You are here:
ការស្តាប់តាមការដាស់តឿន

ពេល​ដែល​ចោរ​លូក​ហោប៉ៅ​បាន​ព្យាយាម​លួច​កាបូប​លុយ​របស់​ខ្ញុំ ខណៈ​ពេល​ដែល​​ខ្ញុំ​កំពុង​ធ្វើ​ដំណើរ​កម្សាន្ត​ក្រៅ​ប្រទេស ខ្ញុំ​មិន​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​ទេ។ ខ្ញុំ​បាន​អាន​អំពី​ការ​ដាស់​តឿន អំពី​គ្រោះថ្នាក់​នៃ​ចោរ​ក្រោម​ដី ដូច​នេះ ខ្ញុំ​ដឹង​ថា ខ្ញុំ​ត្រូវ​ធ្វើ​អ្វី​ខ្លះ ដើម្បី​ការពារ​កាបូប​លុយ​របស់​ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​មិន​ដែល​រំពឹង​ថា វា​នឹង​កើត​ឡើង​នោះ​ទេ។ តែ​អរ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ​អង្គ កាល​យុវជន​ដែល​បាន​លូក​យក​កាបូប​លុយ​របស់​ខ្ញុំ មាន​ដៃ​រអិល ធ្វើឲ្យ​កាបូប​លុយ​ខ្ញុំ​ធ្លាក់​ទៅ​លើ​ដី ហើយ​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​រើស​មក​វិញ។ ប៉ុន្តែ​ រឿង​ហេតុ​នេះ​បាន​ក្រើន​រំឭក​ខ្ញុំ​ថា ខ្ញុំ​គួរ​តែ​ស្តាប់​តាម​ការ​ដាស់​តឿន អំពី​អំពើ​ចោរ​កម្ម។ យើង​មិន​ចូល​ចិត្ត​ផ្តោត​ចិត្ត​ទៅ​លើ​ការ​ដាស់​តឿន​គ្រប់​ពេល​វេលា​នោះ​ឡើយ ព្រោះ​យើង​គិត​ថា ការ​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន និង​គិត​អំពី​គ្រោះ​ថ្នាក់​គ្រប់​ពេល ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​មិន​អាច​អរ​សប្បាយ​នឹង​ជីវិត ប៉ុន្តែ ​ការ​ផ្តោត​ចិត្ត​ទៅ​លើ​ការ​ដាស់​តឿន ជា​ការ​ចាំ​បាច់។ ឧទាហរណ៍ ព្រះយេស៊ូវ​បាន​ប្រទាន​នូវ​ការ​ដាស់​តឿន​ដ៏​ច្បាស់​លាស់ ខណៈ​ពេល​ដែល​ព្រះ​អង្គ​ចាត់​ពួក​សិស្ស​ទ្រង់ ឲ្យ​ទៅ​ប្រកាស អំពី​នគរ​ព្រះ​(ម៉ាថាយ ១០:៧)។ ព្រះអង្គ​មាន​បន្ទូល​ថា “អស់​អ្នក​ណា​ដែល​ទទួល​ថ្លែង​ប្រាប់​ពី​ខ្ញុំ នៅ​មុខ​មនុស្ស​លោក នោះ​ខ្ញុំ​នឹង​ទទួល​ថ្លែង​ប្រាប់​ពី​អ្នក​នោះ នៅ​ចំពោះ​ព្រះវរបិតា​ខ្ញុំ ដែល​គង់​នៅ​ស្ថានសួគ៌​ដែរ តែ​អ្នក​ណា​ដែល​មិន​ព្រម​ទទួល​ស្គាល់​ខ្ញុំ នៅ​មុខ​មនុស្ស​លោក​ទេ នោះ​ខ្ញុំ​ក៏​មិន​ព្រម​ទទួល​ស្គាល់​អ្នក​នោះ នៅ​ចំពោះ​ព្រះវរបិតា​ខ្ញុំ ដែល​គង់​នៅ​ស្ថានសួគ៌​ដែរ”(ខ.៣២-៣៣)។ យើង​មាន​ជម្រើស។ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​ព្រះ​អង្គ​សង្រ្គោះ​មួយ​អង្គ ដោយ​ក្តី​ស្រឡាញ់ ហើយ​មាន​ផែនការ សម្រាប់​ឲ្យ​យើង​បាន​នៅ​ក្នុង​ព្រះ​វត្ត​មាន​ទ្រង់​អស់​កល្ប​ជានិច្ច។ ប៉ុន្តែ បើ​យើង​ងាក​បែរ​ចេញ​ពី​ព្រះ យើង​សម្រេច​ចិត្ត​បដិសេធ​ព្រះ​បន្ទូល អំពី​សេចក្តី​សង្រ្គោះ…

