You are here:
ជម្រើសក្រៅពីការព្រួយបារម្ភ

មាន​បុរស​ដ៏​ស្មោះ​ត្រង់​ម្នាក់ ដែល​ជា​អ្នក​គោរព​ច្បាប់ បាន​ទទួល​សារ​ជា​សម្លេង​ពី​បុរស​ម្នាក់ ដែល​បាន​ថា ខ្លួន​ជា​មន្ត្រី​ប៉ូលីស ហើយ​បាន​ឲ្យ​បុរស​ម្នាក់​នោះទូរស័ព្ទ​ទៅ​កាន់​លេខ​ទូរស័ព្ទ​របស់​ខ្លួន។ ភ្លាម​ៗ​នោះ បុរស​ម្នាក់​នេះ​ក៏​បាន​ចាប់​ផ្តើម​ព្រួយ​បារម្ភ​ថា គាត់​ប្រហែល​ជា​បាន​ធ្វើ​អ្វី​ខុស​ហើយ។ គាត់​មិន​ហ៊ាន​ទូរស័ព្ទ​ទៅ​កាន់​លេខ​នោះ​ទេ ហើយ​ថែម​ទាំង​គេង​មិន​លក់ ដោយ​គិត​អំពី​រឿង​ដែល​អាច​កើត​ឡើង​ចំពោះ​គាត់។ មន្ត្រី​ប៉ូលីស​នោះ​មិន​ដែល​ទំនាក់​ទំនង​មក​គាត់​ម្តង​ទៀតឡើយ ប៉ុន្តែ សារ​ជា​សម្លេង​នោះ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​ព្រួយ​បារម្ភ អស់​រយៈ​ពេល​ជា​ច្រើន​សប្តាហ៍។ ព្រះយេស៊ូវ​បាន​ចោទ​សួរ នូវ​សំណួរ​ដ៏​គួរ​ឲ្យ​ចាប់​អារម្មណ៍​មួយ អំពី​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​ថា “តើ​មាន​អ្នក​ឯ​ណា​ដែល​អាច​នឹង​បន្ថែម​កំពស់​ខ្លួន​១​ហត្ថ ដោយសារ​សេចក្តី​ខ្វល់ខ្វាយ​បាន​ឬ​ទេ?”(ម៉ាថាយ ៦:២៧)។ សំណួរ​នេះ​អាច​ជួយ​ឲ្យ​យើង​គិត​ឡើង​វិញ អំពី​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ ហើយ​ឈប់​ព្រួយ​បារម្ភ​តទៅ​ទៀត ព្រោះ​សំណួរ​នេះ​បាន​បញ្ជាក់​ថា ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​មិនបាន​ជួយ​ដោះ​ស្រាយ​បញ្ហា ដែល​យើង​កំពុង​តែ​ព្រួយ​បារម្ភ​នោះ​ឡើយ។ ពេល​ដែល​បញ្ហា​កំពុង​តែ​បោះ​ពួយ​មក​រក​យើង​ពី​ចម្ងាយ យើង​ត្រូវ​អធិស្ឋាន​សូម​ឲ្យ​ព្រះ​ទ្រង់​បង្ហាញ​ឲ្យ​យើង​ដឹង​ថា យើង​ត្រូវ​ធ្វើ​ដូច​ម្តេច ដើម្បី​ជៀស​វាង​បញ្ហា​នោះ។ ប៉ុន្តែ បើ​យើង​ដឹង​ថា យើង​មិន​អាច​ធ្វើ​អ្វី​មួយ ដើម្បី​ជៀស​វាង​បញ្ហា​នោះ​ទេ យើង​អាច​ទទួល​ការ​កម្សាន្ត​ចិត្ត ដោយ​ដឹង​ថា ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​មិន​ដែល​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​ឲ្យ​យើង​ប្រឈម​មុខ​នឹង​បញ្ហា តែ​ម្នាក់​ឯង​ឡើយ។ ទ្រង់​តែង​តែ​អាច​ជួយ​យើង​ជា​និច្ច។ យើង​ក៏​តែង​តែ​អាច​ថ្វាយ​បញ្ហា​យើង ទៅ​ទ្រង់ ដោយ​ជំនឿ​ និងការ​ទុក​ចិត្ត។ ពេល​ណា​យើង​មាន​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ យើង​អាច​ស្តាប់​ព្រះ​បន្ទូល​លើក​ទឹក​ចិត្ត​របស់​ស្តេច​ដាវីឌ ដែល​ទ្រង់​ក៏​ធ្លាប់​មាន​ការ​ពិបាក និង​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​ផង​ដែរ។ ទ្រង់​មាន​បន្ទូល​ថា “ចូរ​ផ្ទេរ​បន្ទុក​របស់​អ្នក​ទៅ​លើ​ព្រះយេហូវ៉ា នោះ​ទ្រង់​នឹង​ជួយ​ទប់ទល់​អ្នក ទ្រង់​មិន​ព្រម​ឲ្យ​មនុស្ស​សុចរិត​ត្រូវ​រង្គើ​ឡើយ”(ទំនុកដំកើង ៥៥:២២)។…

