You are here:
ការស្រឡាញ់ និងការស្គាល់

ក្នុង​សៀវ​ភៅប្រ​លោម​លោក​មួយ​រឿង ដែលលោ​ក​យ៉ូណាថាម សាហ្វ្រេន ហ្វូរ(Jonathan Safran Foer)បាននិពន្ធ​ មានតួ​អ​ង្គម្នា​ក់ បាន​និយាយ​អំពី​អគារ​អ៊ីមផាយអឺស្តេត នៅ​ទី​ក្រុង​ញូយ៉ក​យ៉ាង​ដូច​នេះថា​ “ខ្ញុំស្គា​ល់អ​គារ​នេះ ព្រោះ​ខ្ញុំ​ស្រឡាញ់​អគារ​នេះ”។ ពាក្យ​សម្តី​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យខ្ញុំ​គិត អំពី​ទំនាក់​ទំនងរវាង​​សេចក្តីស្រឡាញ់ និងកា​រ​យល់​ដឹង។ ពេល​ណា​យើង​ស្រឡាញ់អ្វី​មួយ យើង​​ចង់​ស្គាល់​រប​ស់នោះ​ឲ្យបា​នគ្រ​ប់​ជ្រុង​ជ្រោយ។ ពេល​ដែល​យើង​ស្រឡាញ់​ទីក​ន្លែង​ណាមួ​យ យើង​ចង់​ធ្វើ​ការ​រុក​រក​​ក្នុង​ទី​កន្លែង​នោះ ឲ្យបា​ន​សព្វ។ ពេល​យើង​ស្រឡាញ់​មនុ​ស្សម្នា​ក់ យើង​ចង់​ដឹង​អំពី​ជីវិត​របស់​គាត់ ដោយ​គ្មាន​កន្លែង​ចន្លោះ។ យើង​ចង់​ដឹង​ថា គាត់​ចូល​ចិ​ត្ត​អ្វី គាត់​ចំណាយ​ពេល​ធ្វើ​អ្វី​ខ្លះ គាត់​បាន​ធំ​ពេញ​វ័យ​នៅក​ន្លែង​ណា នរណា​ខ្លះ​ជា​មិត្ត​ភ័ក្រ​របស់គា​ត់ គាត់​មា​នជំនឿ​លើ​អ្វី។ នៅ​មាន​ការ​ជា​ច្រើន​ទៀត ដែល​យើង​ចង់​ដឹង​អំពី​គាត់។ ប៉ុន្តែ ក្នុង​ចំណោម​យើង មាន​អ្នក​ខ្លះ​ចង់​ឲ្យ​គេស្រឡាញ់​ខ្លួន ដោយ​មិន​ចង់​ឲ្យ​គេ​ដឹង​អំពី​ខ្លួន​ឯង​ច្រើន​ទេ។ យើង​ខ្លាច​គេឈប់ស្រឡាញ់​យើង បើ​គេ​បាន​ស្គាល់យើ​ងច្បា​ស់។ ទោះ​ជាយ៉ា​ង​ណាក៏​ដោយ ក្នុង​ទំនាក់​ទំន​ង​ជាមួ​យ​ព្រះ ​យើងមិ​ន​ចាំ​បាច់​ត្រូ​វ​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​ដូច​នេះឡើយ។ សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះអ​ង្គ​ ធំ​លើស​សេចក្តី​ស្រឡាញ់រ​បស់​យើង គឺ​ដូច​ដែល​មាន​សេចក្តី​ចែង​ថា “​ព្រះទ្រ​ង់​​សំដែង​​សេចក្តី​​ស្រឡាញ់​របស់​​ទ្រង់ ដល់​យើង​រាល់​គ្នា​ឲ្យ​ឃើញ​ច្បាស់ ដោយ​ព្រះគ្រីស្ទ​បាន​សុគត​ជំនួស​យើង​រាល់​គ្នា នោះ​គឺ​ក្នុង​កាល​ដែល​យើង​នៅ​មាន​បាប​នៅ​ឡើយ​ផង”(រ៉ូម ៥:៨)។ ជាង​នេះ​ទៅ​ទៀត ព្រះអ​ង្គ​បាន​បង្ហា​ញព្រះ​អង្គ​ទ្រង់ ឲ្យ​យើង​ស្គាល់​ទៀតផ​ង។ ព្រះ​អង្គ​បាន​បើក​បង្ហាញ​បុគ្គលិ​ក​លក្ខណៈ និងក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះអង្គ តាម​រយៈ​ស្នា​ព្រះ​​ហ​ស្ថ​របស់​ព្រះអង្គ​ តាម​រយៈ​ព្រះ​គម្ពីរ និង​​​ព្រះ​គ្រីស្ទ។…

