេចក្តី​មេត្តាករុណា​របស់​ទ្រង់ នោះ​មិន​ចេះ​ផុត​ឡើយ។ បរិទេវ ៣:២២ កាល​ពី​ក្មេង មិត្ត​ភក្តិ​ខ្ញុំ​បាន​សុំ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ទៅ​ចែក​ចាយ​ទី​បន្ទាល់ ដល់​ក្មេង​ស្រី​ជំទង់​មួយ​ក្រុម ក្នុង​សិក្ខា​សាលា​មួយ ដែល​លើក​ទឹក​ចិត្ត​យុវជន​ឲ្យ​រក្សា​ភាព​បរិសុទ្ធ។ ពេល​នោះ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​បដិសេធ។ កាល​ខ្ញុំ​នៅ​វ័យ​ជំទង់ ខ្ញុំ​និង​មិត្ត​ប្រុស​ខ្ញុំ​បាន​ជំរត់​គ្នា។ រឿង​នេះ​បាន​នាំ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មាន​ការ​លំបាក​ជាច្រើន ហើយ​អំពើ​អសីលធម៌​របស់​ខ្ញុំ បាន​បណ្តាល​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មាន​ស្នាម​សម្លាក ក្នុង​ចិត្ត​អស់​ជា​ច្រើន​ទសវត្សរ៍។ បន្ទាប់​ពី​ខ្ញុំ​បាន​រៀបការ ហើយ​បាត់​បង់​កូន​ដំបូង ដោយសារ​ការ​រលូត​កូន ខ្ញុំ​ក៏​បាន​គិត​ថា ព្រះ​ទ្រង់​កំពុង​ដាក់​ទោស​ខ្ញុំ ដោយសារ​អំពើ​បាប​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ប្រព្រឹត្ត​កាល​ពី​មុន។ ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ថ្វាយ​ជីវិត​ខ្ញុំ​ដល់​ព្រះ​គ្រីស្ទ នៅ​អាយុ​៣០​ឆ្នាំ ខ្ញុំ​បាន​សារភាព​បាប​របស់​ខ្ញុំ ហើយ​ក៏​បាន​ប្រែ​ចិត្ត…តែ​ខ្ញុំ​នៅ​តែ​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​បាប ហើយ​លន់តួ​បាប​ជា​ថ្មី​ម្តង​ហើយ​ម្តង​ទៀត ។ ការ​ប្រកាន់​ទោស​ខ្លួន​ឯង និង​ភាព​អាម៉ាស់​បាន​ស៊ី​បំផ្លាញ​ជីវិត​ខ្ញុំ។  តើ​ខ្ញុំ​អាច​ចែក​ចាយ​អំពី​ព្រះ​គុណ​របស់​ព្រះ​យ៉ាង​ដូចម្តេច ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​មិន​ទាន់​បាន​ទទួល​ទាំង​ស្រុង នូវ​អំណោយ​នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដែល​ព្រះអង្គ​មាន​ចំពោះ​ខ្ញុំ? តែ​អរ​ព្រះគុណ​ព្រះ​អង្គ ដែល​ក្រោយ​មក ទ្រង់​ក៏​បាន​លប់​ចោល​ការ​កុហក ដែល​បាន​ចង​ខ្ញុំ​ជាប់​នឹង​ជីវិត​ចាស់ មុន​ពេល​ខ្ញុំ​សារភាព​បាប។ ដោយ​ព្រះគុណ​ព្រះអង្គ ទី​បំផុត ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ទទួល ការ​អត់​ទោស ដែល​ព្រះ​អង្គ​បាន​ប្រទាន​មក​ខ្ញុំ​តាំង​ពី​ដើម​មក។ ព្រះ​ទ្រង់​យល់​ចិត្ត​យើង ពេល​ដែល​យើង​ពោល​ទំនួញ អំពី​ការ​ឈឺ​ចាប់​ និង​ផល​វិបាក​នៃ​អំពើ​បាប​របស់​យើង។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ព្រះ​អង្គ​ក៏​បាន​ប្រទាន​កម្លាំង​ឲ្យ​យើង​អាច​ឈ្នះ​ភាព​អស់​សង្ឃឹម ងាក​ចេញ​ពី​អំពើបាប ហើយ​ងើប​ឡើង ដោយ​ក្តី​សង្ឃឹម…