Read article
មនុស្សធម្មតាម្នាក់

កាល​នៅ​ពី​តូច លោក​វីលៀម ខារេយ(William Carey) គឺ​ជា​ក្មេង​ប្រុស​ដែល​មាន​សុខ​ភាព​ខ្សោយ។ គាត់​បាន​កើត​ក្នុង​គ្រួសារ​តូច​ទៀប​មួយ ក្បែរ​ទី​ក្រុង​នតថាមតុន ចក្រ​ភព​អង់​គ្លេស។ មើល​ទៅ​គាត់ មិន​ទំនង​ជា​មាន​អនាគត​ភ្លឺ​ស្វាង​ឡើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​មាន​ផែន​ការ​សម្រាប់​គាត់។ គាត់​បាន​ធ្វើ​នូវ​រឿង​ដែល​មិន​គួរ​ឲ្យ​នឹក​ស្មាន ដោយ​ផ្លាស់​ទៅ​រស់​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​ឥណ្ឌា ដែល​នៅ​ទីនោះ គាត់​បាន​នាំ​មក​នូវ​កំណែរ​ទម្រង់​សង្គម​ដែល​មិន​គួរ​ឲ្យ​ជឿ ហើយ​បាន​បក​ប្រែព្រះគម្ពីរ​ទៅ​ជា​ភាសា​ជា​ច្រើន ក្នុង​ប្រទេស​ឥណ្ឌា។ គាត់​បាន​ស្រឡាញ់​រាស្រ្ត​របស់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ ហើយ​បាន​សម្រេច​នូវ​កិច្ចការ​ជា​ច្រើន​ថ្វាយ​ទ្រង់។ ដាវីឌ ជា​យុវជន​វ័យ​វ័យ​ក្មេង ដែល ជា​កូន​ពៅ​គេ ក្នុង​គ្រួសារ​របស់​លោក​អ៊ីសាយ។ គាត់​មាន​រូប​រាង​ដែល​ហាក់​ដូច​ជាមិន​សក្តិ​សម​នឹង​ធ្វើ​ជា​អ្នក​គង្វាល​ចៀម នៅ​តំបន់​ភ្នំ​នៃ​ភូមិ​បេថ្លេហិម​នោះ​ទេ​(១សំាយ៉ូអែល ១៦:១១-១២)។ តែ​ព្រះជា​ម្ចាស់​បាន​ទត​មើល​ចិត្ត​របស់​គាត់ ហើយ​មាន​ផែន​ការ​សម្រាប់​គាត់។ ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​បាន​បដិសេធ​ស្តេច​សូល ដោយ​សារ​ការ​មិន​ស្តាប់​បង្គាប់​របស់​ស្តេច​អង្គ​នេះ។ ខណៈ​ពេល​ដែល​ហោរា​សាំយ៉ូអែល​មាន​ការ​សោក​ស្តាយ ចំពោះ​ទង្វើររបស់​ស្តេច​សូល ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​ក៏​បាន​ត្រាស​ហៅ​គាត់ ឲ្យ​ចាក់​ប្រេង​តាំង​មនុស្ស​ម្នាក់​ទៀត ឲ្យ​ឡើង​ធ្វើ​ស្តេច ពី​ក្នុងចំណោម​កូន​ប្រុស​របស់​លោក​អ៊ីសាយ។ ពេល​ដែល​លោក​សាំយ៉ូអែល​បាន​ឃើញ​អេលាប ដែល​មាន​រូប​រាង​ខ្ពស់​សង្ហា គាត់​គិត​ថា “នេះ​ប្រាកដ​ជា​អ្នក​ដែល​ព្រះយេហូវ៉ា​ចាក់​ប្រេង​តាំង​ឲ្យ បាន​មក​នៅ​ចំពោះ​ទ្រង់​ហើយ”(ខ.៦)។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ យុទ្ធ​សាស្រ្ត​ដែល​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​ប្រើ នៅ​ក្នុង​ការ​ជ្រើស​តាំង​ស្តេច គឺ​ខុស​ពី​យុទ្ធ​សាស្រ្ត​របស់​លោក​សាំយ៉ូអែល។ តាម​ពិត ព្រះ​មាន​បន្ទូល​បដិសេធ ចំពោះ​កូន​ប្រុស​ទាំង​អស់​របស់​លោក​អ៊ីសាយ លើក​លែង​តែ​កូន​ពៅ​របស់​គាត់​ប៉ុណ្ណោះ។​ មើល​ពី​ដំបូង ការ​ជ្រើស​រើស​ដាវីឌ​ឲ្យ​ឡើង​ធ្វើ​ស្តេច ហាក់​ដូច​ជា​មិន​មែន​ជា​យុទ្ធ​សាស្រ្ត​របស់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​ឡើយ។ តើ​អ្នក​គង្វាល​ក៏​ក្មេង​វ័យ​ម្នាក់…