Read article
ការកើតជាថ្មី

លោក​គ្រីស ស៊ីមសិន(Chris Simpson) ធ្លាប់​រស់​នៅក្នុ​ង​ជី​វិត   ដែល​ពេញ​ដោយ​សេចក្តី​សម្អប់។ បន្ទាប់​ពី​កូន​ដំបូង​របស់​គាត់បា​នបា​ត់​បង់​ជីវិត គាត់មា​នកា​រភ័ន្ត​ច្រឡំ ហើយមា​ន​សេចក្តី​កំហឹង​ក្នុង​ចិត្ត។ គាត់បា​នប​ញ្ចេញកំ​ហឹង​នោះ ដាក់​ជាតិ​សាសន៍​ផ្សេង​ៗ ហើយ​នៅ​លើខ្លួ​ន​គាត់មាន​សាក់រូប​​ ដែល​​បង្ហាញ​​​ពីសេ​​ច​ក្តី​​សម្អប់​។ តែ​បន្ទា​ប់​ពីលោ​កស៊ី​មសុ​ន ​បាន​ស្តាប់​កូន​ប្រុស​របស់​គាត់ និយាយ​ត្រាប់​តាម​សេចក្តី​កំហឹង​របស់​ខ្លួន ​គាត់​ក៏​បាន​ដឹង​ខ្លួន​ថា គាត់​ចាំបា​ច់​ត្រូវ​កែ​ប្រែច​រិក​របស់​គាត់។ គាត់​ក៏បា​ន​មើល​ខ្សែ​ភាព​យន្ត​រប​ស់គ្រី​ស្ទប​រិស័ទ ដែលនិ​យាយ​អំពី​សេចក្តី​ក្លាហាន ហើយក៏​បា​នចា​ប់​ផ្តើម​ចូល​រួម​កម្ម​វិធី​ថ្វាយ​បង្គំ​ក្នុង​ព្រះវិហា​រ។ រយៈ​ពេល​១​ខែក្រោ​យម​ក គាត់​ក៏​បាន​ទទួល​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក ធ្វើ​ជា​អ្នក​ដើរ​តាម​ព្រះ​យេស៊ូវគ្រីស្ទ។ សព្វ​ថ្ងៃនេះ​ លោក​ស៊ីមសិន បា​ន​ក្លាយ​ជា​មនុស្ស​ថ្មី​ម្នាក់ ហើយ​បាន​លះ​បង់​សេចក្តី​សម្អប់រ​បស់​គាត់ ដែល​ក្នុង​នោះ ​គាត់​បាន​ឲ្យ​គេល​ប់រូ​បសាក់​របស់​គា​ត់ ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​មាន​​ការ​​ឈឺសា​​ច់ និង​ចំណាយ​អស់​លុយ​ច្រើន។ យ៉ាងណា​មិ​ញ សាវ័​ក​ប៉ុល​ក៏​ធ្លាប់​បាន​ស្គាល់កា​រ​ផ្លាស់​ប្រែ​ ដ៏​ជ្រាល​ជ្រៅ​ប្រភេទ​នេះ​ផង​ដែរ។ កាល​ពី​មុន គាត់​ស្អប់​ព្រះ​យេស៊ូវ ហើយ​បានធ្វើទុ​កបៀ​ត​បៀន​អ្ន​ក​ដើរ​តាម​ព្រះ​អង្គ(កិច្ចការ ២២:៤-៥ ១កូរិនថូស ១៥:៩)។ ប៉ុន្តែ ពេល​ដែល​គាត់​បាន​ជួប​ព្រះយេ​ស៊ូវ ហើយ​មាន​ការ​ប្រកបខា​ង​វិញ្ញាណ​ជា​មួយ​ព្រះ​អង្គ​(កិច្ចការ ៩:១-២០) ជីវិត​របស់​គាត់​បាន​ផ្លាស់​ប្រែ​ទាំង​ស្រុង ធ្វើ​ឲ្យគា​ត់​វាយ​តម្លៃ​ជីវិ​ត​របស់​គាត់​ឡើង​វិញ ដោយ​ផ្អែក​ទៅ​លើកា​រ​អ្វី​ដែលព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​សម្រេច នៅលើ​​ឈើ​ឆ្កាង។ ការ​ប្រកប​ជា​មួយ​ព្រះ​គ្រីស្ទ​បាន​ធ្វើឲ្យសាវ័ក​ប៉ុល ​​ក្លាយ​​ជាម​នុស្ស​ថ្មី​ម្នាក់​។ ជីវិត​ចាស់​ដែល​មាន​អំពើ​បាប សេចក្តីស្លាប់ និង​ភាព​អាត្មានិយ​ម ក៏​បាន​កន្លង​បា​ត់ទៅ​ ហើយ​ការ​ចាប់​ផ្តើម​ជា​ថ្មី…