Read article
រួបរួមគ្នា ក្នុងការបម្រើព្រះ

ដែល​រូបកាយ​ទាំង​មូល​បាន​ផ្គុំ ហើយ​ភ្ជាប់​គ្នា​មក​អំពី​ទ្រង់ ដោយសារ​គ្រប់​ទាំង​សន្លាក់​ដែល​ផ្គត់ផ្គង់​ឲ្យ។ អេភេសូរ ៤:១៦ ក្នុង​វប្បធម៌​របស់​ជន​ជាតិ​អាមមីស នៅ​តំបន់​ដាច់​ស្រយ៉ាល ការ​សាង​សង់​ជង្រុក គឺ​ជា​ព្រឹត្តិការណ៍​សង្គម​មួយ។ កសិករ​ម្នាក់​ត្រូវ​ចំណាយ​ពេល​ជា​ច្រើន​ខែ ដើម្បី​សាង​សង់​ជង្រុក ជា​មួយ​ក្រុម​គ្រួសារ​របស់​គាត់ តែ​ជនជាតិ​អាមមីស តែង​តែ​ធ្វើ​ការ​សាង​សង់​ជា​លក្ខណៈ​សហគមន៍ ដូចនេះ ការ​សាង​សង់​របស់​ពួកគេ​ឆាប់​ហើយ។ ពួក​គេ​ស្តុក​ឈើ​ទុក និង​ត្រៀម​ឧបករណ៍​ជាង​ឲ្យ​បាន​គ្រប់​គ្រាន់ មុន​ពេល​ការ​សាង​សង់​ចាប់​ផ្តើម។ ​ថ្ងៃ​ដែល​ពួក​គេ​បាន​ជ្រើស​រើស​ក៏​បាន​មក​ដល់ ជនជាតិ​អាមមីស​មួយ​សហគមន៍ ក៏​បាន​ក្រោក​ពី​ព្រលឹម ហើយ​បែង​ចែក​ការងារ​គ្នា រួច​ពួកគេ​ក៏​បាន​ចាប់​ផ្តើម​ការ​សាង​សង់​តែ​ម្តង ដែល​ជួន​កាល ពួក​គេ​អាច​សង់​ជង្រុក​ធំ​មួយ​រួចរាល់ ក្នុង​រយៈ​ពេល​តែ​១​ថ្ងៃ​ប៉ុណ្ណោះ។ រឿង​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ អំពី​ផែនការ​ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​មាន​សម្រាប់​ពួក​ជំនុំ​ទ្រង់ និង​តួនាទី​ដែល​យើង​មាន ក្នុង​ពួក​ជំនុំ។ ព្រះគម្ពីរ​បាន​ចែង​ថា “អ្នក​រាល់​គ្នា​ជា​រូបកាយ​នៃ​ព្រះគ្រីស្ទ ហើយ​ជា​អវយវៈ​របស់​រូបកាយ​រៀង​ខ្លួន” (១កូរិនថូស ១២:២៧)។ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​យើង​នូវ​អំណោយ​ទាន​ផ្សេង​គ្នា ហើយ​បាន​ចែក​ការងារ​ឲ្យ​យើង​ធ្វើ បម្រើ​ព្រះអង្គ​រួម​គ្នា ក្នុង​នាម​ជា​ផ្នែក​មួយ​នៃ​រូប​កាយ ដែល “បាន​ផ្គុំ ហើយ​ភ្ជាប់​គ្នា”(អេភេសូរ ៤:១៦)។​ ព្រះ​គម្ពីរ​ក៏​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​យើង ឲ្យ “​យក​អាសា​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក” នៅ​ក្នុង​សហគមន៍​របស់​យើង​ផង​ដែរ​(កាឡាទី ៦:២)។ តែ​ជា​ញឹក​ញាប់ យើង​បាន​ធ្វើ​ការងារ​តែ​ម្នាក់​ឯង។ យើង​បំពេញ​តម្រូវ​ការ​ដោយ​ខ្លួន​ឯង ដោយ​ចង់​គ្រប់​គ្រង​កាលៈទេសៈ​របស់​យើង។ ឬ​យើង​មិន​បាន​ឈោង​ទៅ​រក និង​ជួយ​សម្រាល​បន្ទុក​អ្នក​ដទៃ។…

Read article
ទីបន្ទាល់ សម្រាប់អ្នកដទៃ

ត្រូវ​ឲ្យ​យើង​ទាំង​អស់​គ្នា​បំពេញ​ចិត្ត​អ្នក​ជិត​ខាង​ខ្លួន សំរាប់​ជា​សេចក្តី​ល្អ ឲ្យ​បាន​ស្អាង​ចិត្ត​ឡើង។ រ៉ូម ១៥:២ ជាង​ជួស​ជុល​នាឡិកា​បាន​បញ្ចាំង​ពិល​របស់​គាត់ ទៅ​រក​គំនូស​តូច​មួយ ដែល​គេ​បាន​ដៅ​ចំណាំ នៅ​ក្នុង​នាឡិកា​ចាស់​មួយ​គ្រឿង​របស់​ជីតា​ខ្ញុំ ពេល​ដែល​គាត់​កំពុង​ជួស​ជុល​វា នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​របស់​យើង។ គាត់​សួរ​យើង​ថា “តើ​ឃើញ​គំនូស​ហ្នឹង​ទេ? ជាង​ជួស​ជុល​នាឡិកា​នៅ​សម័យ​មុន អាច​ដាក់​គំនូស​ចំណាំ​នោះ ក្នុង​នាឡិកា​បញ្ឈរ​ជាប់​ជញ្ជាំង​នេះ ប្រហែល​១​សតវត្សរ៍​មុន។ គេ​ហៅ​គំនូស​សំគាល់​នេះ​ថា “ស្នាម​បន្ទាល់”។ វា​ជួយ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ដឹង ពី​របៀប​សារេ​នាឡិកា​នេះ ឲ្យ​ដើរ​ឡើង​វិញ”​។ មុន​ពេល​គេ​ចាប់​ផ្តើម​ប្រើ​សៀវភៅ​ណែនាំ អំពី​បច្ចេកទេស និង​របៀប​ជួសជុល​ឧបករណ៍​ផ្សេង​ៗ ដែល​មនុស្ស​សម័យ​មុន ​បាន​ប្រើ “ស្នាម​បន្ទាល់” ដើម្បី​ជួយ​ជាង​ជួស​ជុល​នៅ​ពេល​អនាគត ឲ្យ​អាច​សារេ​ស្ពឺ​នៅ​ក្នុង​ឧបករណ៍ ឲ្យ​ត្រូវ​គន្លាក់​របស់​វា​យ៉ាង​ជាក់​លាក់។ គំនូស​ទាំង​នោះ​មិន​គ្រាន់​តែ​បាន​ជួយ​សន្សំ​សំចៃ​ពេល​វេលា​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ តែ​ជា​ញឹកញាប់ ពួកវា​បាន​បង្ហាញ​អំពី​ភាព​សប្បុរស ដែល​ពួក​ជាង​ជំនាន់​មុន មាន​សម្រាប់​ពួក​ជាង​ជំនាន់​ក្រោយ។ ព្រះគម្ពីរ​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​យើង ឲ្យ​ធ្វើ​ជា “ទី​បន្ទាល់​ល្អ” ខណៈ​ពេល​ដែល​យើង​ធ្វើ​ការ​ថ្វាយ​ព្រះ ដោយ​បម្រើ​អ្នក​ដទៃ ក្នុង​លោកិយ​ដែល​ប្រេះ​បែក។ គឺ​ដូច​ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​សរសេរ​សំបុត្រ​ផ្ញើ​ទៅ​ពួក​ជំនុំ នៅ​ទីក្រុង​រ៉ូម​ថា “ត្រូវ​ឲ្យ​យើង​ទាំង​អស់​គ្នា​បំពេញ​ចិត្ត​អ្នក​ជិត​ខាង​ខ្លួន សំរាប់​ជា​សេចក្តី​ល្អ ឲ្យ​បាន​ស្អាង​ចិត្ត​ឡើង”(រ៉ូម ១៥:២)។ ព្រះ​នៃ​យើង​បាន​ធ្វើ​ជា​គំរូ នៃ​សេចក្តី​អត់​ធ្មត់ និង​សេចក្តី​កម្សាន្ត​ចិត្ត(ខ.៥)។ ការ​រស់​នៅ​ដោយ​ទីបន្ទាល់​ល្អ គឺ​ជា​ការ​រស់​នៅ​ជា​ពលរដ្ឋ​ល្អ​នៃ​ផែន​ដី ក៏​ដូច​ជា​នគរ​ស្ថាន​សួគ៌។​ ទីបន្ទាល់​របស់​យើង…