Read article
ធំប្រសើរជាងភាពរុងរឿងរបស់មនុស្ស

ស្តេច​សេសារ-អូគូស្ទ ត្រូវ​បាន​គេ​នឹក​ចាំ​ថា ជា​អធិរាជ្យ​ទី​មួយ និង​អស្ចារ្យ​បំផុត​របស់​ចក្រ​ភព​រ៉ូម៉ាំង។ ទ្រង់​បាន​ប្រើជំនាញ​នយោ​បាយ និង​អំណាច​ទាហាន ដើម្បី​កំចាត់​សត្រូវ​របស់​ទ្រង់ និង​ពង្រីក​ចក្រ​ភព​របស់​ទ្រង់ ហើយ​កែ​ប្រែ​ទីក្រុង​រ៉ូម ពី​តំបន់​រស់​នៅ​រាយ​ប៉ាយ ឲ្យ​ក្លាយ​ជា​ទីក្រុង​ដ៏​ស៊ីវីល័យ ដែល​មាន​រូប​ចម្លាក់ និង​ព្រះ​វិហារ​សាសនា ធ្វើ​ពី​ថ្ម​ម៉ាប​។ ពល​រដ្ឋ​នៃ​ចក្រ​ភព​រ៉ូម ដែល​ស្រឡាញ់​អធិរាជ្យ​អូគូស្ទ បាន​ហៅ​ទ្រង់​ថា បិតាជាតិ​ដែល​មក​ពី​ស្ថាន​សួគ៌ និង​អ្នក​ជួយ​សង្រ្គោះ​មនុស្ស​ជាតិ។ នៅ​ពេល​ដែល​រាជ្យ៤០​ឆ្នាំ​របស់​ទ្រង់ បាន​ឈាន​ដល់​ទី​បញ្ចប់ ទ្រង់​បាន​មាន​បន្ទូល​ចុង​ក្រោយ​ជាផ្លូវ​ការ “ខ្ញុំ​បាន​កសាង​ទីក្រុង​រ៉ូម ចាប់​តាំង​ពី​ពេល​ដែល​ទីក្រុង​នេះ​គ្រាន់​តែ​ជា​ទីក្រុង​ធ្វើ​ពី​ឥដ្ឋ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​វា​ប្រែក្លាយ​ជា​ទីក្រុង​ធ្វើ​ពី​ថ្ម​ម៉ាប មុន​ពេល​ខ្ញុំ​ចាក​ចេញ​ទៅ”។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ បើ​យោង​តាម​មហេសី​របស់​ទ្រង់ តាម​ពិត បន្ទូល​ចុង​ក្រោយ​របស់​ទ្រ​ង់គឺ “​តើ​ខ្ញុំ​បាន​រួម​ចំណែក នៅ​ក្នុង​ផ្នែក​របស់​ខ្ញុំ​បាន​ល្អ​ឬ​ទេ? បន្ទាប់​មក គេ​បាន​ទះដៃ​អបអរ​ខ្ញុំ​ហើយ ខណៈ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​ចាក​ចេញ​ទៅ”។ អ្វី​ដែល​ស្តេច​អូគូស្ទ​មិន​បាន​ជ្រាប​នោះ​គឺ ទ្រង់​បាន​បំពេញ​នូវ​តួនាទី​បន្ទាប់​បន្សំ​ដ៏​សំខាន់ ក្នុង​រឿង​មួយ ដែល​ធំ​ប្រសើរ​ជាង​រឿង​របស់​ទ្រង់។ ក្នុង​ស្រមោល​នៃ​រាជ្យ​របស់​ទ្រង់ ព្រះ​រាជ​បុត្រា​នៃ​ព្រះ​បាន​យាង​មក​ប្រសូត្រ ជា​កូន​ប្រុស​របស់​ជាង​ឈើ ដើម្បី​បើក​បង្ហាញ​នូវ​អ្វី​ដែល​ល្អ​អស្ចារ្យ​ជាង​ជ័យ​ជម្នះ​កង​ទ័ព ព្រះវិហារ ទីលាន​ប្រកួត ឬ​រាជ​វាំង​របស់​ចក្រ​ភព​រ៉ូម៉ាំង​ទៅ​ទៀត​(លូកា ២:១)។ ព្រះ​រាជ​បុត្រា​នៃ​ព្រះ​ មាន​ព្រះ​នាម​ថា យេស៊ូវ។​ នៅ​ពេល​យប់ ដែល​ជន​រួម​ជាតិ​ទ្រង់​ទាម​ទា​ឲ្យ​ពួក​រ៉ូម៉ាំង​យក​ទ្រង់​ទៅឆ្កាង​សម្លាប់ ទ្រង់​បាន​អធិស្ឋាន​សូម​ព្រះ​វរបិតា​ដំកើង​ទ្រង់ ​ជា​មួយ​នឹង​ព្រះ​វរបិតា​…