Read article
មូលហេតុដ៏ល្អដែលត្រូវថែរក្សា

មាន​ស្រ្តី​ពីរ​នាក់​អង្គុយ​នៅ​កៅអី​សង្ខាង​ផ្លូវ​ដើរ​ក្នុង​យន្ត​ហោះ។ ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​តាម​ជើង​ហោះ​ហើរ​នេះ មាន​រយៈ​ពេល​២​ម៉ោង ដូច​នេះ ទោះ​ចង់​ឬ​មិន​ចង់ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ឃើញ​ការ​ទំនាក់​ទំនង​រវាង​អ្នក​ទាំង​ពីរ។ ខ្ញុំ​អាច​មើល​ឃើញ​ច្បាស់​ថា ពួក​គេ​ស្គាល់​គ្នា ហើយ​អាច​ជា​សាច់​ញាតិ​នឹង​គ្នា។ អ្នក​ដែល​ក្មេង​ជាង​គេ ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​ទាំង​ពីរ​(ប្រហែល​មាន​អាយុ​៦០​ឆ្នាំ​ប្លាយ) ចេះ​តែ​លូកដៃ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ថង់ យក​ចំណិត​ផ្លែ​ប៉ោម ចែក​ឲ្យ​ស្រ្តី​ដែល​មាន​វ័យ​ចាស់​ជាង​(ប្រហែល​៩០​ឆ្នាំ​ប្លាយ) បន្ទាប់​មក ក៏​បាន​ហុច​នំ​សាំង​វិច​តូច​ៗ រួច​ក៏​បាន​ឲ្យ​ក្រដាស​សើម​សម្រាប់​ជូត​សម្អាត ហើយ​ទី​បំផុត ក៏​បាន​ចែក​កាសែត​ញូយ៉ក​ថែម ឲ្យ​មើល​ទៀត។​ ការ​ហុច​ឲ្យ​មួយ​លើក​ៗ ត្រូវ​បាន​ធ្វើ​ឡើង យ៉ាង​ទន់​ភ្លន់ ដោយ​ភាព​ថ្លៃ​ថ្នូរ​យ៉ាង​ខ្លាំង។ ខណៈ​ពេល​ដែល​យើង​ក្រោក​ឡើង ដើម្បី​ចាក​ចេញ​ពី​យន្ត​ហោះ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ប្រាប់​ស្រ្តី​ដែល​មាន​វ័យ​ក្មេង​ជាង​ថា “ខ្ញុំ​បាន​កត់​សំគាល់​ឃើញ ​អ្នក​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​ចំពោះ​គាត់។ អ្នក​ពិត​ជា​ចិត្ត​ល្អ​ណាស់”។ នាង​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​តប​ថា “គាត់​ជា​មិត្ត​ល្អ​បំផុត​របស់​ខ្ញុំ។ គាត់​ជា​ម្តាយ​ខ្ញុំ”។​ តើ​វា​អស្ចារ្យ​ប៉ុណ្ណា បើ​សិន​ជា​យើង​សុទ្ធ​តែ​អាច​និយាយ​ដូច​គាត់? ឪពុក​ម្តាយ​ខ្លះ ប្រៀប​ដូច​ជា​មិត្ត​ល្អ​បំផុត​របស់​យើង។ តែ​ឪពុក​ម្តាយ​ខ្លះ​មិន​ដូច្នោះ​ទេ។ តាម​ពិត ទំនាក់​ទំនង​ទាំង​នោះ ច្រើន​តែ​មាន​ភាព​ស្មុគ​ស្មាញ។ សំបុត្រ​ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​សរសេរ​ផ្ញើ​ទៅ​លោក​ធីម៉ូថេ មិន​បាន​មិន​អើពើ ចំពោះ​ភាព​ស្មុគស្មាញ​នេះ​ឡើយ តែ​បាន​បង្រៀន​យើង ឲ្យ​ថែរក្សា​ឪពុក​ម្តាយ និង​ជីដូន​ជីតា ឬ​សាច់​ញាតិ​របស់​យើង និយាយ​រួម​គឺ​ក្រុម​គ្រួសារ​យើង​(១ធីម៉ូថេ ៥:៤,៨)។ មាន​ពេល​ជា​ញឹក​ញាប់​ពេក​ហើយ ដែល​យើង​ធ្វើការ​ថែរក្សា​ដូច​នេះ បើ​សិន​ជា​សមាជិក​គ្រួសារ​យើង​ធ្វើ​ល្អ​ចំពោះ​យើង។ ឬ​អាច​និយាយ​បាន​ម្យ៉ាង​ទៀត​ថា យើង​ធ្វើ​ដូច​នេះ…

Read article
ការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ

យើង​បាន​ដើរ​ចូល​ក្នុង​ព្រៃ​កាន់​តែ​ជ្រៅ​ទៅ​ៗ​ ចេញ​ទៅ​កាន់​តែ​ឆ្ងាយ​ ពី​ភូមិ​មួយ នៅ​ខេត្ត​យូណាន ប្រទេស​ចិន។ ប្រហែល​១​ម៉ោង​ក្រោយ​មក យើង​ក៏​បាន​ឮ​សម្លេង​ទឹក​ធ្លាក់​ដ៏​ទ្រហឹង​។ យើង​ក៏​បាន​បោះ​ជំហាន​កាន់​តែ​ញាប់​ជាង​មុន ហើយ​មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន​ក៏​បាន​ទៅ​ដល់​ទីតាំង​ដ៏​ស្រឡះ​មួយ ក្នុង​ព្រៃ ដោយ​ទទួល​បាន​នូវ​ការ​ស្វាគមន៍ ពី​ទេសភាព​ដ៏​ស្រស់​ស្អាត នៃ​ទឹក​ធ្លាក់​ដូច​វាំង​នន លើ​ថ្ម​ពណ៌​ប្រផេះ។ ពិត​ជា​គួរ​ឲ្យ​ចង់​ទស្សនា​ណាស់! អ្នក​រួម​ដំណើរ​ជា​មួយ​យើង ដែល​រស់​នៅ​ក្នុង​ភូមិ​ដែល​យើង​បាន​ចាក​ចេញ​ប្រហែល​១​ម៉ោង​មុន ក៏​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​ថា យើង​គួរ​តែ​ញាំ​អាហារ ជា​លក្ខណៈ​ពិចនិច​នៅ​កន្លែង​នោះ។ នេះ​ជា​គំនិត​ល្អ​ណាស់ ប៉ុន្តែ តើ​អាហារ​របស់​យើង​នៅ​ឯណា? យើង​មិន​បាន​យក​អាហារ​មក​ជា​មួយ​ទេ។ មិត្ត​ភក្តិ​ទាំង​នោះ​ក៏​បាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ព្រៃ​ដែល​នៅ​ជុំវិញ​ខ្លួន​យើង ហើយ​ក៏​បាន​ត្រឡប់​មក​វិញ ដោយ​នាំ​យក​ផ្លែ​ឈើ និង​បន្លែ​ជា​ច្រើន​ប្រភេទ ហើយ​ថែម​ទាំង​មាន​ត្រី​ទៀត។ ផ្លែ​ស៊ូស៊ាំងខាយ មាន​រូប​រាង​ចម្លែក និង​មាន​ផ្កា​តូច​ៗ​ពណ៌​ស្វាយ តែ​មាន​រស់​ជាតិ​ឆ្ងាញ់ ដូច​ផ្លែ​ឈើ​មក​ពី​ស្ថានសួគ៌! ខ្ញុំ​ក៏​បាន​នឹក​ចាំ​ថា ស្នា​ព្រះ​ហស្ត​របស់​ព្រះ​បាន​ប្រកាស អំពី​ការ​ផ្គត់​ផ្គង់​ដ៏​ហូរ​ហៀរ​របស់​ព្រះ។ យើង​អាច​មើល​ឃើញ​ភស្តុតាង​នៃ​សេចក្តី​សប្បុរស​របស់​ព្រះ ​នៅ​ក្នុង “​រុក្ខជាតិ​មាន​ផ្លែ​តាម​ពូជ​ដែរ ហើយ​មាន​គ្រាប់​នៅ​ក្នុង​ផ្លែ”(លោកុប្បត្តិ ១:១២)។ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​បង្កើត និង​ប្រទាន​យើង​នូវ​អាហារ ពី​រុក្ខជាតិ​ដែល​មាន​គ្រាប់ និង​ពី​ដើម​ឈើ​ដែល​មាន​ផ្លែ ហើយ​មាន​គ្រាប់​ក្នុង​ផ្លែ(ខ.២៩)។ តើ​ពេល​ខ្លះ អ្នក​មាន​ការ​ពិបាក នៅ​ក្នុង​ការ​ទុក​ចិត្ត​លើ​ការ​ផ្គត់​ផ្គង់​របស់​ព្រះ​ឬ​ទេ? សូម​អ្នក​ដើរ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ធម្មជាតិ។ តាម​រយៈ​អ្វី​ដែល​អ្នក​បាន​ឃើញ ក្នុង​ធម្មជាតិ ចូរ​នឹក​ចាំ​ព្រះ​បន្ទូល​ព្រះ​យេស៊ូវ ដែល​បាន​ធានា​ថា…

