នៅក្នុងបញ្ហានេះទាំងអស់គ្នា
កាលខ្ញុំបានដោះសារជាមុនដំបូង នោះគ្មានអ្នកណាឈរជាមួយនឹងខ្ញុំសោះ គេលះចោលខ្ញុំទាំងអស់គ្នា។ ២ធីម៉ូថេ ៤:១៦ អ្នកស្រីឃែលី(Kelly) បានឆ្លងជំងឺកូវីត១៩ នៅពេលដែលនាងកំពុងតយុទ្ធនឹងជំងឺមហារីកខួរក្បាល។ បន្ទាប់មក នាងក៏មានបញ្ហាទឹកចូលសួត និងបេះដូង ដូចនេះ នាងត្រូវសម្រាកព្យាបាលក្នុងមន្ទីរពេទ្យម្តងទៀត។ ក្រុមគ្រួសាររបស់នាង មិនអាចទៅមើលនាងនៅមន្ទីរពេទ្យបានទេ ដោយសារតែការរីករាលដាលនៃជំងឺកូវីត១៩។ តែលោកដេវ(Dave) ដែលជាស្វាមីរបស់នាង ក៏បានប្តេជ្ញាចិត្តថា នឹងធ្វើអ្វីម្យ៉ាង ដើម្បីជួយនាង។ លោកដេវក៏បានឲ្យមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់មកជួបជុំគ្នា ហើយឲ្យសរសេរអក្សរនៅលើផ្ទាំងក្រដាស់ធំៗ។ ពួកគេក៏បានធ្វើតាមគាត់ ដោយពួកគេមានគ្នា២០នាក់បានពាក់ម៉ាស់ ឈរនៅលើផ្លូវ នៅក្រៅមន្ទីរពេទ្យ កាន់ផ្ទាំងក្រដាស់ ដែលមានសរសេរអក្សរធំៗពីលើថា “អ្នកម្តាយល្អបំផុត!” “អ្នកម្តាយជាទីស្រឡាញ់” “យើងរួមសុខរួមទុក្ខជាមួយគ្នា”។ ដោយមានជំនួយពីគ្រូពេទ្យម្នាក់ អ្នកស្រីឃែលីក៏បានទៅឈរនៅមាត់បង្អួចបន្ទប់ នៅជាន់ទី៤។ ស្វាមីរបស់គាត់ក៏បានបង្ហោះសារក្នុងបណ្តាញសង្គមថា “យើងគ្រាន់តែអាចមើលឃើញគាត់ពាក់ម៉ាស់ និងគ្រវីដៃដាក់យើង តែនោះជាការពាក់ម៉ាស់ និងគ្រវីដៃដ៏មានន័យ”។ ពេលដែលជីវិតសាវ័កប៉ុល ជិតដល់ទីបញ្ចប់ គាត់មានអារម្មណ៍ឯកោ ខណៈពេលដែលកម្លាំងគាត់កំពុងចុះខ្សោយ ក្នុងការជាប់ឃុំ ក្នុងគុករបស់ពួករ៉ូម៉ាំង។ គាត់ក៏បានសរសេរសំបុត្រប្រាប់លោកធីម៉ូថេថា “ចូរខំប្រឹងទៅឲ្យបានដល់មុនរដូវរងា”(២ធីម៉ូថេ ៤:២១)។ តែសាវ័កប៉ុលមិនឯកោឡើយ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានគង់ជាមួយនឹងខ្ញុំវិញ ព្រមទាំងចំរើនកំឡាំងផង”(ខ.១៧)។ ហើយគាត់ក៏ទំនងជាមានអ្នកជឿដទៃទៀត មកលើកទឹកចិត្តគាត់ផងដែរ។…
Read article