Read article
ជ្រើសរើសយកការអបអរអ្នកដទៃ

ឯ​ជីវិត​របស់​សាច់​ឈាម នោះ​គឺ​ជា​ចិត្ត​ដែល​ស្ងប់​រំងាប់ តែ​ចិត្ត​ច្រណែន​ជា​សេចក្តី​ពុករលួយ​ដល់​ឆ្អឹង​វិញ។ សុភាសិត ១៤:៣០ អ្នកស្រី​ម៉ារីលីន មែកឃិនថាយអ័រ(Marilyn McEntyre) ជា​អ្នក​និពន្ធ ដែល​បាន​ចែក​ចាយ​រឿង ដែល​គាត់​បាន​រៀន​សូត្រ​ពី​មិត្ត​ភក្តិ​របស់​គាត់​ម្នាក់ ដែល​បាន​និយាយ​ថា “ផ្ទុយ​នឹង​ការ​ច្រណែន គឺ​ការ​អបអរ”។ មិត្ត​ភក្តិ​គាត់​មាន​ភាព​ពិការ​ខាង​រូប​កាយ និង​មាន​ការ​ឈឺ​ចាប់​រ៉ាំរ៉ៃ ដែល​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​មាន​ការ​ពិបាក នៅ​ក្នុង​ការ​ប្រើ​អំណោយ​ទាន​របស់​គាត់ តែ​គាត់​នៅ​តែ​អាច​មាន​ក្តី​អំណរ ហើយ​អបអរ​ជា​មួយ​អ្នក​ដទៃ ដោយ​នាំ​មក​នូវ​ “ការ​ដឹង​គុណ​នៅ​ក្នុង​រឿង​នីមួយ​ៗ​ដែល​គាត់​បាន​ជួប” មុន​ពេល​គាត់​លា​ចាក​លោក។ ខ្ញុំ​នៅ​តែ​ចាប់​អារម្មណ៍​ចំពោះ​ពាក្យ​ដែល​គាត់​ថា “ផ្ទុយ​នឹង​ការ​ច្រណែន គឺ​ការ​អបអរ” ដោយ​ពាក្យ​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ អំពី​មិត្ត​ភក្តិ​របស់​ខ្ញុំ ដែល​ហាក់​ដូច​ជា​មាន​ក្តី​អំណរ​ដ៏​ពិត និង​ជ្រាលជ្រៅ​ដូច​នេះ ចំពោះ​អ្នក​ដទៃ ដោយ​គ្មាន​ការ​ប្រៀប​ធៀប។ ការ​ច្រណែន ជា​អន្ទាក់​ដែល​ងាយ​នឹង​ឲ្យ​យើង​ធ្លាក់​ចូល។ វា​ប្រើ​ភាព​ងាយ​រង​គ្រោះ របួស និង​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​របស់​យើង ដោយ​ខ្សឹប​ដាក់​យើង​ថា បើ​យើង​បាន​ល្អ​ជាង​អ្នក​នេះ ឬ​អ្នក​នោះ យើង​នឹង​មិន​ពិបាក ហើយ​នឹង​មិន​មាន​អារម្មណ៍​មិន​សប្បាយ​ចិត្ត​នោះ​ឡើយ។ សាវ័ក​ពេត្រុស​បាន​រំឭក​អ្នក​ជឿ​ថ្មី​នៅ​ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​សំបុត្រ ពេត្រុស​ទី១ ជំពូក​២​ថា វិធី​តែ​មួយ ដើម្បី “លះ​បង់​ចោល” អស់​ទាំង​ពុត​មាយា និង​ការ​ច្រណែន គឺ​ត្រូវ​ចាក់​ឫស​ជ្រៅ ទៅ​ក្នុង​សេចក្តី​ពិត ដើម្បី​បាន​ភ្លក់​ឲ្យ​ដឹង​ថា “ព្រះអម្ចាស់​ទ្រង់​ល្អ​មែន”(ខ.១-៣)។ យើង​អាច…