Read article
បានផ្លាស់ប្រែ និងកំពុងផ្លាស់ប្រែ

តានី(Tani) និង​ម៉ូឌូព(Modupe) បាន​ចម្រើន​វ័យ​ធំ​ឡើង ក្នុង​ប្រទេស​នីហ្សេរីយ៉ា ហើយ​ក៏​បាន​ទៅ​បន្ត​ការ​សិក្សា​នៅ​ចក្រ​ភព​អង់​គ្លេស ក្នុង​ទសវត្សរ៍​ឆ្នាំ​១៩៧០។ ពួក​គេ​ក៏​បាន​ផ្លាស់​ប្រែ​ដោយ​ផ្ទាល់​ៗ​ខ្លួន ដោយសារ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ ប៉ុន្តែ ពួក​គេ​មិន​ដែល​នឹក​ស្មាន​ថា ព្រះ​ទ្រង់​នឹង​ប្រើ​ប្រាស់​ពួក​គេ ឲ្យ​នាំ​ការ​ផ្លាស់​ប្រែ ដល់​សហគមន៍​មួយ ដែល​ស្ថិត​ក្នុងចំណោម​សហគមន៍​ក្រី​ក្រ​ជាង​គេ និង​ជួប​ការ​រើស​អើង​បំផុត នៅ​សង្កាត់​អានហ្វ៊ីល ទី​ក្រុង​លីវើភូល ប្រទេស​អង់​គ្លេស។ ខណៈ​ពេល​ដែល​បណ្ឌិត​តានី និង​ម៉ូឌូព អូមីដេយី បាន​ស្វែង​រក​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ និង​បម្រើ​សហគមន៍​របស់​ខ្លួន ដោយ​ភាព​ស្មោះ​ត្រង់ ព្រះ​អង្គ​ក៏​បាន​ប្រទាន​សេចក្តី​សង្ឃឹម​ដល់​មនុស្ស​ជា​ច្រើន។ ពួក​គេ​ក៏​បាន​ដឹក​នាំ​ពួក​ជំនុំ​ដ៏​រឹង​មាំ​មួយ​កន្លែង ហើយ​ក៏​បាន​បន្ត​អនុវត្ត​គម្រោង​សហគមន៍​ជា​ច្រើន ដែល​នាំ​ឲ្យ​មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្រែ​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​រាប់​មិន​អស់​។ ស្តេច​ម៉ាន៉ាសេ​បាន​នាំ​ឲ្យ​ប្រទេស​ជាតិ​ទ្រង់​មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្រែ ទៅ​រក​ការ​អាក្រក់ តែ​ក្រោយ​មក​ក៏​បាន​នាំ​មក​នូវ​ការ​ផ្លាស់​ប្រែ​ទៅ​រក​ការ​ល្អ​វិញ។ កាល​ស្តេច​នៃ​នគរ​យូដា​អង្គ​នេះ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​១២​ឆ្នាំ ទ្រង់​បាន​នាំ​រាស្រ្ត​ទ្រង់​ឲ្យ​វង្វេង​ចេញ​ពី​ព្រះ ​ហើយ​ពួក​គេ​ក៏​បាន​ធ្វើ​ការ​អាក្រក់​អស់​ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ​(២របាក្សត្រ ៣៣:១-៩)។ ពួក​គេ​មិន​ខ្វល់ អំពី​ការ​ព្រមាន​របស់​ព្រះជា​ម្ចាស់​ឡើយ បាន​ជា​ទ្រង់​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ស្តេច​ម៉ាន៉ាសេ​ធ្លាក់​ខ្លួន​ក្លាយ​ជា​អ្នក​ទោស នៅ​ចក្រ​ភព​បាប៊ីឡូន​(ខ.១០-១១)។ ស្តេច​អង្គ​នេះ​ក៏​បាន​បន្ទាប​ខ្លួន ស្រែក​រក​ព្រះ​ជាម្ចាស់ ដោយ​ទុក្ខ​ព្រួយ​យ៉ាង​ខ្លាំង ហើយ​ព្រះ​អង្គ​ក៏​បាន​ស្តាប់​ការ​ទូល​អង្វរ​របស់​ទ្រង់ ហើយ​ក៏​បាន​ឲ្យ​ទ្រង់​ដឹក​នាំ​នគរ​ទ្រង់​ឡើង​វិញ​(ខ.១២-១៣)។ ស្តេច​ដែល​បាន​ផ្លាស់​ប្រែ​នេះ ក៏​បាន​ជួស​ជុល​កំផែង​ទីក្រុង​ឡើង​វិញ ហើយ​ក៏​បាន​លប់​បំបាត់​ការ​ថ្វាយ​បង្គំ​រូប​ព្រះ​របស់​សាសន៍​ដទៃ នៅ​ក្នុង​ទឹក​ដី​ទ្រង់​(ខ.១៤-១៥)។ “រួច​ទ្រង់​ស្អាង​អាសនា​ព្រះយេហូវ៉ា​ឡើង​វិញ … ក៏​បង្គាប់​ឲ្យ​ពួក​យូដា​គោរព​ប្រតិបត្តិ​តាម​ព្រះយេហូវ៉ា ជា​ព្រះ​នៃ​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល”(ខ.១៦)។ ពេល​ដែល​ប្រជា​ជន​ទាំង​ឡាយ​បាន​សង្កេត​ឃើញ​ការ​ផ្លាស់​ប្រែ​ដ៏​ឆាប់​រហ័ស​របស់​ស្តេច​ម៉ាន៉ាសេ ពួក​គេ​ក៏​បាន​ផ្លាស់​ប្រែ​ផង​ដែរ​(ខ.១៧)។ ខណៈ​ពេល​ដែល​យើង​ស្វែង​រក​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់…

Read article
ការដើរក្នុងពន្លឺ

ភាព​ងងឹត​បាន​ចុះ​មក​គ្រប​ដណ្តប់​ពី​លើ​ភូមិ​របស់​ខ្ញុំ នៅ​ពេល​ដែល​យើង​មិន​ឃើញ​ព្រះ​ចន្ទ​បញ្ចេញ​ពន្លឺ​ទៀត។ ផ្លេក​បន្ទោរ​បាន​ពុះ​ជ្រែក​ផ្ទៃ​មេឃ ដែល​បន្ទរ​ដោយ​ព្យុះ​ភ្លៀង និង​សូរ​ផ្គរ​លាន់​កក្រើក​ដី។ កាល​ខ្ញុំ​នៅ​ក្មេង ស្ថិត​នៅ​ពេល​បែប​នេះ ខ្ញុំ​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច ព្រោះ​ខ្ញុំ​បាន​ស្រមៃ​ឃើញ​សត្វ​ចម្លែក​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ខ្លាច​គ្រប់​ប្រភេទ ដែល​ហៀប​នឹង​សង្គ្រប់​មក​លើ​ខ្ញុំ។​ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ពេល​ព្រឹក​ស្អែក​មក​ដល់ សម្លេង​ទាំង​នោះ​ក៏​បាន​រលាយ​បាត់​អស់ ថ្ងៃ​ក៏​បាន​រះ​ឡើង ​ហើយ​ភាព​ស្ងប់​ស្ងាត់​ក៏​បាន​ត្រឡប់​មក​វិញ ខណៈ​ពេល​ដែល​សត្វ​បក្សី​កំពុង​តែ​អរសប្បាយ​នឹង​ពន្លឺ​ថ្ងៃ។ ភាព​ខុស​គ្នា​រវាង​ភាព​ងងឹត​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ខ្លាច នៅ​ពេល​យប់ និង​ក្តី​អំណរ​នៅ​ពេល​ថ្ងៃ គឺ​ងាយ​ឲ្យ​យើង​កត់​សំគាល់​ទេ។ អ្នក​និពន្ធ​បទ​គម្ពីរ​ហេព្រើរ​បាន​រំឭក អំពី​បទ​ពិសោធន៍​របស់​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល នៅ​ភ្នំ​ស៊ីណាយ ដែល​មាន​ភាព​ងងឹត​យ៉ាង​ខ្លាំង បាន​ជា​ពួក​គេ​លាក់​ខ្លួន ដោយ​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​(និក្ខមនំ ២០:១៨-១៩)។ ពួក​គេ​មាន​អារម្មណ៍​ថា ងងឹត និង​ភ័យ​ខ្លាច ចំពោះ​ព្រះ​វត្ត​មាន​របស់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ សូម្បី​តែ​នៅ​ពេល​ដែល​ទ្រង់​ប្រទាន​ក្រឹត្យ​វិន័យ​នៃ​ក្តី​ស្រឡាញ់​មក​ពួក​គេ។ ពីព្រោះ​ក្នុង​នាម​ជា​មនុស្ស​មាន​បាប ពួក​អ៊ីស្រាអែល​មិន​បាន​រស់​នៅ ឲ្យ​ដល់​កំរិត​នៃ​ខ្នាត​គំរូ​របស់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​ឡើយ​។ អំពើ​បាប​របស់​ពួក​គេ បាន​បណ្តាល​ឲ្យ​ពួក​គេ​ដើរ​ក្នុង​ភាព​ងងឹត និង​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​(ហេព្រើរ ១២:១៨-២១)។ ប៉ុន្តែ ព្រះ​ជាម្ចាស់​ជា​ពន្លឺ ហើយ​នៅ​ក្នុង​ទ្រង់ គ្មាន​ភាព​ងងឹត​សោះ​ឡើយ(១យ៉ូហាន ១:៥)។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ហេព្រើរ ជំពូក​១២ ភ្នំ​ស៊ីណាយ ជា​និមិត្ត​រូប​តំណាង​ឲ្យ​សេចក្តី​បរិសុទ្ធ​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់ និង​ជីវិត​ចាស់​របស់​យើង ដែល​មិន​ស្តាប់​បង្គាប់​ទ្រង់ តែ​ទន្ទឹម​នឹង​នោះ សម្រស់​នៃ​ភ្នំ​ស៊ីយ៉ូន ជា​តំណាង​ឲ្យ​ព្រះ​គុណ​របស់​ព្រះ និង​ជីវិត​ថ្មី​របស់​អ្នក​ដែល​ជឿព្រះយេស៊ូវ ដែល​ជា…