Read article
ការលះបង់ និងរកឃើញជីវិតរបស់យើង

ពេល​អ្នក​ម្តាយ​ថេរីសា​ទទួល​មរណៈ​ភាព ក្នុង​ឆ្នាំ១​៩៩៧ មនុស្ស​ម្នាមា​ន​ការ​ស្ងើចស​រសើរ​ជា​ថ្មីម្តង​ទៀត ចំពោះ​ការ​បម្រើ ដោយ​ការ​បន្ទាប​ខ្លួន ​ដែល​គាត់​មាន​ចំពោះ​ព្រះគ្រី​ស្ទ និង​ចំពោះ​ជន​ទុរគត។ គាត់បា​នចំ​ណាយ​ពេល​៥​០ឆ្នាំ នៅក្នុ​ង​ការ​បម្រើ​ដល់​អ្នក​ក្រ អ្នក​ជម្ងឺ ក្មេង​កំព្រា និង​អ្នក​ដែល​ជិត​ស្លាប់ តាម​រយៈ​បេសកកម្ម​​មនុស្ស​ធម៌ ក្នុង​ក្រុង​កាល់​គូកាត់តា ប្រទេស​ឥណ្ឌា។ បន្ទាប់​ពី​អ្នក​កាសែត​ជន​ជាតិ​អង់​គ្លេស​ឈ្មោះ ម៉ាលខម មូហ្គ័ររីច(Malcolm Muggeridge)បាន​សម្ភាស​គាត់ យ៉ាង​​ល្អិត​ល្អន់​ហើយ ​គាត់បាន​ស​រសេរ​ក្នុង​អត្ថប​ទ​​កាសែត​​ថា “ថ្ងៃ​នេះ ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើកា​រ​សម្ភាសជាច្រើ​ន ដើម្បី​ស្វែង​យល់​អំពី​អត្ត​សញ្ញាណ​របស់​បុគ្គល​ម្នាក់ គឺ​ហាក់​ដូច​ជា​ការ​ស្វែង​រក​របស់អ្វី​​ម្យ៉ាង ដែល​ដូច​ជា​ការ​ស្វែង​រក​លេខ​ឆ្នោត​រង្វាន់​ធំ​ជាដើ​ម បន្ទាប់​មក ខ្ញុំ​ក៏​បាន​រក​ឃើញ​អត្ត​សញ្ញាណ ដែល​គួ​រ​ឲ្យច​ង់​បាន ​និង​រក្សាទុ​ក។ ជាកា​រពិ​ត​ណាស់… កាល​ណាគេ​ប្រើ​វាកា​ន់​តែច្រើ​ន​ប៉ុណ្ណា គេ​ទទួល​បា​នផ​លល្អ​កា​​ន់​​​តែច្រើន​ប៉ុ​ណ្ណោះដែរ។ ដូច​នេះ អ្នក​ម្តាយ​ថេរីសា ដែលបាន​លះប​ង់សេ​ចក្តីសុ​ខផ្ទាល់​ខ្លួន គាត់​បាន​ក្លាយ​ជាមនុស្ស​មាន​ប្រយោជន៍ ចំពោះម​នុ​ស្សជា​តិ។​ ខ្ញុំ​មិន​ដែល​បាន​ជួប​មនុស្ស​ណា​ម្នាក់ ដែល​គួ​រ​ឲ្យច​ង់ចាំ​ទុ​កក្នុង​ចិ​ត្ត ដូ​ចគាត់​​ឡើយ”។ ខ្ញុំ​ជឿ​ថា មាន​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​មានកា​រ​ភ័យ​ខ្លាច ចំពោះ​ការ​អ្វី​ដែលនឹ​ង​កើត​ឡើង នៅពេ​លដែ​ល​ខ្លួន​ស្តាប់​បង្គាប់​ តាម​ព្រះ​បន្ទូល​របស់​យេស៊ូវ ដែល​បាន​បង្គាប់​យើង​ថា “បើ​អ្នក​ណា​ចង់​មក​តាម​ខ្ញុំ ត្រូវ​ឲ្យ​អ្នក​នោះ​លះ​កាត់​ចិត្ត​ខ្លួន​ឯង ទាំង​ផ្ទុក​ឈើ​ឆ្កាង​ខ្លួន​រាល់​តែ​ថ្ងៃ ហើយ​មក​តាម​ខ្ញុំ​ចុះ ដ្បិត​អ្នក​ណា​ដែល​ចង់​ឲ្យ​រួច​ជីវិត នោះ​នឹង​បាត់​ជីវិត​ទៅ តែ​អ្នក​ណា​ដែល​បាត់​ជីវិត ដោយ​ព្រោះ​ខ្ញុំ…

Read article
យុទ្ធនាការ

ជា​រៀង​រាល់​ឆ្នាំ យុវជន ក្នុង​សហគមន៍​របស់​យើង បាន​ចូល​រួម នៅ​ក្នុង​យុទ្ធ​នាការ “ធ្វើខ្លួ​ន​ជា​មនុស្ស​ល្អ” ដែល​បង្កើត​ឡើង ដោយ​អង្គការ​សុខ​ភាព​ផ្លូវ​ចិត្ត​មួយ។ ក្នុង​កម្មវិ​​ធី​មួយ ក្នុង​ចំណោម​កម្មវិ​ធី​ដែល​គេបា​ន​ធ្វើ​ឡើង ក្នុង​ឆ្នាំ២​០១២ មាន​សិស្ស​៦​ពាន់​នាក់ បាន​ឈរ​តម្រៀប​គ្នា​បង្កើត​ជាអក្ស​ ក្នុង​ទី​លាន​កីឡា​របស់​សាលា​របស់​ពួក​គេ ដែល​ផ្គុំ​គ្នា​ជា​ពាក្យ ប្រែ​មក​ថា “ចូរ​ធ្វើ​ជា​មនុស្ស​ល្អ”។ មាន​នាយក​សាលា​ម្នាក់​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “យើង​ចង់​ឲ្យ​សិស្ស​មករៀ​ន ហើយទ​ទួល​ចំណេះ​ដឹង ដោយ​គ្មាន​ការរំខាន ពី​ការ​ភ័យ​ខ្លាច ឬ​ទុក្ខ​ព្រួយ ឬ​​​មាន​អារម្មណ៍​ពិបាក ពេល​​នៅ​​ក្បែរ​​មិ​ត្តភ័ក្ររបស់​ខ្លួន​ឡើយ។ យើង​កំពុង​ខិត​ខំ​ធ្វើយ៉ា​ងណា​ ឲ្យសិ​ស្សទាំ​ង​ឡាយ​ស្អាង​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក ជា​ជាង​​រុញ​ច្រាន​​គ្នា​ទម្លាក់”។ សាវ័ក​ប៉ុល​ចង់​ឲ្យពួ​កជំ​នុំ នៅ​ក្រុង​រ៉ូម មាន​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ឲ្យ​​បាន​មួយ​កំរិ​ត​ទៀត។ នៅស​ម័យ​នោះ អ្ន​ក​ដែល​មានជំ​នឿ​ខ្លាំង និង​អ្នកមាន​ជំនឿ​ខ្សោយ បាន​ថ្កោល​ទោស​គ្នា ហើយ​​បង្ហា​ញចេ​ញនូ​វសេ​ចក្តី​សម្អប់​ ចំពោះគ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​​មក(រ៉ូម ១៤:១-១២)។ ពួក​គេ​ស្អប់​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅម​ក ពេល​ដែល​ពួក​គេ​ប្រកែ​កគ្នា​ អំ​ពីម្ហូ​បអាហារ ដែល​ត្រូវឬ​មិ​នត្រូ​វ​បរិភោគ(ខ.២-៣) និង​អំពី​ពិធី​បុណ្យ ដែល​ពួក​គេ​គួរ​តែ​ប្រារព្ធ​ធ្វើ​(ខ.៥-៦)។ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ពួកគេ​ថា​ “ហេតុ​​ដូច្នេះ ត្រូវ​​​ឲ្យ​យើង​ដេញ​តាម​អស់​ទាំង​សេចក្តី ដែល​នាំ​ឲ្យ​មេត្រី​គ្នា និង​សេចក្តី​ទាំង​ប៉ុន្មាន ដែល​ជួយ​ស្អាង​ចិត្ត​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក​វិញ”(ខ.១៩)។ ពេល​នោះ គាត់​បាន​រំឭ​កពួ​ក​គេថា​ ពួក​គេគួ​រ​មាន​ចិត្ត ដែល​ចង់​ផ្គាប់​ចិត្ត​អ្នក​ដទៃ ​មិនមែ​ន​ខំ​ផ្គាប់​ចិត្ត​ខ្លួនឯ​ងទេ​។…