Read article
ក្តីអំណរដែលបានមកពីដំណឹងល្អ

ព្រះយេហូវ៉ា​ទ្រង់​បាន​ចាក់​ប្រេង​តាំង​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ​ដល់​មនុស្ស​ទាល់​ក្រ។ អេសាយ ៦១:១ កាល​ពី​ពេល​ល្ងាច ឆ្នាំ១៩៦៤ គ្រោះ​រញ្ជួយ​ដី​ដ៏​ធំ​មួយ​បាន​កើត​ឡើង​នៅ​រដ្ឋ​អាឡាស្កា ដែល​នាំ​ឲ្យ​មាន​ការ​កក្រើក រង្គើរ​មាន​រយៈ​ពេល​ជាង​៤​នាទី ដោយ​កម្លាំង​រញ្ជួយ ៩.២ រិចទ័រ។ នៅ​តំបន់​អ៊ែងខូរេក បណ្ដុំ​អគារ​ទាំង​មូល​បាន​ដួល​រលំ​រាប​ដល់​ដី ដោយ​បន្សល់​ទុក​តែ​ស្នាម​ក្រហូង​ដី និង​កម្ទេច​អគារ​បាក់​បែក។ នៅ​ពេល​យប់​ដ៏​ងងឹត និង​តក់​ស្លត់ អ្នក​ស្រី​ជេនី ឈែន(Genie Chance) ដែល​ជា​អ្នក​យក​ព័ត៌មាន បាន​ឈរ​កាន់​ក្បាល​មីក្រូហ្វូន ផ្សាយ​ព័ត៌មាន​ទៅ​កាន់​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​កំពុង​អន្ទះសារ​ចាំ​ស្តាប់​ព័ត៌មាន តាម​វិទ្យុ​ដែល​មាន​ដូច​ជា បុរស​ជា​ប្តី​ម្នាក់​ដែល​កំពុង​ធ្វើ​ការ​ក្នុង​ព្រៃ បាន​ទទួល​ដំណឹង​ថា ភរិយា​ខ្លួន​នៅ​មាន​ជីវិត ក្រុម​គ្រួសារ​ដែល​កំពុង​មាន​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ បាន​ទទួល​ដំណឹង​ថា កូន​ប្រុស​របស់​ពួក​គេ​សុខ​សប្បាយ នៅ​កន្លែង​បោះ​ជំរុំ របស់​ក្រុម​កាយរឹទ្ធិ  ប្តី​ប្រពន្ធ​មួយ​គូរ​បាន​ទទួល​ដំណឹង​ថា គេ​បាន​រក​ឃើញ​កូន​ៗ​របស់​ពួកគាត់​ហើយ។ វិទ្យុ​ក៏​បាន​បន្ត​ផ្សព្វ​ផ្សាយ​អំពី​ដំណឹង​ល្អ​ដូច​នេះ​ទៀត ដោយ​នំា​មក​នូវ​ក្តី​អំណរ ក្នុង​ពេល​ដែល​មាន​វិនាសកម្ម។ ពួក​អ៊ីស្រាអែល​ប្រាកដ​ជា​មាន​អារម្មណ៍​ដូច​នេះ​ផង​ដែរ ពេល​ដែល​ពួក​គេ​បាន​ឮ​ហោរា​អេសាយ​ថ្លែង​ថា “ព្រះ​យេហូវ៉ា​ទ្រង់​បាន​ចាក់​ប្រេង​តាំង​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ​ដល់​មនុស្ស​ទាល់​ក្រ”(អេសាយ ៦១:១)។ ខណៈ​ពេល​ដែល​ពួក​គេ​មើល​ទៅ​ជីវិត​ប្រេះ​បែក និង​ក្រៀម​ក្រោះ​របស់​ពួក​គេ និង​មើល​ទៅ​ពេល​អនាគត​ដ៏​គួរ​ឲ្យ​ថប់​បារម្ភ សម្លេង​ដែល​ឮ​ច្បាស់ របស់​ហោរា​អេសាយ បាន​នាំ​មក​នូវ​ដំណឹង​ល្អ ចំ​ពេល​នោះ នៅ​ពេល​ដែល​អ្វី​ៗ​ហាក់​ដូច​ជា​បាន​បាត់​បង់។ ព្រះ​ទ្រង់​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​នឹង “​​ប្រោស​មនុស្ស​ដែល​មាន​ចិត្ត​សង្រេង និង​ប្រកាស​ប្រាប់​ពី​សេចក្តី​ប្រោស​លោះ​ដល់​ពួក​ឈ្លើយ …នឹង​សង់​អស់​ទាំង​ទី ដែល​ខូចបង់​ពី​ដើម​ឡើង​វិញ ហើយ​រៀប​កន្លែង​ចោល​ស្ងាត់​ពី​កាល​មុន​ឡើង​ជា​ថ្មី”(ខ.១,៤)។…