Read article
ការស្រឡាញ់មនុស្សដែលអ្នកស្អប់

ខ្ញុំ​បាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​បន្ទប់​មួយ​យ៉ាង​ស្ងាត់​ស្ងៀម មុន​ពេល​នាង​ឃើញ​ខ្ញុំ។ ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ខ្មាស​អៀន ក្នុង​ការ​លាក់​ខ្លួន ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​មិន​ចង់​កែ​តម្រង់​នាង​តែ​ម្តង​ទេ។ ខ្ញុំ​ចង់​និយាយ​ប្រាប់​នាង​ភ្លាម​ៗ ដើម្បី​ឲ្យ​នាង​មាន​ការ​ខ្មាស​អៀន។ ខ្ញុំ​ធ្លាប់​មាន​ការ​ធុញ​ទ្រាន់ ចំពោះ​អាកប្ប​កិរិយា​របស់​នាង​កាល​ពី​មុន ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​ទំនង​ជា​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​នាង​ធុញ​ទ្រាន់​ជាង​ហ្នឹង​ទៀត។ ជន​ជាតិ​យូដា និង​ជន​ជាតិ​សាម៉ារី ក៏​ធ្លាប់​មាន​ការ​ធុញ​ទ្រាន់​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក​ផង​ដែរ។ ជន​ជាតិ​សាម៉ារី​មាន​ដើម​កំណើត​ជា​ជន​ជាតិ​យូដា កាត់​សាសន៍​ដទៃ ហើយ​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ​របស់​ខ្លួន ដូច​នេះ ជន​ជាតិ​យូដា​យល់​ឃើញ​ថា ជន​ជាតិ​សាម៉ារី បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខូច​ខ្សែ​លោហិត និង​ជំនឿ​របស់​សាសន៍​យូដា ដោយ​បង្កើត​សាសនា​នៅ​លើ​ភ្នំ​កេរ៉ាស៊ីន ប្រឆាំង​នឹង​សាសនា​យូដា​(យ៉ូហាន ៤:២០)។ តាម​ពិត ជន​ជាតិ​យូដា​ស្អប់​ខ្ពើម​ជន​ជាតិ​សាម៉ារី​ណាស់ បាន​ជា​ពួក​គេ​សុខ​ចិត្ត​ធ្វើ​ដំណើរ​តាម​ផ្លូវ​វាង ជា​ជាង​ធ្វើ​ដំណើរ​កាត់​តាម​ស្រុក​ភូមិ​របស់​ពួក​គេ។ ព្រះយេស៊ូវ​បាន​បើក​សម្តែង ឲ្យ​ពួក​គេ​ស្គាល់​ផ្លូវ​ដែល​ល្អ​ជាង​នេះ ព្រះ​អង្គ​បាន​នាំ​សេចក្តី​សង្រ្គោះ​ដល់​មនុស្ស​ទាំង​អស់ ដោយ​រាប់​បញ្ចូល​ទាំង​ពួក​សាសន៍​សាម៉ារី​ផង​ដែរ។ ដូច​នេះ ទ្រង់​ក៏​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​ចូល​ដល់​ចំណុច​កណ្តាល​នៃ​ស្រុក​សាម៉ារី ដើម្បី​ប្រទាន​ទឹក​រស់ ដល់​ស្រ្តី​មាន​បាប​ម្នាក់ ព្រម​ទាំង​ក្រុង​របស់​នាង​ទាំង​មូល​ផង(ខ.៤-៤២)។ ព្រះ​បន្ទូល​ចុង​ក្រោយ​របស់​ព្រះ​អង្គ គឺ​បាន​បង្គាប់​ឲ្យ​ពួក​សិស្ស​ទ្រង់​យក​តម្រាប់​តាម​ព្រះ​អង្គ។ ពួក​គេ​ត្រូវ​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ ដល់​មនុស្ស​ទំាង​អស់ ចាប់​តាំង​ពី​ទីក្រុង​យេរូសាឡិម ហើយ​កាត់​តាម​ស្រុក​សាម៉ារី រហូត​ដល់​ចុង​បំផុត​នៃ​ផែនដី​(កិច្ចការ ១:៨)។ ស្រុក​សាម៉ារី​មិន​គ្រាន់​តែ​ជា​តំបន់​ដែល​ត្រូវ​ឈោង​ចាប់​បន្ទាប់​ពី​ទីក្រុង​យេរូសាឡិម​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ តែ​ជា​ផ្នែក​ដ៏​ឈឺ​ចាប់​បំផុត​នៃ​បេសកកម្ម​នេះ។ ពួក​សាវ័ក​ត្រូវ​តែ​ជម្នះ​ការ​រើសអើង​ដែល​មាន​តាំង​ពី​យូរ​មក​ហើយ ដើម្បី​ស្រឡាញ់​មនុស្ស​ដែល​ពួក​គេ​ធ្លាប់​តែ​មិន​ចូល​ចិត្ត។​ តើ​ព្រះ​យេស៊ូវ​សំខាន់​ចំពោះ​យើង លើស​បំណង​ចិត្ត​របស់​យើង​ឬ​ទេ​? ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​ដឹង​ច្បាស់​ថា ព្រះ​អង្គ​សំខាន់​ជាង…