Read article
ឱថ្ងៃដ៏រុងរឿង!

ថ្ងៃ​មួយ ក្រុម​បាល់ទាត់​ដែល​ខ្ញុំចូ​លចិ​ត្ត បាន​ប្រកួត​ចាញ់​គេ ក្នុង​វគ្គ​ផ្តាច់ព្រា​ត់ ហើយ​ក្តី​ស្រម៉ៃ​ដែល​ចង់​ឃើញ​ក្រុម​នោះ ក្លាយ​ជា​ក្រុម​ជើង​ឯក ក៏​ត្រូវ​រលាយ។​ ស្អែក​ឡើង ខ្ញុំ​បាន​ចេ​ញទៅ​​ធ្វើ​ការ ទាំ​ងចិ​ត្តសោក​ស្តាយ។ ខ្ញុំមិ​ន​គួរ​ខ្វល់​អំពី​បញ្ហា​នេះ​ច្រើន​ទេ តែ​ខ្ញុំ​ហាក់​ដូច​ជា​បាន​បណ្តោយ​ឲ្យ​ថ្ងៃ​នេះ ក្លាយ​ជា​ថ្ងៃ​ច័ន្ទ​ដ៏​តប់​ប្រម៉ល់។ តែ​ពេល​ខ្ញុំកំពុង​បើក​ប​រ​តាម​ផ្លូវ មាន​បទ​ចម្រៀង​មួយ​បទ បាន​បន្លឺ​ឡើង​ក្នុង​វិទ្យុ ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំមា​ន​អារម្មណ៍ស្រ​ស់ថ្លា​ឡើ​ង​វិញ។ ប​ទ​ចម្រៀង​នោះ ជាបទ​របស់​ក្រុម​​ខាស់​ស្ទីង​ក្រោន ដែល​មាន​ចំណង​ជើង​ថា “ថ្ងៃ​ដែល​មាន​សិរីល្អ”។ ក្នុង​ឃ្លាដំបូង ពូក​គេ​ច្រៀង​ថា “ថ្ងៃមួ​យ គេបា​នប​ណ្តើ​រព្រះ​យេស៊ូវ​ឡើង​ភ្នំ​កាល់វ៉ារី នៅ​ថ្ងៃ​នោះ គេបា​ន​ព្យួរ​ព្រះអង្គ នៅ​លើ​ឈើឆ្កាង”។ ឃ្លានេះ​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ខ្ញុំ​ជា​បណ្តើរ​ៗ​ហើយ​​។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់​មក បទ​ចម្រៀង​នេះ ក៏បា​ន​ចូល​​ដល់វ​គ្គ​ដែល​ពិពណ៌នា អំពី​ដំណឹង​ល្អ​នៃកា​រ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​ឡើង​វិញ​របស់​ព្រះគ្រីស្ទ និង​អំពី​ការ​ដែល​ព្រះអង្គ​បាន​ឈ្នះអំ​ពើបា​ប​ យ៉ាង​ដូច​នេះថា​ នៅ​ថ្ងៃ​ដ៏​អាក្រក់​បំផុត ភាព​ងងឹត​បាន​កើត​មាន ក្នុង​ពេល​ថ្ងៃ ​នៅ​លើ​ភ្នំ​នៃ​ក្រុង​យេរូសាឡិម មាន​សេចក្តី​សង្ឃឹម​ដ៏​ពិត បាន​ប្រទាន​មក​ដល់​មនុស្ស​ជាតិ។ ព្រោះ​ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន “ទទួល​រង​ការ​ដំដែក​គោល​​ជួស​ខ្ញុំ​”។ ប​ទច​ម្រៀង​នេះបា​នប​ន្តទៀ​តថា​ “ព្រះ​អង្គ​បាន​ដក​អំពើ​បាប​ ឲ្យ​ចេញ​ឆ្ងាយ​ពី​ខ្ញុំ”។ ហើយ​នៅ​ថ្ងៃ​មួយ ព្រះ​អង្គ​នឹង​យាង​មក​វិញ “ក្នុង​ថ្ងៃ​ដែ​ល​មាន​សិរីល្អ!” ប្រហែល​ជា នៅ​ថ្ងៃ​នេះ អ្នក​មិន​បាន​ក្រោក​ឡើង ដោយ​អារម្មណ៍ល្អ​ទេ​។ អ្នក​ប្រហែ​ល​ជា​កំពុង​ជួប​បញ្ហាជា​ច្រើន…