Read article
ក្លាយជាផ្នែកមួយនៃមហាគ្រួសារ

ដូច្នេះ អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​មែន​ជា​អ្នក​ដទៃ ឬ​ជា​អ្នក​គ្រាន់​តែ​សំណាក់​នៅ​ទៀត​ទេ គឺ​ជា​ជាតិ​តែ​១​នឹង​ពួក​បរិសុទ្ធ ជា​ពួក​ដំណាក់​ព្រះ​វិញ។ អេភេសូរ ២:១៩ ​ដោនថុន អាប៊ី(Downton Abbey)  គឺ​ជា​រឿង​ភាគ​អង់គ្លេស បែប​ប្រឌិត​ដ៏​ពេញ​និយម ដែល​គេ​បាន​ចាក់​បញ្ចាំង​នៅ​ក្នុង​កម្ម​វិធី​ទូរទស្សន៍។ រឿង​នេះ​និយាយ​អំពី​ក្រុម​គ្រួសារ​ត្រកូល​ក្រលេយ(Crawley) ដែល​បាន​រស់​នៅ​ដោយ​ឆ្លង​កាត់​រចនា​សម្ព័ន្ធ​សង្គម​ដែល​កំពុង​មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ នៅ​ដើម​ទសវត្សរ៍​ឆ្នាំ​១៩០០ នៅ​ប្រទេស​អង់​គ្លេស។ ពី​ដំបូង លោកថម ប្រ៊ែនសិន(Tom Branson) ដែល​ជា​តួអង្គ​ដ៏​សំខាន់ បាន​ធ្វើ​ការ​ជា​អ្នក​បើក​ឡាន ឲ្យ​គ្រួសារ​នេះ ហើយ​ក៏​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​គេ​រាល់​គ្នា​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល ពេល​ដែល​គាត់​បាន​រៀបការ​ជា​មួយ​កូន​ស្រី​ពៅ​របស់​គ្រួសារ​នេះ។ បន្ទាប់​ពី​គូរ​ស្នេហ៍​វ័យ​ក្មេង​មួយ​គូរ​នេះ​ត្រូវ​គេ​និរទេស​មួយ​រយៈ ពួក​គេ​ក៏​បាន​វិល​ត្រឡប់​មក​តំបន់​ដោនថុន អាប៊ីវិញ ហើយ​លោក​ថម ក៏​បាន​ក្លាយ​ជា​ផ្នែក​មួយ​នៃ​គ្រួសារ​នេះ ដោយ​បាន​ទទួល​សិទ្ធិ និង​ឯក​សិទ្ធិ ដែល​កាល​ពី​មុន គេ​​​មិន​ព្រម​ផ្តល់​ឲ្យ​គាត់ ដោយសារ​គាត់​ជា​អ្នកបើកឡាន។ កាល​ពី​មុន យើង​ជា “អ្នក​ដទៃ និង​អ្នក​មក​សំណាក់​នៅ”(អេភេសូរ ២:១៩) ហើយ​មិន​មាន​សិទ្ធិ ដូច​អ្នក​ដែល​ជា​ផ្នែក​មួយ​នៃ​គ្រួសារ​ព្រះ​ឡើយ។ តែ​ដោយសារ​ព្រះ​យេស៊ូវ នោះ​អ្នក​ជឿ​ព្រះ​អង្គ​ទាំង​អស់ ទោះ​មាន​ប្រវត្តិ​ដូច​ម្តេច​ក៏​ដោយ នឹង​បាន​ទទួល​ការ​ផ្សះផ្សា​ឲ្យ​ជា​​នឹង​ព្រះ ហើយ​ត្រូវ​បាន​ហៅ​ថា “សមាជិក​នៃ​មហា​គ្រួសារ​នៃ​ព្រះ​វិញ”(ខ.១៩)។ ក្នុង​នាម​យើង​ជា​សមាជិក​នៃ​មហា​គ្រួសារ​របស់​ព្រះ យើង​មាន​សិទ្ធិ និង​ឯកសិទ្ធិ​ដ៏​អស្ចារ្យ។ យើង​អាច​ចូល​ទៅ​ជិត​ព្រះ​អង្គ ដោយ​សេរី និង​ដោយ​ទំនុក​ចិត្ត…