Read article
មិនស្វែងរកការសងសឹក

កសិករ​ម្នាក់​បាន​ឡើង​ទៅ​លើ​ឡាន​របស់​គាត់ ហើយ​ក៏​បាន​ចាប់​ផ្តើម​ពិនិត្យ​មើល​ដំណាំ​របស់​គាត់។ ពេល​គាត់​ទៅ​ដល់​ចុង​ម្ខាង កំហឹង​របស់​គាត់​ក៏​បាន​ឆួល​ឡើង។ គេ​បាន​ប្រើ​ដី​ក្នុង​កសិដ្ឋាន​របស់​គាត់ ដើម្បី​ចាក់​សំរាម ដោយ​ខុស​ច្បាប់ ម្តង​ទៀត​ហើយ។ គាត់​ក៏​បាន​ប្រមូល​សំរាម​ដាក់​នៅ​លើ​ឡាន​គាត់ ដែល​មាន​ថង់​ច្រក​កំទេច​អាហារ​ជា​ច្រើន ហើយ​គាត់​ក៏​បាន​រក​ឃើញ​ស្រោម​សំបុត្រ​មួយ ក្នុង​សំរាម​នោះ។ នៅ​លើ​ស្រោម​សំបុត្រ​នោះ មាន​អាស័យ​ដ្ឋាន​របស់​ជន​ល្មើស​នោះ។ គាត់​មិន​អាច​ឲ្យ​ឱកាស​ដ៏​ល្អ​នេះ​កន្លង​ផុត​ទៅ​ឡើយ។ នៅ​យប់​នោះ គាត់​ក៏​បាន​បើក​ឡាន​ដឹក​សំរាម​ទៅ​ផ្ទះ​របស់​ជន​ល្មើស​នោះ ហើយ​ក៏​បាន​បំពេញ​ទីធ្លា​ផ្ទះ​នោះ ដោយ​សំរាម​របស់​ជន​នោះ ព្រម​ទាំង​សំរាម​របស់​គាត់​ផង​ដែរ។ អ្នក​ខ្លះ​ប្រហែល​ជា​ចង់​និយាយ​ថា គាត់​ពិត​ជា​សង​សឹក​បាន​ល្អ​ណាស់ តើ​មែន​ទេ? ក្នុង​បទ​គម្ពីរ ១សាំយ៉ូអែល ជំពូក​២៤ ស្តេច​ដាវីឌ និង​ពួក​ទ័ព​របស់​ទ្រង់ កំពុង​លាក់​ខ្លួន​ក្នុង​រូង​ភ្នំ​មួយ ដើម្បី​គេច​ពី​ការ​តាម​សម្លាប់​របស់​ស្តេច​សូល។ ពេល​ដែល​ស្តេច​សូល​បាន​វង្វេង​ចូល​ទៅ​ក្នុង​រូង​ភ្នំ​នោះ ដើម្បី​សម្រាក ពួក​ទ័ព​របស់​ស្តេច​ដាវីឌ​ក៏​បាន​មើល​ឃើញ​ឱកាស​ល្អ ដើម្បី​សង​សឹក ដែល​មិន​អាច​មើល​រំលង​(ខ.៣-៤)។ ប៉ុន្តែ ស្តេច​ដាវីឌ​បាន​ប្រឆាំង​នឹង​បំណង​ចិត្ត​ខ្លួន​ឯង ដែល​ចង់​សង​សឹក។ ទ្រង់​ក៏​បាន​មាន​បន្ទូល​ថា “សូម​ព្រះយេហូវ៉ា​ទ្រង់​ឃាត់ កុំ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ប្រព្រឹត្ត​ដូច្នេះ ដល់​ចៅហ្វាយ​របស់​ខ្ញុំ”(ខ.៦)។ ពេល​ស្តេច​សូល​បាន​ដឹង​ថា ​ដាវីឌ​បាន​ទុក​ជីវិត​ឲ្យ​ទ្រង់ ទ្រង់​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​យ៉ាង​ខ្លាំង។ ទ្រង់​ក៏​បាន​លាន់​មាត់​ថា “ឯង​សុចរិត​ជាង​អញ”(ខ.១៧-១៨)។ ពេល​ណា​យើង ឬ​មនុស្ស​ជា​ទី​ស្រឡាញ់​របស់​យើង​ជួប​រឿង​អយុត្តិធម៌ ឱកាស​សង​សឹក​អាច​មក​ដល់ នៅ​ពេល​ណា​មួយ។ តើ​យើង​នឹង​ធ្វើ​តាម​បំណង​របស់​យើង ដូច​កសិករ​នោះ ឬ​ប្រឆាំង​នឹង​បំណង​ខ្លួន​ឯង តាម​គំរូ​ស្តេច​ដាវីឌ?…