Read article
ខំប្រឹងបិទភ្នែក

គាត់​ដឹង​ថា គាត់​មិន​គួរ​ធ្វើ​វា​ទេ។ ទឹក​មុខ​គាត់​បាន​បង្ហាញ​យ៉ាង​ច្បាស់​ថា គាត់​ពិត​ជា​បាន​ដឹង​ថា គាត់​បាន​ធ្វើ​ខុស​។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​អង្គុយ​ចុះ ដើម្បី​ពិភាក្សា​ជា​មួយ​ក្មួយ​ប្រុស​ម្នាក់​នេះ អំពី​កំហុស​របស់​គាត់។ តែ​គាត់​ក៏​បាន​ប្រញាប់​បិទ​ភ្នែក​យ៉ាង​លឿន។ គាត់​បាន​អង្គុយ​គិត តាម​ហេតុ​ផល ឬ​ឡូហ្ស៊ិក​របស់​គាត់ ដែល​ជា​ក្មេង​អាយុ​៣​ឆ្នាំ​ថា បើ​គាត់​មិន​អាច​មើល​ឃើញ​ខ្ញុំ នោះ​ខ្ញុំ​ក៏​ច្បាស់​ជា​មិន​អាច​មើល​គាត់​ឃើញ​ដែរ។ ហើយ​បើ​ខ្ញុំ​មិន​អាច​មើល​គាត់​ឃើញ នោះ​គាត់​អាច​ជៀស​វាង​ការ​សន្ទ​នា និង​ទទួល​លទ្ធ​ផល ដែល​គាត់​បាន​រំពឹង​ទុក។ តែ​ខ្ញុំ​សប្បាយ​ចិត្ត ដែល​ខ្ញុំ​អាច​មើល​គាត់​ឃើញ ក្នុង​ពេល​នោះ។ ខ្ញុំ​មិន​អាច​ឲ្យ​គាត់​គេច​ចេញ​ទៅ ដោយ​មិន​បាន​កែ​តម្រង់​គាត់​បាន​ឡើយ បាន​ជា​យើង​ត្រូវ​និយាយ​គ្នា អំពី​រឿង​នោះ ដោយ​គ្មាន​អ្វី​មក​រារាំង​យើង​ឡើយ។ ខ្ញុំ​ចង់​ឲ្យ​គាត់​មើល​មុខ​ខ្ញុំ ហើយ​ដឹង​ថា ខ្ញុំ​ស្រឡាញ់​គាត់ ហើយ​ចង់​អត់​ទោស​ឲ្យ​គាត់​ខ្លាំង​ប៉ុណ្ណា។ នៅ​ពេល​នោះ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​គិត​ថា តើ​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​មាន​អារម្មណ៍​យ៉ាង​ណា ពេល​ដែល​អ័ដាម និង​នាង​អេវ៉ា​មិន​ស្តាប់​បង្គាប់​ទ្រង់ ក្នុង​សួន​ច្បារ​អេដែន។ ពេល​ពួក​គេ​ដឹង​ថា​ខ្លួន​ខុស ពួក​គេ​ក៏​បាន​ព្យាយាម​លាក់​ខ្លួន​ពី​ព្រះ​អង្គ(លោកុប្បត្តិ ៣:១០) ដែល​អាច​មើល​ឃើញ​ពួក​គេ​យ៉ាង​ច្បាស់។ ពេល​ណា​យើង​ដឹង​ខ្លួន​ថា យើង​បាន​ធ្វើ​អ្វី​ខុស យើង​ច្រើន​តែ​ចង់​គេច​ចេញ ដើម្បី​កុំ​ឲ្យ​ទទួល​លទ្ធ​ផល ពី​អ្វី​ដែល​យើង​បាន​ធ្វើ។ យើង​រត់​គេច​ពី​វា ឬ​លាក់​បាំង​វា ឬ​ក៏​បិទ​ភ្នែក​ខ្លួន​ឯង មិន​ព្រម​មើល​សេចក្តី​ពិត។ ព្រះ​ទ្រង់​នឹង​ឲ្យ​យើង​ទទួល​ខុស​ត្រូវ ចំពោះ​កំហុស​របស់​យើង ផ្អែក​ទៅ​លើ​ខ្នាត​គំរូ​នៃ​សេចក្តី​សុចរិត​របស់​ទ្រង់។ ទ្រង់​មើល​ឃើញ​យើង (ហើយស្វែង​រក​យើង!)…