Read article
ជៀសវាងទ្វារនោះ

ចូរ​ឯង​ញែក​ផ្លូវ​ដើរ​របស់​ឯង​ឲ្យ​ឆ្ងាយ​ពី​វា​ចេញ កុំ​ឲ្យ​ចូល​ទៅ​ជិត​ទ្វារ​ផ្ទះ​របស់​វា​ឲ្យ​សោះ។ សុភាសិត ៥:៨ សត្វ​កណ្តុរ​ឌរម៉ោស បាន​ញាក់​ច្រមុះ។ វា​បាន​ធុំ​ក្លិន​ចំណី​ដ៏​ឆ្ងុយ​ឆ្ងាញ់​នៅ​ក្បែរ​នោះ។ ក្លិន​នោះ​បាន​នាំ​ឲ្យ​វា​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ឧបករណ៍​ដាក់​ចំណី​បក្សី ដែល​មាន​ពេញ​ដោយ​គ្រាប់​ធញ្ញជាតិ​ថ្មី​ៗ​។ សត្វ​កណ្តុរ​ឌរម៉ោស​ក៏​បាន​ចុះ​ក្រោម​ តាម​ច្រវាក់ មក​រក​ឧបករណ៍​ដាក់​ចំណី​បក្សី ហើយ​ក៏​បាន​ស៊ី​​​ចំណី​នោះ​ពេញ​មួយ​យប់។ ទាល់​តែ​ដល់​ពេល​ព្រឹក​ឡើង ទើប​វា​ដឹង​ថា ខ្លួន​វា​កំពុង​មាន​បញ្ហា។ ពេល​នោះ សត្វ​ចាប​ក៏​បាន​ចឹក​ក្បាល​វា តាម​ប្រឡោះ​ទ្វារ​ឧបករណ៍​ដាក់​ចំណី​សត្វ ប៉ុន្តែ វា​បាន​ស៊ី​ចំណី​ទាល់​តែ​ក្បាល​ពោះ​ឡើង​កំប៉ោង​ដោយសារ​គ្រាប់​ធញ្ញជាតិ ដែល​វា​បាន​ស៊ី ដូច​នេះ ​ទំហំ​ខ្លួន​វា​បាន​ធំ​ជាង​មុន​ពីរ​ដង ហើយ​មិន​អាច​គេច​ខ្លួន​បាន​ឡើយ។ ទ្វារ​អាច​នាំ​យើង​ទៅ​រក​កន្លែង​ដ៏​អស្ចារ្យ ឬ​ទៅ​កន្លែង​គ្រោះ​ថ្នាក់។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​សុភាសិត ជំពូក៥ ស្តេច​សាឡូម៉ូន​បាន​និយាយ​អំពី​ទ្វារ ដើម្បី​ណែនាំ​យើង ឲ្យ​ជៀស​វាង​ការ​ល្បួង​ខាង​ផ្លូវ​ភេទ។ ទ្រង់​មាន​បន្ទូល​ថា អំពើ​បាប​ខាង​ផ្លូវ​ភេទ​មាន​ការ​ទាក់​ទាញ​ខ្លាំង តែ​គ្រោះ​ថ្នាក់​កំពុង​រង់​ចាំ​យើង បើ​យើង​ដេញ​តាម​វា​(៥:៣-៦)។ យក​ល្អ អ្នក​ត្រូវ​នៅ​ឲ្យ​ឆ្ងាយ​ពី​វា ព្រោះ​បើ​អ្នក​ដើរ​ចូល​តាម​ច្រក​ទ្វារ​នោះ អ្នក​នឹង​ជាប់​អន្ទាក់ អ្នក​បាត់​បង់​កិត្តិយស ហើយ​ខាត​បង់​ទ្រព្យសម្បត្តិ(ខ.៧-១១)។ ស្តេច​សាឡូម៉ូន​បាន​ណែនាំ​យើង ឲ្យ​អរសប្បាយ​នឹង​ការ​នែបនិត្យ​នឹង​ប្តី​ប្រពន្ធ​របស់​យើង​វិញ(ខ.១៥-២០)។ ការ​បង្រៀន​របស់​ទ្រង់​អាច​ឲ្យ​យើង​អនុវត្ត នៅ​ក្នុង​ការ​ជៀស​វាង​អំពើ​បាប​ដទៃ​ទៀត​ផង​ដែរ​(ខ.២១-២៣)។ ទោះ​នោះ​ជា​ការ​ល្បួង​ឲ្យ​យើង​មាន​ប្រតិកម្ម​ជ្រុល ចំណាយ​ច្រើន​ជ្រុល ឬ​ធ្វើ​ការ​អ្វី​ផ្សេង​ទៀត​ក្តី ព្រះ​ទ្រង់​អាច​ជួយ​យើង​ឲ្យ​ជៀស​វាង​ទ្វារ ដែល​នាំ​ទៅ​រក​ការ​ជាប់​អន្ទាក់។ សត្វ​កណ្តុរ​នោះ​ប្រាកដ​ជា​មាន​ការ​សប្បាយ​ចិត្ត​ណាស់ ពេល​ដែល​ម្ចាស់​ផ្ទះ​បាន​ឃើញ​វា នៅ​ក្នុង​ឧបករណ៍​ដាក់​ចំណី​បក្សី ក្នុង​សួន​ច្បារ​របស់​គាត់…

Read article
ការត្រាប់តាមអ្នកដឹកនាំ

ចូរ​ត្រាប់​តាម​ខ្ញុំ ដូច​ជា​ខ្ញុំ​បាន​ត្រាប់​តាម​ព្រះគ្រីស្ទ​ដែរ។ ១កូរិនថូស ១១:១ ពួកគេ​មិន​បាន​ប្រើ​ពាក្យ​សម្តី ក្នុង​ការ​ទំនាក់​ទំនង តែ​ប្រើ​តែ​តន្រ្តី និង​កាយ​វិការ​ប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​នៃ​កម្មវិធី​រាំ​ចង្វាក់​ហ្ស៊ូមបា ដែល​មាន​រយៈ​ពេល​២៤​ម៉ោង ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ដែល​ជំងឺ​កូវីត​១៩​កំពុង​រាត​ត្បាត​ពិភព​លោក មនុស្ស​រាប់​ពាន់​នាក់ នៅ​តាម​តំបន់​ផ្សេង​គ្នា នៅ​លើ​ពិភព​លោក បាន​ហាត់​ប្រាណ​ជា​មួយ​គ្នា តាម​អន​ឡាញ ដោយ​រៀន​រាំ​តាម​គ្រូ​បង្វឹក​នៅ​ប្រទេស​ឥណ្ឌា ចិន មិចស៊ីកូ អាមេរិក អាហ្វ្រិកខាងត្បូង ផ្នែក​ខ្លះ​នៃ​ប្រទេស​អឺរ៉ុប និង​ប្រទេស​ជា​ច្រើន​ទៀត។ មនុស្ស​ចម្រុះ​សាសន៍​ទាំង​នោះ​អាច​ធ្វើ​កាយ​វិការ​រាំ​ជា​មួយ​គ្នា ដោយ​គ្មាន​រនាំង​នៃ​ភាសា។ តើ​ហេតុ​អ្វី? ​ចង្វាក់​ហ្ស៊ូមបា ​ត្រូវ​បាន​គ្រូ​បង្វឹក​កូឡំប៊ី​​បង្កើត​ឡើង នៅ​ពាក់​កណ្តាល​ទសវត្សរ៍​ឆ្នាំ​១៩៩០។ ព្រោះ​គ្រូ​បង្រៀន​ហាត់​ប្រាណ តាម​ចង្វាក់​នេះ បាន​ប្រើ​កាយ​វិការ ដើម្បី​ទំនាក់​ទំនង។ គ្រូ​បង្វឹក​ធ្វើ​ចលនា សិស្ស​ក៏​បាន​ធ្វើ​តាម។ ពួក​គេ​ធ្វើ​តាម ដោយ​គ្មាន​ពាក្យ​និយាយ ឬ​សម្លេង​ស្រែក​សោះ​ឡើយ។ ជួន​កាល ពាក្យ​សម្តី​អាច​ក្លាយ​ជា​រនាំង និង​នាំ​ឲ្យ​មាន​បញ្ហា​ផ្សេង​ៗ។ ពាក្យ​សម្តី​អាច​បណ្តាល​ឲ្យ​មាន​ការ​ភ័ន្តច្រឡំ គឺ​ដូច​ដែល​ពួកជំនុំ​នៅ​ទីក្រុង​កូរិនថូស​បាន​ជួប​ប្រទះ ហើយ​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​កត់​សំគាល់​រឿង​នេះ នៅ​ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​សំបុត្រ​ទី១ ដែល​គាត់​បាន​សរសេរ​ផ្ញើ​ទៅ​ពួក​គេ។ វា​ជា​ការ​ភ័ន្តច្រឡំ ដែល​កើត​ឡើង​ពី​ការ​ប្រកែក​គ្នា អំពី​ប្រភេទ​នៃ​អាហារ​ដែល​ពួក​គេ​បរិភោគ​(១កូរិនថូស ១០:២៧-៣០)។ ប៉ុន្តែ ការ​ប្រព្រឹត្ត​របស់​យើង​អាច​ឆ្លង​កាត់​រនាំង​ទាំង​ឡាយ ហើយ​សូម្បី​តែ​ការ​ភ័ន្តច្រឡំ​ក៏​ដោយ។ គឺ​ដូច​ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​នៅ​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​សម្រាប់​ថ្ងៃនេះ ​យើង​គួរ​តែ​បង្ហាញ​អ្នក​ដទៃ…