Read article
ចម្លងយើងកាត់ខ្យល់ព្យុះ

ក្នុង​អំឡុង​ពេល​នៃ​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​លើក​ទី​មួយ របស់​បេសកជន​ស្កត់ឡង់ ឈ្មោះ អាឡេស៊ែនឌ័រ ដាហ្វ(Alexander Duff) ទៅ​កាន់​ប្រទាន​ឥណ្ឌា នៅ​ឆ្នាំ​១៨៣០ សំពៅ​គាត់​បាន​លិច ពេល​មាន​ខ្យល់​ព្យុះ​នៅ​ក្បែរ​តំបន់​ឆ្នេរ​នៃ​ប្រទេស​អាហ្វ្រិក​ខាង​ត្បូង។ គាត់ និង​អ្នក​រួម​ដំណើរ​ជា​មួយ​គាត់​បាន​ទៅ​ដល់​កោះ​តូច​មួយ ដែល​នៅ​ដាច់​ស្រយាល ហើយ​បន្តិច​ក្រោយ​មក ក្នុង​ចំណោម​ពួក​នាវិក មាន​ម្នាក់​បាន​រក​ឃើញ​ព្រះ​គម្ពីរ​ប៊ីប​របស់​លោក​ដាហ្វ ដែល​បាន​អណ្តែត​មក​ទើរ​លើ​ឆ្នេរ។ ពេល​ព្រះ​គម្ពីរ​នោះ​ស្ងួត លោក​ដាហ្វ​ក៏​បាន​អាន​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ជំពូក​១០៧ ទៅ​កាន់​អ្នក​ដែល​បាន​រួច​ជីវិត​ជា​មួយ​គាត់ ហើយ​ពួក​គេ​ក៏​មាន​ចិត្ត​ក្លាហាន​ឡើង។ ទី​បំផុត បន្ទាប់​ពី​គេ​បាន​ជួយ​សង្រ្គោះ ហើយ​លោក​ដាហ្វ​បាន​លិច​សំពៅ​ម្តង​ទៀត គាត់​ក៏​បាន​មក​ដល់​ប្រទេស​ឥណ្ឌា​ដោយ​សុវត្ថិភាព។ បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ជំពូក​១០៧ បាន​ចែង​អំពី​វិធី​ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​ជួយ​រំដោះ​ប្រជាជន​អ៊ីស្រាអែល។ បទ​គម្ពីរ​នេះ​ពិត​ជា​ត្រូវ​នឹង​រឿង​របស់​លោក​ដាហ្វ និង​មិត្ត​រួម​នាវា​របស់​គាត់​បាន​ជួប​ប្រទះ បាន​ជា​ពួក​គេ​មាន​ការ​កម្សាន្ត​ចិត្ត ដោយ​សារ​សេចក្តី​ដែល​បាន​ចែង​ថា “ទ្រង់​ធ្វើ​ឲ្យ​ព្យុះ​សង្ឃរា​បាន​ស្ងាត់​ឈឹង​ទៅ​វិញ ហើយ​ឲ្យ​រលក​ស្ងប់ស្ងៀម​ដែរ នោះ​គេ​មាន​សេចក្តី​អំណរ​ដោយ​ព្រោះ​ស្ងប់​ច្រៀប​ហើយ ទ្រង់​ក៏​នាំ​គេ​ទៅ​ដល់​ទ្វារ​សមុទ្រ ដែល​គេ​ប្រាថ្នា​ចង់​ទៅ”(ខ.២៩-៣០)។ ហើយ​ពួក​គេ​ក៏​បាន អរ​ព្រះគុណ​ព្រះ​អម្ចាស់ ដូច​ពួក​អ៊ីស្រាអែល “សម្រាប់​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដែល​មិន​ប្រែ​ប្រួល​របស់​ព្រះ និង​ការ​ដ៏​អស្ចារ្យ​ដែល​ព្រះអង្គ​បាន​ប្រោស​ដល់​មនុស្ស​ជាតិ”(ខ.៣១)។ សេចក្តី​ដែល​មាន​ចែង​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ១០៧:២៨-៣០ ក៏​ស្រប​នឹង​សេចក្តី​ដែល​មាន​ចែង​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​សញ្ញាថ្មី​ផង​ដែរ​(ម៉ាថាយ ៨:២៣-២៧ ម៉ាកុស ៤:៣៥-៤១)។ ខ្យល់​ព្យុះ​បាន​ចាប់​ផ្តើម​បក់​បោក​មក ពេល​ដែល​ព្រះ​យេស៊ូវ និង​ពួក​សាវ័ក​របស់​ព្រះ​អង្គ​កំពុង​គង់​នៅ​ក្នុង​ទូក។ ពួក​សិស្ស​ព្រះអង្គ​ក៏​បាន​ស្រែក​ឡើង ដោយ​ការ​ភ័យ​ខ្លាច ហើយ​ព្រះ​យេស៊ូវ…