Read article
ចិត្ត​ដែល​វង្វេង

ក្នុង​រដូ​វ​ស្លឹក​ឈើជ្រុះ​ កាលពី​ឆ្នាំ​ទៅ​ ផ្លូវ​ធំ​មួយ​ខ្សែ ក្នុង​ទី​ក្រុងរ​បស់​ខ្ញុំ ត្រូវ​បាន​បិទ​អស់​រ​យៈ​ពេល​ជា​ច្រើន​ម៉ោង ដោយ​សារ​មាន​ឡាន​ដឹក​គោ​​មួយគ្រឿង​បាន​ក្រឡាប់។ សត្វ​គោ​ក៏​បាន​រួច​ចេញ​ពី​ឡាន​​នោះ ហើយ​បាន​ដើ​រ​ចុះឡើ​ង នៅ​តាម​ដង​ផ្លូវ​​ធំ​​នោះ។ ពេល​ដែល​សារ​ពត៌​មាន​បាន​ផ្សាយ​អំពី​ហ្វូង​គោ​ដើរ​វង្វេង​ពេញ​ផ្លូវ​ដូច​នេះ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​នឹក​ចាំអំ​ពីសេ​ចក្តី​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​រៀន កាល​ពី​ពេល​ថ្មី​ៗ​នេះ ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរនិក្ខមនំ ជំពូក​៣២ ដែល​និយាយ​អំពី​រាស្រ្ត​រប​ស់​ព្រះ ដែល​វង្វេង​ចេ​ញ​ពី​ព្រះ​អង្គ។ ក្នុង​សម័យ​ដែល​នគរ​អ៊ីស្រាអែល​​បែក​ខ្ញែក​ជា​ពីរ ស្តេច​យេរ៉ូបោម បា​ន​ឲ្យ​គេ​សង់​រូប​គោ​ពីរ​ក្បាល​ធ្វើ​ពី​មាស សម្រាប់​ឲ្យ​ពួក​បណ្តា​ជន​ថ្វាយ​បង្គំ​(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១២:២៥-៣២)។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់​មិន​មែន​ជា​អ្នក​ដឹក​នាំ​ទី​មួយ ដែល​នាំ​ឲ្យ​គេ​ថ្វាយ​បង្គំ​រូប​ព្រះ ដែល​ធ្វើ​ពី​មាស​នោះ​ឡើយ​។ ពេល​ដែល​ព្រះ​អម្ចាស់​រំដោះ​ពួក​អ៊ីស្រាអែល ឲ្យ​រួច​ពី​របប​ទាស​ភាព​ដ៏​ព្រៃ​ផ្សៃ ក្នុង​នគរ​អេស៊ីព្ទ ហើយ​បាន​ឃើញ​ព្រះ​អម្ចាស់​បង្ហាញ​អំណាច​ចេស្តា និង​សិរីល្អ ដោយ​ការ​អស្ចារ្យ​ហើយ ពួក​អ៊ីស្រាអែល​នៅ​តែ​បណ្តោយ​ឲ្យ​ខ្លួន​មាន​ចិត្តវ​ង្វេង​ចេញ​ពី​ព្រះ​អង្គ​(និក្ខមនំ ៣២)។ ខណៈ​ពេល​ដែល​លោក​ម៉ូសេ កំពុង​នៅ​លើ​ភ្នំ​ស៊ីណៃ ដើម្បី​ទទួល​ក្រឹត្យ​វិន័យ​ពី​ព្រះ​អម្ចាស់ លោក​​អើរ៉ុន​ ដែ​ល​ជា​ប្អូន​ប្រុស​របស់​គាត់​បាន​ជួយ​ឲ្យ​រាស្រ្ត​របស់​ព្រះ វង្វេង​ចេញ ដោយ​សង់​រូប​ព្រះ​មួយ ដែល​ជា​រូប​ចម្លាក់​កូន​គោ​មាស​។ ត្រង់​ចំណុច​នេះ អ្នក​និព​ន្ធ​ព្រះ​គម្ពីរ​ហេព្រើ​បាន​រំឭក​យើង ​អំពី​សេចក្តី​​ក្រោត ដែល​​ព្រះ​​មាន​​ចំពោះ​​កា​រ​ថ្វា​យ​​បង្គំ​​រូប​​ព្រះ និង​​ចំពោះ​​អ្ន​ក​​ដែ​​ល​ចេះ​តែ​មាន “ចិត្ត​វង្វេង”(និក្ខមនំ ២០:២-៦)។ “​ព្រះ​យេហូវ៉ា​​ទ្រង់​ជា​ព្រះ​យ៉ាង​ធំ ហើយ​ជា​មហាក្សត្រ​យ៉ាង​ខ្ពស់​លើ​អស់​ទាំង​ព្រះ”(ទំនុកដំកើង ៩៥:៣)។ ព្រះ​អង្គ​ជា​ព្រះ​ពិត​តែ​មួយ​!—Cindy Hess Kasper

Read article
តើដល់កាលណាទៅ?