Read article
ការប្រកាសសង្រ្គាមនឹងភពផ្កាយ

នោះ​តើ​មនុស្ស​ជា​អ្វី ដែល​ទ្រង់​នឹក​រឭក​ដល់​គេ? ទំនុកដំកើង ៨:៤ នៅ​ដើម​សតវត្សរ៍​ទី​២០ កវី​កំណាព្យ​អ៊ីតាលី ឈ្មោះ អេហ្វ ធី ម៉ារីនេតទី(F. T. Marinetti) ចាប់​ផ្តើម​ដឹក​នាំ​ចលនា​នៃ​ការ​និយម​ពេល​អនាគត ជា​ចលនា​ផ្នែក​សិល្បៈ ដែល​បដិសេធ​ពេល​អតីតកាល ចម្អក​ឲ្យ​ប្រពៃណី​នៃ​ការ​សរសើរ​សម្រស់ ហើយ​បាន​លើក​ដំកើង​ម៉ាស៊ីន​វិញ។ នៅ​ឆ្នាំ​១៩០៩ លោក​ម៉ារីនេតទី​ក៏​បាន​សរសេរ​សៀវភៅ​មាន​ចំណង​ជើង​ថា ការ​ប្រកាស​អំពី​ការ​និយម​ពេល​អនាគត  ដែល​ក្នុង​នោះ គាត់​បាន​ប្រកាស​អំពី “សេចក្តី​សម្អប់​ចំពោះ​ស្រ្តី” និង​សរសើរ “ការ​វាយ​នឹង​កណ្តាប់​ដៃ” ហើយ​ជំរុញ​ឲ្យ​គេ “លើក​តម្កើង​សង្រ្គាម”។ សេចក្តី​ប្រកាស​នោះ​ក៏​បាន​បញ្ចប់​ដោយ​ពាក្យ​ថា : “យើង​ឈរ​នៅ​លើ​កំពូល​នៃ​ពិភព​លោក ដោយ​ប្រកាស​សង្រ្គាម​ដ៏​ព្រហឺន នឹង​ហ្វូង​ផ្កាយ​ទាំង​ឡាយ!”។ បន្ទាប់​ពី​លោក​ម៉ារីនេទី​បាន​សរសេរ​សេចក្តី​ប្រកាស​នេះ​បាន​៥​ឆ្នាំ សង្រ្គាម​លោក​លើក​ទី​១​ក៏​បាន​ចាប់​ផ្តើម។ សង្រ្គាម​នេះ​មិន​បាន​នាំ​មក​នូវ​ភាព​រុង​រឿង​អ្វី​ទេ។ លោក​ម៉ារីនេទី​ក៏​បាន​ស្លាប់​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៤៤ តែ​ផ្កាយ​នៅ​លើ​មេឃ​ដដែល ដោយ​មិន​ខ្វល់​ពី​គាត់។ ស្តេច​ដាវីឌ​បាន​ច្រៀង​​​បទ​កំណាព្យ រៀបរាប់​អំពី​ផ្កាយ​ផង​ដែរ តែ​ក្នុង​ន័យ​ខុស​ពី​នេះ។ ទ្រង់​បាន​សរសេរ​ថា “កាល​ណា​ទូលបង្គំ​ពិចារណា​មើល​ផ្ទៃ​មេឃ ជា​ការ​ដែល​ព្រះហស្ត​ទ្រង់​បាន​ធ្វើ គឺ​ទាំង​ខែ និង​ផ្កាយ ដែល​ទ្រង់​បាន​ប្រតិស្ឋាន​ទុក នោះ​តើ​មនុស្ស​ជា​អ្វី ដែល​ទ្រង់​នឹក​រឭក​ដល់​គេ ហើយ​កូន​មនុស្ស​ផង ដែល​ទ្រង់​ប្រោស​ដូច្នេះ?”(ទំនុកដំកើង ៨:៣-៤)។ សំណួរ​របស់​ស្តេច​ដាវីឌ មិន​មែន​ការ​ខ្វះ​ជំនឿ​នោះ​ទេ តែ​ជា​ការ​បន្ទាប​ខ្លួន​ដោយ​ភាព​ស្ញប់​ស្ញែង។…