Read article
ការសួររកទិសដៅ

ប៉ា​របស់​ខ្ញុំ​មាន​អំណោយ​ទាន​មួយ គឺ​គាត់​តែង​តែ​ស្គាល់​ទិស ។ បើ​សិន​ជា​ខ្ញុំ​មាន​សមត្ថ​ភាព​ដូច​នេះ​ដែរ នោះ​មិន​ដឹង​ជា​ល្អ​យ៉ាង​ណា​ទេ។ សុភាវគតិ​របស់​គាត់ បាន​ឲ្យ​គាត់​ដឹង​ថា ទិស​ខាង​ជើង ត្បូង លិច និង​កើត​នៅ​ខាង​ណា។ គាត់​ហាក់​ដូច​ជា​មាន​សមត្ថ​ភាព​នេះ​ពី​កំណើត។ ហើយ​គាត់​តែង​តែ​ប្រាប់​ទិស មិន​ដែល​ខុស​ឡើយ គឺ​លើក​លែង​តែ​នៅ​ពេល​យប់មួយ​។ នៅ​ពេល​យប់​នោះ ប៉ា​ខ្ញុំ​បាន​វង្វេង​ផ្លូវ។ គាត់​និង​ម្តាយ​ខ្ញុំ បាន​ទៅ​ចូល​រួម​កម្ម​វិធី​មួយ ក្នុង​ក្រុង​ដែល​គាត់​មិន​ដែល​ធ្លាប់​ទៅ​ពី​មុន​មក ហើយ​ក៏​បាន​ចាក​ចេញ​មក​ផ្ទះ​វិញ នៅ​ពេល​យប់​ងងឹត។ គាត់​ជឿ​ជាក់​ថា គាត់​ស្គាល់​ផ្លូវ​ត្រឡប់​មក​ផ្លូវ​ធំ​វិញ ប៉ុន្តែ គាត់​បាន​វង្វេង​ផ្លូវ​ហើយ។ គាត់​បាន​បើក​ឡាន​ត្រឡប់​ថយ​ក្រោយ​វិញ។ បន្ទាប់​មក គាត់​ក៏​បាន​ច្រឡំ​ផ្លូវ ហើយ​ក៏​មាន​អារម្មណ៍​តប់​ប្រមល់។ ម្តាយ​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​គាត់​ថា ការ​ស្វែង​រក​ផ្លូវ គឺ​ជា​ការ​ពិបាក ប៉ុន្តែ គាត់​គួរ​តែ​ប្រើ​ទូរស័ព្ទ​របស់​គាត់​ ដើម្បី​រក​មើល​ទិស ដែល​ត្រូវ​ធ្វើ​ដំណើរ។ ក្រោយ​មក ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ដឹង​ថា លោក​ឪពុក​របស់​ខ្ញុំ​ដែល​មាន​អាយុ​៧៦​ឆ្នាំ បាន​សុំ​ឲ្យ​គេ​ជួយ​ប្រាប់​ទិស សម្រាប់​ការ​ធ្វើដំណើរ​ជា​លើក​ទីមួយ ក្នុង​ជីវិត​គាត់ គឺ​គាត់​បាន​សុំ​ឲ្យ​ទូរស័ព្ទ​របស់​គាត់​ជួយ​ប្រាប់​ទិស​ធ្វើ​ដំណើរ។ ស្តេច​ដាវីឌ គឺ​ជា​អ្នក​និពន្ធ​ទំនុក​ដំកើង ដែល​មាន​បទ​ពិសោធន៍​ដ៏​ច្រើន​សម្បូរ​បែប ក្នុង​ជីវិត។ ប៉ុន្តែ បទ​ទំនុក​ដំកើង​របស់​គាត់​បាន​បង្ហាញ​ឲ្យ​យើង​ដឹង​ថា នៅ​ពេល​ខ្លះ ស្តេច​ដាវីឌ​បាន​មាន​អារម្មណ៍​ថា វង្វេង ទាំង​ខាង​វិញ្ញាណ និង​ផ្លូវ​អារម្មណ៍​។…