Read article
សន្តិភាព ក្នុងភាពវឹកវរ

មាន​សម្លេង​មួយ​បាន​លាន់​ឡើង ដូច​សម្លេង​ផាវផ្ទុះ ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​ស្រី​យ៉ូអាន(Joanne)​ភ្ញាក់​ពី​ដំណេក។ កញ្ចប់​បង្អួច​ផ្ទះ​នាង​បាន​បែក។  ពេល​នោះ​នាង​មិន​ចង់​រស់​ម្នាក់​ឯង​ទៀត​ទេ ហើយ​នាង​ក៏​បាន​ក្រោក​ពី​គេង ដើម្បី រក​មើល​អ្វី​ដែល​កំពុង​កើត​ឡើង។ ផ្លូវ​នៅ​ក្រៅ​ផ្ទះ​ងងឹត មិន​ឃើញ​មាន​អ្វី​ទេ ហើយ​ផ្ទះ​របស់​នាង​ហាក់​ដូច​ជា​មិន​មាន​បញ្ហា​អ្វី​ដែរ​ តែ​បន្ទាប់​មក គាត់​ក៏​បាន​ឃើញ​កញ្ចក់​ឆ្លុះ​មុខ​បែក។ អ្នក​ស៊ើបអង្កេត​ក៏​បាន​រក​ឃើញ​គ្រាប់​កាំភ្លើង​មួយ​គ្រាប់ ដែល​ស្ថិត​នៅ​ចម្ងាយ​ជាង​១​សង់ទីម៉ែត្រ​ពី​ទុយោ​ហ្កាស់។ បើ​សិន​ជា​គ្រាប់​នោះ​បាន​បាញ់​ត្រូវ​ទុយោ​នោះ នាង​ប្រហែល​ជា​មិន​រស់​ទេ។ ក្រោយ​មក គេ​ក៏​បាន​រក​ឃើញ​ថា គ្រាប់​កាំភ្លើង​នោះ បាន​ហើរ​មក​អគារ​ខ្ពស់​ៗ​នៅ​ក្បែរ​នោះ ប៉ុន្តែ អ្នក​ស្រី​យ៉ូអាន​មិន​ហ៊ាន​នៅ​ផ្ទះ​ទៀត​ទេ។ នាង​ក៏​បាន​អធិស្ឋាន​សូម​ព្រះ​ប្រទាន​សន្តិភាព​ក្នុង​ចិត្ត ហើយ​ពេល​ដែល​នាង​បាន​សម្អាត​បំណែក​កញ្ចក់​នោះ ចិត្ត​របស់​នាង​ក៏​បាន​ស្ងប់។​ បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ១២១ បាន​ក្រើន​រំឭក​យើង ឲ្យ​ងាក​ទៅ​រក​ព្រះ ពេល​ណា​យើង​មាន​បញ្ហា។ ត្រង់​ចំណុច​នេះ យើង​ឃើញ​ថា យើង​អាច​មាន​សន្តិភាព និង​ចិត្ត​ស្ងប់ ព្រោះ “សេចក្តី​ជំនួយ​របស់​ខ្ញុំ​មក​តែ​ពី​ព្រះយេហូវ៉ា​ទេ គឺ​ជា​ព្រះ​ដែល​បង្កើត​ផ្ទៃ​មេឃ និង​ផែនដី”(ខ.២)។ ព្រះ​ដែល​បាន​បង្កើត​ចក្រ​វាល​មក ព្រះ​អង្គ​ជួយ និង​ថែរក្សា​យើង​(ខ.៣) ហើយ​ពេល​យើង​កំពុង​គេង​លក់ ព្រះ​អង្គ​មិន​បាន​ផ្ទុំ​ឡើយ(ខ.៤)។ ព្រះ​អង្គ​ថែរក្សា​យើង​រៀង​រាល់​យប់​ថ្ងៃ​(ខ.៦) ពេល​នេះ និង​ជា​រៀង​រហូត​(ខ.៨)។ ទោះ​យើង​កំពុង​តែ​ស្ថិត​ក្នុង​ស្ថានភាព​ណា​ក៏​ដោយ ព្រះ​អង្គ​តែង​តែ​ទត​មើល​យើង។ យើង​ព្រះអង្គ​កំពុង​រង់​ចាំ​យើង​ងាក​បែរ​មក​រក​ព្រះ​អង្គ។  ពេល​ណា​យើង​ងាក​បែរ​មក​រក​ព្រះ​អង្គ កាលៈទេសៈ​យើង​ប្រហែល​មិន​ផ្លាស់​ប្តូរ​ភ្លាម​ៗ តែ​ព្រះអង្គ​បាន​សន្យា​ប្រទាន​សន្តិ​ភាព ក្នុង​ពេល​ដ៏​ពិបាក​នោះ។​—Julie Schwab