ស្តេច​សូល បាន​ដេញ​តាម​ប្រហារ​ដាវីឌ ដូច​ជា “​កាល​​​គេ​​ដេញ​​តាម​​ក្រួ​ច​​នៅ​​លើ​ភ្នំ​” អស់រ​យៈពេ​លប្រាំ​បួនឆ្នាំ​(១សាំយ៉ូអែល ២៦:២០)។ ដាវីឌ​ក៏​បានអ​ធិស្ឋាន​ថា “ឱ​​ព្រះយេហូវ៉ា​អើយ តើ​ទ្រង់​នឹង​ភ្លេច​ទូលបង្គំ​ដល់​កាល​ណា​ទៀត តើ​ដល់​អស់កល្ប​ឬ​អី តើ​នឹង​លាក់​ព្រះភក្ត្រ​ទ្រង់​ចំពោះ ទូលបង្គំ​ដល់​កាល​ណា? តើ…ខ្មាំង​សត្រូវ​​នឹង​លើក​ខ្លួន​ឡើងទាស់​នឹង​ទូលបង្គំ​ ដល់​កាល​ណា​ទៅ?”(ទំនុកដំកើង ១៣:១-២)។ ជា​​ញឹក​​ញាប់ ពេល​​យើង​​ទទួល​​រ​ង​ការ​​​ធ្វើ​ទុក្ខ​បុក​​ម្នេ​​ញ​អ​​ស់រ​​យៈ​ពេល​យូ​រ យើង​ក៏មា​​​ន​កា​រ​​នឿយ​ណា​យ និង​ធុ​​ញ​​ទ្រាន់​​ផង​​ដែរ។ ពេល​​នោះ ​យើង​​ច​ង់មា​​ន​​ដំណោះ​​ស្រាយ​​ភ្លាម​​ៗ ដើម្បី​ឲ្យ​សេចក្តី​ទុក្ខ​របស់​យើង​ឆាប់​ចប់។ ប៉ុន្តែ មាន​ការ​ខ្លះ​យើង​មិន​អាច​ដោះ​ស្រាយ​បាន​ទេ។ តែ​យើង​អាច​ទូល​ថ្វាយ​ដល់​ព្រះ ពេល​យើង​​មាន​បញ្ហា។ យើង​មាន​ព្រះ​វរបិតា​ដែល​គង់​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌ ដែល​ព្រះអ​ង្គ​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​នឹង​ឲ្យ​យើង​ចូល​ទៅ​រក​ព្រះ​អង្គ ពេល​យើង​មាន​ការ​លំបាក។ ព្រះ​អង្គ​យល់​អំពី​បញ្ហា​របស់​កូន​របស់​ព្រះ​អង្គ ដែល​គ្មាន​នរណា​អាច​​យល់​​ច្បាស់​ជាង​​ព្រះ​អង្គ​​ឡើយ។ ពេល​ដែល​យើង​ងាក​ទៅ​រក​ព្រះ​អង្គ ដោយ​ទូល​ថ្វាយ​អំពី​សេចក្តី​ទុក្ខ​របស់​យើង នោះយើ​ង​នឹង​មាន​អារម្មណ៍​ភ្លឺ​ស្វាង។   សម្រាប់​ស្តេច​ដាវីឌ​វិញ ពេល​ដែល​គំនិត​របស់​ទ្រង់​បាន​ងាក​បែរ​ទៅ​រ​កព្រះ ទ្រង់​បាន​នឹក​ចាំអំ​ពីសេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ។ ទ្រង់​បាន​រំឭក​ខ្លួន​ឯង​ថា ​“ទូល​បង្គំ​​បាន​​ទុក​ចិត្ត​នឹង​សេចក្តី​សប្បុរស​របស់​ទ្រង់   ចិត្ត​ទូលបង្គំ​នឹង​រីករាយ​សប្បាយ​ឡើង   ដោយ​សេចក្តី​សង្គ្រោះ​​របស់​ទ្រង់​ដែរ ទូលបង្គំ​នឹង​ច្រៀង​ថ្វាយ​ព្រះយេហូវ៉ា ដ្បិត​ទ្រង់​បាន ប្រោស​ការ​ល្អ​ជា​បរិបូរ​ដល់​ទូលបង្គំ​ហើយ”(ខ.៥-៦)។ ទុក្ខ​វេទនា​ប្រហែល​ជា​នៅ​តែ​បន្ត​កើត​មាន តែ​ស្តេច​ដាវីឌ​នៅ​តែអា​ចច្រៀ​ងស​រសើរ​ដំកើង​ព្រះ ក្នុង​ពេល​ដ៏​យ៉ាប់​យ៉ឺន​នោះ ដ្បិត​ទ្រង់​ជា​កូន​ស្ងួន​ភ្ងា​របស់​ព្រះ​អង្គ។ និយាយ​រួម ក្នុង​ពេល​នោះ ​ទ្រង់​គ្រាន់​តែ​ដឹង​ថា ទ្រង់​ជា​កូន​ស្ងួន​ភ្ងា​របស់​ព្រះ គឺ​គ្រប់​​គ្រាន់​ហើយ។ លោកអេ ដាប៊លយូ…

Read article
វាជាចុងបញ្ចប់ឬ?