Read article
ឆ្នាំថ្មី អាទិភាពថ្មី

ខ្ញុំ​តែង​តែ​ចង់​រៀន​លេង​វីយូឡុង​ធំ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​មិន​ដែល​រក​បាន​ពេល សម្រាប់​ចូល​រៀន​ឡើយ។ បើ​និយាយ​ឲ្យ​កាន់​តែ​ត្រូវ​ទៀត​នោះ គឺ​ខ្ញុំ​មិន​ដែល​បាន​ញែក​ពេល​ចូល​រៀន។ កាល​នោះ ខ្ញុំ​គិត​ថា នៅ​នគរស្ថាន​សួគ៌ ខ្ញុំ​ប្រហែល​ជា​អាច​ចេះ​លេង​ឧបករណ៍​ភ្លេង​មួយ​នោះ យ៉ាង​ស្ទាត់​ជំនាញ។ ទន្ទឹម​នឹង​នោះ ខ្ញុំ​ចង់​ផ្តោត​ទៅ​លើ​ការ​ប្រើ​ប្រាស់​ពេល​វេលា​របស់​ខ្ញុំ ដើម្បី​ធ្វើ​អ្វី​ដែល​ព្រះ​បាន​ត្រាស់​ហៅ ឲ្យ​ខ្ញុំ​ធ្វើ​ថ្វាយ​ទ្រង់ ក្នុង​ពេល​បច្ចុប្បន្ន។ ជីវិត​មនុស្ស​ខ្លី​ណាស់ ហើយ​ជា​ញឹក​ញាប់ យើង​ច្រើន​តែ​មាន​អារម្មណ៍​ថា យើង​ត្រូវ​ខំ​ប្រើ​ពេល​វេលា​របស់​យើង នៅ​លើ​ផែន​ដី ឲ្យ​មាន​ប្រយោជន៍​បំផុត មុន​ពេល​វា​កន្លង​ផុត​ទៅ។ ប៉ុន្តែ តើ​យើង​យល់​ច្បាស់ អំពី​បញ្ហា​នេះ​ទេ? ពេល​ដែល​ស្តេច​សាឡូម៉ូន​ពិចារណា អំពី​អត្ថ​ន័យ​នៃ​ជីវិត ទ្រង់​បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​នូវ​ការ​ណែ​នាំ​ពីរ​យ៉ាង។​ ទី​មួយ យើង​ត្រូវ​តែ​រស់​នៅ តាម​របៀប​ដ៏​មាន​ន័យ​បំផុត តាម​ដែល​អាច​ធ្វើ​ទៅ​បាន ដែល​រាប់​បញ្ចូល​ការ​អរសប្បាយ​ឲ្យ​បាន​ពេញ​លេញ ចំពោះ​ការ​ល្អ​ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​យើង​ពិសោធន៍​ក្នុង​ជីវិត ដែល​មាន​ដូច​ជា​អាហារ និង​ទឹក​(សាស្តា ៩:៧) សំលៀក​បំពាក់ និង​គ្រឿង​ក្រអូប​(ខ.៨) អាពាហ៍​ពិពាហ៍(ខ.៩) និង​អំណោយ​ល្អ​ៗ​ទាំង​អស់​របស់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ ដែលអាច​រាប់​បញ្ចូល​ការ​រៀន​លេង​ឧបករណ៍​ភ្លេង ដែល​មាន​ដូច​ជា​វីយូឡុង​ធំ​ជា​ដើម។ ទីពីរ យើង​ត្រូវ​ខំ​ធ្វើ​ការ​(ខ.១០)។ ជីវិត​មនុស្ស​មាន​ពេញ​ទៅ​ដោយ​ឱកាស ហើយ​យើង​តែង​តែ​មាន​កិច្ចការ​បន្ថែម​ទៀត ដែល​ត្រូវ​ធ្វើ​។ យើង​ត្រូវ​ទាញ​យក​ប្រយោជន៍ ពី​ឱកាស​ដែល​ព្រះ​ប្រទាន​ដល់​យើង ដោយ​ស្វែង​រក​ប្រាជ្ញា​ទ្រង់ នៅ​ក្នុង​ការ​ដាក់​អាទិភាព​ការងារ ហើយ​ធ្វើ​ការ ដោយ​ប្រើ​អំណោយ​ទាន​របស់​យើង…

Read article
អ្នកនាំព្រះរាជសារ

មាន​ពេល​មួយ ខ្ញុំ​បាន​ទៅ​ចូល​រួម​សន្និសិទ​មួយ។ ស្រ្តី​ម្នាក់​ដែល​កំពុង​ធ្វើ​ការ​ក្នុង​សន្និសិទ​នោះ បាន​ហុច​ក្រដាស​មួយ​សន្លឹក​ឲ្យ​ខ្ញុំ ដែល​មាន​សរសេរ​អក្សរ​ពី​លើ​ថា “ខ្ញុំ​មាន​ដំណឹង​មួយ សម្រាប់​អ្នក”។ ពេល​នោះ ខ្ញុំ​មិន​ដឹង​ថា តើ​ខ្ញុំ​គួរ​មាន​អារម្មណ៍​ភ័យ​អរ ឬ​រំភើប​រីក​រាយ​ឡើយ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ដឹង​ថា ខ្ញុំ​ត្រូវ​មាន​អំណរ ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ពាក្យ​ដែល​គេ​បាន​សរសេរ​នៅ​ខាង​ក្រោម​ថា “អ្នក​មាន​ក្មួយ​ប្រុស​ម្នាក់​ហើយ!” សារ​ដែល​យើង​ទទួល អាច​ជា​ដំណឹង​ល្អ ដំណឹង​អាក្រក់ ឬ​ផ្ទុក​ទៅ​ដោយ​ពាក្យ​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​ជម្រុញ​ចិត្ត​យើង។ នៅ​គ្រា​សញ្ញា​ចាស់ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ប្រើ​ហោរា​របស់​ទ្រង់ ឲ្យ​នាំ​ព្រះ​រាជសារ​នៃ​សេចក្តី​សង្ឃឹម ឬ​ការ​ជំនុំ​ជម្រះ។ ប៉ុន្តែ ពេល​ដែល​យើង​ពិនិត្យ​មើល​ព្រះរាជសារ​ទ្រង់​ឲ្យ​បាន​ជិត យើង​នឹង​ឃើញ​ថា សូម្បី​តែ​នៅ​ក្នុង​ព្រះរាជសារ​នៃ​ការ​ជំនុំ​ជម្រះ ក៏​ព្រះ​ទ្រង់​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​នឹង​នាំ​យើង​ ទៅរក​ការ​ប្រែ​ចិត្ត ការ​ប្រោស​ឲ្យ​ជា និង​ការ​ស្អាង​ឡើង​វិញ។ យើង​អាច​ឃើញ​ព្រះ​រាជសារ​ទាំង​ពីរ​ប្រភេទ​នេះ នៅ​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ម៉ាឡាគី ជំពូក​៣ ដែល​ក្នុង​នោះ ព្រះ​អម្ចាស់​បាន​សន្យា​ថា នឹងចាត់​អ្នក​នាំ​ព្រះ​រាជ​សារ ឬ​ទូត​របស់​ទ្រង់​ម្នាក់ ឲ្យ​រៀប​ចំ​ផ្លូវ​ថ្វាយ​ទ្រង់។ ក្រោយ​មក លោក​យ៉ូហាន​បាទីស្ទ​ក៏​បាន​ប្រកាស​អំពី​ការ​យាង​មក​នៃ​អ្នក​នាំ​ព្រះ​រាជសារ​ដ៏​ពិត គឺ​ព្រះ​យេស៊ូវ​(មើល​ម៉ាថាយ ៣:១១) ដែល​ទ្រង់​ជា “ទូត​ដែល​នាំ​សេចក្តី​សញ្ញា”(ម៉ាឡាគី ៣:១) ដែល​នឹង​សម្រេច​ព្រះ​បន្ទូល​សន្យា​របស់​ព្រះ។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់​ប្រៀប​ដូច​ជា ​“​ភ្លើង​របស់​ជាង​សំរង ហើយ​ដូច​ជា​ក្បុង​របស់​ជាង​ប្រមោក”(ខ.២) ដ្បិត​ទ្រង់​នឹង​បន្សុទ្ធ​អ្នក​ដែល​ជឿ​ព្រះ​បន្ទូល​ទ្រង់ ឲ្យ​បាន​បរិសុទ្ធ។ ព្រះ​អម្ចាស់​បាន​បញ្ជូន​ព្រះ​រាជ​សា​របស់​ទ្រង់​មក…