Read article
ការនឹកចាំ និងការប្រារព្ធ

នៅ​ថ្ងៃ​ទី​៦ ធ្នូ ឆ្នាំ​១៩០៧ មាន​បន្ទុះ​ដ៏​ធំ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​រង្គោះ​រង្គើ​សហគមន៍​តូច​មួយ ក្នុង​រដ្ឋ​វើជីនា ខាង​លិច នៃ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក ដោយ​បណ្តាល​ឲ្យ​មាន​សោកនាដ​កម្ម​ដ៏​អាក្រក់​បំផុត ក្នុង​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​នៃ​ឧស្សាហកម្ម​រ៉ែ​ធ្យូង​ថ្ម។ គ្រោះ​ថ្នាក់​នោះ​បាន​ឆក់​យក​ជីវិត​កម្មករ​អណ្តូង​រ៉ែ​៣៦០​នាក់ ហើយ​គេ​បាន​ប៉ាន់​ប្រមាណ​ឃើញ​ថា សោកនាដកម្ម​ដ៏​រន្ធត់​នេះ​បាន​បន្សល់​ទុក​នូវ​ស្រ្តី​មេម៉ាយ​២៥០​នាក់ និង​បណ្តាល​ឲ្យ​ក្មេង​ៗ​ប្រហែល​១​ពាន់​នាក់​កំព្រា​ឪពុក។ អ្នក​ប្រវត្តិសាស្រ្ត​ជឿ​ថា កម្មវិធី​រំឭក​មរណភាព​របស់​ពួក​គេ បាន​ក្លាយ​ជា​ប្រភព​នៃ​ទិវា​ឪពុក នៅ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក។ ការ​នឹក​ចាំ​នេះ​បាន​កើត​ចេញ​ពី​ការ​បាត់​បង់​ដ៏​ធំ ហើយ​ទី​បំផុត​ក្លាយ​ជា​ការ​ប្រារព្ធ​ទិវា​ឪពុក។ សោកនាដកម្ម​ធំ​បំផុត​ក្នុង​ប្រវត្តិ​សាស្រ្ត​បាន​កើត​ឡើង ពេល​ដែល​មនុស្ស​ជាតិ​បាន​ឆ្កាង​ព្រះ ដែល​បាន​បង្កើត​ពួក​គេ។ ប៉ុន្តែ ពេល​ដ៏​ខ្មៅ​ងងឹត​នោះ​ក៏​បាន​បង្កើត​ឲ្យ​មាន​ការ​នឹក​ចាំ និង​ការ​ប្រារព្ធ​ពិធី​ផង​ដែរ។ នៅ​ពេល​យប់ មុន​ពេល​ព្រះយេស៊ូវ​យាង​ទៅ​ឈើ​ឆ្កាង ព្រះ​អង្គ​បាន​ប្រើ​ធាតុ​ផ្សំ​នៃ​ពិធី​បុណ្យ​រំលង របស់​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល ដើម្បី​បង្កើត​ពិធី​រំឭក​អំពី​ការសុគត​របស់​ព្រះ​អង្គ។​ កណ្ឌ​គម្ពីរ​ដំណឹង​ល្អ​លូកា​បាន​ពិពណ៌នា អំពី​រឿង​នេះ​យ៉ាង​ដូច​នេះ​ថា “​ទ្រង់​ក៏​យក​នំបុ័ង​មក​អរ​ព្រះគុណ ហើយ​កាច់​ប្រទាន​ទៅ​គេ ដោយ​ព្រះបន្ទូល​ថា នេះ​ហើយ​ជា​រូបកាយ​ខ្ញុំ ដែល​បាន​ប្រទាន​មក​សំរាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា ចូរ​ធ្វើ​បុណ្យ​នេះ ដើម្បី​រំឭក​ពី​ខ្ញុំ​ចុះ”(លូកា ២២:១៩)។ រហូត​មក​ដល់​ពេល​សព្វ​ថ្ងៃ​ កាល​ណា​យើង​ប្រារព្ធ​ពិធី​លៀង​ព្រះអម្ចាស់ យើង​ថ្វាយ​ព្រះ​កិត្តិនាម​ដល់​ព្រះ​អង្គ រំឭក​អំពី​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដ៏​ស្ថិត​ស្ថេរ ដែល​ព្រះ​អង្គ​មាន​សម្រាប់​យើង ដោយ​នឹក​ចាំ អំពី​ការ​លះ​បង់​របស់​ព្រះ​អង្គ ដើម្បី​សង្រ្គោះ​យើង និង​អបអរ​អំណោយ​នៃ​ជីវិត ដែល​ការ​លះបង់​របស់​ព្រះ​អង្គ​បាន​ប្រទាន។ ក្នុង​បទ​ចម្រៀង​ទំនុក​ដំកើង ដែល​លោក​ឆាល វេសលី(Charles Wesley) បាន​និពន្ធ…

Read article
ព្រះទ្រង់ជ្រាបអំពីរឿងរបស់អ្នក

ខណៈ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​បើក​ឡាន​ត្រឡប់​មក​ផ្ទះ​វិញ បន្ទាប់​ពី​បាន​ញាំ​អាហារ​ថ្ងៃ​ត្រង់​ជា​មួយ​មិត្ត​ជិត​ស្និទ្ធ​បំផុត​របស់​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ពោល​ពាក្យ​អរ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ ដែល​បាន​ធ្វើ​ការ​ក្នុង​ជីវិត​នាង។ នាង​ស្គាល់​ខ្ញុំ និង​ស្រឡាញ់​ខ្ញុំ ទោះ​ខ្ញុំ​មាន​ចំណុច​ដែល​សូម្បី​តែ​ខ្លួន​ខ្ញុំ​ផ្ទាល់​មិន​ចូល​ចិត្ត​ក៏​ដោយ។ នាង​ស្ថិត​ក្នុង​ចំណោម​មនុស្ស​មួយ​ក្រុម​តូច ដែល​ទទួល​ស្វាគមន៍​ខ្ញុំ ដោយ​មិន​ប្រកាន់ បុគ្គលិក​លក្ខណៈ ទម្លាប់ និង​ចំណុច​ខ្វះ​ខាត​របស់​ខ្ញុំ។ តែ​នៅ​មាន​ផ្នែក​ខ្លះ​នៃ​រឿង​របស់​ខ្ញុំ ដែល​ខ្ញុំ​មិន​ចង់​ចែក​ចាយ​ដល់​នាង និង​អ្នក​ដទៃ​ទៀត​ដែល​ខ្ញុំ​ស្រឡាញ់ គឺ​ត្រង់​ផ្នែក​ដែល​ខ្ញុំ​ពិត​ជា​មិន​បាន​ជួយ​ពួក​គេ ខ្ញុំ​ចូល​ចិត្ត​វិនិច្ឆ័យ​គេ មិន​សប្បុរស ឬ​ខ្វះ​ក្តី​ស្រឡាញ់។​ ប៉ុន្តែ ព្រះ​ទ្រង់​ពិត​ជា​បាន​ជ្រាប​អំពី​រឿង​របស់​ខ្ញុំ​ទាំង​មូល។​ ខ្ញុំ​អាច​និយាយ​ទៅ​កាន់​ព្រះ​អង្គ អំពី​រឿង​ខ្ញុំ ដោយ​សេរី ទោះ​ខ្ញុំ​មាន​ការ​ស្ទាក់​ស្ទើរ​នៅ​ក្នុង​ការ​និយាយ​ទៅ​កាន់​អ្នក​ដទៃ​ក៏​ដោយ។​ បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ជំពូក​១៣៩ បាន​ពិពណ៌នា អំពី​ការ​ប្រកប​ស្និទ្ធស្នាល​ដែល​យើង​អាច​មាន ដោយ​អំណរ​ជា​មួយ​ព្រះ​ដ៏​ជា​ស្តេច។ ព្រះ​អង្គ​ស្គាល់​យើង​គ្មាន​កន្លែង​ចន្លោះ(ខ.១)។ ព្រះ​អង្គ​ស្គាល់​ផ្លូវ​ទាំង​អស់​របស់​យើង​(ខ.៣)។ ព្រះ​អង្គ​ត្រាស់​ហៅ​យើង ឲ្យ​ចូល​មក​រក​ព្រះ​អង្គ ពេល​យើង​មាន​ការ​ភ័ន្ត​ភាំង ​មាន​ចិត្ត​ថប់​បារម្ភ និង​​តយុទ្ធ​នឹង​ការ​ល្បួង។ ពេល​ណា​យើង​ព្រម​ចុះ​ចូល​ព្រះ​អង្គ​ទាំង​ស្រុង ព្រះ​អង្គ​ឈោង​មក​រក​យើង ដើម្បី​ស្តា​យើង​ឡើង​វិញ ហើយ​សរសេរ​រឿង​របស់​យើង​ជា​ថ្មី នៅ​ត្រង់​ផ្នែក​ដែល​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​មិន​សប្បាយ​ចិត្ត ដោយសារ​យើង​បាន​វង្វេង​ចេញ​ពី​ព្រះ​អង្គ។​ ព្រះ​ទ្រង់​ស្គាល់​យើង លើស​ពី​លទ្ធភាព​ដែល​គេ​អាច​ស្គាល់​យើង ហើយ​ព្រះអង្គ​នៅ​តែ​ស្រឡាញ់​យើង! ពេល​ណា​យើង​ចុះ​ចូល​បំណង​ព្រះ​ទ័យ​ព្រះ​អង្គ ហើយ​ព្យាយាម​ស្គាល់​ព្រះ​អង្គ​កាន់​តែ​ច្បាស់ ព្រះ​អង្គ​អាច​កែ​ប្រែ​រឿង​របស់​យើង ដើម្បី​ថ្វាយ​សិរីល្អ​ដល់​ព្រះ​អង្គ។ ព្រះ​អង្គ​ជា​អ្នក​និពន្ធ ដែល​កំពុងតែ​បន្ត​សរសេរ​រឿង​នៃ​ជីវិត​យើង។​—Cindy Hess Kasper