អ្វី​ៗ​ក្នុង​លោ​កិយ​នេះ នឹងត្រូ​វ​ដល់​ពីប​ញ្ចប់ ដោ​យជៀ​សមិ​ន​បាន ដែល​មាន​ពេល​ខ្លះ ការ​នេះ​អាច​ធ្វើ​ឲ្យយើ​ងមា​ន​កា​រខ​កចិ​ត្ត។ យើង​ប្រហែល​ជាមា​នអា​រម្មណ៍​ដូច​នេះឯ​ង ពេល​ដែល​យើង​អានសៀ​វភៅ​មួ​យក្បា​ល យ៉ាង​ជក់​ចិត្ត​ណាស់ បាន​ជា​យើង​មិន​ចង់​ឲ្យវាច​ប់។ ឬ​នៅ​ពេល​ដែល​យើង​មើល​ខ្សែភា​ពយ​ន្តមួ​យ​រឿង ដែល​យើង​ចង់​ឲ្យរឿង​នោះនៅមាន​សាច់​រឿង​បន្ត​ទៀត។ ប៉ុន្តែ ការ​ទាំង​អស់ គឺ​រាប់​ទាំង​ការ​ល្អ និង​ការ​អាក្រក់ “គឺសុទ្ធ​តែ​ត្រូវ​បញ្ចប់”។ តាម​ពិត ជីវិត​មនុស្ស​ត្រូវ​បញ្ចប់​នៅ​ពេល​ណា​មួយ ដែល​ជួន​កាល ត្រូវ​បញ្ចប់​លឿន​ជាង​ការ​រំពឹ​ងទុ​ក​ទៅ​ទៀត។ សម្រាប់​អ្នក​ដែល​ធ្លាប់​ឈរនៅ​ក្បែរ​ក្តាម​ឈូស​របស់​មនុស្ស​ជា​ទី​ស្រឡាញ់​របស់​ខ្លួន គឺ​សុទ្ធ​ស្គាល់​ការ​ឈឺចា​ប់ នៃ​ភាព​ចន្លោះ​ប្រហោង​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត ដែលមិ​ន​ចង់​ឲ្យការ​បែក​គ្នា ឆា​ប់កើ​តឡើង​យ៉ាង​ដូច​នេះ​ទេ។ តែ​សូម​អ​រព្រះ​គុណ​ព្រះយេ​ស៊ូវ​ ដែល​ព្រះអង្គ​បាន​ដោះ​ស្រាយ​បញ្ហា​ខក​ចិត្ត ចំពោះ​ការ​បញ្ច​ប់ទាំ​ង​ឡាយ ដោយ​ព្រះ​អង្គ​ប្រទា​ន​នូវ​សេចក្តី​សង្ឃឹម​ដល់​យើង​រាល់​គ្នា តាម​រយៈកា​រសុ​គត និង​ការ​មា​នព្រះ​ជ​ន្ម​ឡើង​វិញ​របស់​ព្រះអ​ង្គ។ ​ក្នុង​ព្រះ​អង្គ “ចុង​បញ្ចប់​នៃ​ជីវិត” ​ជា​ការ​ចាប់​ផ្តើម​នៃជី​វិត​ដ៏​អស់​កល្ប​ជានិ​ច្ច ដែល​នឹង​លែង​មាន​សេចក្តី​ស្លាប់​ជា​រហូត ហើ​យពា​ក្យ “វា​ចប់​ហើយ” ត្រូវ​បាន​ជំនួស​ដោយ​ពាក្យ​ មាន​អំណរ ​“ជា​រៀង​រហូត”។ ដោយ​សារ​រូប​កាយ​យើង មិន​ស្ថិត​ស្ថេរ​ នោះ​សាវ័ក​ប៉ុល​បានមា​ន​ប្រសាសន៍​បញ្ជាក់​ថា “យើង​រាល់​គ្នា​នឹង​បាន​ផ្លាស់ប្រែ​ទៅ​ក្នុ​ង​១​រំពេច”(១កូរិនថូស ១៥:៥២) ហើយ​គាត់​រំឭក​យើងថា​ ដោយ​សារ​ព្រះយេ​ស៊ូវ​បាន​ឈ្នះសេ​ចក្តី​ស្លាប់​ហើយ​ នោះយើង​អាច​និយាយ​ដោយ​ក្លាយហាន​ថា “ឱ​​សេចក្តី​​ស្លាប់​​​អើយ ទ្រនិច​​ឯ​ង​​នៅ​​​ឯ​ណា សេចក្តី​​ស្លាប់​​អើយ ជ័យ​ជំនះ​​របស់​​​ឯ​ង​​នៅ​​ឯ​ណា?”​(ខ.៥៥) ដូចនេះ​ ចូរ​កុំឲ្យ​ចិ​ត្តយើ​ងថ​ប់​បារម្ភ​ឡើយ។ ថ្វីត្បិ​តតែ​​យើងមា​នទុ​ក្ខ​ព្រួយ​ពិត​មែន…

Read article
រនាំងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់

កាលពីមុន ខ្ញុំបានឮសម្លេងសត្វចាបយំ ដ៏កំសត់ ចេញពីចំហៀងផ្ទះរបស់អ្នកជិតខាងខ្ញុំ។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏ខំរកមើល ឃើញកូនចាបមួយសំបុក នៅក្នុងប្រហោងឥដ្ឋខ្យល់ ដែលមានកញ្ចក់បិទពីខាងក្រៅ ដែលធ្វើឲ្យមេចាបមិនអាចចូលទៅឲ្យចំណីកូន ដែលកំពុងតែស្រេកឃ្លាននៅខាងក្នុង។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានប្រាប់ម្ចាស់ផ្ទះដែលជាអ្នកជិតខាង អំពីបញ្ហាសត្វចាបនោះហើយ ពួកគេក៏បានដកកញ្ចក់នោះចេញ ហើយយកសំបុក្រ និងកូនចាបនោះ ទៅដាក់នៅកន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាព ដើម្បីចិញ្ចឹម។ រនាំងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ គឺជាកត្តាដែលនាំឲ្យមានការឈឺចាប់ក្នុងចិត្ត។ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានរង់ចាំព្រះមែស៊ីជាយូរមកហើយ តែពេលដែលព្រះគ្រីស្ទទ្រង់យាងមក ព្រះអង្គក៏បានជួបរនាំងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ពេលដែលរាស្រ្តជ្រើសតាំងរបស់ព្រះអង្គ បានបដិសេធមិនព្រមទទួលជឿព្រះអង្គ។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះអង្គក៏បានមានបន្ទូលជាពាក្យប្រៀបប្រដូចអំពីមេមាន់ និងកូនមាន់ ដើម្បីបកស្រាយអំពីការដែលពួកគេមិនព្រមទទួលព្រះអង្គ យ៉ាងដូចនេះថា “ឱយេរូសាឡិម ក្រុងយេរូសាឡិមអើយ … តើប៉ុន្មានដងហើយ ដែលអញចង់ប្រមូលកូនឯងទាំងប៉ុន្មាន ដូចជាមេមាន់ក្រុងកូនវាឲ្យជ្រកក្រោមស្លាប តែឯងមិនព្រមទេ!”(ម៉ាថាយ ២៣:៣៧)។ អំពើបាបរបស់យើង ជារនាំង ដែលបានញែកយើង ឲ្យដាច់ចេញពីព្រះ(អេសាយ ៥៩:២)។ ប៉ុន្តែ “ព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់មនុស្សលោកខ្លាំងណាស់ បានជាព្រះអង្គចាត់ព្រះរាជបុត្រាតែមួយរបស់ព្រះអង្គ ឲ្យយាងមក ដើម្បីឲ្យអស់អ្នកណាដែលជឿព្រះអង្គ មិនត្រូវវិនាសឡើយ តែឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ”(យ៉ូហាន ៣:១៦)។ ព្រះយេស៊ូវបានដករនាំងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដោយលះបង់ព្រះជន្មរបស់ព្រះអង្គ នៅលើឈើឆ្កាង ហើយមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ(រ៉ូម…