Read article
អ្វីៗត្រឡប់ជាថ្មីឡើង

ខ្ញុំ​មាន​ចំណាប់​អារម្មណ៍ ចំពោះ​កន្លែង​ដែល​គេ​យក​រថយន្ត​ចាស់​ៗ​ទៅ​គរ​ចោល។ ខ្ញុំ​ចិត្ត​ធ្វើ​ការ​ជួស​ជុល​រថយន្ត ហេតុ​នេះ​ហើយ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​ជា​ញឹក​ញាប់ ទៅ​កន្លែង​ប្រភេទ​នោះ ដែល​នៅ​មិន​ឆ្ងាយ​ពី​ផ្ទះ​ខ្ញុំ។ វា​ជា​កន្លែង​ដ៏​ឯកោ ដែល​មាន​សម្លេង​ខ្យល់​ថ្ងួច​ថ្ងូរ​កាត់​តាម​ចន្លោះ​ដែក​អេតចាយ​ដែល​គេ​បោះ​បង់​ចោល ដែល​ពី​មុន ពួក​វា​ជា​របស់​ទ្រព្យ​ដ៏​មាន​តម្លៃ​របស់​នរណា​ម្នាក់។ ឡាន​ខ្លះ​បាន​ខូច​ទ្រង់​ទ្រាយ​អស់ ខ្លះ​បាក់​បែក ហើយ​ចាស់ ហើយ​ខ្លះ​ទៀត​ក៏​លែង​មាន​ប្រយោជន៍​អ្វី​តទៅ​ទៀត។  ពេល​ខ្ញុំ​កំពុង​តែ​ដើរ នៅ​ចន្លោះ​ឡាន​ទាំង​នោះ ដែល​គេ​បាន​តម្រៀប​ជា​ជួរ ជួន​កាល មាន​ឡាន​មួយ​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ចាប់​អារម្មណ៍ ហើយ​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ឆ្ងល់​ថា តើ​ឡាន​នោះ​បាន​ឆ្លង​កាត់​ដំណើរ​ផ្សង​ព្រេង​អ្វី​ខ្លះ​ ក្នុង​មួយ​ជីវិត​របស់​វា។ មនុស្ស​ម្នាក់​ៗ​សុទ្ធ​តែ​មាន​រឿង​ផ្ទាល់​ខ្លួន​ សម្រាប់​ចែក​ចាយ ដូច​ជា​កញ្ចក់​ដែល​ឆ្លុះ​មើល​អតីត​កាល ដោយ​យើង​ម្នាក់​ៗ​កាល​ពី​មុន សុទ្ធ​តែ​ប្រាថ្នា​ចង់​បាន​អ្វី​ៗ​ដែល​ទាន់​សម័យ  តែក្រោយ​មក ក៏​បាន​ហួស​សម័យ ដោយ​ជៀស​មិន​រួច​ពី​ដំណើរ​នៃ​ពេល​វេលា។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​មាន​ចំណង់​ចំណូល​ចិត្ត​ជា​ពិសេស នៅ​ក្នុង​ការ​យក​របស់​ចាស់​ៗ ទៅ​កែ​ឆ្នៃ​ឲ្យ​មាន​ជីវិត​ថ្មី​ឡើង។ ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ថា​ ខ្ញុំហាក់​ដូច​ជា​បាន​យក​ជ័យ​ជម្នះ​ដ៏​តូច​មួយ មក​លើ​ពេល​វេលា និង​ភាព​អន់​ថយ  ពេល​ណា​ខ្ញុំ​អាច​យក​គ្រឿង​បន្លាស់​ចាស់​ៗ​ដែលគេ​បោះ​ចោល ហើយ​ធ្វើ​ឲ្យ​វា​មាន​ជីវិត​ថ្មី​ឡើង ឬ​មាន​ប្រយោជន៍ នៅ​ក្នុង​ការ​ជួស​ជុល​រថយន្ត​ណា​មួយ ឲ្យ​អាច​ប្រើ​ប្រាស់​ឡើង​វិញ​បាន​។ ជួន​កាល រឿង​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​គិត អំពី​ព្រះ​បន្ទូល​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ ដែល​បាន​ចែង នៅ​ក្នុង​ចុង​បញ្ចប់​នៃ​ព្រះគម្ពីរ​ថា ព្រះ​អង្គកំពុង​តែ​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់​ថ្មី​ឡើង (វិវរណៈ ២១:៥)។ ព្រះ​បន្ទូល​របស់​ទ្រង់​ត្រង់​ចំណុច​នេះ និយាយ​សំដៅ​ទៅ​លើ​ការ​ដែល​ព្រះជា​ម្ចាស់​ស្តា​ឡើង​វិញ នូវ​ស្នា​ព្រះ​ហស្ត​ទ្រង់…

Read article