Read article
ការផ្សះផ្សា និងការបង្ហាញក្តីស្រឡាញ់

បើ​គាត់​មក​ឯ​អ្នក​រាល់​គ្នា នោះ​ត្រូវ​ទទួល​គាត់​ចុះ។ កូល៉ុស ៤:១០ លោក​អេម៉ុស(Amos) ជា​មនុស្ស​ដែល​ចូល​ចិត្ត​ការ​ទំនាក់​ទំនង​ជា​មួយ​អ្នក​ដទៃ​យ៉ាង​ខ្លាំង។ ចំណែក​ឯ​លោក​ដេននី​វិញ​(Danny) ជា​ជន​ឯកោ ដែល​មិន​ទុក​ចិត្ត​សមត្ថភាព​ខ្លួន​ឯង។ ប៉ុន្តែ អ្នក​ប្រាជ្ញ​ទាំង​ពីរ​នាក់​នេះ ក៏​បាន​ក្លាយ​ជា​មិត្ត​ល្អ​បំផុត​ ចំពោះ​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក។ ពួក​គេ​ក៏​បាន​សើច​សប្បាយ និង​រៀន​សូត្រ​ជា​មួយ​គ្នា អស់​ជា​ច្រើន​ទសវត្សរ៍។ ថ្ងៃ​មួយ ការងារ​របស់​ពួក​គេ​នឹង​ត្រូវ​ទទួល​បាន​នូវ​ពាន​រង្វាន់​ណូបែល​សន្តិភាព។ ប៉ុន្តែ លោក​ដេននី​មាន​ការ​នឿយ​ណាយ ចំពោះ​ភាព​អាត្មា​និយម​របស់​លោក​អេម៉ុស ហើយ​ក៏​បាន​ប្រាប់​គាត់​ថា ពួក​គេ​មិន​មែន​ជា​មិត្ត​ភក្តិ​ទៀត​ឡើយ។ ៣​ថ្ងៃ​ក្រោយ​មក លោក​អេម៉ុស​ក៏​បាន​ទូរស័ព្ទ​មក​លោក​ដេននី ដើម្បី​ប្រាប់​ដំណឹង​អាក្រក់​មួយ។ វេជ្ជបណ្ឌិត​បាន​ពិនិត្យ​សុខភាព​គាត់ រក​ឃើញ​ជំងឺ​មហារីក ហើយ​ប្រាប់​គាត់​ថា គាត់​អាច​រស់​នៅ​បាន​តែ​៦​ខែ​ទៀត​ប៉ុណ្ណោះ។ លោក​ដេននី​មាន​ការ​ពិបាក​ចិត្ត​យ៉ាង​ខ្លាំង។ គាត់​ក៏​បាន​និយាយ​ថា “យើង​នៅ​តែ​ជា​មិត្ត​ភក្តិ ទោះ​អ្នក​គិត​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ”។ សាវ័ក​ប៉ុល​ជា​អ្នក​មាន​ចក្ខុវិស័យ​ដ៏​ម៉ឺង​ម៉ាត់ ហើយ​លោក​បាណាបាស​ជា​អ្នក​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ដែល​មាន​ចិត្ត​ទន់។ ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​បាន​នាំ​ពួក​គេ​ឲ្យ​ធ្វើ​ការ​ជា​មួយ​គ្នា ហើយ​ក៏​បាន​ចាត់​ពួក​គេ​ឲ្យ​ទៅ​ធ្វើ​ដំណើរ​បេសកកម្ម​ជា​មួយ​គ្នា​(កិច្ចការ ១៣:២-៣)។ ពួកគេ​ក៏​បាន​ចែក​ចាយ​ព្រះ​បន្ទូល ហើយ​បង្កើត​ពួក​ជំនុំ ទាល់​តែ​ពួក​គេ​មាន​ការ​ខ្វែង​គំនិត​គ្នា នៅ​ក្នុង​រឿង​ដែល​លោក​ម៉ាកុស​បាន​រត់​ចោល​ពួក​គេ។ លោក​បាណាបាស​ចង់​ផ្តល់​ឱកាស​ជា​លើក​ទីពីរ​ដល់​លោក​ម៉ាកុស។ តែ​លោក​ប៉ុល​និយាយ​ថា គាត់​មិន​អាច​ទុក​ចិត្ត​លោក​ម៉ាកុស​ទៀត​ឡើយ។ ដូចនេះ ពួក​គេ​ក៏​បាន​ចែក​ផ្លូវ​គ្នា​(១៥:៣៦-៤១)។ ទីបំផុត សាវ័ក​ប៉ុល​ក៏​បាន​អត់​ទោស​ឲ្យ​លោក​ម៉ាកុស។ នៅ​ចុង​បញ្ចប់​នៃ​កណ្ឌ​គម្ពីរ​សំបុត្រ​បី​ច្បាប់ ដែល​គាត់​បាន​និពន្ធ គាត់​ក៏​បាន​និយាយ​សរសើរ​លោក​ម៉ាកុស ឬ​នាំ​ពាក្យ​សួរ​សុខ​ទុក្ខ​ពី​លោក​ម៉ាកុស (កូល៉ុស…

Read article