Read article
ការទុកចិត្តព្រះគម្ពីរប៊ីប

លោក​ប៊ីលី ក្រហាំ(Billy Graham) ដែល​ជា​អ្នក​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ​អាមេរិក​ដ៏​ល្បី​ល្បាញ ធ្លាប់​បាន​រៀប​រាប់​ថា កាល​ពី​មុន គាត់​មាន​ការ​ពិបាក នៅ​ក្នុង​ការ​ទទួល​ស្គាល់​ថា អ្វី​ៗ​ដែល​មាន​ចែង​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​ប៊ីប សុទ្ធ​តែ​ជា​សេចក្តី​ពិត។ នៅ​យប់​មួយ​នោះ គាត់​បាន​ដើរ​ម្នាក់​ឯង ក្រោម​ពន្លឺ​ដួង​ច័ន្ទ នៅ​ក្នុង​មជ្ឈ​មណ្ឌល​វិស្សម​កាល​មួយ ក្នុង​តំបន់​ភ្នំ​សាន បឺណាឌីណូ។ គាត់​ក៏​បាន​លត់​ជង្គង់​ចុះ ហើយ​ក៏​បាន​ដាក់​ព្រះ​គម្ពីរ​ប៊ីប​របស់​គាត់ នៅ​លើ​គល់ឈើ​មួយ ហើយ​ពោល​ពាក្យ​អធិស្ឋាន​យ៉ាង​ខ្លី​ថា “ព្រះ​អង្គ​អើយ មាន​សេចក្តី​ជាច្រើន​ក្នុង​សៀវភៅ​នេះ ដែល​ទូល​បង្គំ​មើល​មិន​យល់”។ គាត់​ក៏​បាន​សារភាព អំពី​ការ​ភាន់​ច្រឡំ​របស់​គាត់ ហើយ​ទី​បំផុត ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​ក៏​បាន​បណ្តាល​ចិត្ត​គាត់​ឲ្យ​និយាយ​ថា “ព្រះវរបិតា ទូល​បង្គំ​សូម​ទទួល​ស្គាល់ ដោយ​ជំនឿ​ថា ព្រះ​គម្ពីរ​ប៊ីប​ជា​ព្រះ​បន្ទូល​ព្រះ​អង្គ!” ពេល​ដែល​គាត់​ក្រោក​ឈរ​ឡើង​វិញ គាត់​នៅ​មាន​សំណួរ តែ​គាត់​និយាយ​ថា “ខ្ញុំ​បាន​ដឹង​ថា ខ្ញុំ​បាន​តយុទ្ធ​នឹង​សង្រ្គាម​ខាង​វិញ្ញាណ ក្នុង​ព្រលឹង​របស់​ខ្ញុំ ហើយ​ខ្ញុំ​បាន​ឈ្នះ​ហើយ”។​ ហោរា​វ័យ​ក្មេង ឈ្មោះ​យេរេមា ក៏​បាន​តយុទ្ធ​នឹង​សង្រ្គាម​ខាង​វិញ្ញាណ​ផង​ដែរ។ តែ​គាត់​តែង​តែ​ស្វែង​រក​ចម្លើយ នៅ​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ។ គឺ​ដូច​ដែល​គាត់​បាន​អធិស្ឋាន​ថា “ទូលបង្គំ​បាន​ឃើញ​ព្រះបន្ទូល​ទ្រង់ ទូលបង្គំ​ក៏​បាន​ទទួល​ទាន​លេប​ចូល​អស់​ហើយ ព្រះបន្ទូល​របស់​ទ្រង់​ជា​សេចក្តី​អំណរ ហើយ​ជា​ទី​រីករាយ​ចិត្ត​ដល់​ទូលបង្គំ”(យេរេមា ១៥:១៦)។ ហើយ​គាត់​បាន​ប្រកាស​ថា ព្រះ​បន្ទូល​ព្រះ​អម្ចាស់ នៅ​ក្នុង​ចិត្ត​គាត់ ដូច​ជា​ភ្លើង​ឆេះ ដែល​កប់​ក្នុង​ឆ្អឹង​របស់​គាត់(២០:៨-៩)។ លោក​ឆាល…

Read article