Read article
ថ្មខូអាដេ

នៅ​ទូទាំង​ទីក្រុង​ឡុង​ទាំង​មូល​ មាន​រូប​ចម្លាក់ និង​វត្ថុ​ផ្សេង​ៗជា​ច្រើន ដែ​លគេ​បាន​ធ្វើ​ពី​គ្រឿង​សំណង់​ដ៏​ពិសេស​មួយ​ប្រភេទ ដែល​គេ​ហៅថា​ ថ្មខូអាដេ(Coade)។ ថ្ម​សិប្ប​និម្មត​ប្រភេទ​នេះ ត្រូវ​បាន​បង្កើត​ដោយ​អ្នក​ស្រី​អេលេន័រ ខូអាដេ(Eleanor Coade) សម្រាប់​មុខ​ជំនួញ​ប្រចាំ​គ្រួសារ​របស់​គាត់ ក្នុង​ចុង​ទសវត្សរ៍​ឆ្នាំ ១៧០០។ វា​មាន​ភាព​រឹង​មាំអា​ចធន់​នឹង​ពេលវេ​លា អាកាស​ធាតុ និង​ការ​បំពល់​បរិស្ថាន ដែល​បង្ករ​ដោយ​មនុស្ស​។ ទោះ​បី​ជា​ថ្មខូអាដេ ជា​អ​ច្ឆរយ​វត្ថុក្នុ​ង​អំឡុង​សម័យ​បដិវត្តន៍​ឧ​ស្សាហ​កម្ម​ក៏​ដោយ ក៏​គេ​បាន​ឈប់​ប្រើថ្ម​ប្រភេទ​នេះ ក្នុង​ទសវត្ស៍​ឆ្នាំ ​១៨៤០ បន្ទាប់​ពី​អ្នក​ស្រី​អេលេន័រ​បាន​លាចា​កលោ​ក ហើយ​គេ​ក៏បា​ន​ប្រើស៊ី​ម៉ង់ ជា​គ្រឿង​សំណង់​ជំនួ​សវិ​ញ។ ទោះ​បី​ជាយ៉ាង​ណាក៏​​ដោយ សព្វ​ថ្ងៃនេះ​ នៅមា​នសំណង់​រាប់​សិប​កន្លែង ដែល​គេ​បាន​សង់​ពីថ្ម​ខូអាដេ ដ៏​រឹង​មាំដូ​ចសេរ៉ាមិក ដែល​បាន​ធន់​នឹង​បរិស្ថាន​ដ៏​អាក្រក់​នៃ​ទីក្រុង​ឡុង អស់រ​យៈពេ​ល​ជា១៥០ឆ្នាំ​​ហើ​យ។ យ៉ាង​ណាមិ​ញ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​រៀប​រាប់​ថា ព្រះ​យេស៊ូវ​ជា​ថ្ម​ដ៏រស់។ គា​ត់បា​ន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “​អ្ន​ក​រា​ល់​គ្នា ដែល​​កំពុង​តែ​​​មក​​ឯ​​ទ្រង់​ដ៏​​ជា​​ថ្ម​​រស់ ដែល​​ម​នុស្ស​​បាន​បោះ​បង់​ចោល​ចេញ តែ​ព្រះ​បាន​ជ្រើសរើស ហើយ​រាប់​ជា​វិសេស​វិញ នោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ក៏​បាន​ស្អាង​ឡើង ដូច​ជា​ថ្ម​រស់​ដែរ ឲ្យ​បាន​ធ្វើ​ជា​ផ្ទះ​ខាង​ឯ​វិញ្ញាណ”(១ពេត្រុស ២:៤-៥)។ ព្រះ​យេស៊ូវ​ជា​ថ្មដា​នៃសេចក្តី​សង្រ្គោះ​របស់​យើង ដែល​បាន​បូជា​ព្រះ​ជន្ម​របស់​ព្រះ​អង្គ ជាទីគា​ប់ព្រះ​​នេត្រនៃ​ព្រះ​វ​របិតា។ ព្រះ​គ្រីស្ទ​ជា​ថ្ម​ដាដ៏​ស្ថិ​ត​ស្ថេរ ដែល​ព្រះវរបិតា​បាន​ប្រើ​ជា​គ្រឹះ​នៃសេចក្តី​ជំនឿ​របស់​យើង ហើយ​ជា​គ្រឹះ​នៃជីវិត​ដ៏​មាន​ន័យ​(១កូរិនថូស ៣:១១)។ ទាល់​តែ​ជីវិត​យើង​ត្រូវ​បាន​សង់​ឡើង នៅ​លើ​ក​ម្លាំង​រប​ស់​ព្រះ​អង្គ ទើប​យើង​អាច​ធន់​នឹងទុ​ក្ខលំ​បាក​នៃជី​វិត…

Read article